ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΑΝΤΙΤΟΥΡΚΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ
Ο εχθρός του εχθρού μου
Ούτε δυο μέρες δεν άντεξαν οι συνωμοσιολόγοι «αναλυτές» κάθε είδους. Μόλις καταλάγιασε η φρίκη από την πειρατική επέμβαση του Ισραήλ στα διεθνή ύδατα της Ανατολικής Μεσογείου, κάποιοι θυμήθηκαν ότι ο «εχθρός» μας ήταν μέσα στο καράβι με την ανθρωπιστική αποστολή.
Δεν είχαν περάσει ούτε λίγες ώρες από τη φονική επιδρομή των επίλεκτων δυνάμεων του ισραηλινού στρατού στα πλοία με την ανθρωπιστική βοήθεια που κατευθύνονταν προς τη Γάζα, όταν στη χώρα μας άρχισαν να ακούγονται φωνές που αμφισβητούσαν τη γνησιότητα των προθέσεων των ακτιβιστών και μιλούσαν για οργανωμένη προβοκάτσια των Τούρκων στην οποία έπεσαν οι Ισραηλινοί.
Οσο περνούσαν οι μέρες αυτές οι φωνές γίνονταν πιο δυνατές, διαπερνώντας οριζόντια όλο το πολιτικό φάσμα και παραμορφώνοντας την αρχική εικόνα του επεισοδίου. Ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, πολλοί σχολιαστές κατέκριναν την αυθόρμητη καταδίκη της ισραηλινής επιχείρησης και άφησαν να εννοηθεί ότι τα «εθνικά μας συμφέροντα» είναι με το Ισραήλ. Διαβάσαμε έτσι ότι «ασχέτως της πολιτικής καταδίκης υπάρχει και μια μεγάλη τουριστική αγορά, η οποία για χρόνια κατευθυνόταν σχεδόν μονοπωλιακά στην Τουρκία» ενώ «αν θέλουν οι υπεύθυνοι να ασχοληθούν σοβαρά με κάτι που θα ενισχύσει και την οικονομία, ας στραφούν στο Ισραήλ» (Το Παρόν, 6.6.10). Αλλο δημοσίευμα υποστηρίζει πως «η συνεργασία Ελλάδας Ισραήλ δεν ακυρώνει σε καμιά περίπτωση τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα της εξωτερικής μας πολιτικής» (Veto, 6.6.10). Ακόμη κι οι διαδηλώσεις μπροστά στις ισραηλινές πρεσβείες θεωρήθηκαν αποδοχή «πρόσκλησης της Χαμάς» (Καθημερινή, 6.6.10), ενώ ο Νίκος Κοτζιάς σημειώνει με νόημα ότι «η βίαιη αντίδραση του Ισραήλ εκδηλώθηκε εις βάρος τουρκικού πλοίου, στο οποίο επέβαιναν, πέραν των ακτιβιστών, τούρκοι πράκτορες και στελέχη των Γκρίζων Λύκων» ("Κ.Ε", 6.6.10).
Ο αξιότιμος κ. Κόλμαν
Μια από τις πιο χαρακτηριστικές διατυπώσεις αυτής της θεωρίας μεταδόθηκε από τις ειδήσεις του τηλεοπτικού σταθμού Σκάι την προηγούμενη Τρίτη (1.6), προτού δηλαδή καν απελαθούν οι ακτιβιστές που επέζησαν. Στόχος του ρεπορτάζ ήταν η τουρκική ανθρωπιστική οργάνωση IHH (Ιδρυμα Ανθρωπιστικής Αρωγής), την οποία το κανάλι εμφανίζει ως ύποπτη και την χαρακτηρίζει αμφιλεγόμενη. «Οι πρωτεργάτες της νηοπομπής», θα πει η εκφωνήτρια, «ανήκουν σ’ αυτή τη μη κυβερνητική οργάνωση που είναι στενά συνδεδεμένη με το κυβερνών κόμμα της Τουρκίας και έχει δράση σε πολλές μουσουλμανικές χώρες, προσελκύοντας το ενδιαφέρον μυστικών υπηρεσιών». Η βασική πηγή των πληροφοριών του καναλιού είναι ο καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Ιωάννης Μάζης, ο οποίος με τη σειρά του επικαλείται την επιστημονική μελέτη ενός οργανισμού στρατηγικών αναλύσεων της Δανίας, του «Danish Institute for International Strategy» και ενός επιφανούς στελέχους του. Σε άλλο σημείο του ίδιου δελτίου ειδήσεων ο κ. Μάζης θα επαναλάβει ότι πρόκειται για «δήθεν ανθρωπιστική οργάνωση-βιτρίνα», η οποία «από το 2006 είχε εντοπιστεί από το Δανικό Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών και μάλιστα είχε γραφτεί ολόκληρη μελέτη, του Ιβάν Κόλμαν, ο οποίος είναι senior analyst του Δανικού Ινστιτούτου και παρουσιάζει την οργάνωση αυτή σαν οργάνωση βιτρίνα, η οποία αποκρύπτει [sic] τρομοκρατικές δραστηριότητες, μέχρι και συνεργασία με την Αλ Κάιντα».
Και για να μη μένουν αμφιβολίες για το λόγο που αναφέρεται στην οργάνωση ΙΗΗ ο κ. Μάζης ξεκαθαρίζει: «Θεωρώ ότι καλό είναι κάποτε και στα μέσα ενημέρωσης να μη μασάμε τα λόγια μας. Θα πούμε απλά πράγματα. Ο κ. Νταβούτογλου σχεδίασε μια μεγαλειώδη προβοκάτσια. Η προβοκάτσια αυτή έπιασε. [...] Αυτή η προβοκάτσια θέλει πάρα πολύ απλά να μετατρέψει την Τουρκία σε ηγέτιδα δύναμη του αραβομουσουλμανικού κόσμου κατ’ ακολουθίαν με το νταβουτογλιανό δόγμα περί νέο-οθωμανικής Τουρκίας». Σε άλλο σημείο ο καθηγητής θα αποδώσει το επεισόδιο στους «τυχοδιωκτισμούς του κ. Ερντογάν και του κ. Νταβούτογλου».
Η μελέτη στην οποία αναφέρεται ο κ. Μάζης είναι βέβαια υπαρκτή. Η ακριβής ονομασία του Δανικού Ινστιτούτου είναι Danish Institute for International Studies, όσο για τον Ιβάν Κόλμαν (Evan F. Kohlmann), στον οποίο μας παραπέμπει, δεν είναι “senior analyst” του Ινστιτούτου, αλλά ένας «διεθνής σύμβουλος σε ζητήματα τρομοκρατίας», ο οποίος κατά καιρούς συνεργάστηκε με το FBI και το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ (NSC) για την «ανάλυση» της Αλ Κάιντα. Ολα αυτά μπορεί κανείς εύκολα να τα διασταυρώσει με μια αναζήτηση στο διαδίκτυο, όπως έκαναν άλλωστε ορισμένα ιστολόγια, κυρίως το les-malakies.blogspot.com στην ανάρτησή του «Η δαιμονοποίηση της Freedom Flotilla».
Ο 30χρόνος Ιβάν Κόλμαν, τον οποίο με τόση ευκολία προβάλλει ως πηγή του ο κ. Μάζης, είναι ένα πρόσωπο επιεικώς «αμφιλεγόμενο». Καταρχήν δεν έχει καμιά ακαδημαϊκή ιδιότητα, δεν διαθέτει καν μεταπτυχιακούς τίτλους, ενώ η φήμη του ως «ειδικού» επί θεμάτων διεθνούς τρομοκρατίας και φανατικού ισλαμισμού έχει αποκτηθεί από την ιδιότητά του ως ιδιοκτήτη μιας εταιρείας (Globalterroralert), μέσω της οποίας παρέχει «αντιτρομοκρατικές» υπηρεσίες στο κράτος και σε ιδιώτες. Η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα επιτυχία του ήταν ότι εργάστηκε επαγγελματικά ως ειδικός μάρτυρας κατηγορίας σε δίκες που διεξάγονται στο Γκουντάναμο!
Χαρακτηριστικό για το είδος των υπηρεσιών που προσφέρει ο κ. Κόλμαν είναι ότι χρηματοδοτήθηκε με 20.000 δολάρια από τη στρατιωτική διοίκηση του Γκουαντάναμο για να γυρίσει μια 90λεπτή ταινία, η οποία προβάλλεται σ’ αυτές τις δίκες, προκειμένου να πειστούν οι ένορκοι αυτών των δικαστηρίων ότι η Αλ Κάιντα και ο Μπιν Λάντεν επιβουλεύονται την Αμερική. Η ταινία αυτή ονομάζεται «The Al Qaeda Plan» και αποτελεί κακέκτυπο του «The Nazi Plan», της ταινίας δηλαδή που είχε χρησιμοποιηθεί από τη στρατιωτική δικαιοσύνη των συμμάχων στις δίκες της Νυρεμβέργης. Πρόκειται για ένα απλό μοντάζ των διάφορων βίντεο του Μπιν Λάντεν που έχουν κατά καιρούς κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο, μαζί με εικόνες φρίκης από τα θύματα των επιθέσεων της Αλ Κάιντα. Ο Ιβάν Κόλμαν πρόβαλε αυτή την ταινία για πρώτη φορά στη δίκη του Σαλίμ Χαμντάν, του «οδηγού» του Μπιν Λάντεν, στο Γκουαντάναμο. Η αρχική απόφαση του στρατιωτικού δικαστή να μην επιτρέψει την προβολή της ταινίας ανατράπηκε μέσα σε λίγες ώρες. Για τη μαρτυρία του σ’ αυτή τη δίκη ο κ. Κόλμαν, σύμφωνα με τα επίσημα πρακτικά, πληρώθηκε με 30.450 δολάρια.
Με δυο λόγια, ο κ. Κόλμαν είναι ένας απλός προπαγανδιστής των επίσημων θέσεων των αρχών ασφαλείας των ΗΠΑ και βέβαια οι «μελέτες» του πρέπει να αντιμετωπίζονται ως αυτό που είναι: εγχειρίδια προπαγάνδας. Οσο για την τουρκική ανθρωπιστική οργάνωση ΙΗΗ, ασφαλώς ενισχύεται από την τουρκική κυβέρνηση και εντάσσεται στο κίνημα του μετριοπαθούς ισλαμισμού. Αλλά τη σύνδεσή της με τη διεθνή τρομοκρατία και την Αλ Κάιντα που επιχείρησε ο Νετανιάχου και ο Κόλμαν δεν τη συμμερίζεται ούτε καν η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Σε εμπεριστατωμένο άρθρο του στο –ασφαλώς μη ισλαμιστικό- Newsweek, ο ερευνητής δημοσιογράφος Μαρκ Χόζενμπολ αναφέρει πως ο επίσημος εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ διέψευσε ότι το ΙΗΗ περιλαμβάνεται στην επίσημη λίστα των οργανώσεων που έχουν σχέση με την τρομοκρατία («Was the Gaza Flotilla Linked to Terrorists?», 4.6.10). Αλλά και δυο ειδικευμένα στελέχη των αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών της κυβέρνησης των ΗΠΑ, τα οποία επικαλείται ο δημοσιογράφος, επιβεβαίωσαν το γεγονός ότι «μέχρι στιγμής οι πληροφορίες δεν στοιχειοθετούν κάποια αξιοσημείωτη σχέση μεταξύ του ΙΗΗ και της τρομοκρατικής οργάνωσης του Οσάμα Μπιν Λάντεν». Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές του Newsweek, η κυβέρνηση Ομπάμα δεν σκοπεύει μέχρι στιγμής να προσθέσει το ΙΗΗ στον κατάλογο με τις οργανώσεις που συνδέονται με την ισλαμική τορμοκρατία. «Το ΙΗΗ έχει συμπάθειες στη Χαμάς», σημειώνει ένας από τους κυβερνητικούς αξιωματούχους, «αλλά αυτό το γεγονός δεν τους κάνει αυτόματα τρομοκράτες».
Από το τουρκικό ΙΗΗ στο ελληνικό ΙΑΑ
Πώς λοιπόν να εξηγήσουμε την υιοθέτηση ως θεσφάτων των απόψεων του Κόλμαν από στελέχη της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας και ελληνικά ΜΜΕ; Μια από τις συνέπειες της αιματηρής επέμβασης του ισραηλινού στρατού ήταν ότι έθεσε υπό αμφισβήτηση την υπόγεια προσέγγιση που έχει πραγματοποιηθεί εδώ και λίγα χρόνια μεταξύ Ισραήλ και Ελλάδας, με κύριο πεδίο συνεργασίας τον στρατιωτικό τομέα.
Δεν θα επιμέναμε στο ζήτημα Μάζη-Κόλμαν, αν ο Ιωάννης Μάζης δεν ήταν ταυτόχρονα από τον Ιούνιο του 2004 και επί χρόνια Πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Αμυντικών Αναλύσεων (ΙΑΑ). Το Ινστιτούτο αυτό είναι το επίσημο θινκ τανκ του ελληνικού υπουργείου Αμυνας, ενώ τα στελέχη του διορίζονται από τον εκάστοτε υπουργό.
Επί χρόνια ο κ. Μάζης υποστήριζε με κάθε ευκαιρία την ανάγκη της ελληνοϊσραηλινής στρατιωτικής συνεργασίας. Σε Υπηρεσιακό Υπόμνημα που είχε υποβάλει το ΙΑΑ πριν από πέντε χρόνια («Η συγκυρία στη Μέση Ανατολή για την ενεργοποίηση των σχεδίων για τον αγωγό Μοσούλης-Χάιφας και οι ευκαιρίες για την Ελλάδα και την Κύπρο» τεύχος 103, 15.7.2005) επισημαινόταν η προοπτική αυτής της συνεργασίας: «Στο σημείο αυτό [σ.σ. με την ενεργοποίηση του αγωγού] παρουσιάζεται για την ελληνική και ελληνο-κυπριακή πλευρά μια ευκαιρία ανάπτυξης στρατιωτικών σχέσεων με το Ισραήλ που θα στηρίζεται στην ασφάλεια των μεταφορών και στον έλεγχο των όποιων τρομοκρατικών απειλών στην ΝΑ Μεσόγειο. Κάτι τέτοιο φαντάζει ευκταίο με δεδομένη την ‘ψύχρανση’, σε σχέση με το παρελθόν, στις διπλωματικές σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας που θα έχει ως αποτέλεσμα την αναζήτηση, από το Ισραήλ, νέων συμμαχιών στην περιοχή. Η επίτευξη αυτού μπορεί να προέλθει μέσω της ενίσχυσης των οικονομικών σχέσεων του τελευταίου με τα κράτη της ΕΕ μέσω του ‘οχήματος’ που προσφέρει ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου».
Περιγράφοντας στο περιοδικό του ΙΑΑ «Γεωστρατηγική» τις απόψεις που ανέπτυξαν σε Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών του Ισραήλ δύο συντηρητικοί Αμερικανοί αναλυτές, ο κ. Μάζης τονίζει την αξία των επιχειρημάτων τους για την Ελλάδα («Το “Ανεξάρτητο Κόσοβο” και τα Ζητήματα Ασφαλείας του Κράτους του Ισραήλ» τχ. 12, Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 2007): «Τα επιχειρήματα αυτά παρουσιάζουν ενδιαφέρον, σε αρκετά τους σημεία ‘παραλλήλων βίων’, για την Ελλάδα και για την Κύπρο. Μη λησμονούμε ότι η Ελλάδα έχει δηλώσει επανειλημμένως πως δεν υποστηρίζει αλλαγές συνόρων, ως ‘μη αναθεωρητικό’ κράτος. Υπάρχει λοιπόν στην περίπτωση του Κοσόβου ένας ισχυρός σύμμαχος των μη αναθεωρητικών ελληνικών θέσεων των βασιζομένων άλλωστε στην διεθνή νομιμότητα. Οι φόβοι του Ισραήλ για το βαλκανικό Ισλαμιστικό κίνημα, ιδιαίτερα δε αυτό με τα ισλαμο-αλβανικά μεγαλοϊδεατικά χαρακτηριστικά, πρέπει να γίνουν σεβαστοί και κατανοητοί από την Αθήνα. Αλλωστε η χώρα μας θα πρέπει να αξιολογήσει πρώτη τις επιπτώσεις που υπομιμνήσκονται από τους δύο αμερικανούς αναλυτές και μάλιστα με μονομερή δήλωση, αυτήν της αλβανοκοσοβαρικής πλευράς».
Ακόμα πιο σαφές είναι πρόσφατο δημοσίευμα του καθηγητή Μάζη στο ίδιο περιοδικό του ΙΑΑ («Οι Εξελίξεις στο Γεωστρατηγικό Περιβάλλον του Ισραήλ και της Μέσης Ανατολής: Προοπτικές Σταθεροποίησης Μετά την Εκλογή Μπάρακ Ομπάμα», Γεωστρατηγική, τχ. 15, 2009). Το κείμενο αναφέρεται «στην ελληνο-αμερικανο-ισραηλινή αμυντική συνεργασία, γεγονός που ενισχύει τους δεσμούς εμπιστοσύνης μεταξύ Αθήνας και Τελ Αβίβ». Ο συγγραφέας εκτιμά ότι «οι δεσμοί αυτοί μπορούν να λειτουργήσουν ως θετικοί συντελεστές υπέρ της ελληνικής και ελληνοκυπριακής πλευράς για την επίτευξη μιας αξιοπρεπούς λύσεως στο Κυπριακό, το οποίο στην περίπτωση αυτή πρέπει να αναλυθεί και στην πτυχή του η οποία έχει να κάνει με το ρόλο της Μεγαλονήσου για την ισραηλινή εθνική ασφάλεια. Ο παράγοντας αυτός συνήθως δεν λαμβάνεται υπόψη από την ελλαδική και ελληνοκυπριακή πλευρά ενώ αξιοποιείται τα μέγιστα από την Τουρκοκυπριακή πλευρά. Το ζητούμενο είναι οι συντελεστές αυτοί να τύχουν εκμεταλλεύσεως και να μην απολεσθούν άνευ αξιοποιήσεως από την Ελληνοκυπριακή πλευρά».
Σε άλλο σημείο του ίδιου κειμένου ο κ. Μάζης περιγράφει την επιλογή του Ισραήλ να προχωρήσει τον Ιούνιο του 2008 με τις ΗΠΑ και την Ελλάδα σε κοινή αεροπορική άσκηση, η οποία «ανεξαρτήτως των οποιωνδήποτε -εικαζομένων ή πραγματικών- προθέσεών της, ανεγνώσθη από τους Έλληνες αναλυτές και ως απάντηση στις πυραυλικές δοκιμές της Τεχεράνης αλλά και ως μέσο διπλωματικής πιέσεως προς την ιδία κατεύθυνση». Το συμπέρασμα του κ. Μάζη είναι ότι η ελληνο-ισραηλινή προσέγγιση έχει στρατηγικό χαρακτήρα: «Τελικώς, μπορούμε να διακρίνουμε μια τάση ελληνο-ισραηλινής προσεγγίσεως, στρατηγικού χαρακτήρος στην οποία η Ελλάδα ως μη αναθεωρητικός εθνικό-κρατικός δρών και παράγων ειρήνης και συνεργασίας στην Ν/Α Μεσόγειο, μπορεί να προσφέρει πολλά προς την κατεύθυνση αυτή, ως εξομαλυντής εντάσεων και εγγυητής ασφαλείας. Τα κέρδη από μια τέτοια συνεργασία θα είναι ένα σημαντικό καταπίστευμα για την διαδικασία τελικής διευθετήσεως του Κυπριακού προβλήματος προς όφελος της ευρωπαϊκής του λύσεως. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι και η ελληνική πολιτική ελίτ δεν θα απωλέσει την ευκαιρία να αξιοποιήσει αυτήν την δυναμική, άλλως...»
Οι απόψεις αυτές που εκφράζει το ΙΑΑ έχουν επηρεάσει εμφανώς και τα δύο κόμματα που κυβερνούν εναλλάξ τις τελευταίες δεκαετίες. Η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση έχει μάλιστα και επιφανή στελέχη του ΙΑΑ στις τάξεις της. Ο εμφανιζόμενος ως βασικός σύμβουλος του κ. Σαμαρά σε ζητήματα οικονομίας και εξωτερικής πολιτικής Χρύσανθος Λαζαρίδης υπήρξε ειδικός επιστημονικός συνεργάτης του ΙΑΑ. Σε Υπηρεσιακή Μελέτη που έχει συντάξει ο ίδιος (τεύχος 56, 25.2.2005), ο κ. Λαζαρίδης αναλύει τη σημασία των πληροφοριών και τη συσχετίζει με την προσέγγιση Ελλάδας-Ισραήλ προτείνοντας «σοβαρή αναβάθμιση των σχέσεων Ελλάδας-Ισραήλ, σε πολιτικό και επιχειρησιακό πεδίο, με κύριο ζητούμενο, από ελληνικής πλευράς, τη συνεργασία στον τομέα των πληροφοριών». Ολα αυτά, βέβαια, στο πλαίσιο της «ενίσχυσης των ελληνοαμερικανικών σχέσεων και της αναβάθμισης του ρόλου της Ελλάδας στους αμερικανικούς σχεδιασμούς».
Η στρατιωτική συνεργασία
Γεγονός είναι ότι το όραμα όλων αυτών των αναλυτών έχει ήδη γίνει πραγματικότητα. Η στενή στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας Ισραήλ είναι δεδομένη. Μόνο που τις λεπτομέρειες αυτής της συνεργασίας τις καλύπτει ένα πέπλο μυστηρίου και μια διακριτικότητα που δεν οφείλεται μόνο στους προφανείς λόγους ασφαλείας. Το ζήσαμε και τις τελευταίες μέρες, με την άσκηση «Μίνωας» που είχε αρχίσει με τη συνεργασία της αεροπορίας των δύο κρατών ήδη από τις 25 Μαΐου. Εκτός από ορισμένα δημοσιεύματα στα «ψιλά» των εφημερίδων, η κοινή γνώμη πληροφορήθηκε το γεγονός κατόπιν εορτής, όταν δηλαδή το ελληνικό υπουργείο Αμυνας υποχρεώθηκε να διακόψει την άσκηση.
Η διακοπή είναι βέβαια προσωρινή. Οσο για το περιεχόμενό της, θυμίζει σε πολλά σημεία την κοινή άσκηση της πολεμικής αεροπορίας των δύο χωρών το Μάιο-Ιούνιο του 2008. Και τότε η υπόθεση είχε κρατηθεί μυστική, ενώ σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Times (20.6.08), ο «Ενδοξος Σπαρτιάτης» (έτσι ονομαζόταν η άσκηση) αποτελούσε προσομοίωση μιας αεροπορικής επιδρομής στο Ιράν. Σύμφωνα με το δημοσίευμα της αμερικανικής εφημερίδας, ο εκπρόσωπος του αμερικανικού Πενταγώνου δήλωσε ότι με την άσκηση αυτή το Ισραήλ έστειλε πολλαπλά μηνύματα: «Ηθελαν να το γνωρίζουμε εμείς, ήθελαν να το γνωρίζουν οι Ευρωπαίοι και ήθελαν να το γνωρίζουν και οι Ιρανοί». Η αποκάλυψη αυτή προκάλεσε θόρυβο, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την ελληνική κυβέρνηση να υποδεχτεί λίγες μέρες αργότερα στην Αθήνα τον ισραηλινό υπουργό Αμυνας.
Το πιο πρόσφατο επεισόδιο σ’ αυτή τη «μυστική» αλλά γνωστή αναβάθμιση της στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ διαδραματίστηκε πέρυσι, με τη χρησιμοποίηση του λιμανιού του Αστακού για τη μεταφόρτωση πολεμικού υλικού από τις ΗΠΑ στο Ισραήλ κατά τη διάρκεια της επίθεσης στη Γάζα τον Ιανουάριο του 2009. Ο Κώστας Καραμανλής διέψευσε από το βήμα της βουλής τη σχετική καταγγελία του Αλέκου Αλαβάνου, αλλά το περιεχόμενο της διάψευσης έπεισε μόνο όσους ήθελαν να πειστούν.
Οι στενές αυτές στρατιωτικές σχέσεις έχουν βάθος δεκαπενταετίας. Μάλιστα η πρώτη στρατιωτική συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ δεν υπογράφτηκε ούτε επί ημερών του γνωστού «φιλοαμερικανού» Μητσοτάκη ούτε επί της διακυβέρνησης του γνωστού «ενδοτικού» Σημίτη. Ηταν Δεκέμβριος του 1994, με πρωθυπουργό τον «εθνικά υπερήφανο» και οπαδό του «αραβικού δρόμου» Ανδρέα Παπανδρέου, όταν οι δυο χώρες συμφώνησαν σε ένα πρωτόκολλο στρατιωτικής συνεργασίας, κοινών αεροναυτικών ασκήσεων και ανταλλαγή απόψεων σε ζητήματα όπως οι εναέριες μεταφορές, η ωκεανογραφία κλπ.
Κρίσιμο σημείο στην εμπέδωση των σχέσεων αυτών ήταν η περίοδος προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων. Το Ισραήλ όχι μόνο ήταν μια από τις επτά χώρες που επόπτευαν την ασφάλεια των Αγώνων αλλά προμήθευσε την ΕΥΠ και με τα μηχανήματα για τον εκσυγχρονισμό της.
Οσο για τη «μυστικότητα» που εξακολουθεί να περιβάλλει αυτή τη συνεργασία, μια σοβαρή εξήγηση δίνει ο Ισραηλινός καθηγητής Αμίκαμ Ναχμάνι, ο οποίος διέβλεψε ήδη από το 1999 το γεγονός ότι ενώ το υπουργείο Εξωτερικών αμφιταλαντευόταν μεταξύ της σύγκλισης με το Ισραήλ και της παραδοσιακής επαφής με τις αραβικές χώρες, το υπουργείο Αμυνας είχε κάνει ήδη τις επιλογές του: «Ορισμένα στελέχη του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών παρέμειναν εξίσου ευαίσθητα στις αντιδράσεις των Αράβων, όπως ανέκαθεν, γεγονός το οποίο φυσικά παρεμποδίζει κάθε πραγματική πρόοδο στις σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Ελλάδας. Αντιθέτως, το ελληνικό υπουργείο Αμυνας υποστηρίζει σθεναρά και αναπτύσσει τις σχέσεις με το Ισραήλ».
Το ειρωνικό στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι -όπως σημειώνει σε νεότερη μελέτη του ο ίδιος αναλυτής- στο Ισραήλ συνέβαινε το αντίθετο. Επί χρόνια το στρατιωτικό κατεστημένο δυσπιστούσε στην ανάπτυξη ιδιαίτερων σχέσεων με την Ελλάδα, φοβούμενο μη διαταράξει τη συμμαχία με την Τουρκία, ενώ το υπουργείο Εξωτερικών επιδίωκε μια ισορροπία στην τριγωνική σχέση Ισραήλ-Τουρκία-Ελλάδα.
Τα τελευταία γεγονότα απελευθερώνουν τη δυναμική της σύγκλισης Ελλάδας Ισραήλ. Μπροστά σ’ αυτή τη δυναμική ποιός ασχολείται με τους ακτιβιστές ή -πολύ περισσότερο- με τους έγκλειστους της Γάζας και τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Δεν είχαν περάσει ούτε λίγες ώρες από τη φονική επιδρομή των επίλεκτων δυνάμεων του ισραηλινού στρατού στα πλοία με την ανθρωπιστική βοήθεια που κατευθύνονταν προς τη Γάζα, όταν στη χώρα μας άρχισαν να ακούγονται φωνές που αμφισβητούσαν τη γνησιότητα των προθέσεων των ακτιβιστών και μιλούσαν για οργανωμένη προβοκάτσια των Τούρκων στην οποία έπεσαν οι Ισραηλινοί.
Οσο περνούσαν οι μέρες αυτές οι φωνές γίνονταν πιο δυνατές, διαπερνώντας οριζόντια όλο το πολιτικό φάσμα και παραμορφώνοντας την αρχική εικόνα του επεισοδίου. Ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, πολλοί σχολιαστές κατέκριναν την αυθόρμητη καταδίκη της ισραηλινής επιχείρησης και άφησαν να εννοηθεί ότι τα «εθνικά μας συμφέροντα» είναι με το Ισραήλ. Διαβάσαμε έτσι ότι «ασχέτως της πολιτικής καταδίκης υπάρχει και μια μεγάλη τουριστική αγορά, η οποία για χρόνια κατευθυνόταν σχεδόν μονοπωλιακά στην Τουρκία» ενώ «αν θέλουν οι υπεύθυνοι να ασχοληθούν σοβαρά με κάτι που θα ενισχύσει και την οικονομία, ας στραφούν στο Ισραήλ» (Το Παρόν, 6.6.10). Αλλο δημοσίευμα υποστηρίζει πως «η συνεργασία Ελλάδας Ισραήλ δεν ακυρώνει σε καμιά περίπτωση τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα της εξωτερικής μας πολιτικής» (Veto, 6.6.10). Ακόμη κι οι διαδηλώσεις μπροστά στις ισραηλινές πρεσβείες θεωρήθηκαν αποδοχή «πρόσκλησης της Χαμάς» (Καθημερινή, 6.6.10), ενώ ο Νίκος Κοτζιάς σημειώνει με νόημα ότι «η βίαιη αντίδραση του Ισραήλ εκδηλώθηκε εις βάρος τουρκικού πλοίου, στο οποίο επέβαιναν, πέραν των ακτιβιστών, τούρκοι πράκτορες και στελέχη των Γκρίζων Λύκων» ("Κ.Ε", 6.6.10).
Ο αξιότιμος κ. Κόλμαν
Μια από τις πιο χαρακτηριστικές διατυπώσεις αυτής της θεωρίας μεταδόθηκε από τις ειδήσεις του τηλεοπτικού σταθμού Σκάι την προηγούμενη Τρίτη (1.6), προτού δηλαδή καν απελαθούν οι ακτιβιστές που επέζησαν. Στόχος του ρεπορτάζ ήταν η τουρκική ανθρωπιστική οργάνωση IHH (Ιδρυμα Ανθρωπιστικής Αρωγής), την οποία το κανάλι εμφανίζει ως ύποπτη και την χαρακτηρίζει αμφιλεγόμενη. «Οι πρωτεργάτες της νηοπομπής», θα πει η εκφωνήτρια, «ανήκουν σ’ αυτή τη μη κυβερνητική οργάνωση που είναι στενά συνδεδεμένη με το κυβερνών κόμμα της Τουρκίας και έχει δράση σε πολλές μουσουλμανικές χώρες, προσελκύοντας το ενδιαφέρον μυστικών υπηρεσιών». Η βασική πηγή των πληροφοριών του καναλιού είναι ο καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Ιωάννης Μάζης, ο οποίος με τη σειρά του επικαλείται την επιστημονική μελέτη ενός οργανισμού στρατηγικών αναλύσεων της Δανίας, του «Danish Institute for International Strategy» και ενός επιφανούς στελέχους του. Σε άλλο σημείο του ίδιου δελτίου ειδήσεων ο κ. Μάζης θα επαναλάβει ότι πρόκειται για «δήθεν ανθρωπιστική οργάνωση-βιτρίνα», η οποία «από το 2006 είχε εντοπιστεί από το Δανικό Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών και μάλιστα είχε γραφτεί ολόκληρη μελέτη, του Ιβάν Κόλμαν, ο οποίος είναι senior analyst του Δανικού Ινστιτούτου και παρουσιάζει την οργάνωση αυτή σαν οργάνωση βιτρίνα, η οποία αποκρύπτει [sic] τρομοκρατικές δραστηριότητες, μέχρι και συνεργασία με την Αλ Κάιντα».
Και για να μη μένουν αμφιβολίες για το λόγο που αναφέρεται στην οργάνωση ΙΗΗ ο κ. Μάζης ξεκαθαρίζει: «Θεωρώ ότι καλό είναι κάποτε και στα μέσα ενημέρωσης να μη μασάμε τα λόγια μας. Θα πούμε απλά πράγματα. Ο κ. Νταβούτογλου σχεδίασε μια μεγαλειώδη προβοκάτσια. Η προβοκάτσια αυτή έπιασε. [...] Αυτή η προβοκάτσια θέλει πάρα πολύ απλά να μετατρέψει την Τουρκία σε ηγέτιδα δύναμη του αραβομουσουλμανικού κόσμου κατ’ ακολουθίαν με το νταβουτογλιανό δόγμα περί νέο-οθωμανικής Τουρκίας». Σε άλλο σημείο ο καθηγητής θα αποδώσει το επεισόδιο στους «τυχοδιωκτισμούς του κ. Ερντογάν και του κ. Νταβούτογλου».
Η μελέτη στην οποία αναφέρεται ο κ. Μάζης είναι βέβαια υπαρκτή. Η ακριβής ονομασία του Δανικού Ινστιτούτου είναι Danish Institute for International Studies, όσο για τον Ιβάν Κόλμαν (Evan F. Kohlmann), στον οποίο μας παραπέμπει, δεν είναι “senior analyst” του Ινστιτούτου, αλλά ένας «διεθνής σύμβουλος σε ζητήματα τρομοκρατίας», ο οποίος κατά καιρούς συνεργάστηκε με το FBI και το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ (NSC) για την «ανάλυση» της Αλ Κάιντα. Ολα αυτά μπορεί κανείς εύκολα να τα διασταυρώσει με μια αναζήτηση στο διαδίκτυο, όπως έκαναν άλλωστε ορισμένα ιστολόγια, κυρίως το les-malakies.blogspot.com στην ανάρτησή του «Η δαιμονοποίηση της Freedom Flotilla».
Ο 30χρόνος Ιβάν Κόλμαν, τον οποίο με τόση ευκολία προβάλλει ως πηγή του ο κ. Μάζης, είναι ένα πρόσωπο επιεικώς «αμφιλεγόμενο». Καταρχήν δεν έχει καμιά ακαδημαϊκή ιδιότητα, δεν διαθέτει καν μεταπτυχιακούς τίτλους, ενώ η φήμη του ως «ειδικού» επί θεμάτων διεθνούς τρομοκρατίας και φανατικού ισλαμισμού έχει αποκτηθεί από την ιδιότητά του ως ιδιοκτήτη μιας εταιρείας (Globalterroralert), μέσω της οποίας παρέχει «αντιτρομοκρατικές» υπηρεσίες στο κράτος και σε ιδιώτες. Η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα επιτυχία του ήταν ότι εργάστηκε επαγγελματικά ως ειδικός μάρτυρας κατηγορίας σε δίκες που διεξάγονται στο Γκουντάναμο!
Χαρακτηριστικό για το είδος των υπηρεσιών που προσφέρει ο κ. Κόλμαν είναι ότι χρηματοδοτήθηκε με 20.000 δολάρια από τη στρατιωτική διοίκηση του Γκουαντάναμο για να γυρίσει μια 90λεπτή ταινία, η οποία προβάλλεται σ’ αυτές τις δίκες, προκειμένου να πειστούν οι ένορκοι αυτών των δικαστηρίων ότι η Αλ Κάιντα και ο Μπιν Λάντεν επιβουλεύονται την Αμερική. Η ταινία αυτή ονομάζεται «The Al Qaeda Plan» και αποτελεί κακέκτυπο του «The Nazi Plan», της ταινίας δηλαδή που είχε χρησιμοποιηθεί από τη στρατιωτική δικαιοσύνη των συμμάχων στις δίκες της Νυρεμβέργης. Πρόκειται για ένα απλό μοντάζ των διάφορων βίντεο του Μπιν Λάντεν που έχουν κατά καιρούς κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο, μαζί με εικόνες φρίκης από τα θύματα των επιθέσεων της Αλ Κάιντα. Ο Ιβάν Κόλμαν πρόβαλε αυτή την ταινία για πρώτη φορά στη δίκη του Σαλίμ Χαμντάν, του «οδηγού» του Μπιν Λάντεν, στο Γκουαντάναμο. Η αρχική απόφαση του στρατιωτικού δικαστή να μην επιτρέψει την προβολή της ταινίας ανατράπηκε μέσα σε λίγες ώρες. Για τη μαρτυρία του σ’ αυτή τη δίκη ο κ. Κόλμαν, σύμφωνα με τα επίσημα πρακτικά, πληρώθηκε με 30.450 δολάρια.
Με δυο λόγια, ο κ. Κόλμαν είναι ένας απλός προπαγανδιστής των επίσημων θέσεων των αρχών ασφαλείας των ΗΠΑ και βέβαια οι «μελέτες» του πρέπει να αντιμετωπίζονται ως αυτό που είναι: εγχειρίδια προπαγάνδας. Οσο για την τουρκική ανθρωπιστική οργάνωση ΙΗΗ, ασφαλώς ενισχύεται από την τουρκική κυβέρνηση και εντάσσεται στο κίνημα του μετριοπαθούς ισλαμισμού. Αλλά τη σύνδεσή της με τη διεθνή τρομοκρατία και την Αλ Κάιντα που επιχείρησε ο Νετανιάχου και ο Κόλμαν δεν τη συμμερίζεται ούτε καν η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Σε εμπεριστατωμένο άρθρο του στο –ασφαλώς μη ισλαμιστικό- Newsweek, ο ερευνητής δημοσιογράφος Μαρκ Χόζενμπολ αναφέρει πως ο επίσημος εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ διέψευσε ότι το ΙΗΗ περιλαμβάνεται στην επίσημη λίστα των οργανώσεων που έχουν σχέση με την τρομοκρατία («Was the Gaza Flotilla Linked to Terrorists?», 4.6.10). Αλλά και δυο ειδικευμένα στελέχη των αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών της κυβέρνησης των ΗΠΑ, τα οποία επικαλείται ο δημοσιογράφος, επιβεβαίωσαν το γεγονός ότι «μέχρι στιγμής οι πληροφορίες δεν στοιχειοθετούν κάποια αξιοσημείωτη σχέση μεταξύ του ΙΗΗ και της τρομοκρατικής οργάνωσης του Οσάμα Μπιν Λάντεν». Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές του Newsweek, η κυβέρνηση Ομπάμα δεν σκοπεύει μέχρι στιγμής να προσθέσει το ΙΗΗ στον κατάλογο με τις οργανώσεις που συνδέονται με την ισλαμική τορμοκρατία. «Το ΙΗΗ έχει συμπάθειες στη Χαμάς», σημειώνει ένας από τους κυβερνητικούς αξιωματούχους, «αλλά αυτό το γεγονός δεν τους κάνει αυτόματα τρομοκράτες».
Από το τουρκικό ΙΗΗ στο ελληνικό ΙΑΑ
Πώς λοιπόν να εξηγήσουμε την υιοθέτηση ως θεσφάτων των απόψεων του Κόλμαν από στελέχη της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας και ελληνικά ΜΜΕ; Μια από τις συνέπειες της αιματηρής επέμβασης του ισραηλινού στρατού ήταν ότι έθεσε υπό αμφισβήτηση την υπόγεια προσέγγιση που έχει πραγματοποιηθεί εδώ και λίγα χρόνια μεταξύ Ισραήλ και Ελλάδας, με κύριο πεδίο συνεργασίας τον στρατιωτικό τομέα.
Δεν θα επιμέναμε στο ζήτημα Μάζη-Κόλμαν, αν ο Ιωάννης Μάζης δεν ήταν ταυτόχρονα από τον Ιούνιο του 2004 και επί χρόνια Πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Αμυντικών Αναλύσεων (ΙΑΑ). Το Ινστιτούτο αυτό είναι το επίσημο θινκ τανκ του ελληνικού υπουργείου Αμυνας, ενώ τα στελέχη του διορίζονται από τον εκάστοτε υπουργό.
Επί χρόνια ο κ. Μάζης υποστήριζε με κάθε ευκαιρία την ανάγκη της ελληνοϊσραηλινής στρατιωτικής συνεργασίας. Σε Υπηρεσιακό Υπόμνημα που είχε υποβάλει το ΙΑΑ πριν από πέντε χρόνια («Η συγκυρία στη Μέση Ανατολή για την ενεργοποίηση των σχεδίων για τον αγωγό Μοσούλης-Χάιφας και οι ευκαιρίες για την Ελλάδα και την Κύπρο» τεύχος 103, 15.7.2005) επισημαινόταν η προοπτική αυτής της συνεργασίας: «Στο σημείο αυτό [σ.σ. με την ενεργοποίηση του αγωγού] παρουσιάζεται για την ελληνική και ελληνο-κυπριακή πλευρά μια ευκαιρία ανάπτυξης στρατιωτικών σχέσεων με το Ισραήλ που θα στηρίζεται στην ασφάλεια των μεταφορών και στον έλεγχο των όποιων τρομοκρατικών απειλών στην ΝΑ Μεσόγειο. Κάτι τέτοιο φαντάζει ευκταίο με δεδομένη την ‘ψύχρανση’, σε σχέση με το παρελθόν, στις διπλωματικές σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας που θα έχει ως αποτέλεσμα την αναζήτηση, από το Ισραήλ, νέων συμμαχιών στην περιοχή. Η επίτευξη αυτού μπορεί να προέλθει μέσω της ενίσχυσης των οικονομικών σχέσεων του τελευταίου με τα κράτη της ΕΕ μέσω του ‘οχήματος’ που προσφέρει ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου».
Περιγράφοντας στο περιοδικό του ΙΑΑ «Γεωστρατηγική» τις απόψεις που ανέπτυξαν σε Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών του Ισραήλ δύο συντηρητικοί Αμερικανοί αναλυτές, ο κ. Μάζης τονίζει την αξία των επιχειρημάτων τους για την Ελλάδα («Το “Ανεξάρτητο Κόσοβο” και τα Ζητήματα Ασφαλείας του Κράτους του Ισραήλ» τχ. 12, Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 2007): «Τα επιχειρήματα αυτά παρουσιάζουν ενδιαφέρον, σε αρκετά τους σημεία ‘παραλλήλων βίων’, για την Ελλάδα και για την Κύπρο. Μη λησμονούμε ότι η Ελλάδα έχει δηλώσει επανειλημμένως πως δεν υποστηρίζει αλλαγές συνόρων, ως ‘μη αναθεωρητικό’ κράτος. Υπάρχει λοιπόν στην περίπτωση του Κοσόβου ένας ισχυρός σύμμαχος των μη αναθεωρητικών ελληνικών θέσεων των βασιζομένων άλλωστε στην διεθνή νομιμότητα. Οι φόβοι του Ισραήλ για το βαλκανικό Ισλαμιστικό κίνημα, ιδιαίτερα δε αυτό με τα ισλαμο-αλβανικά μεγαλοϊδεατικά χαρακτηριστικά, πρέπει να γίνουν σεβαστοί και κατανοητοί από την Αθήνα. Αλλωστε η χώρα μας θα πρέπει να αξιολογήσει πρώτη τις επιπτώσεις που υπομιμνήσκονται από τους δύο αμερικανούς αναλυτές και μάλιστα με μονομερή δήλωση, αυτήν της αλβανοκοσοβαρικής πλευράς».
Ακόμα πιο σαφές είναι πρόσφατο δημοσίευμα του καθηγητή Μάζη στο ίδιο περιοδικό του ΙΑΑ («Οι Εξελίξεις στο Γεωστρατηγικό Περιβάλλον του Ισραήλ και της Μέσης Ανατολής: Προοπτικές Σταθεροποίησης Μετά την Εκλογή Μπάρακ Ομπάμα», Γεωστρατηγική, τχ. 15, 2009). Το κείμενο αναφέρεται «στην ελληνο-αμερικανο-ισραηλινή αμυντική συνεργασία, γεγονός που ενισχύει τους δεσμούς εμπιστοσύνης μεταξύ Αθήνας και Τελ Αβίβ». Ο συγγραφέας εκτιμά ότι «οι δεσμοί αυτοί μπορούν να λειτουργήσουν ως θετικοί συντελεστές υπέρ της ελληνικής και ελληνοκυπριακής πλευράς για την επίτευξη μιας αξιοπρεπούς λύσεως στο Κυπριακό, το οποίο στην περίπτωση αυτή πρέπει να αναλυθεί και στην πτυχή του η οποία έχει να κάνει με το ρόλο της Μεγαλονήσου για την ισραηλινή εθνική ασφάλεια. Ο παράγοντας αυτός συνήθως δεν λαμβάνεται υπόψη από την ελλαδική και ελληνοκυπριακή πλευρά ενώ αξιοποιείται τα μέγιστα από την Τουρκοκυπριακή πλευρά. Το ζητούμενο είναι οι συντελεστές αυτοί να τύχουν εκμεταλλεύσεως και να μην απολεσθούν άνευ αξιοποιήσεως από την Ελληνοκυπριακή πλευρά».
Σε άλλο σημείο του ίδιου κειμένου ο κ. Μάζης περιγράφει την επιλογή του Ισραήλ να προχωρήσει τον Ιούνιο του 2008 με τις ΗΠΑ και την Ελλάδα σε κοινή αεροπορική άσκηση, η οποία «ανεξαρτήτως των οποιωνδήποτε -εικαζομένων ή πραγματικών- προθέσεών της, ανεγνώσθη από τους Έλληνες αναλυτές και ως απάντηση στις πυραυλικές δοκιμές της Τεχεράνης αλλά και ως μέσο διπλωματικής πιέσεως προς την ιδία κατεύθυνση». Το συμπέρασμα του κ. Μάζη είναι ότι η ελληνο-ισραηλινή προσέγγιση έχει στρατηγικό χαρακτήρα: «Τελικώς, μπορούμε να διακρίνουμε μια τάση ελληνο-ισραηλινής προσεγγίσεως, στρατηγικού χαρακτήρος στην οποία η Ελλάδα ως μη αναθεωρητικός εθνικό-κρατικός δρών και παράγων ειρήνης και συνεργασίας στην Ν/Α Μεσόγειο, μπορεί να προσφέρει πολλά προς την κατεύθυνση αυτή, ως εξομαλυντής εντάσεων και εγγυητής ασφαλείας. Τα κέρδη από μια τέτοια συνεργασία θα είναι ένα σημαντικό καταπίστευμα για την διαδικασία τελικής διευθετήσεως του Κυπριακού προβλήματος προς όφελος της ευρωπαϊκής του λύσεως. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι και η ελληνική πολιτική ελίτ δεν θα απωλέσει την ευκαιρία να αξιοποιήσει αυτήν την δυναμική, άλλως...»
Οι απόψεις αυτές που εκφράζει το ΙΑΑ έχουν επηρεάσει εμφανώς και τα δύο κόμματα που κυβερνούν εναλλάξ τις τελευταίες δεκαετίες. Η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση έχει μάλιστα και επιφανή στελέχη του ΙΑΑ στις τάξεις της. Ο εμφανιζόμενος ως βασικός σύμβουλος του κ. Σαμαρά σε ζητήματα οικονομίας και εξωτερικής πολιτικής Χρύσανθος Λαζαρίδης υπήρξε ειδικός επιστημονικός συνεργάτης του ΙΑΑ. Σε Υπηρεσιακή Μελέτη που έχει συντάξει ο ίδιος (τεύχος 56, 25.2.2005), ο κ. Λαζαρίδης αναλύει τη σημασία των πληροφοριών και τη συσχετίζει με την προσέγγιση Ελλάδας-Ισραήλ προτείνοντας «σοβαρή αναβάθμιση των σχέσεων Ελλάδας-Ισραήλ, σε πολιτικό και επιχειρησιακό πεδίο, με κύριο ζητούμενο, από ελληνικής πλευράς, τη συνεργασία στον τομέα των πληροφοριών». Ολα αυτά, βέβαια, στο πλαίσιο της «ενίσχυσης των ελληνοαμερικανικών σχέσεων και της αναβάθμισης του ρόλου της Ελλάδας στους αμερικανικούς σχεδιασμούς».
Η στρατιωτική συνεργασία
Γεγονός είναι ότι το όραμα όλων αυτών των αναλυτών έχει ήδη γίνει πραγματικότητα. Η στενή στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας Ισραήλ είναι δεδομένη. Μόνο που τις λεπτομέρειες αυτής της συνεργασίας τις καλύπτει ένα πέπλο μυστηρίου και μια διακριτικότητα που δεν οφείλεται μόνο στους προφανείς λόγους ασφαλείας. Το ζήσαμε και τις τελευταίες μέρες, με την άσκηση «Μίνωας» που είχε αρχίσει με τη συνεργασία της αεροπορίας των δύο κρατών ήδη από τις 25 Μαΐου. Εκτός από ορισμένα δημοσιεύματα στα «ψιλά» των εφημερίδων, η κοινή γνώμη πληροφορήθηκε το γεγονός κατόπιν εορτής, όταν δηλαδή το ελληνικό υπουργείο Αμυνας υποχρεώθηκε να διακόψει την άσκηση.
Η διακοπή είναι βέβαια προσωρινή. Οσο για το περιεχόμενό της, θυμίζει σε πολλά σημεία την κοινή άσκηση της πολεμικής αεροπορίας των δύο χωρών το Μάιο-Ιούνιο του 2008. Και τότε η υπόθεση είχε κρατηθεί μυστική, ενώ σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Times (20.6.08), ο «Ενδοξος Σπαρτιάτης» (έτσι ονομαζόταν η άσκηση) αποτελούσε προσομοίωση μιας αεροπορικής επιδρομής στο Ιράν. Σύμφωνα με το δημοσίευμα της αμερικανικής εφημερίδας, ο εκπρόσωπος του αμερικανικού Πενταγώνου δήλωσε ότι με την άσκηση αυτή το Ισραήλ έστειλε πολλαπλά μηνύματα: «Ηθελαν να το γνωρίζουμε εμείς, ήθελαν να το γνωρίζουν οι Ευρωπαίοι και ήθελαν να το γνωρίζουν και οι Ιρανοί». Η αποκάλυψη αυτή προκάλεσε θόρυβο, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την ελληνική κυβέρνηση να υποδεχτεί λίγες μέρες αργότερα στην Αθήνα τον ισραηλινό υπουργό Αμυνας.
Το πιο πρόσφατο επεισόδιο σ’ αυτή τη «μυστική» αλλά γνωστή αναβάθμιση της στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ διαδραματίστηκε πέρυσι, με τη χρησιμοποίηση του λιμανιού του Αστακού για τη μεταφόρτωση πολεμικού υλικού από τις ΗΠΑ στο Ισραήλ κατά τη διάρκεια της επίθεσης στη Γάζα τον Ιανουάριο του 2009. Ο Κώστας Καραμανλής διέψευσε από το βήμα της βουλής τη σχετική καταγγελία του Αλέκου Αλαβάνου, αλλά το περιεχόμενο της διάψευσης έπεισε μόνο όσους ήθελαν να πειστούν.
Οι στενές αυτές στρατιωτικές σχέσεις έχουν βάθος δεκαπενταετίας. Μάλιστα η πρώτη στρατιωτική συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ δεν υπογράφτηκε ούτε επί ημερών του γνωστού «φιλοαμερικανού» Μητσοτάκη ούτε επί της διακυβέρνησης του γνωστού «ενδοτικού» Σημίτη. Ηταν Δεκέμβριος του 1994, με πρωθυπουργό τον «εθνικά υπερήφανο» και οπαδό του «αραβικού δρόμου» Ανδρέα Παπανδρέου, όταν οι δυο χώρες συμφώνησαν σε ένα πρωτόκολλο στρατιωτικής συνεργασίας, κοινών αεροναυτικών ασκήσεων και ανταλλαγή απόψεων σε ζητήματα όπως οι εναέριες μεταφορές, η ωκεανογραφία κλπ.
Κρίσιμο σημείο στην εμπέδωση των σχέσεων αυτών ήταν η περίοδος προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων. Το Ισραήλ όχι μόνο ήταν μια από τις επτά χώρες που επόπτευαν την ασφάλεια των Αγώνων αλλά προμήθευσε την ΕΥΠ και με τα μηχανήματα για τον εκσυγχρονισμό της.
Οσο για τη «μυστικότητα» που εξακολουθεί να περιβάλλει αυτή τη συνεργασία, μια σοβαρή εξήγηση δίνει ο Ισραηλινός καθηγητής Αμίκαμ Ναχμάνι, ο οποίος διέβλεψε ήδη από το 1999 το γεγονός ότι ενώ το υπουργείο Εξωτερικών αμφιταλαντευόταν μεταξύ της σύγκλισης με το Ισραήλ και της παραδοσιακής επαφής με τις αραβικές χώρες, το υπουργείο Αμυνας είχε κάνει ήδη τις επιλογές του: «Ορισμένα στελέχη του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών παρέμειναν εξίσου ευαίσθητα στις αντιδράσεις των Αράβων, όπως ανέκαθεν, γεγονός το οποίο φυσικά παρεμποδίζει κάθε πραγματική πρόοδο στις σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Ελλάδας. Αντιθέτως, το ελληνικό υπουργείο Αμυνας υποστηρίζει σθεναρά και αναπτύσσει τις σχέσεις με το Ισραήλ».
Το ειρωνικό στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι -όπως σημειώνει σε νεότερη μελέτη του ο ίδιος αναλυτής- στο Ισραήλ συνέβαινε το αντίθετο. Επί χρόνια το στρατιωτικό κατεστημένο δυσπιστούσε στην ανάπτυξη ιδιαίτερων σχέσεων με την Ελλάδα, φοβούμενο μη διαταράξει τη συμμαχία με την Τουρκία, ενώ το υπουργείο Εξωτερικών επιδίωκε μια ισορροπία στην τριγωνική σχέση Ισραήλ-Τουρκία-Ελλάδα.
Τα τελευταία γεγονότα απελευθερώνουν τη δυναμική της σύγκλισης Ελλάδας Ισραήλ. Μπροστά σ’ αυτή τη δυναμική ποιός ασχολείται με τους ακτιβιστές ή -πολύ περισσότερο- με τους έγκλειστους της Γάζας και τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Αντισημίτες ναι, αλλά όχι και φιλότουρκοι!
Μπροστά στην απειλή από τον «προαιώνιο εχθρό», την Τουρκία, υποκλίνεται ακόμα και ο διακηρυγμένος αντισημιτισμός. Οι πιο πιστοί οπαδοί κάθε λογής συνωμοτικών θεωριών και οι ιδεολόγοι της κοινοτοπίας δεν θα μπορούσαν να λείπουν από την ομάδα των αναλυτών που «αποκάλυψαν» τον τουρκικό δάκτυλο πίσω από τους ακτιβιστές, σχετικοποιώντας την αιματηρή επέμβαση των ισραηλινών κομάντος. Οι τηλεαστέρες του ΛΑΟΣ έσπευσαν από τις μεσημεριανές εκπομπές τηλεπωλήσεων να μας διαφωτίσουν για το τι κρύβεται πίσω από τους ακτιβιστές και να καλέσουν την πολιτική ηγεσία να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να «συμμαχήσει» με το Ισραήλ κατά της Τουρκίας.
«Διατηρώ επιφυλάξεις διότι πήραν τον απόπλου από την κατεχόμενη Κύπρο» θα πει για τον Στολίσκο της Ελευθερίας ο Αδωνις Γεωργιάδης λίγες ώρες μετά το ρεσάλτο και προτού ακόμη απελαθούν οι πρώτοι ακτιβιστές. «Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τους δήθεν ακτιβιστές» θα συμπληρώσει την επομένη από τη δική του εκπομπή ο Κυριάκος Βελόπουλος. Και θα εξηγήσει: «Θέλω να καταλάβουν κάτι οι Συνέλληνες που παρακολουθούν την εκπομπή. Θέλω να καταλάβουν τα αυτονόητα. Δεν μπορεί ξαφνικά οι Ισραηλινοί να τρελάθηκαν και να έστειλαν κάποιους επάνω για να σκοτώσουν κόσμο».
Επανερχόμενος στο θέμα, ο Γεωργιάδης θα κλείσει το μάτι στους τηλεπελάτες του: «Ελπίζω να αντιλαμβάνονται ορισμένοι -και κυρίως εκείνοι που πρέπει- την τεράστια γεωπολιτική ευκαιρία που ανοίγεται για την Ελλάδα, λόγω της συγκρούσεως Τουρκίας-Ισραήλ. Δεν θα πω περισσότερα, γιατί αυτά δεν είναι θέματα που πρέπει να λέγονται στην τηλεόραση». Ωστόσο δεν αντέχει και συνεχίζει: «Μιλάμε για τρομερή ευκαιρία. Και ο νοών νοείτω. Δεν λέω περισσότερα γιατί αυτά δεν είναι για να τα λέμε στην τηλεόραση. Αλλά, λέω, ας βάλουμε επιτέλους το μυαλό μας να δουλέψει».
Ολα αυτά τα βαθυστόχαστα δεν είναι βέβαια παρά η επανάληψη του παμπάλαιου (και απλοϊκού) δόγματός ότι ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου. Η υπόθεση των ακτιβιστών ήταν όμως και μια ευκαιρία για τα στελέχη της ακροδεξιάς να επαναλάβουν τον θαυμασμό τους για το Ισραήλ και την «αποτελεσματικότητά» του, την οποία οφείλουμε να έχουμε ως πρότυπο. «Το Ισραήλ» έλεγε μετά τις περσινές Ευρωεκλογές ο Γιώργος Καρατζαφέρης, «είναι μια μικρότερη χώρα από εμάς και πολύ νεότερη αλλά επειδή έχει πίστη σε αυτά τα οποία πιστεύει, θωρακίστηκε, έγινε ένας σκαντζόχοιρος και μπορεί να απειλεί με τα αγκάθια του όλον τον κόσμο. Εμείς γιατί πρέπει να είμαστε υποδεέστεροι;» (Αλφα Ενα, 13.7.09)
Τις ίδιες μέρες ο κ. Βελόπουλος διακήρυσσε την ανάγκη Ελληνο-Ισραηλινής συμμαχίας: «Χρειαζόμαστε μια νέα στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, με αμοιβαία συμφέροντα, ώστε να απαντήσουμε στις γεωστρατηγικές προκλήσεις της Τουρκίας, αλλά και συγχρόνως να μας ακούν τα αυτιά των Αμερικανών που τώρα είναι κλειστά» (Αξία, 18.7.09).
Πώς είναι δυνατόν να στρέφουν όλες τις ελπίδες τους στο Ισραήλ εκείνοι που μέχρι πριν από λίγους μήνες κραύγαζαν ότι «ο Εβραίος μυρίζει αίμα»; Εχουμε από καιρό επισημάνει την φιλοϊσραηλινή στροφή σημαντικής μερίδας της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, όπου υπάγεται και το ΛΑΟΣ («Οι νέοι ‘φίλοι’ του Ισραήλ», Ιός, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 20.2.05). Αλλά αν για τον μέσο Ευρωπαίο «Λεπέν» είναι πολύ εύκολο να μεταγλωττίσει τα αντισημιτικά στερεότυπα σε αντιισλαμικά, για τους Ελληνες ομοϊδεάτες του ακροδεξιού ηγέτη υπάρχουν ακόμα μεγάλες αναστολές. Τη νέα αυτή πολιτική και τις ιδεολογικές πιρουέτες του κ. Καρατζαφέρη δεν μπορεί να την παρακολουθήσουν οι παραδοσιακοί αντισημίτες του «πατριωτικού χώρου».
Χαρακτηριστικό το άρθρο «Από το παραμύθι της ελληνοτουρκικής στην απάτη της ελληνοϊσραηλινής φιλίας» του παραλίγο υποψήφιου του ΛΑΟΣ και πρώην υπαρχηγού της Χρυσής Αυγής Δ. Ζαφειρόπουλου στη φιλοχουντική εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος (5.6.10), όπου αποκρούεται η σύγκλιση με το Ισραήλ. Για να σχολιάσει ένας οπαδός: «Πολύ σωστά! Ποτέ μα ποτέ δεν βγαίνεις κερδισμένος συμμαχώντας με τον διάβολο, εν προκειμένω τα δύο πρόσωπά του, την Τουρκία και το Ισραήλ». Η ίδια η Χρυσή Αυγή έχει λύσει αλλιώς το δίλημμα: «Δεν υπάρχει ούτε θα γίνει σύγκρουση της Τουρκίας με το Ισραήλ»...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Nachmani Amikam
"Ισραήλ, Τουρκία και Ελλάδα: Ταραγμένες σχέσεις στην Ανατολική Μεσόγειο"
(μτφρ. Σωτήρης Λίβας, υπεύθυνος σειράς Ιωάννης Μάζης, εκδ. Παπαζήσης, Αθήνα 2003)
Ανάλυση του ισραηλινού καθηγητή Αμίκαμ Ναχμάνι που διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Bar Ilan στο Ισραήλ με εξειδίκευση στη σύγχρονη ιστορία και τα ζητήματα της Ανατολικής Μεσογείου. Στη μελέτη καταγράφεται το ιστορικό βάθος της σημερινής τριγωνικής σχέσης Ισραήλ, Τουρκίας και Ελλάδας και οι πρώτες διπλωματικές επαφές από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950.
Evan F. Kohlmann
"The role of Islamic Charities in International Terrorist Recruitment and Financing"
(DIIS Working Paper no 2006/7)
Το άρθρο του αμερικανού "ειδικού", το οποίο επικαλούνται έλληνες αναλυτές για να σχετικοποιήσουν την ισραηλινή επίθεση στον Στολίσκο της Ελευθερίας. Είναι προσβάσιμο και στον ιστότοπο www.diis.dk.
Maxine D. Goodman
"A hedgehog on the witness stand - what’s the big idea?"
(American University Law Review, τχ. 59, ν. 3, Φεβρουάριος 2010)
Μια κριτική ανάλυση του είδους της μαρτυρίας που προσφέρει ως ειδικός τρομοκρατολόγος ο Ιβάν Κόλμαν, γραμμένη από μια καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Τέξας.
United States of America v. Salim Ahmed Hamdan
Τα πρακτικά της δίκης του "σοφέρ" του Μπιν Λάντεν, όπου κατέθεσε ως βασικός μάρτυρας ο Κόλμαν. Προσβάσιμα στον ιστότπο του υπουργείου Αμυνας των ΗΠΑ (www.defense.gov).
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου