κείμενο του Παναγιώτη Μασούρα

Με αφορμή τα γεγονότα της 5ης Μάη 2010

Χιλιάδες κόσμου κατεβαίνουν στους δρόμους διαδηλώνοντας ενάντια στα οικονομικά μέτρα, πριν θεσπιστούν απ’ την κυβέρνηση.  

Εκατοντάδες αναρχικοί δίνουν το δικό τους πολιτικό στίγμα. Επιδίδονται σε εμπρησμούς υπουργείων, τηλεοπτικών βαν, τραπεζών κ.α., ενίοτε με κομμάτια των υπόλοιπων διαδηλωτών, επιτίθενται στον αστικό στρατό του καθεστώτος. 

Κάπως έτσι, μέσα σ’ αυτήν την έκρυθμη και τεταμένη συνθήκη πραγματοποιείται ο εμπρησμός του υποκαταστήματος της MARFIN BANK στην οδό Σταδίου, το αποτέλεσμα 3 νεκροί άνθρωποι από ασφυξία.

Οι τίτλοι τέλους θα πέσουν και μια άλλη παράσταση θα αρχίσει. Ο δημοσιογραφικός κόσμος και οι μολυβοσπρώχτες των φυλλάδων σπεύδουν να τυμβωρυχίσουν πάνω στα κουφάρια των 3 νεκρών ανθρώπων κάνοντας λόγο για εκτέλεση εν ψυχρώ. Ενώ ταυτόχρονα όλος ο πολιτικός χώρος της κυριαρχίας μιλά για τους δολοφόνους με τις κουκούλες που «συνάντησαν τον εχθρό τους σε 3 εργαζόμενους ανθρώπους».  

Την τακτική των μέσων κατασκευής ήθους και φαινομενικών πραγματικοτήτων την γνωρίζαμε. Το ότι παρουσιάζουν ένα γεγονός προμελετημένο και παράγουν συγκεκριμένο κοινωνικό αίσθημα γνωρίζουμε επίσης πως είναι μέρος της τακτικής τους. Ξέρουμε πως τα τσιράκια των καναλιών κολακεύουν τους συστημικούς τους προϊσταμένους και καθόλου εντύπωση δεν μας κάνει.  

Το γεγονός από μόνο του είναι τραγικό. Οι δράστες πάλι, με την ενέργεια τους αυτήν, υπέπεσαν σε μια ακόμη τραγικότερη… απροσεξία; άγνοια; σιγουριά οικειοποίησης του μέσου; Κανείς δεν θα μπορούσε να μιλήσει με ακρίβεια, παρά μόνο οι ίδιοι. Πάντως θεωρείται δεδομένη η μη σκοπιμότητα της ενέργειας, στην περίπτωση που οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι αναρχικοί και όχι κάτι διαφορετικό. Αν ανατρέξουμε πάλι μερικοί στο μνημονικό μας, θα διαπιστώσουμε πως λόγο των παραπάνω τριών ενδεχομένων, κάποιες φορές τα χειρότερα δεν «ήρθαν» από θέμα «τύχης». Οπότε λοιπόν, στην παρούσα συνθήκη τα χειρότερα «ήρθαν» και μάλλον ήταν θέμα και απόντος τύχης. Όλες οι λέξεις ίσως φαντάζουν λίγες για να αποδώσουν με ακρίβεια και ρευστότητα, το πόσο αυτό το γεγονός έβαλε στον πάγο αισθήματα και ελπίδες εκατέρωθεν. Τα αδικαιολόγητα είναι κομμάτι δύσκολο να δικαιολογηθούν, και ούτε τέτοια πρόθεση υπάρχει. Τέτοια φαινόμενα παίρνουν σάρκα και οστά λόγω έλλειψης οργανωτικών δομών και εσφαλμένης νόησης της βίας και της χρήσης που αυτή στοχεύει σαν αποτέλεσμα της λειτουργίας της. Το αποτέλεσμα συνήθως της ανοργάνωτης κινητικότητας και του μη διαχειρήσιμου αυθορμητισμού, ερμηνεύεται με συλλήψεις, τραυματισμούς, αναποτελεσματικότητα.

Επιστρέφοντας λοιπόν αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι το γεγονός ότι κάποια κομμάτια της αντιεξουσίας αφομοιώθηκαν πλήρως με την δικαστική σιγουριά των καναλιών, αναπαράγοντας μέσα στον ίδιο το χώρο, την κλωνοποιημένη ηθική των εισαγγελέων της mediακής πλέμπας μιλώντας έτσι την γλώσσα της συστημικής νομιμότητας.  

Από την άλλη, οι ίδιοι χωρίς να το καταλαβαίνουν μετατρέπονται σε άτυπες πληροφορίες της ασφάλειας, διαδίδοντας φήμες επί προσεγγιστικών σεναρίων ακολουθούμενες με κακουργήματα.  

Χρήσιμο θα ήταν λοιπόν να μην αποδίδουν ευθύνες καταριπάς και τα βέλη τους να μην στρέφονται ενάντια σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Και να μην εξωτερικεύουν την ηττημένη τους ανασφάλεια εναντίων επαναστατικών τάσεων. 

Από την στιγμή που εικάζοντας φτάνουν στο σημείο να δικάζουν, καλό θα ήταν να τοποθετήσουν ένα πώμα στην στοματική τους κοιλότητα.  

Στον αντίποδα αυτής της λογικής, ακούστηκε μία άλλη. Αυτή των παράπλευρων απωλειών, των εχθρών τραπεζοϋπαλλήλων, της ευθύνης του Βγενόπουλου, των απεργοσπαστών που αν δεν δούλευαν δεν θα πέθαιναν. Η «λογική» του ξεπετάγματος, του αποπροσανατολισμού από την υγιή επαναστατική αναλυτικότητα και η ρηχότητα προσέγγισης πάνω σε αξιακά ζητήματα επαναστατικής βίας. Του «ότι έγινε έγινε, κοιτάμε μπροστά». Ναι κοιτάμε μπροστά, όπως πάντα άλλωστε, γι’ αυτό και μερικές φορές σκοντάφτουμε στα σκαλοπάτια που οι ίδιοι χτίσαμε. Ας το προσεγγίσουμε λοιπόν ουσιαστικά και χειρουργικά για να μην ξαναγίνει. Τέτοιες προσεγγίσεις και υπεραπλουστεύσεις μας αποπροσανατολίζουν από την κατεύθυνση της πάλης. Τελειώνοντας είναι αδόκιμο να ερμηνεύουμε το ανθρώπινο δυναμικό με μαθιματίστικους  όρους +1  -1.Η συγκεκριμένη λογική πατάει φρένο στην εξέλιξη της σκέψης μας και στην εμβάθυνση της αναλυτικότητας μας.

«Ποιοι είναι οι εχθροί μας; Ποιοι είναι οι φίλοι μας; Πρόκειται για ένα ζήτημα πρωταρχικής σημασίας για την επανάσταση.» 

Μαο Τσε Τουνγκ  

Ακούσαμε πολλά, διαβάσαμε άλλα τόσα. Επειδή αυτονόητα δεν υπάρχουν, ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα: τα καρτοτηλέφωνα, οι γιαγιάδες με τα εγγονάκια τους στις παιδικές χαρές, οι τοξικομανείς… και οι εργαζόμενοι (εξαιρούνται αστυνομικές βαθμίδες ασφαλείας και οτιδήποτε παρεμφερή με το περιεχόμενο της αντίληψης και κίνησης του θεσμού) δεν αποτελούν στόχο της αντιεξουσίας.

Τέτοια γεγονότα, σαν αυτό της  MARFIN μαζί με το αποτέλεσμα (σε περίπτωση σκοπιμότητας), δεν έχουν τάση, ούτε θεωρητική προέλευση. Διαφορετικά η καταστροφή τραπεζών είναι διαχρονικό κομμάτι επιθετικής επιλογής της αντιεξουσίας.

Τώρα το σπάσε, κάψε, κλέψε, από μόνο του θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας πρώιμος υπό προϋποθέσεις ( συνείδηση, κριτική σκέψη, στόχευση) επαναστατικός εκπαιδευτισμός. 

Είναι πουστιά λοιπόν και αισχρός πολιτικαντισμός, να σέρνεσαι σαν πτώμα πιασμένος από τα φέρετρα των νεκρών για να κάνεις πολεμική σε επαναστατικές τάσεις.  

«Η διαφορά μεταξύ ευφυΐας και βλακείας είναι ότι η πρώτη έχει όριο». 

Α .Αϊνστάιν

Ακούσαμε για μηδενιστικά σκοτεινά μυαλά που όπλισαν τα χέρια των δραστών. Για αυτιστικά, αυτοαναφορικά τσογλάνια όπου θέτουν το ατομικό εγώ ενάντια στο συλλογικό εμείς. Για πεφωτισμένες πρωτοπορίες που βρήκαν γόνιμο έδαφος στα σπλάχνα του επαναστατικού χώρου και τους «επετράπη» να αναπτυχθούν ενώ έχρηζαν πυράς και πάταξης. Για ματσό κυριαρχομιλιταριστικές αντιλήψεις  και εν κατακλείδι, κατασκεύασαν μία αλήθεια: «όποιος δεν είναι με τους μηδενιστές, είναι εχθρός τους».

Η κριτική σε αυτόνομα στέκια και συλλογικότητες τύπου «Αντίπνοια – Αρχειοθήκη - Αντιεξουσιαστική Κίνηση» και σε λοιπές παρεμφερεί ηττημένες προπαγανδιστικές επιστολές είναι θεωρώ συγκεκριμένη.  

Ο ονοματισμός προφανώς δεν στοχεύει στην διαφήμισή τους, αλλά στην ανάδειξη σκεπτικών συγκεκριμένων συλλογικοτήτων που προσβάλουν με το δηλητήριό τους επαναστατικές πρακτικές ανεξαρτήτου τάσης.

Τέτοιες «θεωρήσεις» μολύνουν τις κινηματικές επαναστατικές και αντάρτικες προοπτικές.

«Για έναν επαναστάτη οι συνθήκες είναι πάντα ώριμες» 

Che Guevara

Οργανωτικός επαναστατικός μιλιταρισμός είναι η πλατφόρμα όπου τέμνεται η πρακτική με την ανάλυση, την προσέγγιση, την αυτοπειθαρχία, το αποτέλεσμα, είναι η συνθήκη που εξασφαλίζει την στρατιωτική ετοιμότητα και ισχύ. Επομένως εάν κάποιος Αγωνιστής τον συμπεριλαμβάνει σαν δομή στην πρακτική του εργαλειοθήκη, αυτό φαντάζει θεμιτό και αναγκαίο και καθόλου επιλήψιμο. Καθώς η προοπτική της διάχυσης αυτού και του αποτελέσματος που τα επαναστατικά υποκείμενα φέρουν αποτελεί στόχο των επαναστατικών διαδικασιών που τοποθετούν και αυτές τον εαυτό τους σε απόλυτη αρμονία με την κατεύθυνση και την επίτευξη του σκοπού. 

Η τάση του μηδενισμού, σαν ένα μίγμα αξιών κινητικότητας και διαρκώς εξελισσόμενων ουσιαστικών ρηξιακών αναζητήσεων, δεν ταιριάζει σ το ελιτίστικο εξάμβλωμα, όπως παρουσιάστηκε. Ο μηδενισμός δεν είναι αντίροπη δύναμη με τις υπόλοιπες θεωρίσεις και προσεγγίσεις, απλώς διαφορετική.  

Το να προσαρμόζεις τον πολιτικό σου λόγο, αλλά και την επιβαλλόμενη βάση μεταλλασσόμενων συνθηκών, διαρκή αναθεωρητική κριτική σκέψη απέναντι στην επίσης διαρκή εξέλιξη της συστιμικής νόρμας και διάφανης καπιταλιστικής κυριαρχίας, μόνο υγιές και θεμιτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. 

Το ότι η κριτική ανάλυση των περισσοτέρων αγωνιστών, «κοντινών» ή «μακρινών» δεν αναλώνεται σε υπερφλύαρες ακαδημαϊκού και μόνο περιεχομένου αναζητήσεις, δεν καθιστά την οποιαδήποτε  τάση που εκπροσωπούν κυριαρχική.

Ίσως αυτοί που το νοούνται ως έτσι να έχουν ενσωματώσει όντως, μια άτυπη ιεραρχία στις δομές τους.  

Επαναστατική κριτική σημαίνει να τεμαχίζεις συνθήκες, σκεπτικά, καταστάσεις, να τα αξιολογείς, να εμβαθύνεις και εκ νέου να αναζητείς.

Προφανώς δεν γίνετε λόγος για ετυμολογία αλλά ξεκάθαρα για ουσία.  

Μία επαναστατική πρακτική, συρραμμένη μ’ έναν  αναλυτικό εμβαθυμένο πολιτικό προταγματικό λόγο, δεν θα μπορούσε να μην είναι πρωτοποριακή, απ’ την στιγμή που στρέφεται ενάντια στην εποχή της. Σε περίπτωση που δεν είναι, χάνει και το στοίχημα το οποίο αυτομάτως  θέτει. Αυτό της καίριας πολιτικής παρέμβασης.

Ας θεωρήσουμε γεγονός την ύπαρξη αγωνιστών/ αγωνιστριών, που μαχόμενοι να αλλάξουν τους όρους ζωής τους, τάσσονται αυτομάτως πολέμιοι σε κάθε τι που συντηρεί την συστημική αιχμαλωσία και διαιωνίζει την κοινωνική αδράνεια.

Η αναφορά που κάνει ο επαναστάτης στο λόγο τον οποίο πάνω έπραξε, είναι θεμέλιος λίθος στην ιδεολογική δομή του. Είναι η στιγμή που βάση πολιτικών κινήτρων, θέτει την κριτική του στην νέα τάξη πραγμάτων.

Ανιχνεύοντας λοιπόν διαρκώς τα νέα κυριαρχικά εργαλεία της εξουσίας, του καπιταλισμού και των αξιακών επικοινωνιακών δομών του κοινωνικού ιστού, καθίσταται εφικτό ένα μοντέλο διαρκούς αναζήτησης και ανάλυσης, παράγοντας μία σε διάρκεια ενσωμάτωση  λόγου και πράξης, θεώρησης και σκέψης, ως όπλο στις δομές του εχθρού.

Ο μόνος λοιπόν που θα έβαζε αρνητικό πρόσημο στην ουσία της πρωτοπορίας, του πρακτικού αλλά και θεωρητικού αποτελέσματός της , θα ήταν κάποιος που αδυνατεί να ανιχνεύσει την ουσία της.

Τα μπουκάλια, τα πιστόλια, τα γκαζάκια, οι βόμβες, οι πέτρες, δεν έχουν στόμα. Η αντίληψη: «οι πράξεις μιλάνε μόνες τους», δεν έχει τίποτα να πει και στην εξέλιξη μας να προσφέρει. Είναι η ίδια η λογική που διεισδύει στον ελιτισμό της θεαματικότητας και  στην φετιχοποίηση των μέσων.

Ίσως κάποιοι/ες είναι διστακτικοί, μην τυχών πρωτοπορήσουν και δημιουργήσουν κόμπλεξ θεωρητικής και πρακτικής στειρότητας στις επαναστατικές διαδικασίες.

Είναι κατάντια τέτοιες φτηνές προσεγγίσεις να προβάλλονται ως πολιτικές θεωρήσεις.

Το ατομικό εγώ λοιπόν, δεν στέκεται ενάντια στο συλλογικό εμείς. 

Το ατομικό εγώ στέκεται πολέμιο της διαδικαστικής νωθρότητας και της λογικής του 

εκπτωτικού πολιτικού σκεπτικού, που το μόνο που παράγουν τις περισσότερες φορές, είναι η στασιμότητα και η επανάληψη με αποτέλεσμα την μη θεωρητική και πρακτική εξέλιξη του επαναστάτη.  

Ο ατομικισμός είναι ένα απ’ τα σημεία συνάντησης των συλλογικών επιθυμιών με κατεύθυνση την σαρωτική επαναστατική πάλη.

Η ιδεολογική του τοποθέτηση επομένως, έχει ως σκοπό να συλλογικοποιήσει το περιεχόμενό του και αντίστροφα. Στοχεύοντας στην εξάλειψη της επανάληψης που θέτει το άτομο σε ένα ιδιότυπο καθεστώς πνευματικής και πρακτικής στασιμότητας.

Ο μηδενισμός και ο αναρχοατομικισμός είναι οι συνιστώσες όπου τέμνεται ο επαναστάτης με την θεωρητική/ αναλυτική νηφαλιότητα, με την καινοτόμο/ εξελικτική κινητικότητα και την ρεαλιστική/ απελευθερωτική διορατικότητα.

«Το να βασίζεσαι στους χωρικούς και να μην προετοιμάζεσαι, είναι το μέγιστο των εγκλημάτων. Το να προετοιμάζεσαι εγκαίρως για οποιοδήποτε ενδεχόμενο είναι η μέγιστη των αρετών.»

Χο Γιέν-Σι

Είναι αναγκαίο να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα με μια πρωτοβουλία επαναστατικής καλοζυγισμένης και μαχητικής πολιτικής.

Έτσι θα μπορέσουμε να φανερώσουμε την σπουδαιότητα μιας ανάλυσης, που θα μπορεί να καθορίσει την στρατηγική μας για τον αγώνα. 

Η επαναστατική κριτική είναι η οδός για να μπορέσουν οι αγωνιστές να γνωρίσουν τον εχθρό και τις δυνάμεις του, αλλά και τις δικές τους.

Η κριτική αυτή καταδεικνύει στους μαχητές τα αίτια των «αποτυχιών» τους προωθώντας το ξεπέρασμά τους.

Θα κάνουμε τον αγώνα μας ποιο άμεσο και ανάγλυφο, γνωρίζοντας και κατηγοριοποιώντας την φύση του εχθρού.

Οι νίκες μας δεν θα πρέπει να ερμηνεύονται μονόπλευρα και να μην υποτιμάμε τον εχθρό σε πνευματικό, ηθικό, στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο.

Δεν θα πρέπει να ακούμε τις φωνές που τείνουν να ουδετεροποιήσουν το ζήτημα της επανάστασης, που θέτουν το ζήτημα της συμμαχίας μεταξύ αγεφύρωτων πολιτικών και θεωρητικών στοχεύσεων. Ο μόνος δρόμος είναι η αμείλικτη, αδιάλλακτη και σθεναρή επαναστατική πάλη.

Η πλειοψηφία έχει μάθει να μιλάει τη γλώσσα των ρόλων: ο συνταξιούχος, ο δάσκαλος, ο φοιτητής, ο εργάτης, ο οικογενειάρχης και η λίστα δεν έχει τέλος.

Αλήθεια πόσο μπορούμε να υπολογίζουμε σε μία κοινωνική έκρηξη με την προοπτική της εξεγερτικής κατεύθυνσης;

Ας είμαστε ειλικρινής. Ένας συνειδητοποιημένος αγωνιστής που θέτει συγκεκριμένα κίνητρα, στόχους, αντιλήψεις, επιδιώξεις, προσεγγιστικές αναλύσεις και καταληκτικές στοχεύσεις, δεν θεωρώ πως μπορεί να ταυτιστεί με κάποιον που ενώ είναι σε απόγνωση καταλήγει σπασμωδικά στο μέσο της βίας, η οργή μονάχα που νιώθουν και οι δύο για την ζωή που ζουν, δεν είναι από μόνος του ένας ενωτικός παράγοντας. Το ότι τέτοια κομμάτια δεν μας είναι εχθρικά (ακόμη) αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε αυτομάτως και σύμμαχοι.

Με μια αυστηρή κριτική. Μόνο έτσι θα δώσουμε την απαραίτητη βαρύνουσα σημασία σε βασικά συνειδησιακά ζητήματα.

Μήπως δεν είναι λίγο να γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως εάν η πλειοψηφία του λαού «ικανοποιηθεί» οικονομικά, θα επιστρέψει στις συμβάσεις της, που εμείς αντιμαχόμαστε καθημερινά, ότι θα εισχωρήσει εκ νέου σε όλα αυτά που εμείς έμπρακτα έχουμε προσπαθήσει να αρνηθούμε. 

Η ολοκληρωτική σαρωτική απελευθέρωση δεν μπορεί να ταυτιστεί με την μετριότητα των οριοθετημένων συμβάσεων που παράγει ο καθεστωτικός μηχανισμός.

Δεν μπορεί να την ταυτίσει ούτε η πολύπλοκη ρητορεία, που πολλές φορές τυγχάνει επιπόλαια και δεν μπορεί γιατί περιπλέκει ξεκάθαρα αξιακά ζητήματα αντί να τα υπηρετεί.

Δεν μπορεί να ταυτιστεί διότι ίσως την κατάλληλη στιγμή θα χτυπήσει την επανάσταση πισώπλατα οδηγώντας την στην ήττα.

Από την άλλη ας μην γίνουμε  απαισιόδοξοι και μοιρολάτρες, κάτι τέτοιο θα μας παραπλανούσε ούτως ή άλλως.  Το οικονομικοπολιτικό καταστημένο είναι όμηρο των θέλγητρων της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης, της Ε.Κ.Τ. και του Δ.Ν.Τ και οι συνθήκες βαίνουν αβέβαιες. Οι πιθανότητες λοιπόν για μια κοινωνική έκρηξη, φαντασιακά είναι κοντινές.

Βιώνουμε το μοντέλο ενός καπιταλισμού που δεν δύναται να πάρει την δική του ανεξάρτητη πολιτική θέση, έχουμε έναν καπιταλισμό ενσωματωμένο στον παγκόσμιο, οπότε πρέπει οπωσδήποτε να τον καθορίσουμε με σαφήνεια. Ζούμε στην Ελλάδα του 2010, του νέου διάφανου ενσωματωμένου και μη ανεξάρτητου καπιταλισμού, ο οποίος στοχεύει στην ψευδαίσθηση της εξίσωση των τάξεων (δυνατότητες κοινωνικής και οικονομικής αναρρίχησης) και εν μέρει τα έχει καταφέρει. 

Προσδίδοντας στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα την δυνατότητα να αναδειχθούν κοινωνικά, να αναρριχηθούν αξιοκρατικά και επιχειρηματικά. Κάποτε όλοι νόμιζαν ότι είχαν δικαίωμα και πρόσβαση στο άπιαστο όνειρο, με το αζημίωτο βέβαια. Μια σταθερή δουλειά με πολλά λεφτά, οικογένεια, σπίτι με πισίνα, εξοχικό και ένα ακριβό αυτοκίνητο. Και γιατί μια κοινωνική έκρηξη είναι φαντασιακά κοντά; Γιατί ο πολίτης πλέον δεν έχει ούτε αυτήν την ψευδαίσθηση για να πιστέψει. Ο καπιταλισμός όσα του υποσχέθηκε, όχι μόνο δεν τα έδωσε, αλλά τώρα θα πάρει πίσω τα ήδη υπάρχοντα, μετατρέποντας την εκλεπτυσμένη βία που ασκεί σε ωμή. 

Πρέπει κάθε φορά να αναγνωρίζουμε τις κοινωνικοπολιτικές ιδιαιτερότητες της κάθε συνθήκης για να ορίσουμε μια εύστοχη στρατηγική για τον αγώνα.

Σαν αγωνιστές αναζητούμε συνεχώς την επαναστατική κριτική και αυτοκριτική, έχουμε το θάρρος να αναθεωρούμε και να επαναξιολογούμε.

Θα πρέπει να ερμηνεύουμε την πραγματικότητα για να μπορέσουμε να την αντιστρέψουμε.

Η συνείδησή μας θα πρέπει να είναι η αρχή και το τέλος στον στοχασμό μας για τον αγώνα. Οι επαναστατικές δυνάμεις έχουν την τάση να εξελίσσονται και να παράγουν σκέψεις και θεωρήματα, σύμφωνα με το νέο μοντέλο ζωής που τις περιβάλλει.

Έχουν το θάρρος και την ψυχραιμία να αναγνωρίζουν τις παρούσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες και να καθιστούν την κριτική τους αιχμηρή.

Έχουν φτάσει στο σημείο να αναζητούν τη αρχή των λέξεων που είναι παράλληλα η ίδια η αναζήτηση για την αρχή των σκέψεων. 

Το καθήκον του επαναστάτη λοιπόν ποιό είναι; Πρέπει να αυτοεγκλωβιστεί στην άνευ προοπτικής διαδικαστική διεκδίκηση της πλειοψηφίας του όχλου ή πρέπει να πυροδοτήσει την κοινωνική πόλωση; Έχει σκοπό να δημιουργεί εξεγερτικές προοπτικές αναπτύσσοντας νέα θεωρήματα και αναλυτική σκέψη ή να στηρίξει τις ελπίδες του στον λαό ο οποίος με τη σειρά του τις παραδίδει στην εκάστοτε εξουσία; 

Δεν είναι απογοητευτικό να προσδοκάνε κάποιοι την αδυναμία του κεφαλαίου να ικανοποιήσει το λαό και να μην  προσδοκάνε την δυνατότητα του λαού να καταλύσει την κυριαρχία;  

Στην διαρκή αναζήτηση νέων τρόπων, μεθόδων και θεωρημάτων, συναντάμε την πραγματική αντανάκλαση του αγώνα. Του αγώνα για απελευθέρωση και της προοπτικής για αυτονομία.  

Είναι καθήκον μας να αντιστρέψουμε τις αξίες της ιδιοτέλειας και του βολέματος. Είναι κομμάτι του αγώνα μας ο πόλεμος στην αντίληψη: κοίτα μόνο την πάρτη σου και οι υπόλοιποι ας γκρεμιστούν. Διαλύοντας έτσι τις μήτρες των στερεοτύπων.

«Δεν είμαστε άτομα ταιριαστά για τέτοια αυτιά. Μήπως πρέπει πρώτα να τους σπάσουμε τ’ αυτιά, για να μάθουν ν’ ακούν με τα μάτια;  

F.Nietzsche  

Η εξέλιξη ας γίνει αντικείμενο αναζήτησης σε όλες τις διακλαδώσεις της, γιατί αυτόν τον πόλεμο ίσως θα πρέπει να τον δώσουμε πλάτη με πλάτη με τους συντρόφους μας, πρόσωπο με πρόσωπο με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Αναζητούμε διαρκώς λοιπόν συντρόφους-συνεργούς και όχι χειροκροτητές και συμπαθούντες. 

Εμείς πρώτοι θα πρέπει να επιδιώκουμε την αντιστροφή και την υγιή μετάλλαξη των κοινωνικών στερεοτύπων και σχέσεων. Μέσα στην αδρεναλίνη και το ντελίριο της εξεγερτικής προοπτικής, ας προσέξουμε μην γίνουμε σκλάβοι του ίδιου μας του αγώνα.

Ο επαναστάτης δεν αναζητά τον συμβιβασμό, μα ούτε και την έκπτωση, δεν μας ικανοποιούν τα επιδερμικά συμπληρώματα ζωής που μας πετάνε σαν αποφάγια, αυτοί που διαχειρίζονται τον πλούτο.

Τα κάλπικα χαμόγελα, τα πισώπλατα μαχαιρώματα και οι πατερναλιστικές συμπεριφορές δεν ταιριάζουν στην ποιότητά μας. Ας αναγνωρίσουμε τον πραγματικό εχθρό και ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων σύντροφοι, όπως μας επιτάσσει η καρδιά μας, η τόλμη και η συνείδησή μας.

Δίνεται  δυνατότητα στον επαναστατικό χώρο, και πόσο μάλλον στους νέους συμπολεμιστές-συντρόφους που έρχονται, να μαζέψουν τα καλύτερα κομμάτια από αυτήν την δυναμιτισμένη κοινωνική συνθήκη, πετώντας οτιδήποτε βλαβερό.  

Το έδαφος ίσως προσφέρει μια ιδιαίτερη γονιμότητα προοπτικής στην εξέλιξη της επαναστατικής βίας και θεωρίας, μια εξελικτική πορεία η οποία δύναται να θέσει εκ νέου θεμέλια στον αγώνα του ανθρώπου απέναντι στην εξουσία.

Χτίζοντας το τείχος της απελευθέρωσης ας σταθούμε επί των επάλξεων. Διαχέοντας τον ανταρτοπόλεμο.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ  ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ Ε.Ο. « ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ»

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ  ΑΝΑΡΧΙΚΟ Χ.ΧΑΤΖΗΜΙΧΕΛΑΚΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ  Κ.ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ  Π.ΡΟΥΠΑ, Κ.ΓΟΥΡΝΑ, Ν.ΜΑΖΙΩΤΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ  Χ.ΚΟΡΤΕΣΗ, Σ.ΝΙΚΗΤΟΠΟΥΛΟ, Ε.ΣΤΣΑΘΟΠΟΥΛΟ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ»  

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΣΙΜΟ ΣΕΙΣΙΔΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ 

ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ Γ. ΤΣΙΡΩΝΗ ΚΑΙ Μ. ΣΕΙΣΙΔΗ

ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΤΑΣΕΩΝ

ΔΙΑΧΥΤΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ

ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ 

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ

  

Μασούρας Παναγιώτης  

Φυλακή Ανηλίκων Αυλώνα

Ιούνιος 2010  

«Πάει κι έρχεται, πάει κι έρχεται με χίλια βήματα που δεν τον οδηγούν πουθενά. Σε κάποιον τσιμεντένιο κόσμο και στα παράθυρα, τα κάγκελα να ανθίζουν από απελπισία. Απάνθρωπο… στενό… Χωρίς κανένα αύριο. Μόνος του δίχως ήλιο. Για να του κλέβουν ακόμη και την σκιά του. Πάει κι έρχεται… και θα πηγαινοέρχεται, μέχρι την στιγμή που λαβωμένο αγρίμι, μπροστά στους δικαστές του, δεν θα σκύψει το κεφάλι.»

-Ζακ Μεσρίν-