Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Καταγγελία για εξαφάνιση αναφοράς με θέμα κίνδυνος ζωής των κρατουμένων, μέσο ψεύτικο εισαγγελέα.

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΑΣ
ΠΛΗΜΜΕΛΕΙΟΔΙΚΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ
 
ΑΝΑΦΟΡΑ
Του κρατούμενου Σάββα Ξηρού
 
Με θέμα: Έκνομες ενέργειες από πλευράς φυλακής εναντίον των κρατουμένων της ΣΤ΄ πτέρυγας –της ειδικής υπόγειας απομόνωσης– που ενέχουν κίνδυνο ζωής και εμπίπτουν στο νόμο περί βασανιστηρίων.
Οι ενέργειες αυτές αφορούν:
Πρώτον, λάθρα χορήγηση άγνωστων ουσιών με σκοπό τον χειρισμό των κρατουμένων εις βάρος της ψυχικής και σωματικής τους υγείας, και
Δεύτερον, την εξαφάνιση γραπτών καταγγελιών για το εν λόγω θέμα και συγκάλυψη των εμπλεκομένων προσώπων.
Συγκεκριμένα:
Μετά από σειρά καταγγελιών (οι σημαντικότερες το 2003 στο πρωτόδικο δικαστήριο και το 2005 προφορικά στους εισαγγελέα, διευθυντή και αρχιφύλακα των φυλακών), τον Φεβρουάριο του 2008 υπέβαλα αίτηση προς την Διεύθυνση των Δ.Φ.Κ. για ακρόαση εισαγγελέα επόπτη, με το ακόλουθο περιεχόμενο:
«ΑΙΤΗΣΗ
Του κρατούμενου Σάββα Ξηρού
Προς την Διεύθυνση των Δ.Φ.Κ.
Ζητώ ακρόαση του εισαγγελέα επόπτη, όπως ενημερωθεί για θέματα που εμπίπτουν στο νόμο περί βασανιστηρίων και για παραβάσεις του κοινού ποινικού δικαίου από πλευράς φυλακής, οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή των κρατουμένων. Για το θέμα αυτό έχει συνταχθεί πολυσέλιδη επώνυμη και ενυπόγραφη αναφορά την οποία επιθυμώ να του εγχειρίσω προσωπικά.
Σάββας Ξηρός
Φυλακές Κορυδαλλού
15 Φεβρουαρίου 2008»
Μετά από 11 (±1) μέρες, περίπου στις 9 π.μ., εμφανίστηκε ένας νεαρός με κοστούμι, γύρω στο 1,80 ύψος, λεπτός, ο οποίος συστήθηκε σαν «βοηθός εισαγγελέα» –όχι αναπληρωτής–, συνοδευόμενος από τον υπαρχιφύλακα της πρωινής βάρδιας κύριο Παναγιώτη Πανόπουλο. Ο νεαρός αυτός, που, σημειώνω, δεν είχε μαζί του κανένα έγγραφο ή το βιβλίο καταχωρίσεων, παρέλαβε την αναφορά, την τοποθέτησε στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του και έκτοτε αγνοείται η τύχη αμφοτέρων.
Το περιεχόμενο της αναφοράς, το οποίο υποβάλλω και σ’ εσάς, ώστε να πράξετε και ως προς αυτό τα δέοντα, είναι το ακόλουθο:
 
«ΑΝΑΦΟΡΑ
Του κρατούμενου Σάββα Ξηρού
Προς τον Εισαγγελέα-Επόπτη των Δ.Φ.Κ.
Με θέμα: Την εν αγνοία των κρατουμένων χορήγηση άγνωστων κατασταλτικών ουσιών μέσω: α) του δικτύου ύδρευσης των φυλακών, β) του συσσιτίου, γ) των παραγγελλομένων ειδών διατροφής (της «καντίνας»), δ) των προσκομιζομένων υπό των συγγενών τροφίμων, και ε) του αέρα κατά τις νυχτερινές ώρες.
 
Το εν λόγω θέμα έχει καταγγελθεί (από τον γράφοντα) από το καλοκαίρι του 2005 στον τότε εισαγγελέα των φυλακών, παρουσία του τότε διευθυντή, του νυν αρχιφύλακα και ενός μέλους της ιατρικής υπηρεσίας των φυλακών, μετά από έξαρση συγκεκριμένων χρόνιων (από το 2002) προβλημάτων υγείας, τα οποία μετά από ολιγοήμερη διακοπή του συσσιτίου σχεδόν εξέλειπαν.
Την εποχή εκείνη και μέχρι τον Οκτώβριο του 2007 οι άγνωστες ουσίες (που αποκαλύφτηκαν με τρόπο οποίος αναφέρεται στη συνέχεια), πλην του συσσιτίου (β), στα (α) και (δ) υπήρχαν σε μικρότερο ποσοστό, ενώ στο (γ) περιοριζόταν σε ορισμένα είδη και στο (ε) σε έκτακτες περιστάσεις. Το γεγονός αυτό με οδήγησε στη διακοπή του συσσιτίου από τον Αύγουστο του 2005 μέχρι σήμερα (Φεβρουάριος 2008), όπως καταγράφεται και στις καθημερινές αναφορές των δεσμοφυλάκων.
Η λάθρα χορήγηση των ουσιών αυτών μέχρι τον Οκτώβριο του 2007 παρουσίαζε διακυμάνσεις, που σχετίζονταν σε κάθε περίπτωση με περιόδους λήψης σημαντικών αποφάσεων από τους κρατούμενους ή για τους κρατούμενους, ειδικότερα κατά την εξέλιξη της δίκης.
[Χαρακτηριστική απόδειξη του τρόπου αντιμετώπισης προβλημάτων όταν απαιτείται επιβολή πειθούς από πλευράς φυλακών, καταγράφεται στα βιβλία με τις λίστες των κρατουμένων στους οποίους χορηγούνται ψυχοφάρμακα με τη «θέλησή» τους και τουλάχιστον εν γνώσει τους. Στις λίστες αυτές, αρχές Φθινοπώρου του 2004 υπάρχουν καταχωρισμένοι 450 από τους 2.500 περίπου κρατούμενους, δηλαδή ένας στους πέντε, ενώ ένα μήνα αργότερα – μετά την έναρξη της απεργίας πείνας από τους κρατούμενους για την υπόθεση 17Ν – αυξήθηκαν οι καταγεγραμμένοι σε 1.200, δηλαδή ένας στους δύο, μια κατακόρυφη άνοδος σε τόσο μικρό διάστημα, που δεν δικαιολογείται από καμία επιστημονική μελέτη].
Από το Νοέμβριο του 2007 και μέχρι σήμερα παρατηρείται έντονη δραστηριοποίηση των φυλακών για κλείσιμο κάθε νοητικής διεξόδου με οριακή αύξηση των άγνωστων ουσιών, γεγονός που υποδηλώνει μια προσπάθεια για ταχύτερη και αποτελεσματικότερη επίτευξη των στόχων στους οποίους προσβλέπει αυτός ο χειρισμός.
Ακολουθούν: 1) Περιγραφή της ουσίας και τρόπος ανίχνευσης, 2) Μέθοδοι χορήγησης και εμπλεκόμενοι και 3) Συμπτώματα και επιπτώσεις.
 
1)Περιγραφή και ανίχνευση
Παρότι κατά καιρούς αλλάζουν τα χαρακτηριστικά (ενδεχομένως η σύνθεση των ουσιών) υπάρχουν δύο κύριες· η πρώτη με οσμή περίπου αμμωνίας, ενώ η δεύτερη περιγράφεται αναλυτικά στη συνέχεια, καθώς είναι η πιο δραστική και κυρίως είναι αυτή που χρησιμοποιείται το μεγαλύτερο διάστημα και εντονότερα το τελευταίο τρίμηνο. Πρόκειται για υγρό καστανόχρωμο στην αρχική του μορφή, το οποίο σαν διάλειμμα στο νερό γίνεται από καφεκίτρινο ως κίτρινο σε μεγαλύτερα ποσοστά, ενώ στην ύδρευση των φυλακών μοιάζει άχρωμο. Επειδή όμως είναι λιγότερο πτητικό από το νερό, κατά την εξάτμιση του δεύτερου αυτό παραμένει στο σκεύος σαν κατάλοιπο (τρόπος με τον οποίο και ανιχνεύεται). Στη γεύση είναι υπόπικρο, ενώ η οσμή του ποικίλει ανάλογα με το ποσοστό, το χρόνο και το είδος του διαλείμματος. Συγκεκριμένα: Μετά από εξάτμιση 4,5 lit νερού βρύσης σε θερμοκρασία ~50ο C (καλοριφέρ) παρέμεινε στο σκεύος καφεκίτρινο σχετικά παχύρρευστο υγρό, με οσμή μεταξύ υδροκυανίου (πικραμύγδαλου) και βερνικιού για δερμάτινα, ενώ περαιτέρω εξάτμιση των καταλοίπων σε υψηλότερη θερμοκρασία αναδύει οσμή πανομοιότυπη με αυτήν που κατακλύζει τα κελιά κατά τις νυχτερινές ώρες, προσομοιάζουσα με τη δεύτερη (του βερνικιού). Στην ίδια τη βρύση η αρχική οσμή υποδηλώνει ένωση του χλωρίου, ενώ η γενική κατάληξη όλων των οσμών (και με παραμονή στάσιμου νερού σε δοχείο) μοιάζει με αυτήν του πολυβυνηλοχλωριδίου -PVC- (δηλαδή, όπως αυτή που αναδύεται κατά την κοπή πλεξιγκλάς ή από ένα αμεταχείριστο πλαστικό), μια οσμή που διαποτίζει και το σώμα των κρατουμένων.
 
2) Μέθοδοι χορήγησης και εμπλεκόμενοι
Σε μια φυλακή κράτος εν κράτει, ο απλούστερος και μονιμότερος τρόπος χορήγησης είναι μέσω της ύδρευσης καθώς, είτε διαθέτει δικές της δεξαμενές από τις οποίες εκτός των κρατουμένων προμηθεύονται νερό τα μαγειρεία και το αρτοποιείο, είτε αυτό γίνεται μέσω συσκευής που προορίζεται για χλωρίωση (συμπέρασμα που εξάγεται από τη διαπιστωμένη δυνατότητα άμεσης αύξησης και κυρίως άμεσης μείωσης ή διακοπής των ουσιών), χωρίς να αποκλείεται και ενίσχυση ή εμπλουτισμός τους σε ειδικές περιπτώσεις ή μόλυνση των βασικών ειδών διατροφής στο στάδιο αποθήκευσης και στα ψυγεία των φυλακών.
Ο τρόπος εμποτισμού των παραγγελλομένων (τέσσερεις μέρες πριν την παράδοσή τους) τροφίμων της «καντίνας» είναι λίγο πιο σύνθετος, αλλά όχι χωρίς ίχνη σε ορισμένα είδη, τα οποία εντοπίζονται στη συσκευασία (και επιβεβαιώνονται από τις επιπτώσεις), ενώ για το λόγο αυτό εκ του αποτελέσματος και του τρόπου προκύπτει ότι, είτε εντός είτε εκτός φυλακών, λειτουργεί ανάλογο συσκευαστήριο. [Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η παραπάνω διαδικασία διαφέρει από είδος σε είδος και λόγω του μεγάλου αριθμού τους δεν εκτίθεται στην παρούσα αναφορά, αλλά είναι στη διάθεση όποιας σοβαρής έρευνας θα είχε σκοπό την ανάδειξη με λεπτομερείς αποδείξεις αυτής της υπόθεσης].
Ο πολυπλοκότερος τρόπος και με τους περισσότερους εμπλεκόμενους – άρα και ο πιο εκτεθειμένος – είναι αυτός για τον εμποτισμό των τροφίμων των συγγενών. Τα τρόφιμα αυτά περνούν αρχικά από υπερσύγχρονα μηχανήματα ελέγχου μεταλλικών αντικειμένων, ναρκωτικών ουσιών και εκρηκτικών υλών. Παρόλα αυτά, ακολουθεί έρευνα και από τους δεσμοφύλακες απουσία των επισκεπτών και των κρατουμένων, στάδιο κατά το οποίο τα τρόφιμα τεμαχίζονται ή αποσυσκευάζονται και εμποτίζονται, όπως έχει παρατηρηθεί σε περιπτώσεις αδέξιας συμπεριφοράς του εμποτιστή.
Το παραπάνω διαπράττεται συνήθως από τους δεσμοφύλακες της βάρδιας ή από τον υπαρχιφύλακα, με τους ίδιους θεατές, όταν ο δεύτερος χειρίζεται ο ίδιος το ειδικό «καρφάκι» με τις ουσίες (= συσκευή injection επαναλαμβανόμενης δόσης), ενώ η όλη διαδικασία, όπως και οτιδήποτε συμβαίνει σε καθεστώς υψίστης ασφαλείας, γίνεται υπό την άμεση παρακολούθηση του «κοντρόλ» μέσω καμερών, από συγκεκριμένα πρόσωπα, τα οποία έχουν την αρμοδιότητα και την υποχρέωση να αναφέρουν στους αρμόδιους οποιαδήποτε παρατυπία ή ύποπτη ή ασυνήθιστη κίνηση.
Ακολουθεί το τελευταίο ανάχωμα στο στάδιο του μαγειρέματος στην κουζίνα της πτέρυγας (όχι του συσσιτίου) από τους κρατούμενους. Στο στάδιο αυτό εντοπίστηκε ο Τσελέντης Πάτροκλος να μολύνει με τις ουσίες αυτές καθαρό φαγητό που διέφυγε των προτέρων σταδίων (λαχανικά στον ατμό), τον οποίο κάλυπτε δίκην τσιλιαδόρου, ο δεσμοφύλακας της βάρδιας. Μετά από παρακολούθηση διαπιστώθηκε ότι ο εν λόγω κρατούμενος επιδίδεται συστηματικά και με επαγγελματική ακρίβεια στο μακάβριο αυτό έργο, με το πρόσχημα της βοήθειας ή περιφερόμενος γύρω από οτιδήποτε μαγειρεύεται και από όποιον μαγειρεύει, ενώ για ό,τι αφορά τις ενέργειές του ενημερώνεται και λαμβάνει οδηγίες από υπάλληλο των φυλακών και, από την πλευρά του, συντάσσεται καθημερινά λεπτομερής αναφορά για το εν λόγω ζήτημα και για ό,τι γίνεται ή λέγεται στην πτέρυγα. Πλην των υπαρχιφυλάκων, κύριος «σύνδεσμος» του Τσελέντη Πάτροκλου και αρμόδιος των ουσιών στο τελευταίο στάδιο, είναι ο υπάλληλος Σεντής Άγγελος, αποσπασμένος από το Υπουργείου Πολιτισμού στις φυλακές, έχοντας προϋπηρεσία σε φυλακές απεξάρτησης λόγω συγκεκριμένης ειδικότητας. [Όσον αφορά τον εν λόγω κρατούμενο, παρά την προθυμία προσφοράς βοήθειας στο μαγείρεμα, ο ίδιος απουσιάζει πάντα από τα κοινά γεύματα, τρώει πάντα κλεισμένος στο κελί του και πίνει από την πρώτη μέρα μόνο εμφιαλωμένο νερό].
Το στάδιο αυτό (με ύποπτες κινήσεις κρατούμενου-δεσμοφύλακα) γινόμενο υπό την παρακολούθηση του κοντρόλ, όπως και αυτό της παραλαβής των τροφίμων των συγγενών, αλλά κυρίως το γεγονός της έγχυσης ουσιών στο δίκτυο ύδρευσης, αποδεικνύει ότι οι παραπάνω πράξεις είναι όχι μόνο εν γνώσει της Διεύθυνσης των φυλακών και των όποιων εσωτερικών ελεγκτών, αλλά ότι αυτό αποτελεί συνήθη πρακτική στο σύνολο των φυλακών. Η πρακτική αυτή, λόγω των συνεπειών, δεν διαφεύγει της ιατρικής υπηρεσίας, όταν μάλιστα στις 9 από τις 10 παθήσεις οι γιατροί των φυλακών συστήνουν «περισσότερο νερό», δηλαδή κατασταλτική αντιμετώπιση των συμπτωμάτων μέσω υπολειτουργίας του κεντρικού νευρικού συστήματος.
Ο πιο μακιαβελικός τρόπος όμως είναι αυτός μέσω του οποίου κατά τις νυχτερινές ώρες μετατρέπεται η φυλακή σε Άουσβιτς, με αέρια τα οποία ορισμένοι κρατούμενοι απέδιδαν αρχικά σε κακή εγκατάσταση της αποχέτευσης, ορισμένοι δε (όπως και ο γράφων) και την σφράγισαν με διάφορους τρόπους. Η ομοιότητα όμως της οσμής των αερίων με αυτήν των παραπάνω ουσιών κατά την εξάτμισή τους, οδήγησε σε αναζήτηση διαφορετικών συμπερασμάτων. Η αναζήτηση της πηγής την ώρα της διάχυσής τους ήταν εγχείρημα ιδιαίτερα δύσκολο, καθώς τα αέρια αυτά ενώ αρχικά επιφέρουν ταχυπαλμία, στη συνέχεια μετατρέπουν τον ύπνο σε λήθαργο. Στην περίπτωσή μου όμως, λόγω προβλημάτων από την έκρηξη, η λήψη των ουσιών αυτών συνοδεύεται από ανάλογα δυνατό ήχο (όπως τα πιατίνια μιας ορχήστρας), ο οποίος κάποιο διάστημα έφτασε σε ένταση τέτοια ώστε να αποτινάξει το λήθαργο. Με τον τρόπο αυτό διαπιστώθηκε ότι σε σημείο κάτω από το γείσο του τσιμεντένιου κρεβατιού υπάρχει οπή στον τοίχο, από την οποία τα αέρια αυτά κατακλύζουν το κελί. Μετά από έρευνα και στα άλλα κελιά διαπιστώθηκε η ύπαρξη οπών στα ίδια σημεία, αποκαλύπτοντας μια υποδομή από εντοιχισμένο δίκτυο αεριοαγωγών, το οποίο έχει εγκατασταθεί κατά την κατασκευή.
Μετά την – αναγκαστικά φανερή – τελική έρευνα υπό την παρακολούθηση των καμερών το πρωί του Σαββάτου 16-2-2008, ενόψει της αίτησης για ακρόαση Επόπτη εισαγγελέα, την ίδια μέρα κατά την ώρα του επισκεπτηρίου (12:30-13:30) «μακιγιαρίστηκαν» επιπόλαια και βιαστικά οι εν λόγω οπές, πλην όμως το δίκτυο αυτό συνεχίζει να υφίσταται.
Η πρακτική αυτή είναι συνήθης σαν «ιδιαίτερο προνόμιο» μόνο για τους πολιτικούς κρατούμενους, είναι ο κυριότερος λόγος ύπαρξης της ειδικής απομόνωσης, της παραμονής σε υπόγεια με παράθυρα-φεγγίτες, και είναι η βασική αιτία των προβλημάτων των συγκεκριμένων κρατουμένων, που αποδίδονται κατόπιν σε ψυχολογικά αίτια ή σε «επιστημονικά» διαπιστωμένα σύνδρομα απομόνωσης.
  3)Συμπτώματα και επιπτώσεις Ο χρήστης νερού και τροφής των φυλακών παρουσιάζει σαν πρώτα συμπτώματα: Ξηροστομία, ουλίτιδα, δυσοσμία, άφθες στη στοματική κοιλότητα που επεκτείνονται στον οισοφάγο, φαρμακευτικό πυρετό (δέκατα αμέσως μετά το γεύμα), καούρα στη βαλβίδα του στομάχου, στομαχόπονο, δυσλειτουργία του πεπτικού συστήματος, πόνο στις αρθρώσεις, συχνουρία, κόπωση, υπνηλία, αίσθηση των καρδιακών παλμών, ταχυκαρδία ή βραδυκαρδία, αυξομείωση της πίεσης, κεφαλαλγία. Σε επόμενο στάδιο επιτελείται αποσύνθεση των τροφών πριν τη χώνευση, με δημιουργία αερίων και ακολουθούν: Εξανθήματα στο σώμα, ελαφρύ γενικευμένο οίδημα με κνησμό των βλεφάρων και κάψιμο στα μάτια, αδυναμία των άκρων (πέφτουν τα αντικείμενα από τα χέρια), μείωση της οπτικής και ακουστικής οξύτητας, σχετική αταξία στη βάδιση και στην ακρίβεια των κινήσεων. Σε περιόδους έξαρσης παρατηρούνται: Δυσχέρεια στην άρθρωση (σαρδάμ), σύγχυση, αγνωσία του χώρου που ξεκινάει από τη μη οπτική αναγνώριση λέξεων ή την κατανόηση ενός κειμένου μέχρι την έλλειψη προσανατολισμού, ενώ η μειωμένη γενικά αντίληψη έχει σαν επακόλουθα· δυσκολία συγκέντρωσης, μείωση της κριτικής ικανότητας, αδυναμία επόπτευσης μιας σύνθετης κατάστασης, απάθεια. Συνεπεία των παραπάνω, μόνο στο μικρό αριθμό των κρατουμένων της 6ης πτέρυγας έχουν σημειωθεί λιποθυμικά επεισόδια, εκτεταμένες και χρόνιες δερματοπάθειες, δύο πανομοιότυπες περιπτώσεις «πολύμορφου ερυθήματος» (χρόνια μη αναστρέψιμη βλάβη του ανοσολογικού). Δ. Γεωργιάδης και Χ. Ξηρός (ο πρώτος ταλαιπωρείται και τώρα εκτός φυλακής, ενώ ο δεύτερος έχει υποστεί μέχρι στιγμής τέσσερα αλλεργικά σοκ στα όρια πνευμονικού οιδήματος) και δύο περιπτώσεις με σοβαρά εγκεφαλικά επεισόδια, Θ. Ψαραδέλης και Χ. Τσιγαρίδας, ενώ προσωπικά έχω υποστεί από άπνοια στα όρια της ασφυξίας μέχρι παροδική μυϊκή παράλυση (ευτυχώς των άκρων). [Παρεμπιπτόντως, χαρακτηριστικό της περιοχής γύρω από τις φυλακές Κορυδαλλού είναι το πλήθος των νεκρών περιστεριών που τρέφονται με το ψωμί των κρατουμένων]. 
Η μαζική και χρόνια χορήγηση των ουσιών αυτών έχει σαν συνέπεια, λόγω του μόνιμου και εσωτερικού οιδήματος, να πλήττονται κυρίως τα ευγενή όργανα (πνευμόνια, νεφρά, εγκέφαλος), ενώ οι καρδιαγγειακές διαταραχές που προκαλούν ευθύνονται για τα πέραν του συνήθους αριθμού εγκεφαλικά και καρδιακά επεισόδια που σημειώνονται στις φυλακές. Στο γεγονός αυτό συμβάλλει ιδιαίτερα η αντιμετώπιση από την ιατρική υπηρεσία και ειδικότερα από το νευρολογικό και ψυχιατρικό τομέα, καθώς αν ένας νέος κρατούμενος κατά την έναρξη των πρώτων ενοχλήσεων και συμπτωμάτων επισκεφτεί το ιατρείο των φυλακών, αυτό καταγράφεται, ενώ ακολουθεί σαν διάγνωση η μόνιμη επωδός της ψυχολογικής εκδοχής, στην οποία αν ενδώσει μπαίνει σ’ ένα πρόγραμμα εξάρτησης, ώστε με την εκούσια λήψη έστω ήπιων ηρεμιστικών να αποποιείται η φυλακή κάθε ευθύνη ακόμα και σε περίπτωση θανάτου (ίδε υπερ-δόση, αναρρόφηση, πνευμονικό οίδημα κ.ά.). Υπ’ αυτές τις συνθήκες ένας ήδη βεβαρημένος οργανισμός, είτε από φυσικά αίτια είτε από τεχνητά (εκούσια χρήση ουσιών), έχει αυξημένες πιθανότητες αιφνιδίου θανάτου στο ποσοστό που παρατηρείται σε όλες τις ελληνικές φυλακές.
 
Επειδή, η έγχυση ουσιών με τον τρόπο και στα σημεία που αναφέρθηκε ισοδυναμεί με στέρηση τροφής, πόσιμου νερού, αλλά και του αέρα που αναπνέουμε. 
Επειδή, η χρήση θαλάμου αερίων είναι απαγορευμένη από διεθνείς Συνθήκες.

 
Επειδή, η καταστολή των γνωστικών λειτουργιών ισοδυναμεί με φαρμακευτική λοβοτομή η οποία, σε χρόνια χορήγηση ουσιών, μπορεί να αποβεί μόνιμη (ίδε χρήστες). Επειδή, η καταστολή των νοητικών λειτουργιών συνεπάγεται αλλοίωση της προσωπικότητας, η οποία ιατρικώς θεωρείται «ψυχικός θάνατος».
 
Επειδή, οι ουσίες αυτές όπως προκύπτει οδηγούν ακόμα και στο σωματικό θάνατο.Επειδή, η καταβολή των σωματικών και νοητικών δυνατοτήτων μέσω των ουσιών αυτών καθιστά δυσχερέστερες τις συνθήκες κράτησης. 
Επειδή, όλες οι ανωτέρω πράξεις εμπίπτουν στο νόμο περί βασανιστηρίων και συνιστούν παραβάσεις του κοινού ποινικού δικαίου σε βαθμό κακουργήματος.
 Για τους λόγους αυτούς σας ενημερώνω όπως πράξετε τα δέοντα. 

Σάββας Ξηρός

 
Φυλακές Κορυδαλλού 18 Φεβρουαρίου 2008» 


 [Σημειώνω ότι: Κατά ένα σημαντικό μέρος οι μέθοδοι αυτές σήμερα, δύο χρόνια μετά, έχουν εξασθενήσει και ορισμένες δευτερεύουσας σημασίας διαπιστώσεις έχουν αναθεωρηθεί. Πλην όμως ο βασικός κορμός της καταγγελίας παραμένει σε ισχύ και σε κάθε περίπτωση υπάρχουν στοιχεία που δεν μπορούν να εξαλειφθούν.] 


 Μετά από πολλές προφορικές υπομνήσεις και γραπτές αιτήσεις, ζητώντας έστω ένα πρωτοκολλημένο αντίγραφο της αναφοράς αυτής και ενώ το θέμα δημοσιοποιήθηκε με κάθε τρόπο π.χ. ραδιόφωνο, ιντερνέτ, εφημερίδες (επισυνάπτω δημοσιεύματα και το βιβλίο που εξέδωσα το 2009 για το εν λόγω θέμα), τον Δεκέμβριο του 2009 ζήτησα εκ νέου ακρόαση εισαγγελέα επόπτη για άλλο επείγον ζήτημα. (Παρ’ ολίγο να χάσω το πόδι μου από σοβαρή λοίμωξη που συνδυάστηκε με το χρόνιο αγγειολογικό πρόβλημα το οποίο απέκτησα λόγω αναπηρίας συναρτώμενης των άθλιων συνθηκών κράτησης)

. Από την εισαγγελέα επόπτη, λοιπόν, έμαθα ότι θέση βοηθού εισαγγελέα 
δεν υπάρχει.Πληροφορήθηκα επίσης λίγο αργότερα από διοικητικό υπάλληλο αρμόδιο για τέτοια ζητήματα, ότι το επίμαχο διάστημα εισαγγελείς των φυλακών ήταν μία γυναίκα και ο κ. Πρασσάς, με τον οποίο έχω συναντηθεί στο παρελθόν και εκτός αυτού το ύψος του έχει σημαντική διαφορά προς τα κάτω σε σχέση με το 1,80 του νεαρού «βοηθού». Όπερ σημαίνει ότι ο υπαρχιφύλακας Π. Πανόπουλος, εκμεταλλευόμενος την αναπηρία που έχω στα μάτια, μου παρέστησε ψεύτικο εισαγγελέα, προφανέστατα εν γνώσει του, εφόσον ο ίδιος αποκλείεται να έπεσε θύμα απάτης και να έφερε σε επαφή κρατούμενο της ειδικής πτέρυγας με έναν άγνωστο που του συστήθηκε σαν βοηθός εισαγγελέα, μια θέση που σίγουρα γνωρίζει ότι δεν υπάρχει όπως σίγουρα γνωρίζει τους εκάστοτε πραγματικούς εισαγγελείς των φυλακών, έστω εξ όψεως, όχι μόνο αυτός αλλά και ο κάθε απλός δεσμοφύλακας.

Αναρωτιέμαι δε αν του επέδειξε ο νεαρός αυτός και τα ανάλογα έγγραφα ή κάποια ταυτότητα. Επομένως, σε κάθε περίπτωση, το ποιος ήταν ο νεαρός παρενδυσίας μπορείτε να το μάθετε είτε αν το ομολογήσει ο ίδιος ο κύριος Π. Πανόπουλος είτε αν το αναζητήσετε στο βιβλίο εισόδου, καθώς σε φυλακές υψίστης ασφαλείας δεν περνάει κανένας χωρίς να καταγραφεί.

 Σε περίπτωση δε που δεν υπάρχει καταγραφή κάποιου πραγματικού εισαγγελέα, τότε ο εισαγγελέας επόπτης βρίσκεται εκτεθειμένος και υπεύθυνος εγκληματικής αμέλειας καθώς, αν όπως έμαθα έχει πρωτοκολληθεί η αίτησή μου για ακρόαση, εκκρεμεί η ακρόαση αυτή από το 2008 μέχρι σήμερα, ενώ σε περίπτωση που έχει καταγραφεί το όνομά του στην είσοδο, ο εισαγγελέας αυτός αν δεν κριθεί ένοχος απάτης καθίσταται σίγουρα συνένοχος των καταγγελλομένων.
Εκτός αν δεν έχει ενημερωθεί για το ζήτημα κανένας εισαγγελέας, οπότε όλες οι παραπάνω κατηγορίες βαρύνουν τον υπαρχιφύλακα Π. Πανόπουλος. Και όχι μόνο. Γιατί το ζήτημα είχε περιέλθει σε γνώση και του τότε αρχιφύλακα, ο οποίος είχε λάβει γνώση και του περιεχομένου της αναφοράς, εφόσον αφ’ ενός μεν προέβαλε διάφορες δικαιολογίες, αφ’ ετέρου δε, καλού κακού, ενίσχυσε –τριπλασίασε– τη φρουρά εντός της πτέρυγας.

 Επιπλέον, ένα χρόνο αργότερα, όταν αντικαταστάθηκε ο τότε διευθυντής κ. Καραμπέκιος από τον σημερινό (λόγω απόδρασης Παλαιοκώστα), λίγες μέρες αργότερα –στις 
12-3-09– επισκέφτηκε την πτέρυγα ο νέος διευθυντής κ. Δουλάμης, στον οποίο επέδωσα ιδιοχείρως αίτηση, ζητώντας πρωτοκολλημένο αντίγραφο της αναφοράς του 2008, επιδίδοντάς του ταυτόχρονα και ένα αντίγραφο –καρμπόν– της ίδιας αναφοράς από το δικό μου αρχείο, για να ενημερωθεί και να ενεργήσει αναλόγως.

 Όμως, και ο νέος διευθυντής προτίμησε όχι μόνο τη συγκάλυψη αλλά και τη συνενοχή, εφόσον ο μεν καταγγελλόμενος δεσμοφύλακας τοποθετήθηκε στην είσοδο απ’ όπου ελέγχεται το βιβλίο εισόδου και υπάρχει άμεση και ασφαλής πρόσβαση στα τρόφιμα των συγγενών και της καντίνας, ο δε κρατούμενος, που κατηγορείται στην αναφορά για εγκληματικές ενέργειες, λαμβάνει άδειες με την ψήφο του.

 Τον Δεκέμβριο λοιπόν του 2009, για να επανέλθω, μετά την απόλυτη βεβαιότητα ότι η φυλακή έστειλε ψεύτικο εισαγγελέα, εντός τριών ημερών, ήτοι στις 7-12-09, υπέβαλα νέα αίτηση εν είδει αναφοράς, ζητώντας ενημέρωση και για πολλοστή φορά πρωτοκολλημένα αντίγραφα των επίμαχων εγγράφων. Η αίτηση αυτή, που κατατέθηκε με αριθμό πρωτοκόλλου 61778/8-12-2009, έχει ως εξής:
«ΑΙΤΗΣΗ 
Του κρατούμενου Σάββα Ξηρού
 Προς τον Διευθυντή των Δ.Φ.Κ.

 
Υπόψιν και στον Εισαγγελέα επόπτη   

Παρακαλώ όπως με ενημερώσετε για την τύχη της από 18-2-2008 αναφοράς μου προς τον Εισαγγελέα επόπτη των φυλακών, η οποία περιέχει καταγγελίες για έκνομες ενέργειες από πλευράς φυλακής, που θέτουν σε κίνδυνο την υγεία και κυρίως τη ζωή των κρατουμένων, μετατρέποντας την κράτηση όχι μόνο σε διαρκές βασανιστήριο, αλλά και σε μέθοδο ύπουλης εξόντωσης.
 Σας ενημερώνω ότι στις 15-2-2008 υπέβαλα αίτηση για ακρόαση Εισαγγελέα επόπτη ώστε να του επιδώσω ιδιοχείρως την εν λόγω επώνυμη και ενυπόγραφη αναφορά-καταγγελία. Μετά από 11 περίπου μέρες εμφανίστηκε κάποιος νεαρός με κοστούμι, συνοδευόμενος από τον υπαρχιφύλακα της βάρδιας κ. Παναγ. Πανόπουλο.
Ο άγνωστος νεαρός συστήθηκε σαν «βοηθός του Εισαγγελέα επόπτη» και παρέλαβε βιαστικά – στο πόδι – την αναφορά. Πλην όμως, όπως πληροφορήθηκα στις αρχές Δεκεμβρίου 2009 – πριν λίγες μέρες – από την πραγματική Εισαγγελέα επόπτη, τέτοια θέση «βοηθού» ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
 Σημειώνω επίσης ότι έχω υποβάλει επανειλημμένα αιτήσεις ζητώντας ενημέρωση για την τύχη της εν λόγω αναφοράς, μια εκ των οποίων στις 12-3-2009, που ενεχείρησα στον ίδιο τον νυν Διευθυντή των Δ.Φ.Κ. μαζί με αντίγραφο (καρμπόν) της από 18-2-2008 αναφοράς, χωρίς να υπάρξει μέχρι σήμερα οποιαδήποτε απάντηση ή αντίδραση. Εκτός αυτών, η ίδια αναφορά περιέχεται και στην εν είδει βιβλίου δημόσια καταγγελία μου για «μαζική χορήγηση ουσιών στις Ελληνικές φυλακές» που κυκλοφορεί από την Άνοιξη του 2009, χωρίς να υπάρξει και πάλι κάποια αντίδραση ή τυπική έστω διερεύνηση, ενώ η ένοχη απόκρυψη της αναφοράς αυτής, μέσω του ψεύτικου εισαγγελέα, επιβεβαιώνει απόλυτα το περιεχόμενό της. Δια ταύτα ζητώ για πολλοστή φορά: 
1) Πρωτοκολλημένο αντίγραφο της από 15-2-08 αίτησής μου για ακρόαση Εισαγγελέα επόπτη.
 2) Πρωτοκολλημένο αντίγραφο της από 18-2-08 επίμαχης αναφοράς-καταγγελίας. 3) Πρωτοκολλημένο αντίγραφο της από 12-3-09 αίτησής μου για ενημέρωση από τον Διευθυντή των Δ.Φ.Κ. 
4) Γραπτή ενημέρωση για την τύχη της αναφοράς αυτής και για τις ενέργειες που έχει προβεί η εκάστοτε Διεύθυνση και ο Εισαγγελέας επόπτης από 15-2-08 μέχρι σήμερα για την εν λόγω καταγγελία.
 Τέλος, επισυνάπτω αντίγραφο της από 18-2-09 αναφοράς, όπως δημοσιεύτηκε στο βιβλίο μου. 

Σάββας Ξηρός
 7-12-09 

Παρακαλώ όπως μου χορηγηθεί πρωτοκολλημένο αντίγραφο και της παρούσης αίτησης».



   Αντίγραφο της παρούσας αίτησης –όχι των αιτούμενων– μου χορηγήθηκε εντός ολίγων ημερών (του οποίου και μόνο την παραλαβή έχω υπογράψει στο περιθώριο) με αναγραμμένο, στο περιθώριο επίσης, χειρόγραφο σημείωμα της εισαγγελέως κυρίας Μαρίας Σουκαρά-Κατσικάδη, από 10-12-09, που αναφέρει ότι: «Ενημερωθήκαμε σχετικά.
Να ληφθεί υπόψη από τον Διευθυντή και την Γραμματεία της Δ.Φ.Κ. προκειμένου να δοθούν στον κρατούμενο τα αιτούμενα έγγραφα για τα οποία έχει έννομο συμφέρον». Περιμένοντας έξι ολόκληρους μήνες τη διεκπεραίωση της παραπάνω εντολής, χωρίς να έχω λάβει κανένα από τα τέσσερα αιτούμενα έγγραφα μέχρι σήμερα, πληροφορήθηκα προφορικά –ανεπίσημα– από διοικητικό υπάλληλο τα ακόλουθα: 


1.
 Στο πρωτόκολλο έχει ανευρεθεί μία μόνο καταχώριση που αφορά την από 15-2-08 αίτησή μου για ακρόαση εισαγγελέα, με αριθμό πρωτοκόλλου 6757/15-2-08.
 
2. Καταχώριση για την από 18-2-2008 αναφορά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ενώ δεν υπάρχει ούτε αντίγραφό της στον ποινικό μου φάκελο, όπως θα έπρεπε.
 
3. Η από 12-3-09 αίτησή μου, για χορήγηση πρωτοκολλημένου αντιγράφου της από 18-2-08 αναφοράς, τηρείται στο προσωπικό αρχείο του διευθυντή κ. Δουλάμη χωρίς να περάσει από το πρωτόκολλο (σύνηθες). Στο ίδιο αρχείο τηρείται επίσης και το χειρόγραφο αντίγραφο της επίμαχης αναφοράς που επέδωσα στον ίδιο μαζί με την από 12-2-09 ανωτέρω αίτησή μου.

 Όσον αφορά δε το τέταρτο αιτούμενο έγγραφο, δηλαδή μια «Γραπτή ενημέρωση για την τύχη της αναφοράς αυτής (από 18-2-08) και για τις ενέργειες που έχει προβεί η εκάστοτε διεύθυνση και ο εισαγγελέας επόπτης από 15-2-08 μέχρι σήμερα για την εν λόγω καταγγελία», αυτή εκκρεμεί ακόμη και περιμένω να συνταχθεί ώστε να προβώ στις ανάλογες νόμιμες ενέργειες.

 Για τους λόγους αυτούς σας ενημερώνω όπως πράξετε αρμοδίως τα δέοντα.

Σάββας Ξηρός

Φυλακές Κορυδαλλού 7-6-2010
 



Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

κείμενο του Παναγιώτη Μασούρα

Με αφορμή τα γεγονότα της 5ης Μάη 2010

Χιλιάδες κόσμου κατεβαίνουν στους δρόμους διαδηλώνοντας ενάντια στα οικονομικά μέτρα, πριν θεσπιστούν απ’ την κυβέρνηση.  

Εκατοντάδες αναρχικοί δίνουν το δικό τους πολιτικό στίγμα. Επιδίδονται σε εμπρησμούς υπουργείων, τηλεοπτικών βαν, τραπεζών κ.α., ενίοτε με κομμάτια των υπόλοιπων διαδηλωτών, επιτίθενται στον αστικό στρατό του καθεστώτος. 

Κάπως έτσι, μέσα σ’ αυτήν την έκρυθμη και τεταμένη συνθήκη πραγματοποιείται ο εμπρησμός του υποκαταστήματος της MARFIN BANK στην οδό Σταδίου, το αποτέλεσμα 3 νεκροί άνθρωποι από ασφυξία.

Οι τίτλοι τέλους θα πέσουν και μια άλλη παράσταση θα αρχίσει. Ο δημοσιογραφικός κόσμος και οι μολυβοσπρώχτες των φυλλάδων σπεύδουν να τυμβωρυχίσουν πάνω στα κουφάρια των 3 νεκρών ανθρώπων κάνοντας λόγο για εκτέλεση εν ψυχρώ. Ενώ ταυτόχρονα όλος ο πολιτικός χώρος της κυριαρχίας μιλά για τους δολοφόνους με τις κουκούλες που «συνάντησαν τον εχθρό τους σε 3 εργαζόμενους ανθρώπους».  

Την τακτική των μέσων κατασκευής ήθους και φαινομενικών πραγματικοτήτων την γνωρίζαμε. Το ότι παρουσιάζουν ένα γεγονός προμελετημένο και παράγουν συγκεκριμένο κοινωνικό αίσθημα γνωρίζουμε επίσης πως είναι μέρος της τακτικής τους. Ξέρουμε πως τα τσιράκια των καναλιών κολακεύουν τους συστημικούς τους προϊσταμένους και καθόλου εντύπωση δεν μας κάνει.  

Το γεγονός από μόνο του είναι τραγικό. Οι δράστες πάλι, με την ενέργεια τους αυτήν, υπέπεσαν σε μια ακόμη τραγικότερη… απροσεξία; άγνοια; σιγουριά οικειοποίησης του μέσου; Κανείς δεν θα μπορούσε να μιλήσει με ακρίβεια, παρά μόνο οι ίδιοι. Πάντως θεωρείται δεδομένη η μη σκοπιμότητα της ενέργειας, στην περίπτωση που οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι αναρχικοί και όχι κάτι διαφορετικό. Αν ανατρέξουμε πάλι μερικοί στο μνημονικό μας, θα διαπιστώσουμε πως λόγο των παραπάνω τριών ενδεχομένων, κάποιες φορές τα χειρότερα δεν «ήρθαν» από θέμα «τύχης». Οπότε λοιπόν, στην παρούσα συνθήκη τα χειρότερα «ήρθαν» και μάλλον ήταν θέμα και απόντος τύχης. Όλες οι λέξεις ίσως φαντάζουν λίγες για να αποδώσουν με ακρίβεια και ρευστότητα, το πόσο αυτό το γεγονός έβαλε στον πάγο αισθήματα και ελπίδες εκατέρωθεν. Τα αδικαιολόγητα είναι κομμάτι δύσκολο να δικαιολογηθούν, και ούτε τέτοια πρόθεση υπάρχει. Τέτοια φαινόμενα παίρνουν σάρκα και οστά λόγω έλλειψης οργανωτικών δομών και εσφαλμένης νόησης της βίας και της χρήσης που αυτή στοχεύει σαν αποτέλεσμα της λειτουργίας της. Το αποτέλεσμα συνήθως της ανοργάνωτης κινητικότητας και του μη διαχειρήσιμου αυθορμητισμού, ερμηνεύεται με συλλήψεις, τραυματισμούς, αναποτελεσματικότητα.

Επιστρέφοντας λοιπόν αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι το γεγονός ότι κάποια κομμάτια της αντιεξουσίας αφομοιώθηκαν πλήρως με την δικαστική σιγουριά των καναλιών, αναπαράγοντας μέσα στον ίδιο το χώρο, την κλωνοποιημένη ηθική των εισαγγελέων της mediακής πλέμπας μιλώντας έτσι την γλώσσα της συστημικής νομιμότητας.  

Από την άλλη, οι ίδιοι χωρίς να το καταλαβαίνουν μετατρέπονται σε άτυπες πληροφορίες της ασφάλειας, διαδίδοντας φήμες επί προσεγγιστικών σεναρίων ακολουθούμενες με κακουργήματα.  

Χρήσιμο θα ήταν λοιπόν να μην αποδίδουν ευθύνες καταριπάς και τα βέλη τους να μην στρέφονται ενάντια σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Και να μην εξωτερικεύουν την ηττημένη τους ανασφάλεια εναντίων επαναστατικών τάσεων. 

Από την στιγμή που εικάζοντας φτάνουν στο σημείο να δικάζουν, καλό θα ήταν να τοποθετήσουν ένα πώμα στην στοματική τους κοιλότητα.  

Στον αντίποδα αυτής της λογικής, ακούστηκε μία άλλη. Αυτή των παράπλευρων απωλειών, των εχθρών τραπεζοϋπαλλήλων, της ευθύνης του Βγενόπουλου, των απεργοσπαστών που αν δεν δούλευαν δεν θα πέθαιναν. Η «λογική» του ξεπετάγματος, του αποπροσανατολισμού από την υγιή επαναστατική αναλυτικότητα και η ρηχότητα προσέγγισης πάνω σε αξιακά ζητήματα επαναστατικής βίας. Του «ότι έγινε έγινε, κοιτάμε μπροστά». Ναι κοιτάμε μπροστά, όπως πάντα άλλωστε, γι’ αυτό και μερικές φορές σκοντάφτουμε στα σκαλοπάτια που οι ίδιοι χτίσαμε. Ας το προσεγγίσουμε λοιπόν ουσιαστικά και χειρουργικά για να μην ξαναγίνει. Τέτοιες προσεγγίσεις και υπεραπλουστεύσεις μας αποπροσανατολίζουν από την κατεύθυνση της πάλης. Τελειώνοντας είναι αδόκιμο να ερμηνεύουμε το ανθρώπινο δυναμικό με μαθιματίστικους  όρους +1  -1.Η συγκεκριμένη λογική πατάει φρένο στην εξέλιξη της σκέψης μας και στην εμβάθυνση της αναλυτικότητας μας.

«Ποιοι είναι οι εχθροί μας; Ποιοι είναι οι φίλοι μας; Πρόκειται για ένα ζήτημα πρωταρχικής σημασίας για την επανάσταση.» 
Μαο Τσε Τουνγκ  

Ακούσαμε πολλά, διαβάσαμε άλλα τόσα. Επειδή αυτονόητα δεν υπάρχουν, ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα: τα καρτοτηλέφωνα, οι γιαγιάδες με τα εγγονάκια τους στις παιδικές χαρές, οι τοξικομανείς… και οι εργαζόμενοι (εξαιρούνται αστυνομικές βαθμίδες ασφαλείας και οτιδήποτε παρεμφερή με το περιεχόμενο της αντίληψης και κίνησης του θεσμού) δεν αποτελούν στόχο της αντιεξουσίας.

Τέτοια γεγονότα, σαν αυτό της  MARFIN μαζί με το αποτέλεσμα (σε περίπτωση σκοπιμότητας), δεν έχουν τάση, ούτε θεωρητική προέλευση. Διαφορετικά η καταστροφή τραπεζών είναι διαχρονικό κομμάτι επιθετικής επιλογής της αντιεξουσίας.

Τώρα το σπάσε, κάψε, κλέψε, από μόνο του θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας πρώιμος υπό προϋποθέσεις ( συνείδηση, κριτική σκέψη, στόχευση) επαναστατικός εκπαιδευτισμός. 

Είναι πουστιά λοιπόν και αισχρός πολιτικαντισμός, να σέρνεσαι σαν πτώμα πιασμένος από τα φέρετρα των νεκρών για να κάνεις πολεμική σε επαναστατικές τάσεις.  

«Η διαφορά μεταξύ ευφυΐας και βλακείας είναι ότι η πρώτη έχει όριο». 
Α .Αϊνστάιν

Ακούσαμε για μηδενιστικά σκοτεινά μυαλά που όπλισαν τα χέρια των δραστών. Για αυτιστικά, αυτοαναφορικά τσογλάνια όπου θέτουν το ατομικό εγώ ενάντια στο συλλογικό εμείς. Για πεφωτισμένες πρωτοπορίες που βρήκαν γόνιμο έδαφος στα σπλάχνα του επαναστατικού χώρου και τους «επετράπη» να αναπτυχθούν ενώ έχρηζαν πυράς και πάταξης. Για ματσό κυριαρχομιλιταριστικές αντιλήψεις  και εν κατακλείδι, κατασκεύασαν μία αλήθεια: «όποιος δεν είναι με τους μηδενιστές, είναι εχθρός τους».

Η κριτική σε αυτόνομα στέκια και συλλογικότητες τύπου «Αντίπνοια – Αρχειοθήκη - Αντιεξουσιαστική Κίνηση» και σε λοιπές παρεμφερεί ηττημένες προπαγανδιστικές επιστολές είναι θεωρώ συγκεκριμένη.  

Ο ονοματισμός προφανώς δεν στοχεύει στην διαφήμισή τους, αλλά στην ανάδειξη σκεπτικών συγκεκριμένων συλλογικοτήτων που προσβάλουν με το δηλητήριό τους επαναστατικές πρακτικές ανεξαρτήτου τάσης.

Τέτοιες «θεωρήσεις» μολύνουν τις κινηματικές επαναστατικές και αντάρτικες προοπτικές.

«Για έναν επαναστάτη οι συνθήκες είναι πάντα ώριμες» 
Che Guevara

Οργανωτικός επαναστατικός μιλιταρισμός είναι η πλατφόρμα όπου τέμνεται η πρακτική με την ανάλυση, την προσέγγιση, την αυτοπειθαρχία, το αποτέλεσμα, είναι η συνθήκη που εξασφαλίζει την στρατιωτική ετοιμότητα και ισχύ. Επομένως εάν κάποιος Αγωνιστής τον συμπεριλαμβάνει σαν δομή στην πρακτική του εργαλειοθήκη, αυτό φαντάζει θεμιτό και αναγκαίο και καθόλου επιλήψιμο. Καθώς η προοπτική της διάχυσης αυτού και του αποτελέσματος που τα επαναστατικά υποκείμενα φέρουν αποτελεί στόχο των επαναστατικών διαδικασιών που τοποθετούν και αυτές τον εαυτό τους σε απόλυτη αρμονία με την κατεύθυνση και την επίτευξη του σκοπού. 

Η τάση του μηδενισμού, σαν ένα μίγμα αξιών κινητικότητας και διαρκώς εξελισσόμενων ουσιαστικών ρηξιακών αναζητήσεων, δεν ταιριάζει σ το ελιτίστικο εξάμβλωμα, όπως παρουσιάστηκε. Ο μηδενισμός δεν είναι αντίροπη δύναμη με τις υπόλοιπες θεωρίσεις και προσεγγίσεις, απλώς διαφορετική.  

Το να προσαρμόζεις τον πολιτικό σου λόγο, αλλά και την επιβαλλόμενη βάση μεταλλασσόμενων συνθηκών, διαρκή αναθεωρητική κριτική σκέψη απέναντι στην επίσης διαρκή εξέλιξη της συστιμικής νόρμας και διάφανης καπιταλιστικής κυριαρχίας, μόνο υγιές και θεμιτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. 

Το ότι η κριτική ανάλυση των περισσοτέρων αγωνιστών, «κοντινών» ή «μακρινών» δεν αναλώνεται σε υπερφλύαρες ακαδημαϊκού και μόνο περιεχομένου αναζητήσεις, δεν καθιστά την οποιαδήποτε  τάση που εκπροσωπούν κυριαρχική.

Ίσως αυτοί που το νοούνται ως έτσι να έχουν ενσωματώσει όντως, μια άτυπη ιεραρχία στις δομές τους.  

Επαναστατική κριτική σημαίνει να τεμαχίζεις συνθήκες, σκεπτικά, καταστάσεις, να τα αξιολογείς, να εμβαθύνεις και εκ νέου να αναζητείς.

Προφανώς δεν γίνετε λόγος για ετυμολογία αλλά ξεκάθαρα για ουσία.  

Μία επαναστατική πρακτική, συρραμμένη μ’ έναν  αναλυτικό εμβαθυμένο πολιτικό προταγματικό λόγο, δεν θα μπορούσε να μην είναι πρωτοποριακή, απ’ την στιγμή που στρέφεται ενάντια στην εποχή της. Σε περίπτωση που δεν είναι, χάνει και το στοίχημα το οποίο αυτομάτως  θέτει. Αυτό της καίριας πολιτικής παρέμβασης.

Ας θεωρήσουμε γεγονός την ύπαρξη αγωνιστών/ αγωνιστριών, που μαχόμενοι να αλλάξουν τους όρους ζωής τους, τάσσονται αυτομάτως πολέμιοι σε κάθε τι που συντηρεί την συστημική αιχμαλωσία και διαιωνίζει την κοινωνική αδράνεια.

Η αναφορά που κάνει ο επαναστάτης στο λόγο τον οποίο πάνω έπραξε, είναι θεμέλιος λίθος στην ιδεολογική δομή του. Είναι η στιγμή που βάση πολιτικών κινήτρων, θέτει την κριτική του στην νέα τάξη πραγμάτων.

Ανιχνεύοντας λοιπόν διαρκώς τα νέα κυριαρχικά εργαλεία της εξουσίας, του καπιταλισμού και των αξιακών επικοινωνιακών δομών του κοινωνικού ιστού, καθίσταται εφικτό ένα μοντέλο διαρκούς αναζήτησης και ανάλυσης, παράγοντας μία σε διάρκεια ενσωμάτωση  λόγου και πράξης, θεώρησης και σκέψης, ως όπλο στις δομές του εχθρού.

Ο μόνος λοιπόν που θα έβαζε αρνητικό πρόσημο στην ουσία της πρωτοπορίας, του πρακτικού αλλά και θεωρητικού αποτελέσματός της , θα ήταν κάποιος που αδυνατεί να ανιχνεύσει την ουσία της.

Τα μπουκάλια, τα πιστόλια, τα γκαζάκια, οι βόμβες, οι πέτρες, δεν έχουν στόμα. Η αντίληψη: «οι πράξεις μιλάνε μόνες τους», δεν έχει τίποτα να πει και στην εξέλιξη μας να προσφέρει. Είναι η ίδια η λογική που διεισδύει στον ελιτισμό της θεαματικότητας και  στην φετιχοποίηση των μέσων.

Ίσως κάποιοι/ες είναι διστακτικοί, μην τυχών πρωτοπορήσουν και δημιουργήσουν κόμπλεξ θεωρητικής και πρακτικής στειρότητας στις επαναστατικές διαδικασίες.

Είναι κατάντια τέτοιες φτηνές προσεγγίσεις να προβάλλονται ως πολιτικές θεωρήσεις.

Το ατομικό εγώ λοιπόν, δεν στέκεται ενάντια στο συλλογικό εμείς. 

Το ατομικό εγώ στέκεται πολέμιο της διαδικαστικής νωθρότητας και της λογικής του 
εκπτωτικού πολιτικού σκεπτικού, που το μόνο που παράγουν τις περισσότερες φορές, είναι η στασιμότητα και η επανάληψη με αποτέλεσμα την μη θεωρητική και πρακτική εξέλιξη του επαναστάτη.  

Ο ατομικισμός είναι ένα απ’ τα σημεία συνάντησης των συλλογικών επιθυμιών με κατεύθυνση την σαρωτική επαναστατική πάλη.

Η ιδεολογική του τοποθέτηση επομένως, έχει ως σκοπό να συλλογικοποιήσει το περιεχόμενό του και αντίστροφα. Στοχεύοντας στην εξάλειψη της επανάληψης που θέτει το άτομο σε ένα ιδιότυπο καθεστώς πνευματικής και πρακτικής στασιμότητας.

Ο μηδενισμός και ο αναρχοατομικισμός είναι οι συνιστώσες όπου τέμνεται ο επαναστάτης με την θεωρητική/ αναλυτική νηφαλιότητα, με την καινοτόμο/ εξελικτική κινητικότητα και την ρεαλιστική/ απελευθερωτική διορατικότητα.

«Το να βασίζεσαι στους χωρικούς και να μην προετοιμάζεσαι, είναι το μέγιστο των εγκλημάτων. Το να προετοιμάζεσαι εγκαίρως για οποιοδήποτε ενδεχόμενο είναι η μέγιστη των αρετών.»
Χο Γιέν-Σι


Είναι αναγκαίο να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα με μια πρωτοβουλία επαναστατικής καλοζυγισμένης και μαχητικής πολιτικής.

Έτσι θα μπορέσουμε να φανερώσουμε την σπουδαιότητα μιας ανάλυσης, που θα μπορεί να καθορίσει την στρατηγική μας για τον αγώνα. 

Η επαναστατική κριτική είναι η οδός για να μπορέσουν οι αγωνιστές να γνωρίσουν τον εχθρό και τις δυνάμεις του, αλλά και τις δικές τους.

Η κριτική αυτή καταδεικνύει στους μαχητές τα αίτια των «αποτυχιών» τους προωθώντας το ξεπέρασμά τους.

Θα κάνουμε τον αγώνα μας ποιο άμεσο και ανάγλυφο, γνωρίζοντας και κατηγοριοποιώντας την φύση του εχθρού.

Οι νίκες μας δεν θα πρέπει να ερμηνεύονται μονόπλευρα και να μην υποτιμάμε τον εχθρό σε πνευματικό, ηθικό, στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο.

Δεν θα πρέπει να ακούμε τις φωνές που τείνουν να ουδετεροποιήσουν το ζήτημα της επανάστασης, που θέτουν το ζήτημα της συμμαχίας μεταξύ αγεφύρωτων πολιτικών και θεωρητικών στοχεύσεων. Ο μόνος δρόμος είναι η αμείλικτη, αδιάλλακτη και σθεναρή επαναστατική πάλη.

Η πλειοψηφία έχει μάθει να μιλάει τη γλώσσα των ρόλων: ο συνταξιούχος, ο δάσκαλος, ο φοιτητής, ο εργάτης, ο οικογενειάρχης και η λίστα δεν έχει τέλος.

Αλήθεια πόσο μπορούμε να υπολογίζουμε σε μία κοινωνική έκρηξη με την προοπτική της εξεγερτικής κατεύθυνσης;

Ας είμαστε ειλικρινής. Ένας συνειδητοποιημένος αγωνιστής που θέτει συγκεκριμένα κίνητρα, στόχους, αντιλήψεις, επιδιώξεις, προσεγγιστικές αναλύσεις και καταληκτικές στοχεύσεις, δεν θεωρώ πως μπορεί να ταυτιστεί με κάποιον που ενώ είναι σε απόγνωση καταλήγει σπασμωδικά στο μέσο της βίας, η οργή μονάχα που νιώθουν και οι δύο για την ζωή που ζουν, δεν είναι από μόνος του ένας ενωτικός παράγοντας. Το ότι τέτοια κομμάτια δεν μας είναι εχθρικά (ακόμη) αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε αυτομάτως και σύμμαχοι.

Με μια αυστηρή κριτική. Μόνο έτσι θα δώσουμε την απαραίτητη βαρύνουσα σημασία σε βασικά συνειδησιακά ζητήματα.

Μήπως δεν είναι λίγο να γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως εάν η πλειοψηφία του λαού «ικανοποιηθεί» οικονομικά, θα επιστρέψει στις συμβάσεις της, που εμείς αντιμαχόμαστε καθημερινά, ότι θα εισχωρήσει εκ νέου σε όλα αυτά που εμείς έμπρακτα έχουμε προσπαθήσει να αρνηθούμε. 

Η ολοκληρωτική σαρωτική απελευθέρωση δεν μπορεί να ταυτιστεί με την μετριότητα των οριοθετημένων συμβάσεων που παράγει ο καθεστωτικός μηχανισμός.

Δεν μπορεί να την ταυτίσει ούτε η πολύπλοκη ρητορεία, που πολλές φορές τυγχάνει επιπόλαια και δεν μπορεί γιατί περιπλέκει ξεκάθαρα αξιακά ζητήματα αντί να τα υπηρετεί.

Δεν μπορεί να ταυτιστεί διότι ίσως την κατάλληλη στιγμή θα χτυπήσει την επανάσταση πισώπλατα οδηγώντας την στην ήττα.

Από την άλλη ας μην γίνουμε  απαισιόδοξοι και μοιρολάτρες, κάτι τέτοιο θα μας παραπλανούσε ούτως ή άλλως.  Το οικονομικοπολιτικό καταστημένο είναι όμηρο των θέλγητρων της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης, της Ε.Κ.Τ. και του Δ.Ν.Τ και οι συνθήκες βαίνουν αβέβαιες. Οι πιθανότητες λοιπόν για μια κοινωνική έκρηξη, φαντασιακά είναι κοντινές.

Βιώνουμε το μοντέλο ενός καπιταλισμού που δεν δύναται να πάρει την δική του ανεξάρτητη πολιτική θέση, έχουμε έναν καπιταλισμό ενσωματωμένο στον παγκόσμιο, οπότε πρέπει οπωσδήποτε να τον καθορίσουμε με σαφήνεια. Ζούμε στην Ελλάδα του 2010, του νέου διάφανου ενσωματωμένου και μη ανεξάρτητου καπιταλισμού, ο οποίος στοχεύει στην ψευδαίσθηση της εξίσωση των τάξεων (δυνατότητες κοινωνικής και οικονομικής αναρρίχησης) και εν μέρει τα έχει καταφέρει. 

Προσδίδοντας στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα την δυνατότητα να αναδειχθούν κοινωνικά, να αναρριχηθούν αξιοκρατικά και επιχειρηματικά. Κάποτε όλοι νόμιζαν ότι είχαν δικαίωμα και πρόσβαση στο άπιαστο όνειρο, με το αζημίωτο βέβαια. Μια σταθερή δουλειά με πολλά λεφτά, οικογένεια, σπίτι με πισίνα, εξοχικό και ένα ακριβό αυτοκίνητο. Και γιατί μια κοινωνική έκρηξη είναι φαντασιακά κοντά; Γιατί ο πολίτης πλέον δεν έχει ούτε αυτήν την ψευδαίσθηση για να πιστέψει. Ο καπιταλισμός όσα του υποσχέθηκε, όχι μόνο δεν τα έδωσε, αλλά τώρα θα πάρει πίσω τα ήδη υπάρχοντα, μετατρέποντας την εκλεπτυσμένη βία που ασκεί σε ωμή. 

Πρέπει κάθε φορά να αναγνωρίζουμε τις κοινωνικοπολιτικές ιδιαιτερότητες της κάθε συνθήκης για να ορίσουμε μια εύστοχη στρατηγική για τον αγώνα.

Σαν αγωνιστές αναζητούμε συνεχώς την επαναστατική κριτική και αυτοκριτική, έχουμε το θάρρος να αναθεωρούμε και να επαναξιολογούμε.

Θα πρέπει να ερμηνεύουμε την πραγματικότητα για να μπορέσουμε να την αντιστρέψουμε.

Η συνείδησή μας θα πρέπει να είναι η αρχή και το τέλος στον στοχασμό μας για τον αγώνα. Οι επαναστατικές δυνάμεις έχουν την τάση να εξελίσσονται και να παράγουν σκέψεις και θεωρήματα, σύμφωνα με το νέο μοντέλο ζωής που τις περιβάλλει.

Έχουν το θάρρος και την ψυχραιμία να αναγνωρίζουν τις παρούσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες και να καθιστούν την κριτική τους αιχμηρή.

Έχουν φτάσει στο σημείο να αναζητούν τη αρχή των λέξεων που είναι παράλληλα η ίδια η αναζήτηση για την αρχή των σκέψεων. 

Το καθήκον του επαναστάτη λοιπόν ποιό είναι; Πρέπει να αυτοεγκλωβιστεί στην άνευ προοπτικής διαδικαστική διεκδίκηση της πλειοψηφίας του όχλου ή πρέπει να πυροδοτήσει την κοινωνική πόλωση; Έχει σκοπό να δημιουργεί εξεγερτικές προοπτικές αναπτύσσοντας νέα θεωρήματα και αναλυτική σκέψη ή να στηρίξει τις ελπίδες του στον λαό ο οποίος με τη σειρά του τις παραδίδει στην εκάστοτε εξουσία; 

Δεν είναι απογοητευτικό να προσδοκάνε κάποιοι την αδυναμία του κεφαλαίου να ικανοποιήσει το λαό και να μην  προσδοκάνε την δυνατότητα του λαού να καταλύσει την κυριαρχία;  

Στην διαρκή αναζήτηση νέων τρόπων, μεθόδων και θεωρημάτων, συναντάμε την πραγματική αντανάκλαση του αγώνα. Του αγώνα για απελευθέρωση και της προοπτικής για αυτονομία.  

Είναι καθήκον μας να αντιστρέψουμε τις αξίες της ιδιοτέλειας και του βολέματος. Είναι κομμάτι του αγώνα μας ο πόλεμος στην αντίληψη: κοίτα μόνο την πάρτη σου και οι υπόλοιποι ας γκρεμιστούν. Διαλύοντας έτσι τις μήτρες των στερεοτύπων.

«Δεν είμαστε άτομα ταιριαστά για τέτοια αυτιά. Μήπως πρέπει πρώτα να τους σπάσουμε τ’ αυτιά, για να μάθουν ν’ ακούν με τα μάτια;  
F.Nietzsche  

Η εξέλιξη ας γίνει αντικείμενο αναζήτησης σε όλες τις διακλαδώσεις της, γιατί αυτόν τον πόλεμο ίσως θα πρέπει να τον δώσουμε πλάτη με πλάτη με τους συντρόφους μας, πρόσωπο με πρόσωπο με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Αναζητούμε διαρκώς λοιπόν συντρόφους-συνεργούς και όχι χειροκροτητές και συμπαθούντες. 

Εμείς πρώτοι θα πρέπει να επιδιώκουμε την αντιστροφή και την υγιή μετάλλαξη των κοινωνικών στερεοτύπων και σχέσεων. Μέσα στην αδρεναλίνη και το ντελίριο της εξεγερτικής προοπτικής, ας προσέξουμε μην γίνουμε σκλάβοι του ίδιου μας του αγώνα.

Ο επαναστάτης δεν αναζητά τον συμβιβασμό, μα ούτε και την έκπτωση, δεν μας ικανοποιούν τα επιδερμικά συμπληρώματα ζωής που μας πετάνε σαν αποφάγια, αυτοί που διαχειρίζονται τον πλούτο.

Τα κάλπικα χαμόγελα, τα πισώπλατα μαχαιρώματα και οι πατερναλιστικές συμπεριφορές δεν ταιριάζουν στην ποιότητά μας. Ας αναγνωρίσουμε τον πραγματικό εχθρό και ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων σύντροφοι, όπως μας επιτάσσει η καρδιά μας, η τόλμη και η συνείδησή μας.

Δίνεται  δυνατότητα στον επαναστατικό χώρο, και πόσο μάλλον στους νέους συμπολεμιστές-συντρόφους που έρχονται, να μαζέψουν τα καλύτερα κομμάτια από αυτήν την δυναμιτισμένη κοινωνική συνθήκη, πετώντας οτιδήποτε βλαβερό.  

Το έδαφος ίσως προσφέρει μια ιδιαίτερη γονιμότητα προοπτικής στην εξέλιξη της επαναστατικής βίας και θεωρίας, μια εξελικτική πορεία η οποία δύναται να θέσει εκ νέου θεμέλια στον αγώνα του ανθρώπου απέναντι στην εξουσία.

Χτίζοντας το τείχος της απελευθέρωσης ας σταθούμε επί των επάλξεων. Διαχέοντας τον ανταρτοπόλεμο.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ  ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ Ε.Ο. « ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ»

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ  ΑΝΑΡΧΙΚΟ Χ.ΧΑΤΖΗΜΙΧΕΛΑΚΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ  Κ.ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ  Π.ΡΟΥΠΑ, Κ.ΓΟΥΡΝΑ, Ν.ΜΑΖΙΩΤΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ  Χ.ΚΟΡΤΕΣΗ, Σ.ΝΙΚΗΤΟΠΟΥΛΟ, Ε.ΣΤΣΑΘΟΠΟΥΛΟ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ»  

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΣΙΜΟ ΣΕΙΣΙΔΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ 

ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ Γ. ΤΣΙΡΩΝΗ ΚΑΙ Μ. ΣΕΙΣΙΔΗ

ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΤΑΣΕΩΝ

ΔΙΑΧΥΤΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ

ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ 

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ
  
Μασούρας Παναγιώτης  
Φυλακή Ανηλίκων Αυλώνα
Ιούνιος 2010  

«Πάει κι έρχεται, πάει κι έρχεται με χίλια βήματα που δεν τον οδηγούν πουθενά. Σε κάποιον τσιμεντένιο κόσμο και στα παράθυρα, τα κάγκελα να ανθίζουν από απελπισία. Απάνθρωπο… στενό… Χωρίς κανένα αύριο. Μόνος του δίχως ήλιο. Για να του κλέβουν ακόμη και την σκιά του. Πάει κι έρχεται… και θα πηγαινοέρχεται, μέχρι την στιγμή που λαβωμένο αγρίμι, μπροστά στους δικαστές του, δεν θα σκύψει το κεφάλι.»
-Ζακ Μεσρίν-  
  


 

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΑΚΟΥΣΙΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ

H προσωπική μαρτυρία της  Αδαμαντίας Παπαπαναγιωτάκη για τον έγκλεισμό αυτής και του συζύγου της Κώστα Παπανικολάου στο ψυχιατρικό κολαστήρι:

Την Τετάρτη 16-6-2010, όλως παρανόμως, σπάζοντας τέσσερις κλειδαριές του διαμερίσματός μας στο Π. Φάληρο Αττικής και συγκεκριμένα στην οδό Πλούτωνος αρ. 3 για να μπούνε μέσα άντρες των ειδικών δυνάμεων μαζί με όργανα του τμήματος Π. Φαλήρου και Εισαγγελέα όπως μας είπε ο ίδιος, ( που μέχρι σήμερα 23-6-2010 δεν έχουμε μάθει το όνομά του, αν και το ζητήσαμε επανειλημμένως), μας πήραν βιαίως και τα τρία μέλη της οικογένειας τόσο τους γονείς όσο και το παιδί μας. Και ενώ μας είπαν ότι πρέπει να διευθετήσουμε ένα θέμα στο Α.Τ. Π. Φαλήρου μας κατέβασαν κάτω και μας έβαλαν σε νοσοκομειακό αυτοκίνητο και τους τρεις τσουβαλιαστούς και μας οδήγησαν, χωρίς πριν να μας ανακοινώσουν ο,τιδήποτε, στο Δημόσιο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο (Δαφνί) και συγκεκριμένα στα εξωτερικά ιατρεία.
Πριν φύγουμε από το διαμέρισμά μας προλάβαμε και ενημερώσαμε (για την παράνομη, απαράδεκτη και αχαρακτήριστη ενέργεια εναντίον μας), τηλεφωνικώς τον Προϊστάμενο της Εισαγγελίας Εφετών, τον Εισαγγελέα άσκησης ποινικής διώξεως, το Δικηγορικό Σύλλογο και αυτό βέβαια μέσα σε διάστημα 5 λεπτών, αφού δεν μας επιτράπηκε περισσότερος χρόνος, ώστε να είναι εις γνώσιν τους ό,τι διαλαμβανόταν εκείνη τη στιγμή.
Στα εξωτερικά ιατρεία όπου μας πήγαν, αφού περιμέναμε λίγο μιλήσαμε με κάποιους γιατρούς (τα ονόματά τους δεν τα ξέρουμε ακόμα), οι οποίοι και μας ενημέρωσαν για πρώτη φορά ότι υπήρχε μια εισαγγελική παραγγελία βάσει μιας καταγγελίας που έχει γίνει εναντίον μας, χωρίς να μας ειπωθούν ονόματα ή οποιαδήποτε άλλα στοιχεία.
Μας είπαν μόνο ότι η καταγγελία ανέφερε ότι είχαμε βρίσει γείτονα και ότι είχανε γίνει κάποιες καταστροφές στην πολυκατοικία που κάποιοι έμμεσα μάς ενοχοποιούσαν γι’ αυτές.
Ας σημειωθεί ότι φεύγοντας από το διαμέρισμά μας συνοδεία των παραπάνω, αυτό αφέθηκε ανοιχτό με σπασμένες όλες τις κλειδαριές και πλήρως κατεστραμμένες έτσι ώστε να παραμένει στη διάθεση του οποιουδήποτε, από την ημέρα που μας πήραν βιαίως, με την επιβαρυντική δε περίπτωση ότι στο διαμέρισμα αυτό στεγάζεται και το γραφείο μας και υπάρχουν μέσα φάκελοι και δεδομένα που θα έπρεπε να προστατευθούν με βάσει το επαγγελματικό απόρρητο.
Επίσης, δεν μας εξήγησαν που πηγαίναμε, οπότε ούτε ρούχα πήραμε μαζί μας ούτε και χρήματα για να ανταπεξέλθουμε των καταστάσεων που επακολούθησαν. Στη φάση αυτή, λοιπόν, και όσο είμαστε στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου δεν μας αναφέρθηκε τίποτα για το παιδί μας μόνο μας ρώτησαν το όνομά του και την ηλικία του.
Αφού τους απαντήσαμε, «λογικοφανή επιχειρήματα», σε όλα τα ερωτήματά τους αναλυτικά και διεξοδικά και όπως ισχυρίστηκαν οι ίδιοι μετέπειτα σε έγγραφο που συνέταξαν πάνω σ’ αυτά που ειπώθηκαν στη γρήγορη σχετικά μεταξύ μας συνάντηση με και αφού μας ζητήθηκε να βγούμε έξω, μετά από λίγο μας ανακοινώθηκε ότι θα εισαχθούμε για παρατήρηση ολίγων ημερών σε άλλη ειδική αίθουσα του νοσοκομείου όπου και πήγαμε.
Ποτέ, μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν μας είπαν ότι υποχρεούμαστε να εξεταστούμε χωριστά μια και θα μπορούσαν να μας εισάγουν στο ίδιο τμήμα τόσο γιατί είμαστε οικογένεια όσο και επειδή ο σύζυγός μου Κων/νος Παπανικολάου έχει μειωμένη δυνατότητα οράσεως, αφού του έχει διαγνωστεί εδώ και κάποια διάστημα καταρράχτης στα μάτια και μάλιστα στο ένα κυρίως πρέπει να έχει ωριμάσει πολύ. Αυτό δεν του επιτρέπει να αυτοεξυπηρετηθεί και πρέπει να έχει κάθε στιγμή άνθρωπο δίπλα του για οποιαδήποτε ανάγκη μπορεί να προκύψει αλλιώς υφίσταται μέγας κίνδυνος σωματικής ακεραιότητος γι’ αυτόν, ακόμα και κίνδυνος ζωής.
Αντί γι’ αυτό μας οδήγησαν με νοσοκομειακό αυτοκίνητο σε ένα από τα κτίρια του νοσοκομείου αυτού και συγκεκριμένα στο 5ο τμήμα και βιαίως απέσπασαν από μας το σύζυγό μου Κων/νο Παπανικολάου τραβώντας τον, τον έβαλαν μέσα από μια πόρτα και αμέσως κλείδωσαν ενώ εμάς μας οδήγησαν στο δεύτερο όροφο του αυτού κτιρίου όπου στεγάζεται το 6ο τμήμα και αν και τους είπα ότι δεν πρόκειται να αποχωριστώ το παιδί μου αφού μάλιστα με διαβεβαίωσαν ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, αντίθετα μας διαχώρισαν και πάλι βιαίως τραβώντας το παιδί απ’ τα χέρια μου και κατευθύνοντας το προς τα σκαλιά και παίρνοντάς το προς άγνωστη κατεύθυνση με έβαλαν μέσα από μια πόρτα την οποία και μετά επίσης κλείδωσαν όπου όπως έμαθα αργότερα στεγάζεται το 6οτμήμα. Το παιδί βέβαια σ’ όλο αυτό το διάστημα φώναζε και έκλαιγε τρομαγμένο ζητώντας με και μη θέλοντας να με αποχωριστεί με κανένα τρόπο. Μετά απ’ αυτό με έβαλαν στο συγκεκριμένο τμήμα και αφού έλεγξαν τα πράγματα που είχα μαζί μου, το ίδιο και στον σύζυγό μου στον κάτω όροφο, μας τοποθέτησαν εμένα στο θάλαμο 9 και εκείνον στον θάλαμο 7.
Από την πρώτη στιγμή ρωτούσα να μάθω πού βρίσκεται το παιδί, τελικά το έμαθα την Παρασκευή 18-6-2010 και συγκεκριμένα ότι βρίσκεται στο Νοσοκομείο Παίδων Αγ. Σοφίας από την γιατρό που εξέτασε κα Θάνου.
Σε ό,τι έχει σχέση με το παιδί, αρχικά όσες φορές έπαιρνα κι εγώ αλλά και πρόσωπα συγγενικά και φιλικά μου στο Αγ. Σοφίας μας έλεγαν ότι δεν υπάρχει τέτοια εισαγωγή, μετέπειτα μας μπέρδεψαν ότι ήταν στον 5ο όροφο και τελικά το Σάββατο 19/6 έμαθα ότι είναι στον 6ο όροφο αυτού του νοσοκομείου όπου τηλεφώνησα και μίλησα με την κα Γκίκα, γιατρό της κλινικής αυτής, η οποία και αφού της είπα ότι είμαι η μητέρα του, μου είπε ότι το παιδί είναι πολύ καλά, έχει γυναίκα δίπλα του, είναι υγιέστατο και το μόνο πρόβλημα είναι ότι ζητάει τους γονείς του. Εκείνοι του λένε ότι είναι σε μια δουλειά ο μπαμπάς και η μαμά και θα γυρίσουν να το πάρουν, μάλιστα με ρώτησε η γιατρός πότε θα μπορέσω να πάω.

Της εξήγησα ότι αυτό πρέπει να το αποφασίσει η γιατρός του τμήματός μου κα Μαραγκουδάκη και αν μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί της κι αυτοί να της εκθέσουν τα δεδομένα.
Μου είπε ότι από ότι ήξερε εκείνη, το παιδί πήγε εκεί γιατί δεν είχα που να το αφήσω. Της εξήγησα ότι είναι ψευδές κάτι τέτοιο γιατί είχα πολύ καλούς και έμπιστους ανθρώπους δικούς μου να πάω το παιδί αλλά δυστυχώς δεν μας άφησαν ούτε χρόνο, ούτε δικαίωμα επιλογής για κάτι τέτοιο. Μετέπειτα καθημερινά έπαιρνα τηλέφωνο στο νοσοκομείο και επικοινωνούσα με τις νοσηλεύτριες ως προς το παιδί.
Όπως όμως έμαθα αργότερα κι όταν πια επιτράπηκαν οι επισκέψεις σ’ αυτό από δικούς μου ανθρώπους το παιδί από την λύπη του, αφού στερείται της φυσικής επικοινωνίας με τους γονείς του, δεν τρώει αλλά και ούτε ρούχα έχει να αλλάξει, τα δικά του κάπου έχουν χαθεί και άλλα που του δίνουν δεν του κάνουν. Υπάρχει άνθρωπος δίπλα του, αλλά αυτό βέβαια δεν μπορεί να αναπληρώσει τους γονείς.
Ο σύζυγός μου αφού εισήχθη στο 5ο τμήμα της ψυχιατρικής κλινικής αυτής μίλησε με το γιατρό τον υπεύθυνο του τμήματος αυτού και αφού τον ρώτησε –μετά από μια σύντομη συνέντευξη– αν μπορεί εκείνος πια να ζητήσει να λήξει η κράτηση, εκείνος του απάντησε ότι δυστυχώς θα πρέπει να τηρήσει την εντολή που είχε από τους γιατρούς που μας εξέτασαν στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου, ας σημειωθεί και πάλι για δέκα λεπτά το πολύ. Αρνήθηκε να δώσει αίμα ενώ του πήραν την πίεση και από κει και μετά άρχισαν οι επανειλημμένες ενέσεις, παρά την αρχική του αντίδραση, βιαίως, για να βρίσκεται σε πλήρη καταστολή τις περισσότερες ώρες και όσες ώρες δεν βρισκόταν, νόμιζε ότι βρίσκεται αλλού, δεν είχε επίγνωση του χώρου που βρισκόταν πραγματικά, δεν μπορούσε να μιλήσει κανονικά αφού η γλώσσα του είχε λίγο γυρίσει, τον αφήναν να κάθεται στο πάτωμα μη φροντίζοντας έστω να τον τοποθετήσουν σε μια καρέκλα, μάλιστα σε αυτή την κατάσταση τον βρήκε και δικηγόρος-φίλη που της επιτράπηκε τελικά να τον επισκεφτεί και γενικά ήταν σε άθλια κατάσταση. Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι πολύ φίλοι και συγγενείς που είπαν ότι μαθαίνοντας το τι συνέβη και ερχόμενοι να μας δουν τους έλεγαν ότι δεν μπορούν και τους έδιωχναν.
Εκτός από τα παραπάνω και ενώ οι γιατροί γνώριζαν από την πρώτη στιγμή ότι είχε καταρράκτη σε πολύ ώριμη φάση στο ένα μάτι και αρκετά στο άλλο και δεν είχε τη δυνατότητα να αυτοεξυπηρετηθεί ούτε στις βασικές ανάγκες του, κάτι που θα μπορούσε να διευκολυνθεί αν μας έβαζαν στο ίδιο τμήμα πατέρα και μητέρα μια και α) τα τμήματα είναι μεικτά ανδρών-γυναικών, β) χωρίς διαχωρισμό της σοβαρότητας της κατάστασης του φερομένου ως ασθενούς, γ) δεν είχαν την δυνατότητα παροχής νοσηλευτή ειδικά για εκείνον ή έστω να είναι σε επιφυλακή μήπως προκύψει οποιανδήποτε ανάγκη. Αντίθετα, ο όροφος εξυπηρετείται από 2 έως 3 νοσηλευτές ανά βάρδια οι οποίοι όμως υποχρεούνται να εξυπηρετούν γύρω στα 30 άτομα, κάτι το φυσικά αδύνατο και ειδικά για ένα άτομο με τα αναφερόμενα προβλήματα όρασης.
Το παραπάνω αίτημα το προβάλαμε επανειλημμένα από την αρχή του ακούσιου εγκλεισμού μας, αλλά δυστυχώς ποτέ δεν έγινε δεκτό. Από Παρασκευή 18-6-2010 μου επιτρέψανε να κατεβαίνω κάτω αλλά μόνο για τις ώρες του επισκεπτηρίου δηλαδή 10.30 πμ ως 12.30 μμ και 5.30 μμ έως 7.30 μμ για να τον βοηθάω αλλά και επειδή ήθελε ένα άτομο της εμπιστοσύνης του να ελέγχει όσο μπορεί σε ποιες διαδικασίες τον υποβάλλουν.
Κάποιες δε φορές που παραβίασα για λίγο το ωράριο και πάντα γιατί δεν προλάβαινα να ολοκληρώσω τη βοήθεια που του προσέφερα με εκβίαζαν ότι θα μου κοπεί και αυτό το δικαίωμα που με τόσο κόπο είχα κερδίσει. Έτσι ώρες που θα είχε ανάγκη ένας ασθενής όπως ο σύζυγός μου εξαιτίας των παραπάνω, όπως είναι για παράδειγμα οι βραδινές ώρες δυστυχώς δεν μπορούσα και δεν μου επιτρεπόταν να τον βοηθήσω. Εμένα αφού με πήγαν στο 6ο τμήμα, ερεύνησαν τα προσωπικά μου αντικείμενα, μου πήραν το κινητό τηλέφωνο, με τοποθέτησαν στο θάλαμο 9 και χωρίς άλλη πληροφόρηση μου είπαν ότι έπρεπε να περιμένω τους γιατρούς να μιλήσω μαζί τους. Την Τετάρτη το μεσημέρι μίλησα τελικά με την κα Μαραγκουδάκη υπεύθυνη του τμήματος για 10΄ περίπου αφού, όπως μου είπε, δεν είχε χρόνο.
Την επομένη μίλησα με την κα Θάνου ψυχίατρο και την κα Παππά παιδοψυχολόγο και όπως που είπε είχε διατελέσει και νηπιαγωγός. Τους εξέθεσα αναλυτικά τα θέματα με βάση την καταγγελία όπως μου την διάβασαν, σαθρή από άκρο εις άκρο, χωρίς ουσία και τόσο επουσιώδης που δεν μπορούσε επ’ ουδενί να στηρίξει τον εδώ εγκλεισμό και κράτησή μας (συγκεκριμένα έλεγε ότι βρίσαμε γείτονα, ότι γράψαμε ένα σύνθημα στον τοίχο του τρίτου ορόφου της πολυκατοικίας μας, καθ’ όλα όμως αιτιολογημένο και όχι υβριστικό και που αφορούσε την ιδιοκτήτρια του τρίτου ορόφου «υπάλληλο Πολεοδομίας» Δ. Μ.. Τους εξέθεσα και τα γενικότερα αίτια που δημιούργησαν αυτήν την καθόλα ψευδή και συκοφαντική καταγγελία την οποία οικειοποιήθηκε ο συγκεκριμένος εισαγγελέας που έβγαλε αυτή την συκοφαντική παραγγελία εναντίον μας.
Όλα αυτά όπως σιγά-σιγά ήδη αποδεικνύεται γίνονται (και μετά απ’ αυτό που συνέβη έχουμε ενδείξεις, σοβαρές) επειδή έχει μηνυθεί και καταδικαστεί από μας όργανο του Α.Τ. Παλαιού Φαλήρου για παράνομη κατακράτηση (γράφτηκε και άρθρο στο τότε φύλλο της Ελευθεροτυπίας), αλλά και ενόψει εκδίκασης αστικών αγωγών κατά αστυνομιών οργάνων τόσο του οικείου τμήματος του Παλ. Φαλήρου όσο και οργάνων της ΓΑΔΑ, Εισαγγελέων, Κοινωνικών λειτουργών και ιδιωτών όπου ζητιούνται, αποζημιώσεις για παραβίαση ατομικών δικαιωμάτων, προσωπικών δεδομένων κλπ.
Αδαμαντία Παπαπαναγιωτάκη