λίγα λόγια για την απεργία της 20ης μάη

http://istanbulizein.wordpress.com/2010/05/25/λίγα-λόγια-για-την-απεργία-της-20ης-μάη/


Η πορεία της 20ης Μάη θα αποτελέσει ορόσημο ως μία από τις πιο ήρεμες μεγάλες πορείες κατά τη περίοδο της «Μεταπολίτευσης». Παρότι οι κάτοικοι τους Γιουνανίας παραδίδονται άνευ όρων στη μηχανή άλεσης ανθρώπινου κρέατος του ΔΝΤ από τους «προδότες» εξουσιαστές τους, θα περίμενε κανείς η αντίδραση να ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Ωστόσο τα πράγματα  δεν ήταν έτσι, αντιθέτως. Ο κόσμος αισθητά λιγότερος στους δρόμους σε σχέση με την 5η του Μάη, η συνθηματολογία «γηπεδική» και ο στόχος των διαδηλωτών μάλλον ασαφής. Να καεί το μπουρδέλο ή όχι τελικά;Μήπως να περιμένουμε να μας δώσουν άλλη μία ευκαιρία για να τους ψηφίσουμε την ερχόμενη φορά; Έχουμε άραγε αντιληφθεί τι μας έρχεται κατακούτελα τα επόμενα χρόνια; Το ότι οφείλουμε να ρίξουμε το ΔΝΤ και τη κυβέρνησή του πριν είναι για μας αργά; Τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα πότε θα επιχειρήσουν να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους;

Με το κυνήγι των μαγισσών να συνεχίζεται από τους στρατούς του Χρυσοχουντίδη από τη προηγούμενη μέρα στα Εξάρχεια και αλλού, με 98 προληπτικές προσαγωγές ενώ δεν κινείται φύλλο,  η τρομοκράτηση του κόσμου στο να μη δηλώσει εξολοκλήρου το παρόν φαίνεται ότι επιτεύχθηκε μερικώς. Οι απατεώνες του ΠΑΣΟΚ, μίας Δεξιάς που ποτέ δεν νικέται και πάντα ξεχνιέται, συνεχίζουν το πολιτικό τους παιχνίδι εις βάρους του λαϊκού κινήματος προσπαθώντας να καταπνίξουν κάθε εστία αντίστασης. Το πογκρόμ  εναντίον της γενιάς του Δεκέμβρη συνεχίζεται με στόχο την αναχαίτιση άλλων πιθανών «Δεκέμβρηδων» του μέλλοντος.

Και ενώ η πιθανότητα επανάληψης ενός εργατικού Δεκέμβρη αυτή τη φορά είναι πιθανότερη από ποτέ,Το ΠΑΜΕ πάει μόνο του κάνωντας επίδειξη δύναμης για τις στατιστικές, ο ραδιοφωνικός σταθμός «Στο κόκκινο» του ΣΎΡΙΖΑ δήλωνε στις 20 Μαϊου το πρωί την ικανοποίηση του βγάζοντας το εκπληκτικό αφορισμό τσουβαλιάσματος ότι «αυτοί που δολοφονούν και καίνε» δεν κατάφεραν να δώσουν το παρόν στη σημερινή διαμαρτυρία (ασχέτως αν πριν 2 χρόνια ήταν κομμάτι της κοινωνίας), η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά ήταν και αυτή εκεί αλλά δυστυχώς χωρίς το Δεκέμβρη… της αυτή τη φορά. Από την άλλη οι έντονες εσωτερικές διαμάχες στο α/α χώρο βοηθούν με το παραπάνω σε «ηπιότερες» αντιδράσεις της κοινωνίας, σε διαδηλώσεις «επιταφίου» στο κέντρο της Αθήνας και άλλων αστικών κέντρων. Ποιος μπορεί να διανοηθεί ότι ένα κάλεσμα του «Νοσότρος» στα Εξάρχεια για βοήθεια μπορεί να μη έχει την ανάλογη στήριξη από το κόσμο; Ποιός μπορεί να διανοηθεί ότι μπορεί να συνέβαινε κάτι ανάλογο πριν 2 χρόνια; Σύνδρομα αριστεράς ταλανίζουν το χώρο, φαγωμάρας,υπεράσπισης της μίας γκρούπας ενάντι της άλλης και ανάμεσα σε όλες τις προαναφερθείσες  κόντρες μία πιτσιρικαρία που θα αρχίσει να απέχει απογοητευμένη.

Σαφώς και τα γεγονότα της 5ης Μαϊου έπαιξαν καταλυτικό ρόλο για ηπιότερη αντίδραση .  Η τραγική έκβαση της πορείας 250 χιλιάδων κόσμου  την 5^η μέρα του Μάη με το θάνατο 3 εργαζομένων της Marfin δεν φαίνεται να δημιούργησε συνθήκες ανασύνταξης στο χώρο, αντιθέτως ενέτεινε τη κατάσταση προς αντίστροφα αποτελέσματα. Σαφώς και για τη συμμετοχή του κόσμου έπαιξε ρόλο και η μη λειτουργία των ΜΜΜ την ώρα της διαμαρτυρίας. Ωστόσο, καταλυτική φαίνεται για ακόμη μία φορά η λυσσαλέα επίθεση εκ μέρους των ΜΜΕ μέσα σ’αυτές τις 15 μέρες. Η Τρέμη έκανε το όνομά της πράξη εις βάρος του κινήματος, οι διασπαστικές τάσεις στο χώρο βγήκαν φόρα παρτίδα απέναντι σε ένα κράτος που δείχνει διατεθειμένο να διαλύσει όλες εκείνες τις μορφές αγώνα που δημιουργούν κραδασμούς στη κυριαρχία του. Ενώ σε γενικές γραμμές τα σχόλια που διαβάζονται από εδώ και από εκεί είναι θετικά για τη χθεσινή απεργία κάτι έμοιαζε να λείπει…και δεν υποννοώ την απουσία του «Λουκάνικου». Σε όλα τα σχόλια που άκουσα και είδα αναρωτήθηκα πώς ερμηνεύεται τελικά η λέξη «οργή».Τι είναι η οργή λοιπόν; Η φράσηνα δώσουμε τόπο στην οργή ή εκδηλώνεται με ένα φλεγόμενο πλήθος από πάθος που διεκδικεί τα αυτονόητα με όλα τα μέσα και χωρίς ενδοιασμούς; Μήπως απλά  η έννοια της πολιτικής βίας αναπροσδιορίζεται στη συνείδηση των διαδηλωτών και προς ποιά κατεύθυνση; Αναμένεται να το διαπιστώσουμε σύντομα στους δρόμους.

Ζούμε σε μία κοινωνία όπου ο άρχοντας(αυτοί) θυσιάζεται κατ’επίφασιν αλλά έχει πραγματική εξουσία, ενώ ο δούλος (εμείς) θυσιάζεται πραγματικά και έχει κατ’επίφασιν εξουσία. Συσπείρωση και όχι διάσπαση χρειάζεται στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ο αγώνας για την αξιοπρέπεια μας έχει αρχίσει και η παρουσία μας είναι επιβεβλημένη.

Υποβλήθηκε από

efes_dark (25.5.2010)