Συγκρούσεις στην Τουρκία

Τις τελευταίες μέρες συγκρούσεις έχουν ξεσπάσει σε περιοχές της τουρκίας μεταξύ κούρδων και τούρκων εθνικιστών. Στο Ιnegol πραγματοποιήθηκαν 52 προσαγωγές από τις οποίες οι 12 γίναν συλλήψεις. Απο την άλλη οι αρχές απαγόρευσαν αυτοκινητοπομπή του κουρδικού κόμματος DBP που ξεκίνησε απο το Dıyarbakır προς το Dortyol για να στηρίξει τους εκεί ξεσηκωμένους κούρδους, οι οποίοι έχουν ξεσπάσει κατά των μπάτσων και των εθνικιστών με επεισόδια που ξεκίνησαν την περασμένη κυριακή. Την ώρα που όλα αυτά διαδραματίζονται 4 μπάτσοι εκτελέστηκαν απο μέλη του PKK,όταν το περιπολικό τους δέχτηκε αιφνιδιαστική επίθεση απο αντάρτες οι οποίοι γάζωσαν το όχημα.

 

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ

  ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ.

Από τις 15 Ιούλη ο πολιτικός κρατούμενος Νίκος Μαζιώτης έχει προχωρήσει σε απεργία πείνας από τις φυλακές κορυδαλλού όπου και κρατείται. Ο Νίκος Μαζιώτης μαζί με την Πόλα Ρούπα και τον Κώστα Γουρνά είναι αιχμάλωτοι του καθεστώτος εδώ και δύο περίπου μήνες, μετά τη σύλληψή τους για συμμετοχή στην οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας». Και οι τρείς έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους στην οργάνωση. Και οι τρεις τους έχουν ρητά διακηρύξει τη συνέχιση του αγώνα και μέσα απ τα τείχη του καθεστώτος.

Η αγωνίστρια και επαναστάτρια Πόλα Ρούπα, όντας έγκυος στον τελευταίο μήνα της κύησής της, έχει υποστεί την αθλιότερη των μεταχειρίσεων που θα μπορούσε να υποστεί οποιοσδήποτε αιχμάλωτος, στα χέρια ενός εχθρού χωρίς κανένα ηθικό κώδικα, εντελώς ασύδοτου και εκδικητικού, έτοιμου να δολοφονήσει για να εδραιώσει την κυριαρχία του.

Η άθλια ιατρική περίθαλψη, που της παρέχεται μόνο μετά από έντονες πιέσεις, κι εν μέσω μιας εγκυμοσύνης με επιπλοκές, είναι έργο όχι μόνο μιας άγριας κατασταλτικής πολιτικής που εκπορεύεται κατευθείαν από τα γραφεία της αντιτρομοκρατικής, αλλά και μιας δράκας «αστυκτηνίατρων» που προσκυνάνε τις κουκούλες της ασφάλειας και λειτουργούν με γνώμονα τις οδηγίες της αστυνομίας. Αυτό άλλωστε φάνηκε ξεκάθαρα και στην υπόθεση του αναρχικού κρατούμενου Σίμου Σεισίδη που τυχαίνει ανάλογης «περιποίησης» από μπάτσους και μπατσογιατρούς...

Σε ποιά μεσαιωνική εποχή, θα μεταφέρονταν σε πολύωρη μεταγωγή ετοιμόγεννη γυναίκα, δεμένη πισθάγκωνα με χειροπέδες;

Σε ποιό δικτατορικό καθεστώς η ασθενής μεταφέρεται στο νοσοκομείο μόνο εφόσον διασφαλιστεί η συνοδεία των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας (ΕΚΑΜ);

Σε ποιά κοινωνία βαρβάρων η ζωή ενός αγέννητου παιδιού αξίζει λιγότερο απ’ την δημόσια τάξη και ασφάλεια;

Σε ποιά τριτοκοσμική ζούγκλα οι μπάτσοι παρίστανται κατά τη διάρκεια ιατρικών εξετάσεων μιας γυναίκας;

Σε ποιά αδήλωτα και αδιανόητα καθεστώτα, η ζωή προσβάλλεται και χλευάζεται τόσο έκδηλα;

Σε ποιά κοινωνική παρακμή, οι γυναικείες οργανώσεις, οι υπέρμαχοι των δικαιωμάτων, κι όλη η φιλολογία του «γυναικείου ζητήματος» εισχωρούν συνειδητά στον κόσμο της σιωπής;

Δεν αντιμετωπίζουμε την αγωνίστρια Πόλα Ρούπα ως ένα σημείο ευαισθησίας, αλλά ως μια αιχμάλωτο πολέμου που αυτή τη στιγμή δέχεται την πιό βίαιη επίθεση από την πλευρά ενός αδίστακτου μηχανισμού που φροντίζει συστηματικά να εξοντώνει τους αντιπάλους του.

Επειδή:

Δεν διανοηθήκαμε ποτέ να κλείσουμε το στόμα μας μπροστά στα αίσχη του κατασταλτικού κρατικού μηχανισμού,

Δεν διανοηθήκαμε ποτέ να αφήσουμε τους μπάτσους και τα τσιράκια τους, να κουμαντάρουν την ανθρώπινη ζωή και ύπαρξη,

Δεν διανοηθήκαμε ποτέ να συμβάλλουμε στην κοινωνική ταπείνωση, στην κοινωνική εξαθλίωση, στην κοινωνική ασυδοσία,

Δεν διανοηθήκαμε ποτέ να επιτρέψουμε σε υπουργούς και εισαγγελείς, σε μπάτσους, δημοσιογράφους και χαφιέδες, να εγκληματούν ασύστολα απέναντι σε συντρόφους μας,

Και εν τέλει, επειδή ΔΕΝ ΔΙΑΝΟΗΘΗΚΑΜΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΟΜΗΡΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ,

Δηλώνουμε την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μας στα μέλη του «Επαναστατικού Αγώνα», Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη, που αυτές τις μέρες δίνουν τη δική τους μάχη ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα της δημοκρατίας.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλους τους αγωνιστές κρατούμενους των ελληνικών φυλακών, που έχουν ξεκινήσει αποχή συσσιτίου, σε ενδειξη συμπαράστασης στους Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη, από τη Δευτέρα 19/7.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ

Από τους έχοντες λάβει τον όρκο του ιπποκράτη, να αντιληφθούν πως οφείλουν να λειτουργήσουν με γνώμονα την ανθρώπινη ζωή και να πάψουν να συμπεριφέρονται ως υπάλληλοι της αστυνομίας.

Από τους ανθρωπόμορφους των ΜΜΕ, να σεβαστούν την αλήθεια, επιτέλους.

ΚΑΛΟΥΜΕ

Τους συντρόφους στην ελλάδα και σε όλο τον κόσμο να αντιληφθούν πως στην παρούσα φάση, στα «μπάνια του λαού(?)», επιχειρείται ένα από τα πλέον συμβολικά εγκλήματα της εξουσίας, η συντριβή της ουσίας της ανθρώπινης ζωής, και να προχωρήσουν σε δράσεις και κινησεις αλλήλεγγύης, τέτοιες που αρμόζουν στον αγώνα για την κατάκτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Καλούμε, τέλος, τους φίλους και συνοδοιπόρους του αναρχικού/ αντεξουσιαστικού κινήματος στην ελλάδα και στο εξωτερικό να περπατήσουν μαζί μας, ο καθένας με το βηματισμό του, προς την κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης και να μαζικοποιήσουν κάθε κίνηση που κρίνουν πως θα τερματίσει την εξουσιαστική επιδρομή.

Γιατί, όταν κλείνουμε τα μάτια, κάποιων άλλων μένουν ανοιχτά.

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ- ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

Αναρχική Αντίσταση

20-07-2010

Δράση για την Ελευθερία

Γιορτή δημοκρατίας

 

Στις 24/7 κλείνουν 36 χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας και οι έχοντες την τιμή να τη διαφυλάξουν από τους εσωτερικούς εχθρούς αποφασίζουν:

·Το παιδί της Ρούπα και του Μαζιώτη να γεννηθεί παρουσία αντρών της Αντιτρομοκρατικής.

·Η μητέρα του να συνεχίσει να βρίσκεται σε καθεστώς «ειδικής ανάγκης» με 24ωρη παρακολούθηση και εξευτελιστικούς ελέγχους. Κάθε αυτονόητο για την ανθρώπινη ύπαρξη δικαίωμα αναστέλλεται μέχρι νεωτέρας.

·Ο πατέρας δε δικαιούται να δει το παιδί του στο μαιευτήριο, ούτε θεωρείται βέβαιο ότι θα μπορεί να το δει και αργότερα για αυτονόητους λόγους «δημόσιας ασφάλειας».

 

Η δημοκρατία τους εκδικείται. Φτάνει πια.

 

Ξέρουμε ότι όποιος αντιστέκεται, δεν σκύβει το κεφάλι, δεν υπογράφει δηλώσεις μετανοίας, δεν μπορεί παρά να είναι εχθρός και απειλή γι αυτούς και σαν τέτοιος αντιμετωπίζεται. Ξέρουμε επίσης, πολύ καλά ότι το σύνταγμα, οι νόμοι, που τάχα έχουν θεσπίσει είναι δικά τους και εφαρμόζονται κατά το δοκούν.

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Οι πολιτικοί κρατούμενοι δεν είναι μόνοι, δίπλα τους υπάρχει ένα κίνημα αλληλεγγύης που δεν πρόκειται να ανεχθεί άλλο τη διαιώνιση των «ειδικών εκδικητικών μέτρων». Στεκόμαστε στο πλευρό του απεργού πείνας Ν. Μαζιώτη και στον αγώνα αξιοπρέπειας που δίνει η Π. Ρούπα.

 

Δεν ζητάμε τίποτα – απαιτούμε το αυτονόητο:

 

·Ο Ν. Μαζιώτης να μεταβεί στο νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» για να δει μετά τον τοκετό το γιό του και την συντρόφισσά του.

·Να εξασφαλιστούν ελεύθερα επισκεπτήρια μεταξύ τους στη φυλακή χωρίς εμπόδια και παρενοχλήσεις.

·Να σταματήσει ο ψυχολογικός πόλεμος σε βάρος της Π. Ρούπα (24ωρη παρακολούθηση, επίβλεψη από την Αντιτρομοκρατική των ιατρικών εξετάσεων, περιορισμός και παρεμπόδιση επισκεπτηρίων και τηλεφωνικής επικοινωνίας κ.ά.) Να διασφαλιστούν οι συνθήκες εκείνες τόσο κατά τον τοκετό όσο και μετά που θα επιτρέψουν την ομαλή έκβαση της νοσηλείας της

 

Καλούμε το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό να αντιδράσει στις ασφυκτικές συνθήκες που δημιουργούν οι ένστολοι ανθρωποφύλακες του Χρυσοχοΐδητόσο στην Ρούπα όσο και στην ομαλή λειτουργία του νοσοκομείου.

 

Η αλληλεγγύη στον αγώνα των πολιτικών κρατούμενων είναι αδιαπραγμάτευτη

 

20/7/2010

Δράση για την Ελευθερία

Καζάνι που βράζει οι φυλακές

* 8η μέρα αποχής συσσιτίου για τους κρατούμενους οροθετικούς
* Από χθες ξεκίνησαν αποχή και οι κρατούμενοι με χρόνιες παθήσεις
* Απεργία πείνας, ύστερα από 2 βδομάδες αποχή συσσιτίου, ξεκινούν 200 κρατούμενοι από τις φυλακές Τρικάλων
* Συνεχίζονται οι βασανισμοί στον Σίμο Σεϊσίδη. Καθυστερεί η Αντιτρομοκρατική την τοποθέτηση πρόσθετου μέλους

Για την αποθήκη ψυχών, το κατ' ευφημισμό «Νοσοκομείο Κρατουμένων Κορυδαλλού - Άγιος Παύλος» μίλησαν σήμερα, σε συνέντευξη Τύπου, που διοργάνωσε η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, πρώην κρατούμενοι - ασθενείς καθώς και δικηγόροι και γιατροί. 
Τις απαράδεκτες συνθήκες κράτησης στην πτέρυγα των οροθετικών -που βρίσκονται για 8η μέρα σε αποχή συσσιτίου- περιέγραψε ο πρώην κρατούμενος και οροθετικός, Άκης. «Οι οροθετικοί κρατούμαστε στο 2ο όροφο σε μία ειδική πτέρυγα με 5 κελιά δίκλινα, στα οποία συχνά στοιβάζονται μέχρι και 6 κρατούμενοι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι οι ελλείψεις φαρμάκων. Συνήθως τα φάρμακα αρκούν για 15 μέρες το μήνα. Τις υπόλοιπες μέρες είμαστε χωρίς θεραπεία με αποτέλεσμα να αδυνατεί ο οργανισμός μας. Από το 2004 δημιουργήθηκε ειδικό προαύλιο για τους οροθετικούς, το οποίο ποτέ δεν λειτούργησε ελλείψει προσωπικού. Έτσι προαυλιζόμαστε για μία ώρα το πρωί και άλλη μία το απόγευμα. Η καλύτερη λύση που θα μπορούσε να δοθεί είναι να μεταφερόμασταν στον Ελεώνα, όπου οι συνθήκες είναι πολύ καλύτερες και θα βοηθήσουν και την κατάσταση της υγείας μας». 
Ο Παναγιώτης Γεωργιάδης, μέλος της Πρωτοβουλίας, που κρατήθηκε επίσης στο Νοσοκομείο του Κορυδαλλού, ανέλυσε τις ελλείψεις του νοσοκομείου, αφού πρώτα ενημέρωσε ότι από χθες ξεκίνησαν αποχή συσσιτίου και οι κρατούμενοι ασθενείς με χρόνιες παθήσεις. «Το νοσοκομείο αποτελείται από 10 θαλάμους 6μ. επί 6μ., όπου κρατούνται 12-14 ασθενείς. Κάθε θάλαμος έχει δύο κομοδίνα, ενώ δεν υπάρχουν καρέκλες, ούτε σεντόνια, σαπούνια, χαρτί υγείας. Δεν γίνεται καμία διάκριση ασθενών -πέρα των οροθετικών-, έτσι στον ίδιο θάλαμο κρατούνται φυματικοί, νεφροπαθείς, καρκινοπαθείς, ακρωτηριασμένοι. Σε κάθε θάλαμο αντιστοιχεί ένα καρότσι ώστε να μπορούν να πάνε τουαλέτα οι ακρωτηριασμένοι, ενώ σε κάθε ακτίνα αντιστοιχούν δύο τουαλέτες και ένα μπάνιο. Οι νοσηλευτές και οι γιατροί δεν εξετάζουν τους κρατούμενους στα κρεβάτια τους, αλλά τους υποχρεώνουν να πάνε εκείνοι στο ιατρείο. Φανταστείτε πώς θα φτάσει μέχρι το ιατρείο κάποιος χωρίς πόδια και χωρίς καρότσι; Ή πώς θα φτάσει κάποιος κατάκοιτος χωρίς φορείο να τον μεταφέρει;». 
Μία από τις μεγαλύτερες «αδικίες» που υπόκεινται οι κρατούμενοι με χρόνιες παθήσεις είναι ότι υποχρεώνονται να εκτίουν την ποινή τους αθροιστικά αφού δεν δύνανται να εργαστούν, άρα δεν ευεργετούνται από τα μεροκάματα, ώστε να αποφυλακιστούν πιο γρήγορα. Αποτέλεσμα αυτού είναι πολλοί να πεθαίνουν μέσα στη φυλακή. «Πρόκειται για ευθανασία» παρατήρησε ο γιατρός, διευθυντής στο ενδοκρινολογικό τμήμα του Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας, Γιάννης Προκόβας, ο οποίος πρόσθεσε: «Αισθάνομαι ντροπή και ανατριχίλα που συμπολίτες μας ασθενείς, που βρίσκονται μάλιστα υπό την προστασία του κράτους, διαβιούν σε συνθήκες που θυμίζουν καταστάσεις Σπιναλόγκας του 19ου αιώνα ή, ακόμα χειρότερα, στρατόπεδα συγκέντρωσης του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ελλείψεις σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό, σε υποδομές και σε εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό αποτελούν καταπάτηση των υποχρεώσεων, κατακτήσεων, δικαιωμάτων που έχουν υπογράψει τα ευρωπαϊκά κράτη. Μένω πάντα έκπληκτος από την περιγραφή των όρων διαβίωσης συμπολιτών μας που νοσηλεύονται σε ειδικές συνθήκες. Το μεγαλύτερο έγκλημα είναι η υπερσυνταγογράφηση, το «χαπάκωμα», που αποτελεί το χαλί κάτω από το οποίο κρύβονται οι ουσιαστικές ανάγκες των ασθενών και επιβάλλεται η καταστολή στη λογική της γενίκευσης της σιωπής». 
«Το μεγαλύτερο βασανιστήριο για τους κρατούμενους στο Νοσοκομείο είναι το καλοκαίρι. Δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή από τα πυρωμένα μπετά του Ιουλίου και του Αυγούστου. Στο Νοσοκομείο και το Ψυχιατρείο δεν υπάρχει ούτε ένας ανεμιστήρας. Το καλοκαίρι οι κρατούμενοι ασθενείς, οι οποίοι λόγω των χαπιών αισθάνονται ακόμα χειρότερα τη ζέστη, κάθονται ανάσκελα και προσπαθούν να φανταστούν τη δροσιά. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότερες αυτοκτονίες σημειώνονται αυτούς τους μήνες», πρόσθεσε ο δικηγόρος, πρώην κρατούμενος Χρήστος Νικολιτσόπουλος. 
Συγκεκριμένα στις συνθήκες κράτησης του Σίμου Σεϊσίδη αναφέρθηκε ο δικηγόρος του, Κώστας Παπαδάκης: «Στη περίπτωση του Σίμου Σεϊσίδη έχει επιβληθεί τυπικά μία στοιχειώδης αντιμετώπιση της αναπηρίας του. Αλληλέγγυοι στο Σ. Σεϊσίδη συγκέντρωσαν χρήματα ώστε να τοποθετηθεί πρόσθετο μέλος στο ακρωτηριασμένο πόδι του. Ωστόσο, προκύπτουν συνέχεια εμπόδια στα ραντεβού του, τα οποία πρέπει να πραγματοποιούνται στα γραφεία της εταιρείας, επειδή η Αντιτρομοκρατική δεν μπορεί να στείλει φρουρούς». Πάντως είναι γενικό το πρόβλημα των αναπήρων κρατουμένων, οι οποίοι δεν χαίρουν κανενός ευεργετήματος, ούτε του ευεργετικού υπολογισμού μεροκάματων αλλά ούτε και κάποιου νόμου που θα προβλέπει αποφυλάκιση όσων πληρούν κάποιο ποσοστό αναπηρίας. «Ο νόμος 110Α του Ποινικού Κώδικα που τροποποιήθηκε το 2008, ύστερα από την απεργία πείνας των κρατουμένων, προβλέπει να επιτρέπεται η αποφυλάκιση των τετραπληγικών, για παράδειγμα, αλλά όχι των αναπήρων. Όλοι καταλαβαίνουμε γιατί. Εάν υπήρχε μία τέτοια πρόβλεψη τότε θα αποφυλακιζόταν ο Σάββας Ξηρός». 
«Από τις 15 Ιουλίου ξεκίνησε απεργία πείνας ο Νίκος Μαζιώτης», ενημέρωσαν αλληλέγγυοι στους προφυλακισμένους για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα, «με αίτημα να του επιτραπεί να επισκεφτεί τη σύντροφό του και το νεογέννητο παιδί του στις 25 Ιουλίου, καθώς και να επισκέπτεται ο ίδιος την οικογένειά του στη φυλακή και όχι το αντίθετο -όπως προβλέπεται από το νόμο- καθώς θα είναι δύσκολη η μετακίνησή τους. Συμπαραστεκόμενοι στα αιτήματα της Π. Ρούπα και του Ν. Μαζιώτη, 60 κρατούμενοι απέχουν από το συσσίτιο από χθες». 

Από σήμερα απεργία πείνας στις φυλακές Τρικάλων 

Σήμερα, Τρίτη 20 Ιουλίου, πάνω από 200 κρατούμενοι των φυλακών Τρικάλων αρχίζουν απεργία πείνας, ύστερα από 2 βδομάδες αποχής συσσιτίου. Μέλη της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων ενημέρωσαν ότι «κατεβαίνουν σε απεργία πείνας με τρία καίρια για τη συγκεκριμένη φυλακή αιτήματα: Να εγκρίνονται οι αιτήσεις για άδεια, οι οποίες σε ποσοστό 97% απορρίπτονται. Να εγκρίνονται οι υφ' όρων απολύσεις και να απομακρυνθεί ο κοινωνικός λειτουργός από τη φυλακή, ο οποίος, ενώ ο θεσμικός του ρόλος είναι να υπερασπίζεται τους κρατούμενους, έχει «περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο», αυτό της καταστολής.

www.keli.gr/2010/07/blog-post_20.html

Κείμενο της Συνέλευσης για την Αντισπισιστική Δράση σχετικά με το νέο δελφινάριο στα Σπάτα

Κείμενο της Συνέλευσης για την Αντισπισιστική Δράση σχετικά με το νέο δελφινάριο στα Σπάτα

Μαθαίνοντας τις ειδήσεις για το νεοϊδρυθέν δελφινάριο στα Σπάτα, ένα κύμα θυμού αρχίζει να φουσκώνει μέσα μας και να ψάχνει με λύσσα τη στεριά...

Η επιχείρηση Αττικό Ζωολογικό Πάρκο Α.Ε. αποφάσισε να επεκταθεί, επενδύοντας σε  θαλάσσια θηλαστικά και σε ένα πρωτοποριακό, για τα ελληνικά δεδομένα, θέαμα ταπείνωσης ζώων και αποβλάκωσης ανθρώπων. Το επιχειρηματικό αυτό άνοιγμα βασικά ποντάρει στα “χαμογελαστά” κι εκπαιδεύσιμα δελφίνια και φυσικά στην αγάπη των παιδιών για τα ζώα. Με πονηρία καλεί μαθητές και εκπαιδευτικούς να επισκεφθούν το “πάρκο”, οργανώνει επιδείξεις για σχολεία και έχει σχέδια να λειτουργήσει σύντομα προγράμματα κολύμβησης μαζί με τα δελφίνια, έτσι για να μη μείνει και κανείς παραπονεμένος.

Σε αυτό το σόου, το νεαρό -και όχι μόνο- κοινό θα θαυμάσει τα πεινασμένα ζώα να κάνουν κωλοτούμπες και θα μάθει ότι τα δελφίνια ζουν μέσα σε πισίνες γεμάτες χλώριο κι όχι στους ωκεανούς, ότι κάνουν 15 στροφές στον αέρα αν τους το ζητήσει ένας άνθρωπος επειδή τον αγαπούν, ότι τους αρέσει ο κόσμος που ζητωκραυγάζει και τους ταΐζει κέρματα για να κάνει χαβαλέ, ότι βρίσκονται σε μία μόνιμη υστερική χαρά κι ότι ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Για μία ακόμη φορά όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως μας τα λένε στο σχολείο ή στην τηλεόραση..

Για τα δελφίνια η πισίνα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κελί. Η μεταχείρισή τους από τους εκπαιδευτές είναι αυτή του θηριοδαμαστή που τιμωρεί τους ανυπάκουους και εκβιάζει την υποταγή με πείνα. Η αιχμαλωσία τους σημαίνει αέναη στέρηση των βασικότερων βιολογικών και ψυχολογικών τους αναγκών. Σημαίνει ότι θα ζήσουν όπου και όπως επιλέξουν τα αφεντικά τους και θα πεθάνουν όταν πια δεν θα τους προσφέρουν κέρδος. Σημαίνει ότι δεν θα ζήσουν μία ζωή όπως τη θέλουν. Ελεύθερη.

Για να πάρουμε τα πράγματα όμως ένα ένα...

Η φυσική διάρκεια ζωής ενός δελφινιού στη θάλασσα είναι 45-50 χρόνια. Σε συνθήκες αιχμαλωσίας ένα στα δύο δελφίνια πεθαίνει μέσα στα 2 πρώτα χρόνια της φυλάκισής  του, από το στρες, τις αρρώστιες ή τη μόλυνση εντός της δεξαμενής. Το στρες είναι ένα μόνιμο στοιχείο της ζωής σε δελφινάριο. Ξεκινάει από τη στιγμή που το δελφίνι θα αποκοπεί βίαια από το κοπάδι του, συνεχίζεται με τη στέρηση τροφής κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης και είναι συνυφασμένο με τη ζωή εντός πισίνας. Ο περιορισμός στην ακτίνα κολύμβησης είναι ακραίος και βασανιστικός καθώς τα ελεύθερα δελφίνια κολυμπούν αποστάσεις μέχρι 160 χιλιόμετρα τη μέρα και καταδύονται έως τα 100 μέτρα βάθος. Χρησιμοποιούν υπερήχους για να πάρουν πληροφορίες για το περιβάλλον τους όπως η απόσταση ή το σχήμα αντικειμένων (ηχοεντοπισμός) και σε μία δεξαμενή η αλλεπάλληλη αντήχηση του σόναρ τους από τα τοιχώματα τα οδηγεί πολλές φορές στην τρέλα.

Επιπλέον, αυτή η ιδιαιτερότητα της ακουστικής αντίληψης των δελφινιών χρησιμοποιείται από την Αττικό Πάρκο Α.Ε. ως άλλοθι για “επιστημονικά” πειράματα, καθώς τα πειραματόζωα επιβάλλεται να βρίσκονται σε ελεγχόμενο περιβάλλον για την έρευνα.  Και  παρόλα αυτά τολμά να επικαλείται την προστασία των ζώων, του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας! Τα δελφινάρια (και οι παντός τύπου εκθέσεις ζώων, όπως ζωολογικοί κήποι, ερπετάρια κ.α.) επικαλούνται με την πρώτη ευκαιρία την προστασία των ειδών προς υπεράσπιση των μαγαζιών τους, και ισχυρίζονται ότι συμβάλλουν στη διατήρηση του είδους, εν προκειμένω των δελφινιών. Αυτό είναι ένα σκανδαλώδες ψέμα. Τα δελφίνια σε χώρες όπως η Ιαπωνία εξοντώνονται με άδεια της κυβέρνησης κατά χιλιάδες, παρόλο που οι πληθυσμοί τους απειλούνται. Αυτές οι επιχειρήσεις σπλάτερ που εφοδιάζουν την αγορά με κρέας δελφινιών, ουσιαστικά συντηρούνται επειδή προμηθεύουν τους καλοπληρωτές με ζωντανά δελφίνια για παραστάσεις δελφιναρίων, προγράμματα Κολύμπι με δελφίνια (swim with dolphins), δελφινοθεραπεία (dolphin assistance therapy) κλπ.

Το μεν κρέας δελφινιών θα διοχετευτεί στην αγορά, παρά τα ακραία επίπεδα υδραργύρου που περιέχει (λόγω της ιδιαίτερης φυσιολογίας τους τα δελφίνια αποθηκεύουν στο σώμα τους υψηλές συγκεντρώσεις τοξικών μετάλλων από τις μολυσμένες θάλασσες) και εν συνεχεία θα πωληθεί τυποποιημένο με άλλη ονομασία για να πιάσει καλύτερη τιμή. Τα δε ζωντανά δελφίνια που θα επιλεγούν από εκπαιδευτές και κτηνιάτρους ως “κατάλληλα” για παραστάσεις θα πουληθούν στη βιομηχανία της διασκέδασης.

Οι ψαράδες σφάζουν τα δελφίνια επειδή στην πραγματικότητα τα θεωρούν επιζήμιο είδος για την αλιεία. Αυτή είναι η ίδια ακριβώς λογική που έχει φέρει τόσα ζώα στο χείλος (ή και πέρα από αυτό) της εξαφάνισης. Όπως η πιο γνωστή στην Ελλάδα περίπτωση με τη φώκια Μοναχό που έχει εξολοθρευτεί από τους “λεβεντοψαράδες” μας. Αυτούς που δηλώνουν  πρωτοπαλίκαρα στην προστασία της θάλασσας και στα κρυφά πυροβολούν φώκιες από τα καΐκια και τις μηχανότρατες. Κατ' αντιστοιχία της άλλης “ελληνικής λεβεντιάς” που “προστατεύει” την ηπειρωτική φύση πυροβολώντας όποιο ζώο έχει απομείνει, προς ικανοποίηση των κυνηγετικών και άλλων απωθημένων τους.

Και εμείς.. αν κι όχι αφεντικά ή επιχειρηματίες, μαθαίνουμε να το δεχόμαστε αυτό. Εκπαιδευόμαστε από μικρή ηλικία να δίνουμε συγκατάθεση στην εκμετάλλευση και τη βία, αρκεί να κρατούνται τα προσχήματα. Μαθαίνουμε ότι η άσκηση εξουσίας δεν είναι κακή εφόσον γίνεται για το δικό μας όφελος. Είτε αυτό είναι το τι θα φάμε, τι θα πιούμε, τι θα φορέσουμε, πως θα διασκεδάσουμε.

Πίσω όμως από τα προσχήματα, πίσω από τα σόου και τις γελοίες παραστάσεις δεν κρύβεται μόνο η απόγνωση των φυλακισμένων κι η θλίψη των επιζώντων γι' αυτούς που χάθηκαν. Δεν κρύβονται μόνο λεφτά και πτώματα. Κρύβονται αιμοδιψείς πειθήνιοι καταναλωτές με ακρωτηριασμένες συνειδήσεις και λειψή ενσυναίσθηση. Αν κάποτε αισθανθούμε τη βρωμερή ανάσα της εξουσίας πολύ κοντά στο σβέρκο μας, τότε θα ξεσηκωθούμε για να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας. Μόνο όμως όταν αισθανθούμε τη βρωμερή ανάσα της εξουσίας βαθιά μες στα πνευμόνια μας θα καταφέρουμε να γκρεμίσουμε συθέμελα αυτή την ανθρωποκεντρική εκπαίδευση, να δείξουμε γνήσια  αλληλεγγύη σε όλους τους καταπιεσμένους και να πολεμήσουμε για την ελευθερία όλων των ζώων, ανθρώπινων και μη.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Μία ακόμη φυλακή δεν θα γίνει ανεκτή.

Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

www.antispe.gr/

Ν.ΜΑΖΙΩΤΗΣ - Απεργία πείνας κατά της εκδικητικότητας

Απεργία πείνας κατά της εκδικητικότητας

Η αντιμετώπιση που επιφυλάσσει το κράτος απέναντι στους αιχμαλώτους επαναστάτες και πολιτικούς εχθρούς του είναι δεδομένη.

Εκδικητικότητα, σαδισμός, φυσική και ψυχολογική βία, ασέβεια στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αδιαφορία για την υγεία, τη σωματική ακεραιότητα, την ίδια την ανθρώπινη ζωή.

Γιατί η ασφάλεια του κράτους και του καθεστώτος, η στέρηση της ελευθερίας είναι πάνω απ' όλα, πάνω απ' την ίδια τη ζωή και τα «ανθρώπινα δικαιώματα».

Για τους αξιωματούχους του κράτους, την πολιτική και οικονομική ελίτ και τους πλούσιους, τα «ανθρώπινα δικαιώματα» δεν αφορούν παρά μόνο τους ίδιους και τους ταξικά όμοιούς τους.

Δεν αφορούν τον λαό, τους φτωχούς, τους εξαθλιωμένους, τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους απόμαχους της δουλειάς, τους μετανάστες, αυτούς που ψάχνουν στα σκουπίδια των λαϊκών αγορών για να φάνε.

Δεν αφορούν ούτε τους φυλακισμένους -κοινωνικούς κρατούμενους, των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία προέρχεται από τα φτωχά λαϊκά στρώματα και των οποίων η ζωή για το σύστημα δεν αξίζει απολύτως τίποτα.

Και δεν αφορούν φυσικά ούτε τους επαναστάτες και πολιτικούς κρατούμενους, για τους οποίους το σύστημα επιδιώκει ανέκαθεν τη φυσική και ηθική εκμηδένιση.

Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια, η συντρόφισσα-συναγωνίστριά μου Ρούπα Παναγιώτα και εγώ, οι οποίοι είμαστε μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, στερούμαστε το δικαίωμα του επισκεπτηρίου χάρη στην εισαγγελέα των φυλακών Κορυδαλλού, η οποία απορρίπτει για «λόγους ασφαλείας» τη μεταγωγή μου στο μαιευτήριο «Αλεξάνδρα» για να επισκεφθώ τη συντρόφισσά μου η οποία θα φέρει στον κόσμο το γιο μας, τον νεαρότερο πολιτικό κρατούμενο της ελληνικής «δημοκρατίας».

Επίσης απορρίπτει για τους ίδιους «λόγους ασφαλείας» την αίτησή μου να μεταβώ για επισκεπτήριο στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, γιατί η συντρόφισσά μου αδυνατεί λόγω βεβαρημένης κατάστασης να μεταβεί αυτή για επισκεπτήριο στις ανδρικές φυλακές έτσι όπως υποτίθεται συνηθίζεται μέχρι τώρα.

Απαιτώντας, λοιπόν, τα «αυτονόητα» ως σύντροφος και ως πατέρας να επισκέπτομαι τη συντρόφισσα-συναγωνίστριά μου και το γιο μας, κατεβαίνω σε απεργία πείνας από 15 Ιουλίου για να ικανοποιηθούν τα εξής δύο αιτήματά μου:

1. Να μεταβώ για επισκεπτήριο στο μαιευτήριο «Αλεξάνδρα» στις 25 Ιουλίου έτσι ώστε να δω τη συντρόφισσά μου Ρούπα Παναγιώτα και το γιο μας, καθ' όσον έχει προγραμματιστεί τοκετός με καισαρική στις 24 Ιουλίου και θα παραμείνει εκεί για νοσηλεία για κάποιες μέρες και

2. Να μεταβαίνω εγώ για επισκεπτήριο στις γυναικείες φυλακές τον πρώτο καιρό μετά τον τοκετό λόγω της αναπόφευκτης αδυναμίας της συντρόφισσάς μου και του γιου μας να μετακινηθούν.

Οσο και αν πιστεύουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί ότι φυλακίζοντάς μας θα ξεμπερδέψουν πολιτικά με εμάς, κάνουν λάθος. Είτε έξω είτε μέσα από τις φυλακές ο αγώνας για εμάς είναι ζήτημα τιμής και αξιοπρέπειας, θα συνεχιστεί.

Ο επαναστατικός αγώνας συνεχίζεται.

ΝΙΚΟΣ ΜΑΖΙΩΤΗΣ

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=17/07/2010&id=184088

απόφαση 200 και πλέον σελίδων

Απόφαση 200 και πλέον σελίδων, με την οποία νομιμοποιείται η αστυνομική αυθαιρεσία και δικαιολογούνται διάφορες δικαστικές ακροβασίες, σε όλο το φάσμα της υπόθεσης 17Ν, εξέδωσε ο Αρειος Πάγος. Στο σκεπτικό τους οι αρεοπαγίτες, όπως και οι δικαστές του Πρωτοβάθμιου και του Δευτεροβάθμιου Δικαστηρίου, υιοθετούν την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας για τον Αλ. Γιωτόπουλο, μόνο και μόνο επειδή θεωρούν δεδομένη την αρχηγική του θέση στην οργάνωση, για την οποία, όπως αναφέρουν, δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητος!

Οι ανώτατοι δικαστές απέρριψαν ως αβάσιμες όλες τις αιτήσεις αναίρεσης (και ως απαράδεκτη λόγω εκπρόθεσμου του Σ. Ξηρού), ενώ έκαναν εν μέρει δεκτές κατά πλειοψηφία τις αιτήσεις των «συνεργαζόμενων» κατηγορουμένων Πατρ. Τσελέντη και Κων. Τέλιου. Οι δύο τελευταίοι, που καταδικάστηκαν σε 25 και 22 χρόνια κάθειρξης αντίστοιχα, παραπέμπονται να δικασθούν εκ νέου στο Εφετείο, με άλλη σύνθεση, καθώς κρίθηκε ότι εφαρμόστηκαν εσφαλμένα ως προς αυτούς τα μέτρα επιείκειας. Το Εφετείο καλείται να συνεκτιμήσει τώρα και το δικαίωμα της δεκαετούς αναστολής εκτέλεσης της ποινής τους, εάν αναγνωριστεί μπορεί να τους οδηγήσει λίαν προσεχώς εκτός φυλακής.

Ο Αρειος Πάγος εμφανίζεται, ωστόσο, να επιβραβεύει τη νομική κατασκευή του «αρχηγού» και την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας, μέσα από αντιφατικές παραδοχές. Με την ίδια απόφαση απορρίφθηκαν ως αβάσιμοι όλοι οι ισχυρισμοί περί παραβιάσεων βασικών κανόνων της δίκαιης δίκης (όπως της δημοσιότητας της δίκης από τα δρακόντεια μέτρα ασφάλειας, της ελεύθερης επιλογής συνηγόρου, της έλλειψης ακρόασης όσον αφορά τη χρήση των αποδεικτικών μέσων, την ακυρότητα των προανακριτικών καταθέσεων και της διαδικασίας λόγω απολογιών υπό συνθήκες βασανισμού ή χορήγησης ψυχοτρόπων ουσιών κ.ά.).

Οσον αφορά την ηθική αυτουργία: Στην πρωτόδικη απόφαση ο Αλ. Γιωτόπουλος χαρακτηρίζεται απλό μέλος της «εκτελεστικής γραμματείας», ενώ στην εφετειακή φέρεται ως μέλος του «κέντρου εξουσίας» της οργάνωσης μαζί με τον Δημ. Κουφοντίνα. Με τις δύο διαφορετικές αυτές νομικές εκδοχές βαφτίζεται «ηγετικό μέλος», με κυρίαρχο λόγο στην επιλογή των στόχων και στη διαμόρφωση των αποφάσεων στα κατώτερα μέλη. Ο Αρειος Πάγος αποφάνθηκε ότι δεν χειροτερεύει νομικά η θέση του.

Ο ρόλος του ηγέτη εξατομικεύεται από τη γνώση και επιδίωξη της εγκληματικής δράσης αλλά και τη συνειδητοποίηση ότι άλλα μέλη περίμεναν υπόδειξη του στόχου, αναφέρεται στο σκεπτικό της 1414/2010 απόφασης του Αρείου Πάγου, που αξιολογεί ως ορθή την αιτιολογία του Εφετείου. «Αντίθετη εκδοχή θα άφηνε ατιμώρητη τη συμπεριφορά εκείνων που δεν έχουν εμφανή συμμετοχή, δίνοντας εντολές εκ του ασφαλούς για τέλεση αξιόποινων πράξεων», τονίζεται χαρακτηριστικά. Πρόκειται για παραδοχή ότι ελλείψει σοβαρών αποδείξεων, ο σκοπός (της με το ζόρι καταδίκης) αγιάζει τα πενιχρά ή ανύπαρκτα αποδεικτικά «μέσα», σχολίαζαν νομικοί κύκλοι.

Το αξιοπερίεργο είναι ότι η κατηγορία της ηθικής αυτουργίας αποδίδεται στον Αλ. Γιωτόπουλο σε 55 συνολικά περιπτώσεις, χωρίς, όπως υποστήριξε στο ακροατήριο και ο συνήγορός του Ιππ. Μυλωνάς, να καταγράφεται αυτοτελώς και λεπτομερώς ούτε ο τρόπος ούτε τα μέσα ούτε τα πραγματικά περιστατικά που θεμελιώνουν αυτή την κατηγορία!

Ο Αλ. Γιωτόπουλος φέρεται ακόμη και ως ηθικός αυτουργός έναντι του Δημ. Κουφοντίνα, με τον οποίο, σύμφωνα με την απόφαση, συναποτελούσαν το περιβόητο «κέντρο εξουσίας»! Η υπόδειξη, αναφέρεται στο σκεπτικό, λειτουργούσε έναντι του Δ. Κουφοντίνα, ο οποίος είχε μεν καθοριστικό ρόλο αλλά δεν αποφάσιζε αυτόνομα για το είδος και τους στόχους!

Για να αιτιολογήσει αποδεικτικά μια τόσο σοβαρή κατηγορία, ο Αρειος Πάγος εξαντλείται στη γενική διαπίστωση πως «με περισσή επάρκεια αναφέρονται στην εφετειακή απόφαση περιστατικά για τη 17Ν ως δομημένη οργάνωση με διαρκή δράση που συστάθηκε το 1975 από τρία τουλάχιστον άτομα μεταξύ των οποίων και ο Αλ. Γιωτόπουλος». Προς ενίσχυση του επιχειρήματος γίνεται επίκληση και του γραφικού χαρακτήρα του Αλ. Γιωτόπουλου, που βρέθηκε, σύμφωνα με την απόφαση, σε διάφορες προκηρύξεις.

Ομως λίγο νωρίτερα, σε άλλο σημείο του σκεπτικού, η ίδια απόφαση χαρακτηρίζει «όψιμη επίκληση», που οφείλεται σε δική του αμέλεια, τη γραφολογική έκθεση την οποία ματαίως ζήτησε να καταθέσει στο δικαστήριο ο Αλ. Γιωτόπουλος και αμφισβητούσε τα γραφολογικά ευρήματα της Αστυνομίας!

Ο Αρειος Πάγος απέρριψε και τον ισχυρισμό του Αλ. Γιωτόπουλου για έλλειψη αιτιολογίας, επειδή η δημοσίευση της εφετειακής απόφασης καθυστέρησε επί έναν ολόκληρο χρόνο. Οι αρεοπαγίτες έκριναν εύλογο το χρονικό διάστημα επικαλούμενοι τον όγκο των πρακτικών (8.200 σελίδες).

Οσον αφορά την αποχώρηση Γιωτόπουλου από τη δίκη, τον Δεκέμβριο του 2005, και την απουσία δικηγόρων της επιλογής του, ο Αρειος Πάγος δέχθηκε ότι αυτό συνέβη μόνο για 8 συνεδριάσεις (μεταξύ 27-11-2006 και 27-12-2006) επί συνόλου 247 συνεδριάσεων του Εφετείου! «Η μη εκπροσώπησή του για ιδιαίτερα βραχύ διάστημα από δικηγόρους της επιλογής του δεν κατέλυσε τον δίκαιο χαρακτήρα της δίκης, ούτε αποτέλεσε μεροληψία σε βάρος του αφού ο ίδιος απεμπόλησε το δικαίωμα αυτό με την αποχώρησή του», υποστηρίζουν οι ανώτατοι δικαστές, προσχωρώντας στη λογική της «ολίγον παραβίασης»…

Η απόφαση απορρίπτει επίσης τους ισχυρισμούς του Βασ. Τζωρτζάτου, για παρεμπόδιση στην ελεύθερη επικοινωνία του με τους υπερασπιστές του (π.χ. λόγω του γυάλινου διαχωριστικού) καθώς και για ακυρότητα λόγω ελλιπούς περιγραφής στο βούλευμα της συμμετοχής του σε εγκληματική οργάνωση. Οπως αναφέρεται, μεταξύ άλλων, δεν υπήρχε λόγος να περιλαμβάνονται πρόσθετα στοιχεία που να δείχνουν ενεργό συμμετοχή του και μετά το 1993!

Με καθολική επισκόπηση της ποινικής δίκης, αναφέρεται σε άλλο σημείο της απόφασης, δεν περιορίστηκε ο χρόνος και οι ευκολίες για προετοιμασία της υπεράσπισης του Β. Τζωρτζάτου.

Οσον αφορά τις αιτιάσεις άλλων κατηγορουμένων για απολογίες στην ανακρίτρια παρουσία πάνοπλων μασκοφόρων αστυνομικών, ο Αρειος Πάγος εκτιμά ως ορθή την αιτιολογία του Εφετείου, ότι τα μέτρα ασφαλείας στο γραφείο της ανακρίτριας ήταν αναγκαία, για λόγους ασφαλείας, εξαιτίας της αιματηρής δράσης της οργάνωσης!

Ο Αρειος Πάγος δέχεται, επίσης, ότι η απλή ανάγνωση των προανακριτικών καταθέσεων των κατηγορουμένων, με τις οποίες ενοχοποιούνται άλλοι κατηγορούμενοι, χωρίς να τους δοθεί το δικαίωμα να τις αντικρούσουν με εξέταση, δεν συνιστά παραβίαση! Κάνει ειδική αναφορά στον Σάββα Ξηρό, που κατονομάζει άλλους συγκατηγορουμένους αλλά αποχώρησε από τη δίκη καταγγέλλοντας ότι έπεσε θύμα ψυχοτρόπων ουσιών με εντολή της Αντιτρομοκρατικής και αρνήθηκε να επιστρέψει. Η μη εξέτασή του δεν παραβιάζει δικαιώματα των υπολοίπων, αποφαίνεται το Ανώτατο Δικαστήριο, καθώς η στέρηση της δυνατότητας υποβολής ερωτήσεων δεν οφείλεται σε ολιγωρία ανακριτικών η δικαστικών αρχών και η καταδικαστική απόφαση δεν στηρίχθηκε αποκλειστικά η καθοριστικά στην κατάθεση του Σάββα Ξηρού! Αλλωστε ουδέποτε οι άλλοι διευκρίνισαν το έννομο συμφέρον τους να του υποβάλουν ερωτήσεις, προστίθεται χαρακτηριστικά!

Απορρίφθηκαν επίσης ως αβάσιμοι οι ισχυρισμοί του Β. Τζωρτζάτου, ότι η ομολογία του ήταν αποτέλεσμα βασανιστηρίων, καθώς και του Ηρ. Κωστάρη, ότι η απολογία του Σ. Ξηρού δόθηκε υπό καθεστώς έλλειψης συνείδησης. Οπως αναφέρει η απόφαση, σωστά το Εφετείο δέχεται ότι οι γιατροί απέκλεισαν τον ισχυρισμό για ουσίες που επιβάρυναν την ψυχική και νοητική λειτουργία του.

Οσον αφορά την ποινική μεταχείριση των συνεργασθέντων Πατρ. Τσελέντη και Κων. Τέλιου, η απόφαση δέχεται ότι χωρίς αξιοποίηση των καταθέσεών τους δεν θα μπορούσαν να καταδικαστούν οι υπόλοιποι. «Το Εφετείο επικαλέστηκε σε πολλά σημεία τις καταθέσεις τους για κρίση ενοχής ή αθωότητας των λοιπών κατηγορουμένων, αλλά δεν απάντησε εάν δέχθηκε ως αποφασιστικές τις πληροφορίες και γιατί δεν έκρινε ως ουσιώδη τη συμβολή τους στην εξάρθρωση της οργάνωσης», αναφέρεται με έμφαση. Ενα μάλιστα μέλος του δικαστηρίου ζήτησε να εφαρμοστεί γι’ αυτούς ο προηγούμενος νόμος 1919/90 και να κηρυχθούν αθώοι!

Πολιτικό έγκλημα

Ο Αρειος πάγος δεν δέχεται επίσης τα περί πολιτικού εγκλήματος, υιοθετώντας την αντικειμενική θεωρία. Πολιτικό θεωρείται το έγκλημα που στρέφεται άμεσα κατά της συντεταγμένης τάξης της χώρας και επιδιώκει την ανατροπή ή έστω την αλλοίωσή της. Η επιδίωξη αυτή όμως δεν αρκεί να αναφέρεται ως υποκειμενικός στόχος της πολιτικής ιδεολογίας του δράστη, αλλά απαιτείται πέραν αυτού να αναδύεται αντικειμενικά από την πραγματική συμβολή την οποία η εκάστοτε εγκληματική συμπεριφορά είχε ή θα μπορούσε να έχει στην προβολή της κατεστημένης τάξης… Αντίθετα, η συγκρότηση δομημένης ομάδας με διαρκή δράση και η συμμετοχή σ’ αυτήν με σκοπό τη διάπραξη διαφόρων εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου μη δυναμένων να επηρεάσουν τη συντεταγμένη τάξη της χώρας… δεν συνιστά πολιτικό έγκλημα, ασχέτως με τον τρόπο με τον οποίο οι φερόμενοι ως δράστες προσδιορίζουν ιδεολογικά τις ενέργειες αυτές…

Μετά την εξέλιξη αυτή, θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι η υπόθεση θα απασχολήσει σύντομα και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στο οποίο αναμένεται να προσφύγουν αρκετοί κατηγορούμενοι. *

Link: http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=183668

http://istanbulizein.wordpress.com/2010/07/16/απόφαση-200-και-πλέον-σελίδων/

Το «Πείραμα της Φυλακής» του πανεπιστημίου Στάνφορντ

Το διαβόητο «Πείραμα της Φυλακής του πανεπιστημίου Στάνφορντ» διεξήχθη το 1971 από την ερευνητική ομάδα του καθηγητή στο τμήμα Ψυχολογίας του πανεπιστημίου Στάνφορντ, Φίλιπ Ζιμπάρντο, πάνω στις ψυχολογικές επιπτώσεις που επιφέρει η μετατροπή ενός ατόμου σε φυλακισμένο ή δεσμοφύλακα.

Για τη Λευκή Φυλή και την Ορθοδοξία

Με αφορμή την 15η επέτειο από τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα αναδημοσιεύουμε ένα παλιό άρθρο του Ιού της ελευθεροτυπίας που θίγει τον άμεσο και έμμεσο ελληνικό ρόλο στη συμμετοχή της σφαγής

Η ξεχασμένη ιστορία των Ελλήνων εθελοντών στον πόλεμο της Βοσνίας
 

Για τη Λευκή Φυλή και την Ορθοδοξία
 

«Ερευνα για το ρόλο Ελλήνων στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα»                  (The Independent, 29/6/2005) 
Κάπως περίεργα γιόρτασε η χώρα μας τη δέκατη επέτειο της μεγαλύτερης σφαγής των μεταπολεμικών χρόνων σε ευρωπαϊκό έδαφος -της εξολόθρευσης 7.500 άοπλων μουσουλμάνων από το σερβοβοσνιακό στρατό στη Σρεμπρένιτσα (11-17 Ιουλίου 1995). Μια επίκαιρη ερώτηση του Ανδρέα Ανδριανόπουλου στη Βουλή, σχετικά με «τη διερεύνηση ενδεχόμενης ανάμιξης Ελλήνων στα γεγονότα» και η (εμφανώς αόριστη) διαβεβαίωση του κ. Παπαληγούρα ότι για το ζήτημα «έχει ήδη επιληφθεί η ελληνική Δικαιοσύνη» (24.6.05) μας επανέφεραν για λίγο στις μέρες της ελληνοσερβικής συμμαχίας κατά του «μουσουλμανικού τόξου». Προς στιγμήν, τα ΜΜΕ έσπευσαν να καταγγείλουν μια ακόμα ανθελληνική συνωμοσία. Σύντομα όμως η τάξη του «μεσαίου χώρου» αποκαταστάθηκε -και σχεδόν όλοι έσπευσαν να καταθέσουν τα (επετειακά) συλλυπητήριά τους.

Ποιοι όμως υπήρξαν και τι ακριβώς έκαναν στη Βοσνία οι Ελληνες συμπολεμιστές του Μλάντιτς και του Κάρατζιτς; Η ανασύσταση της διαδρομής τους, όπως αποτυπώθηκε στον Τύπο των ημερών, είναι κάτι παραπάνω από διδακτική.

Την αρχή φέρεται να έκανε, τον Ιούλιο του 1993, ο Κώστας Καζόπουλος από το Βορεινό Πέλλας. Ηταν 33 χρόνων, πολεμοχαρής και πρώην λοχίας των ειδικών δυνάμεων («Espresso» 7.11.02). Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, δυο άλλοι εθελοντές -ο ένας εργάτης στη λαχαναγορά, ο άλλος σερβιτόρος και πρώην ναυτικός- συμμετέχουν επί δίμηνο στην πολιορκία του Σαράγεβο («Ελ. Τύπος» 17.3.94). Το Μάρτη του 1994, μεταξύ των πολιορκητών της βοσνιακής πρωτεύουσας υπάρχει ένας μόνο Ελληνας, που βρίσκεται εκεί από το καλοκαίρι για «προσωπικούς λόγους» («Τα Νέα» 22.3.94).

Η μαζικοποίηση θα έρθει τους επόμενους μήνες, χάρη στην ενθουσιώδη προβολή των «πρωτοπόρων» από τα ελληνικά ΜΜΕ. Από τη μελέτη των σχετικών δημοσιευμάτων, προκύπτουν δύο κυρίως πηγές εθελοντών: ο χώρος των «επαγγελματιών» (μισθοφόροι, σεκιουριτάδες, ποινικοί) κι αυτός της ναζιστικής ακροδεξιάς. Στην πράξη, βέβαια, οι δύο «δεξαμενές» αποτελούσαν μάλλον συγκοινωνούντα δοχεία, όπως πιστοποιούν η συνύπαρξη «επαγγελματιών» και «ακροδεξιών» στις ίδιες μονάδες και οι από κοινού πανηγυρικές φωτογραφήσεις τους.

Το καλοκαίρι του 1995, οι περισσότεροι εθελοντές ανήκουν σε δυο σχηματισμούς. Κάποιοι πολιορκούν το Σαράγεβο, συνεργαζόμενοι με τους ακροδεξιούς «Τσέτνικ». Οι υπόλοιποι έχουν συγκροτήσει από το Μάρτιο του 1995 την «Ελληνική Εθελοντική Φρουρά» (ΕΕΦ), μονάδα ενσωματωμένη στον τακτικό σερβοβοσνιακό στρατό, με έδρα τη Βλασένιτσα.

Οι επαγγελματίες

Πρώην μισθοφόρος στη Ζάμπια, με επαγγελματική συμμετοχή «σε "επιχειρήσεις" σε διάφορες χώρες της Κεντρικής Αφρικής», ο Νέστωρ Χρυσαΐτης κατατάσσεται τον Οκτώβριο του 1994 στο σερβοσνιακό στρατό και το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς μετέχει στην πολιορκία του Σαράγεβο. Θα επιστρέψει στην Αθήνα για χριστουγεννιάτικες διακοπές, συνοδευόμενος από το δημοσιογράφο Κώστα Παπαπέτρου («Τα Νέα» 11.1.95).

Επεισοδιακότερη ήταν η διαδρομή του Θρακιώτη Λευτέρη Σπουργίτη: ύστερα από στρατιωτική θητεία στα ΟΥΚ, και καταδικασμένος πρωτόδικα σε 8μηνη φυλάκιση για κλοπή όπλου από την Εθνοφυλακή («Ελ. Τύπος» 31.8.95), έφυγε για τη Βοσνία. Ως κίνητρό του, σε μια συνέντευξή του αναφέρει τον έρωτά του για μια Σέρβα («Αδ. Τύπος» 6.8.95) ενώ σε μια άλλη την επιθυμία του να δοκιμάσει τις ικανότητές του και ν' αποκτήσει εμπειρία («Τα Νέα» 5.7.94). Την άνοιξη του 1994 υπηρετεί στους «Λύκους του Ζβόρνικ», αργότερα στις «Τίγρεις» του διαβόητου Αρκάν, ενώ έδωσε το παρών και στην ΕΕΦ. Το Μάιο του 1995, οι πρώην σύντροφοί του τον καταγγέλλουν δημόσια: «Δημιουργούσε προβλήματα, έκλεβε και αναγκαστήκαμε να τον διώξουμε», δηλώνει χαρακτηριστικά ο υποδιοικητής της μονάδας, Τρύφων Βασιλειάδης. «Τώρα πολεμάει με τους μουσουλμάνους έμμισθος και ντροπιάζει την Ελλάδα. Εσπειρε τη διχόνοια και στο τέλος πούλησε τη συνείδησή του στον εχθρό» («Αδ. Τύπος» 6.5.95). Στην πραγματικότητα, όπως ο ίδιος μάς διευκρίνισε μετά την αναδημοσίευση της αποκήρυξης στον "Ιό", είχε σταλεί από τον Αρκάν να εκπαιδεύσει τις ειδικές μονάδες των μουσουλμάνων του Μπίχατς που πέρασαν στο πλευρό των Σέρβων. Την ίδια εποχή περιγράφει στον «Αδέσμευτο Τύπο» (6.8.95) τα όνειρά του για το μέλλον: «Ισως βρω δουλειά ως σωματοφύλακας κάπου»...

Οι ιδεολόγοι

Πιο συγκροτημένο πολιτικά ήταν το προφίλ της δεύτερης κατηγορίας εθελοντών. «Η Ευρώπη ανήκει στους Λευκούς και τους Χριστιανούς» εξηγεί χαρακτηριστικά στην «Ελεύθερη Ώρα» (25.9.95) ο Σπύρος Τζανόπουλος, λοχίας της ΕΕΦ που μετείχε στην επίθεση κατά της Σρεμπρένιτσα. «Εγώ, όπως και πολλοί άλλοι Ελληνες εθελοντές, ανήκουμε σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, συγκεκριμένα ανήκουμε στη Χρυσή Αυγή, κι αυτός ήταν ο κύριος λόγος που ανεβήκαμε επάνω», ξεκαθαρίζει στο δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ, τον Αύγουστο του 1995, ο Μιχάλης Μαυρογιαννάκης. «Αγωνιζόμαστε για μια Μεγάλη Ελλάδα σε μια ελεύθερη Ευρώπη δίχως μουσουλμάνους και αμερικανοσιωνιστές», συμπληρώνει στην ίδια συνέντευξη ο Αποστόλης Μπάμπος.

Εντυπωσιακή -και προπαντός αποκαλυπτική για το κλίμα των ημερών- ήταν η υποδοχή των παραπάνω διακηρύξεων από τον παρουσιαστή του δελτίου, Νίκο Ευαγγελάτο: «Ηταν μόνο θέμα πολιτικής τοποθέτησης; Φαντάζομαι ότι είναι κι άλλα κίνητρα πολλά, όπως η Ορθοδοξία, η παλιά φιλία με τους Σέρβους... Το λέω αυτό διότι είναι κρίμα να στενέψουμε τόσο πολύ τα περιθώρια μιας προσπάθειας που κάνουν Ελληνες εθελοντές που βρίσκονται στο πλευρό των Σέρβων και που φαντάζομαι ότι είναι μια προσπάθεια ψυχής».

Οι Ελληνες ναζί δεν έκρυβαν όμως τη συμβολή τους στο εγχείρημα. Το αντίθετο, μάλιστα. Με πρωτοσέλιδό της, η «Χρυσή Αυγή» (2.6.95) διαφήμισε τη δράση των μελών της στο πλευρό των «Τσέτνικ». Ακολούθησαν αλλεπάλληλα δημοσιεύματα, με αποκορύφωμα μια ολοσέλιδη συνέντευξη εθελοντών όπου τονίζουν ότι «η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων εθελοντών είναι λιγότερο ή περισσότερο συνειδητοποιημένοι Εθνικιστές», οι δε χρυσαυγίτες εκπροσωπούνται στις τάξεις τους «περισσότερο από κάθε άλλη οργάνωση ή κόμμα» (28.7.95). Μια δεκαετία αργότερα, ο υποδιοικητής κι ένας οπλίτης της ΕΕΦ θα εκφράσουν δημόσια «την ικανοποίησή τους που η "Χρυσή Αυγή" οικειοποιήθηκε την προσπάθειά τους» («Ταχυδρόμος» 13.11.04).

Μη φανταστείτε πάντως τίποτα μεγάλα νούμερα. Οι επικεφαλής της ΕΕΦ υπολογίζουν πως υπήρξαν «συνολικά 60-70 εθελοντές» σε όλη τη διάρκεια του πολέμου («Espresso» 7.11.02). Συχνά, μάλιστα, η «θητεία» τους στη Βοσνία κράτησε μόνο μερικές βδομάδες («Εθνος» 1.6.95). Το Μάιο του 1995 η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά αριθμούσε μόλις 16 άτομα («Αδ. Τύπος» 6.5.95) και στη συνέχεια 11, εκ των οποίων τα 8 «στο μέτωπο» («Εθνος» 1.6.95), ενώ τον Ιούλιο γίνεται λόγος για «περίπου είκοσι πέντε» («Νίκη» 21.7.95). Στην κατάληψη της Σρεμπρένιτσα γράφτηκε ότι πήραν μέρος συνολικά 10 εθελοντές, κατονομαζόμενοι ένας προς έναν («Εθνος» 13.7.95). Από τα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ της εποχής πληροφορούμαστε, τέλος, τα ονοματεπώνυμα 27 εθελοντών, ο ένας από τους οποίους φέρεται ως αγνοούμενος.

Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι, σ' έναν πόλεμο όπου σκοτώθηκαν συνολικά 278.000 άνθρωποι, δεν υπάρχει ούτε ένας Ελληνας εθελοντής επιβεβαιωμένα νεκρός, οι δε καταγεγραμμένοι (ελαφρά) τραυματίες είναι μόλις τρεις.

Οι σκιές

Το κρίσιμο ερώτημα αφορά φυσικά το βαθμό συμμετοχής των συμπατριωτών μας στην εθνοκάθαρση των μη σερβικών πληθυσμών της Βοσνίας και σε συναφή εγκλήματα πολέμου. Οι ίδιοι αρνούνται πεισματικά όχι μόνο την εμπλοκή τους σε τέτοιες δραστηριότητες, αλλά και την ίδια τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα: «Δεν μπορεί να υπάρχουν 7.000 νεκροί σε μια πόλη που οι κάτοικοί της δεν ήταν περισσότεροι από 3.500-4.000», ισχυρίζεται χαρακτηριστικά ο Δημήτρης Ζαβιτσάνος, εθελοντής της ΕΕΦ που πήρε μέρος στην επιχείρηση («Ταχυδρόμος» 13.10.04). «Ξεχνά» βέβαια ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, στην πολιορκημένη -και «προστατευόμενη» από τους κυανόκρανους- πόλη είχαν καταφύγει κάπου 40.000 μουσουλμάνοι.

Τόσο η κατάληψη της Σρεμπρένιτσα όσο και η σφαγή που ακολούθησε υπήρξαν έργο του «σώματος Ντρίνα» του σερβοβοσνιακού στρατού, οργανικό τμήμα του οποίου αποτελούσε η ΕΕΦ. Η απόδοση συγκεκριμένων εγκλημάτων σε συγκεκριμένα άτομα είναι βέβαια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Σύμφωνα πάντως με την εμπεριστατωμένη έκθεση του Ολλανδικού Ινστιτούτου Πολεμικής Τεκμηρίωσης, Ελληνες εθελοντές ήταν παρόντες στο προσφυγικό στρατόπεδο Ποτότσαρι (12-13.7.95), όπου δολοφονήθηκαν 100-400 άμαχοι (NIOD, «Srebrenica -a "safe" area», Αμστερνταμ 2002).

Οφθαλμοφανέστερη είναι η πολιτική πλευρά της υπόθεσης. Ενώ στη Σρεμπρένιτσα είχαν αρχίσει οι μαζικές εκτελέσεις, τα αθηναϊκά ΜΜΕ πανηγύριζαν για τη νίκη των ελληνοσερβικών όπλων και την έπαρση των εθνικών μας συμβόλων πάνω από την κατακτημένη πόλη: «τέσσερις σημαίες, η σερβική, η ελληνική, η σημαία της Βεργίνας και του Βυζαντίου κυματίζουν μαζί», μας πληροφορούσε με ενθουσιασμό το «Εθνος» (13.7.95), ως «απόδειξη της αγάπης και της αλληλεγγύης των δυο λαών, της ευγνωμοσύνης των Σέρβων στρατιωτών για τη βοήθεια των Ελλήνων που πολεμούν κοντά τους».

Δέκα χρόνια μετά, τι απομένει απ' όλα αυτά; Σίγουρα όχι η εθνική ανάταση που καλλιεργούσαν τότε τα ΜΜΕ. Από σποραδικά δημοσιεύματα πληροφορούμαστε ότι κάποιοι εθελοντές βρήκαν δουλειά ως δημοτικοί υπάλληλοι στη Ν. Σμύρνη, την Καλαμαριά και τη Σκύδρα, ενώ άλλοι ακολούθησαν πιο περιπετειώδεις καριέρες. Ο διοικητής της ΕΕΦ, Αντώνης Μήτκος, δούλευε το 2002 «ως security σε μεγάλο εφοπλιστή» («Espresso» 7.11.02) και το Δεκέμβριο του 2003 συνελήφθη ως παραλήπτης λαθραίου φορτίου όπλων από το Βελιγράδι («Espresso» 9.12.03). Μαζί του συνελήφθη ένας Σέρβος που θεωρείται πρώην σύνδεσμος του Αρκάν με τον Ελληνα «αρχινονό» Καλαποθαράκο («Το Βήμα» 11.12.03). Την ίδια εποχή, έρευνα για αναβολικά στο σπίτι ενός άλλου βετεράνου αποκάλυψε δεκάδες φωτογραφίες από σφαγές αμάχων μουσουλμάνων στη Βοσνία. Ο κάτοχός τους, παλιός συνεργάτης του Αρκάν από την Ορεστιάδα, υποστήριξε ότι δεν ήταν παρών στους φόνους. Μετά τη Βοσνία, είχε πολεμήσει στο Ζαΐρ ως μισθοφόρος («Ε» 20.11.03). Ενας συμπολεμιστής του στις «Τίγρεις», με μεταγενέστερη δράση και στο Κοσσυφοπέδιο, συνελήφθη το 2004 για παράνομη κατοχή όπλων και ελληνοαλβανικών πινακίδων κυκλοφορίας («Το Βήμα» 5.11.04).

Οσο για τους ναζί συμμαχητές τους, αυτοί έζησαν την ολόπλευρη κρίση του πολιτικού τους φορέα. Οπως διαβάζουμε στην αυτοβιογραφία του αποχωρήσαντος χρυσαυγίτη Χάρη Κουσουμβρή, κάτω από τις φωτογραφίες της συνάντησης της ΕΕΦ με τον Κάρατζιτς (Πάσχα του 1995), «ουδείς εκ των παρισταμένων ανήκει πλέον στην Χρυσή Αυγή»...

(Ελευθεροτυπία, 16/7/2005)

 http://www.iospress.gr/mikro2005/mikro20050716.htm