Επειδή τα πάντα εξηγούνται (version 2)

Επειδή τα πάντα εξηγούνται:

O αναρχικός χώρος είναι πολυμορφικός και φαίνεται πως κάποιοι δεν μπορούν να το χωνέψουν. Όταν πιστεύεις ότι ανήκεις σε αυτόν τον χώρο-κόσμο και βλέπεις ανταγωνιστικά κάποιες τάσεις του σημαίνει ότι το μικρόβιο της κυριαρχίας έχει μπει μέσα σου και σιγά σιγά σε τρώει.

Οι κόντρες στο εσωτερικό της αναρχίας της Θεσσαλονίκης βασίζονται ακριβώς στην παραπάνω διατύπωση. Στην «νεότερη ιστορία» της, το κλίμα αρχίζει να δυναμιτίζεται με τη σύλληψη της Χριστίνας Τονίδου, όπου μετά τα επεισόδια της Δ.Ε.Θ τον Σεπτέμβρη του 2007 και τη σύλληψη της , κυκλοφόρησε ένα κείμενο το οποίο μοιράστηκε σε όλες τις αναρχικές καταλήψεις και στέκια της Θεσσαλονίκης. Το κείμενο, βγαλμένο μέσα από συνέλευση της Υφανέτ ( με την ανοχή και συνενοχή διάφορων «ουδέτερων» συντρόφων και συλλογικοτήτων) δεν ήταν τίποτε άλλο από μια επίθεση προς την συγκρουσιακή δράση και κάποιους από τους εκφραστές της (στοχοποιώντας το κατειλημμένο στέκι Ναδίρ). Μια κριτική που απαιτούσε διάσπαση και διαχωρισμό του αναρχικού χώρου σε «σωστούς και λάθος», «μπάχαλους και μη», «πολιτικοποιημένους και απολιτικούς», σε «κάνγκουρες και αγωνιστές» και θεωρούσε εμμέσως πλην σαφώς υπεύθυνη την συντρόφισσά για τη σύλληψή της , επειδή συμμετείχε στα συγκεκριμένα επεισόδια με τα συγκεκριμένα άτομα. Κάποιοι προσπάθησαν με σχέδιο να περιθωριοποιήσουν κομμάτια του αναρχικού- εξεγερτικού χώρου αφού πρώτα τα καταδίκασαν γι’ αυτό που είναι , μέσα από συνελεύσεις που μετατράπηκαν σε «λαϊκά δικαστήρια» (για όσους δεν θυμόυνται υπήρξαν προσπάθεις να διωχτεί ανεπιθύμητος, για τους αναρχο-τσιφλικάδες, κόσμος απο συνελεύεις). Τα γράμματα της Χριστίνας από τη φυλακή δεν θα μπορούσαν φυσικά να μείνουν εκτός σχολιασμών και βιαστικών ερμηνειών που ήθελαν τη συντρόφισσα «να μην γνωρίζει καν αν είναι αναρχική ή όχι» και κατ επέκταση «να μην ήξερε τι έκανε στα επεισόδια». Ακολούθησε ένα παραλήρημα συστηματικής λασπολογίας και διαστρέβλωσης γεγονότων το οποίο ποτέ δεν σταμάτησε ,παρά μόνο κόπασε μετά από ένα διάστημα και συνεχίστηκε «ψιθυριστά» μέσα στις γνωστές κλίκες του χώρου. Φυσικά ένα ενδεχόμενο σχέδιο εισβολής στο Ναδίρ για παραδειγματισμό των συντρόφων -«μπάχαλων»- που επέλεξαν να συγκρουστούν-«κάνουν καγγελάκι»- , ενώ όλοι οι υπόλοιποι δεν κατεβήκανε καν στο δρόμο , αποφεύχθηκε κι αυτό επειδή οι «ενορχηστρωτές» του παραληρήματος γνώριζαν πολύ καλά πως κάτι τέτοιο θα έφερε βάρβαρα και βάναυσα αποτελέσματα για όσους το επιχειρούσαν . Μια τέτοια επίθεση παραδειγματισμού θα πραγματοποιηθεί λίγα χρόνια αργότερα στην street attack, για άλλους λόγους, αλλά πάνω κάτω από τους ίδιους «ενορχηστρωτές». Εκείνο το διάστημα οι υποτιμητικές ταμπέλες θα έχουν την τιμητική τους, ετοιμάζοντας το έδαφος για μια σειρά κινήσεων διασπαστικών, με κύρια αυτήν της καταστολής στις πορείες.

…Δεν είναι λίγες οι φορές όπου σε πορείες διάφοροι «σύντροφοι» αναλαμβάνουν να διατηρήσουν την τάξη στα αναρχικά μπλοκ. Συνήθως άτυποι αντιπρόσωποι του «αναρχικού συνόλου» που δεν επιθυμούν να διαταραχθεί η ηρεμία και η αθωότητα του μπλοκ καθώς κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει σε ανεπιθύμητα αποτελέσματα όπως χρήση δακρυγόνων και συλλήψεις. Ο ρόλος του τιμωρού γίνεται πράξη κάθε στιγμή που ο «σύντροφος μπάτσος» ορμάει στον «σύντροφο μπάχαλο» με στόχο να τον εμποδίσει να χαλάσει την αρμονική πλαστή , συντροφική, συνύπαρξη. Η δράση των «συντρόφων μπάτσων» νομιμοποιείται όταν οι «σύντροφοι μπάχαλοι» μειοψηφούν όποτε και δρουν σε αντίθεση με τη γενική βούληση. Νομιμοποιείται επίσης μέσα από την, πολλές φορές , κατασκευασμένη τρομολαγνεία του «ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ», η οποία πανικοβάλει στη σκέψη ότι η επίθεση θα έχει τραγικά αποτελέσματα , άπειρους ξυλοδαρμούς και μαζικές συλλήψεις. Ακόμα και σε περιπτώσεις ανευθυνότητας , λάθος στιγμής και λάθος κινήσεων από την πλευρά συντρόφων που επιλέγουν να κινηθούν επιθετικά, δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση η κατασταλτική νοοτροπία και οι υπερασπιστές της. Κι όμως όλοι το ανεχόμαστε και μάλλον όλοι το νομιμοποιούμε αφού «για να μην χαλάσει η φάση» ποτέ δεν αντιδρούμε ουσιαστικά………

Η παρά πάνω πρακτική μπορούμε να πούμε πως έριχνε κάθε φορά λάδι στη φωτιά , οδηγώντας τα πράγματα σε μια κωμικό-τραγικότητα (βλ. Ξυλίκια μέσα στο μπλοκ και οι μπάτσοι να χαζεύουν). Στις 21.06.08 θα πραγματοποιηθεί η περιβόητη πορεία του Ευόσμου, η οποία θα σπάσει σε τρία κομμάτια: αυτούς που επιτέθηκαν στους μπάτσους, ενώ αρχικά δεν είχε κανονιστεί κάτι τέτοιο, αυτούς που λειτουργώντας άκρως διασπαστικά επέλεξαν να φύγουν με το πανό αφήνοντας τους υπόλοιπους πίσω και αυτό φυσικά επειδή δεν δίνουν δεκάρα για τις συλλήψεις ατόμων άλλων συλλογικοτήτων ή ακόμα περισσότερο ανένταχτων- αυτόνομων αναρχικών , και τέλος αυτοί που μείναμε στη μέση προσπαθώντας να κρατήσουμε ενωμένο το μπλοκ και να βοηθήσουμε όσους είχαν επιλέξει να συγκρουστούν, εάν τα πράγματα δυσκόλευαν. Στο τέλος της πορείας ακολούθησαν μικροσυμπλοκές μέσα στο μπλοκ , ενώ κάποιοι προσπάθησαν να βγάλουν την κουκούλα από ένα παιδί το οποίο συνέχιζε να πετάει πέτρες τη στιγμή που οι μπάτσοι ήταν έτοιμοι να μας διαλύσουν. Αργότερα ένας πιτσιρικάς θα φάει ξύλο για παραδειγματισμό.

Τα πράγματα και η αντιπαλότητα θα χαθούν ευτυχώς , στην εξέγερση του 2008, όπου όλοι ενωμένοι, σχεδόν, στο δρόμο θα προσφέρουμε νύχτες φωτιάς και βιας στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Όχι ότι οι διαφορές δεν υπήρξαν , ευτυχώς όμως δεν επηρέασαν και τόσο τα πράγματα. Ο Δεκέμβρης αφήνει πίσω του μικρούς και μεγάλους γαβριάδες και μια καταστροφική δύναμη την οποία αδυνατούμε και εμείς οι ίδιοι να εξηγήσουμε.

Μετά τον Δεκέμβρη τα πράγματα θα γυρίσουν σύντομα στον παλιό καλό καιρό. Οι «σύντροφοι μπάτσοι» θα ξανά αρχίσουν τις επιθέσεις στους «συντρόφους μπάχαλους» και το αντίστροφο. Τα δυο «είδη», αλλά κυρίως οι πρώτοι , απαιτούν από τον κόσμο να διαλέξει στρατόπεδο, αλλιώς χαρακτηρίζονται και αυτοί ως «μπάχαλοι» ή «φίλοι μπάχαλων». Στα πλαίσια αυτής της αντιπαράθεσης ,η οποία με τον καιρό προσωποποιείται σε συγκεκριμένα άτομα, το Μαη του 2009 στην συναυλία των ska-p κάποιοι παιδιά θα φαν ξύλο από μεθυσμένους πάνκηδες. Θα ακολουθήσει ίσως η πιο προσβλητική κίνηση που θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν οι αναρχο-κλίκες ή αναρχο-τσιφλικάδες ή επαγγελματίες αναρχικοί :ΝΤΟΥ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ!. Τα γνωστά άγνωστα καθίκια θα πραγματοποιήσουν μια , από καιρό, σχεδιασμένη εισβολή στην κατάληψη street attack. Στην επίθεση παραδειγματισμού, συμμετείχαν 90 περίπου άτομα , οι οποίοι κάλεσαν κινηματική συνέλευση και μέσα σε λίγα λεπτά είχαν το σχέδιο έτοιμο , όταν σε συνελεύσεις γα φασίστες μιλάν 4 ώρες και στο τέλος δεν κάνουνε και τίποτα(και αν εσάς δεν σας βρομάει κάτι εδώ, εμάς μας βρομάει από χιλιόμετρα). Πέρα από το παράλογο της υπόθεσης, να καλεστεί κινηματική συνέλευση, η διαδικασία είχε και βαφτίσια. Κάποιοι «μπάχαλοι» βαφτίστηκαν ηθικοί αυτουργοί των γεγονότων στη συναυλία και έπρεπε να τιμωρηθούν. Για την ιστορία η street attack σπάστηκε , ενώ ξυλοφορτώθηκαν και άτομα που δεν είδαν καν το περιστατικό στη συναυλία, την προηγούμενη μέρα. Μήπως κάτι σας βρομάει, ξανά;. Αργότερα για να κουκουλωθεί η φάση οι μισοί θύτες θα πουν ότι πήγαν εκει για να προστατέψουν τη street, από τη μανία των πιο αποφασισμένων τιμωρών, ενώ άλλοι, οι λιγότεροι, θα παραδεχτούν ότι πήγαν για να ξυλοφορτώσουν. Οι δεύτεροι τουλάχιστον θα αποδειχτούν ειλικρινείς.

Μετά το πέσιμο στην street attack θα ξεκινήσει , όπως τον καιρό της σύλληψης της Χριστίνας Τονίδου, μια λασπολογία η οποία στόχευε πάλι σε συντρόφους που αρνήθηκαν να συμμετέχουν στην τσιφλικο-επίθεση. Οι ανελέητοι τσιφλικο-ανάρχες θα παν ένα βήμα παρά πέρα βγάζοντας βρόμες ότι γνωστοί αναρχικοί της Θεσσαλονίκης είναι « πράκτορες του κράτους», «φασίστες» ή αν όχι φασίστες «απολιτικοί που ίσως έχουν σχέση με φασίστες». Αρκετοί σύνροφοι θα κατηγορηθούν σκοπίμως οτι καλύπτουν τους πάνκηδες ,πρωταγωνιστές των γεγονότων στη συναυλία, σύντροφοι οι οποίοι όχι μόνο δεν κάλυπταν ή στήριζαν την street attack, αλλά δεν είχαν καν σχέση με τα συγκεκριμένα άτομα και ακόμα περισσότερο με την κατάληψη και την κοσμοθεωρία της (άλλοι τους έγλυφαν την περίοδο όπου ο κίνδυνος εκκένωσης καταλήψεων είχε φουντώσει). Με τις ίδιες κατηγορίες θα φορτωθούν  και διάφοροι αναρχίζοντες (συμπαθούντες του χώρου) που δεν συμμετείχαν στην «κινηματική» ξευτίλα της εισβολής σε κατάληψη. Οι κατηγορίες και η λασπολογία θα συνεχίσουν και συνεχίζουν.

Τον Φεβρουάριο του 2010 Θα ακολουθήσει η επίθεση στην Φάμπρικα Υφανέτ και θα στηθεί ένα ολόκληρο πανηγύρι περι «φασιστικής επίθεσης» στην κατάληψη, περί γνωστών φασιστών της Τούμπας κ.α πολλά ανούσια πράγματα. Ο κόσμος σύντομα μαθαίνει ότι το πέσιμο δεν είναι από φασίστες, παρόλα αυτά η είδηση παραμένει σε πολλές ιστοσελίδες, ενώ καλείται αντιφασιστική πορεία. Αν και είμαστε φανατικοί αρνητές ,εσωτερικών, επιθέσεων σε καταλήψεις και δεν πρόκειται ποτέ να ακολουθήσουμε τέτοιες πρακτικές και αυτό επειδή δεν είμαστε αφεντικά και μπάτσοι στην πόλη αλλά αναρχικοί, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί κάποιοι επιλέγουν να κινηθούν έτσι, χρησιμοποιώντας λογικές των ΜΜΕ( διαστρέβλωση, λάσπη ,παραπληροφόρηση). Όλα έχουν να κάνουν με το μικρόβιο της κυριαρχίας. Πώς χαρακτηρίζεται μια επίθεση φασιστική , με ποια κριτήρια και προς το συμφέρον ποιανού; ΑΝ είναι η επίθεση στην Υφανέτ φασιστική γιατί δεν αποδεχόμαστε ότι και η εισβολή στην street attack είναι επίσης φασιστική. Μάλλον για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους . ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ, ΑΛΛΑ ΑΚΡΩΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ. Αν κάποιοι έχουν προσωπικά προβλήματα με κάποιους άλλους να τα λύνουν μόνοι τους, μεταξύ τους και με φίλους , όχι όμως στο όνομα της αναρχίας. Κανένας δεν έχει το μονοπώλιο στην αναρχία και κανένας δεν μπορεί να τη θεωρεί ιδιοκτησία του και τσιφλίκι του. Δυστυχώς η αλήθεια είναι ότι πολλοί την βλέπουν τσιφλίκι τους και ξεχνάν πολύ εύκολα ότι εχθρός μας είναι το κράτος και όχι ο , υποτιμητικά , «μπάχαλος», Κώστας, Γιάννης , Μπάμπης, Σοφία… Στην τελική τέτοιοι χαρακτηρισμοί δεν διαφέρουν καθόλου από αυτούς που μας δίνει η δημοκρατία: «γνωστούς- άγνωστους», «βάνδαλους» κ.α.

 

Παρόλο που μια από τις καθημερινές, προσωπικές μάχες των αναρχικών πρέπει να είναι και η προσπάθεια αποτίναξης κάθε εξουσιαστικής νοοτροπίας από πάνω μας, διάφοροι «αναρχικοί» συνεχίζουν να υιοθετούν όλο και περισσότερες ιεραρχικές και κυριαρχικές αντιλήψεις, μετατρέποντάς τες σε πράξη στο εσωτερικό του χώρου. Ακόμα και η επιλεκτική αλληλεγγύη σε αναρχικούς κρατούμενους (και επειδή μιλάμε για Θεσσαλονίκη, βλέπε περιπτώσεις   Χ.Τονίδου,  και αργότερα Π.Γεωργιάδη όπου η συμπαράσταση ήταν σχεδόν μηδαμινή) δείχνει ακριβώς ότι υπάρχει κόσμος ο οποίος δεν ενδιαφέρεται για τον αντικρατικό αγώνα , αλλά για το αν ο φυλακισμένος είναι στη μια ή την άλλη τάση, όποτε αναλόγως ή θα παίξει ή δεν θα παίξει αλληλεγγύη. Για περιπτώσεις όπως αυτή του Κουνταρδά, δεν χρειάζεται καν να συζητήσουμε γιατί πρόκειται για ένα άτομο που έτσι κι αλλιώς είχε φάει λάσπη, επειδή για κάποιους ήταν ήδη « αμαρτωλός» καθώς ήταν χουλιγκάνι και δεν ήταν ταιριαστό να ανήκουν στην αναρχική, ψαγμένη- διαβασμένη- ακαδημαϊκού τύπου , ελίτ και να στηρίζουν αληταρία , πόσο μάλλον όταν αυτά τα αληταρία τολμούν και «τρελαίνονται» και μας αποκαλούν μασόνους , ενώ "εμείς" «υγιείς» πίνουμε καφέδες και αναλύουμε ή κριτικάρουμε θεωρίες,προκηρύξεις και πρακτικές. Πάλι για την ιστορία, τον Κουνταρδά τον θυμήθηκαν όλοι όταν «μας πρόδωσε», ενώ η δράση του μέσα και έξω από τις φυλακές και η εκδικητικότητα του κράτους απέναντί του απλά ξεχάστηκε .Κατά τα άλλα ο χώρος είναι αλληλέγγυος και πολυμορφικός….

Το θετικό των όσων συμβαίνουν στη Θεσσαλονίκη είναι ότι ο περιβόητος «αναρχικός χώρος» απομυθοποιείται και ξεσκεπάζει τους όσους περαστικούς και τσιφλικάδες προσπαθούν να πουλήσουν «αναρχική ορθότητα» μέσα από τις ελίτ τους που πολλές φορές δεν αγγίζουν καν την κοινωνικό-ταξική πραγματικότητα, μα χτίζουν ένα ακαδημαϊκού τύπου προφίλ του σνομπιστικού μικρόκοσμου τους , μέσα από φαινομενικά προχωρημένα συνθήματα , κείμενα και μπλα μπλά.

Παρόλα αυτά ο ίδιος ο αναρχικός χώρος , απομυθοποιημένος μεν, δείχνει τον αυθεντικό αντικρατικό, αντικαπιταλιστικό και αντι-ιεραρχικό του χαρακτήρα μέσα από τη δράση του , κινηματική και αντάρτικη, και μέσα από κάποιες αξίες όπως είναι η συντροφικότητα, ο αλληλοσεβασμός και η συλλογικότητα .

Όσο για τα εξουσιαστικά τσογλάνια και τα καθίκια που ξεπηδούν σαν μανιτάρια μέσα στον χώρο θα αναμετρηθούμε κάποια στιγμή ,με καμία κάλυψη και στο όνομα κανενός, αναπόφευκτα (και όχι λόγο μαγκιάς) καθώς αναρχία και ιεραρχία δεν μπορουν να συνυπάρξουν για πολύ καιρό....

Η γουρούνι Η άνθρωπος