Μια άποψη για το ρόλο της εξεγερτικής θεωρίας σε πράξη, σήμερα

«Εάν η δράση της συγκεκριμένης μειοψηφίας δίνει το παράδειγμα κάποιου πράγματος , αυτό είναι το πώς μαθαίνεται να εντοπίζεται και να πλήγεται ο εχθρός και όχι πως διδάσκεται η σχετική μέθοδος. Την κατάλληλη στιγμή , η κατάλληλη πράξη γίνεται ουσία της μοναδικής και συγκεκριμένης επίθεσης, σύμβολο όλων των δυνατών μελλοντικών επιθέσεων…» (Αλφρέντο Μπονάννο)

    Μια άποψη για το ρόλο της εξεγερτικής θεωρίας σε πράξη, σήμερα: Έχοντας ως δεδομένο ότι η δημοκρατία βασίζεται στην ησυχία την τάξη και την ασφάλεια των πολιτών, γνωρίζουμε ότι αν αυτή η τάξη κλονιστεί τότε η δημοκρατία απειλείται άμεσα. Το βασικό όπλο της δημοκρατίας (κρατικής, καπιταλιστικής) είναι η βιτρίνα της, είτε αυτή αφορά την «εθνική συμφιλίωση», είτε την «ελευθερία» που προσφέρει στους πολίτες της. Άμεσος Κίνδυνος ανατροπής του καθεστώτος δεν υπάρχει οπότε η οποιοαδήποτε απόπειρα θρυμμάτισης αυτής της βιτρίνας θεωρείται αποτελεσματική. Αυτός φυσικά δεν είναι αυτοσκοπός, αποτελεί όμως το πρώτο βήμα της εξεγερτικής δράσης. Η συγκρουσιακή πρακτική των μειοψηφικών εξεγερσιακών λειτουργεί θετικά στην κλιμάκωση του ταξικού και κοινωνικού πολέμου και ο ρόλος της είναι αναμφισβήτητα αποτελεσματικός (βλ. φοιτητικά, ασφαλιστικό, Δεκέμβρης 2008). Η λογική αυτής της πρακτικής αποφεύγει την κατηγοριοποίηση των πράξεών της σε «νίκες» και «ήττες» καθώς αυτή εγκλωβίζει πολλούς αναρχικούς στον φόβο του λάθους και της αποτυχίας, βασικό παράγοντα δισταγμού, απραξίας και κατ’ επέκταση καταδίκης των συντρόφων που επιλέγουν να δράσουν. Η βίαιη αντιπαράθεση με το καθεστώς συνοδεύεται από μικρές ή μεγάλες απώλειες (συλλήψεις, τραυματισμούς, φυλακίσεις, ακόμα και θανάτους) που όμως δεν αντιστοιχούν σε «ήττες» και «νίκες», αλλά αποτελούν δυστυχώς αναπόσπαστο κομμάτι του ίδιου του πολέμου.

    Η εξεγερτική δράση πρέπει να εκφραστεί ξανά μέσα από όσους την υπερασπίζονται, με ξεκάθαρη θέση στα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα της εποχής πάνω στα νέα δεδομένα που απαιτούν και νέες δράσεις που θα απέχουν από θεωρητικές φλυαρίες σε συνελεύσεις και πολύωρες αναλύσεις που οδηγούν στην απραξία (βλ. Αναρχικές συνελεύσεις 5ης και 6ης μέρας της εξέγερσης, στη Θεσσαλονίκη). Που , στην τελική, θα ξανακάνουν επίκαιρο το σύνθημα «Εμείς δεν έχουμε λόγο να διστάζουμε, Αυτοί δεν έχουν λόγο να κοιμούνται ήσυχοι»

Η γουρούνι Η άνθρωπος