ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο http://halastor.blogspot.com/2008/01/blog-post_8749.html  τον Γενάρη του 2008

ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ

(Το παρακάτω κείμενο εκδόθηκε πριν ένα χρόνο περίπου, στον απόηχο των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Αφαιρέσαμε κάποια σημεία εσωτερικής κριτικής και το ξαναδημοσιεύουμε)

«οι λόγοι που στηρίζουν την περιφρόνησή μας για το φοιτητή… δεν αφορούν μόνο την πραγματική του αθλιότητα, αλλά και τη συγκαταβατικότητά του προς όλες τις αθλιότητες, την αρρωστημένη του τάση να καταναλώνει μακάρια την αλλοτρίωση…»

ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ

κι όμως , έχουμε 2007, και ακόμα ζει ένα εμπόρευμα του πάντα ευρηματικού καπιταλισμού, που θα έπρεπε απ’το 1968 κι όλας να έχει ψοφήσει. Αυτό το εμπόρευμα, στολισμένο από ιδεαλιστικές μπούρδες, πασπαλισμένο με δόσεις «ανατροπής» ή μποεμικής ακινδυνότητας,, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το απαραίτητο συμπλήρωμα στην κατά κανόνα βίαιη διαδικασία της κοινωνικοποίησης ( της αποδοχής, δηλαδή, και ένταξης του ατόμου στον «όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο» του καπιταλισμού). Η εξουσία έχει το μαστίγιο ( αστυνομία, στρατός, ψυχιατρεία κλπ), έχει και το καρότο. Και η φοιτητική ζωή είναι ακόμη ένα «καρότο». Με όλη την ελευθεριότητα της- που δεν είναι παρά θλιβερή αναπαράσταση της ουσιαστικής ελευθερίας- λειτουργεί ως βαλβίδα αποσυμπίεσης, ως ένα ευχάριστο διάλειμμα για την πλήρη ένταξη του ατόμου στην κοινωνική βαρβαρότητα και στα σφαγεία του καριερισμού. Η εξουσία δρα μεθοδικά: στο σχολείο αφανίζει τον πηγαίο «αναρχισμό» των πιτσιρικάδων και τους μαθαίνει να σκύβουν το κεφάλι στις «αυθεντίες». Στο πανεπιστήμιο ο φοιτητής ξανασηκώνει κεφάλι. Πλέον, όμως, είναι ευνουχισμένος και λειψός. Το θέαμα πουλάει στο φοιτητή το ίματζ της «επαναστατικότητας», της «αμφισβήτησης», της «φρεσκάδας» -γιατί καλή και χρήσιμη η κοινωνικοποίηση, αλλά πρέπει να βγούνε και λεφτά… Κι έτσι ο φοιτητής, περνώντας κι απ’ το «επαναστατικό» στάδιο της ζωής του, θα μάθει και την τέχνη της εξουσιοθηρίας, που θα την ντύσει με πλουμιστά οράματα, ιδέες , λαγούς με πετραχήλια. Το διάλειμμα της ελευθεριότητας, όμως, για κακή του τύχει θα διακοπεί απότομα από ένα άλλο διάλειμμα: μεγιστοποίησης της δουλοπρέπειας. Στο στρατό, λοιπόν, θα μάθει και την τέχνη της εξουσιολειχίας. Και μ’ αυτά τα δυο βασικά εφόδια ( εξουσιοθηρία-εξουσιολειχία) ο πρώην φοιτητής θα εφορμήσει στην αγορά εργασίας ( καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της μισθωτής σκλαβιάς). Το πρώην εμπόρευμα-φοιτητής, θα γίνει παραγωγός καπιταλιστικής μιζέριας και θα έχει και απαίτηση να είναι κι ένα σκαλί παραπάνω απ΄τους ταπεινούς συναδέλφους του που δεν αξιώθηκαν να πάρουν ένα πτυχίο…

«στωικός σκλάβος, ο φοιτητής θεωρεί τον εαυτό του τόσο πιο ελεύθερο όσο περισσότερο τον δένουν όλες ο αλυσίδες της εξουσίας. Όπως η νέα του οικογένεια, το πανεπιστήμιο, έτσι κι αυτός νομίζει ότι είναι το πιο «αυτόνομο» κοινωνικό ον, ενώ εξαρτάται ταυτόχρονα και άμεσα απ’τα δυο πιο ισχυρά συστήματα κοινωνικής εξουσίας: την οικογένεια και το κράτος. Είναι το βολεμένο και γεμάτο ευγνωμοσύνη παιδί τους»

ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ

Όλοι οι φοιτητές και οι παρατάξεις τους αρέσκονται στο να πουλάνε την εικόνα της νεότητας, της φρεσκάδας, του ανήσυχου πνεύματος και της αμφισβήτησης. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Πρόωρα γερασμένοι γραφειοκράτες και λιγούρηδες υποψήφιοι τεχνοκράτες παράγονται ως νέο λάδι στα γρανάζια της κοινωνικής μηχανής. Οι φοιτητές είναι οι νέοι δούλοι ή τα νέα αφεντικά, αν είναι πιο τυχεροί, που φρεσκάρουν και ανανεώνουν τον καπιταλισμό. Ας τελειώνουμε επιτέλους με τους μύθους και τα σκουπίδια που παράγει το πανεπιστήμιο! Δεν υπάρχει τίποτα «προοδευτικό», τίποτα «ανατρεπτικό» ούτε στα πανεπιστήμια, ούτε στην αθλιότητα των φοιτητικών κύκλων. Ως ένας ακόμα αστικός θεσμός, το πανεπιστήμιο είναι εχθρός μας. Αυτό το εργοστάσιο μικρών και μεσαίων στελεχών του παλιού κόσμου είναι ταυτόχρονα και εργαστήρι μικροαστισμού: παράγει φοιτηταριάτο. Φοιτηταριάτο που έχει πάρει τόσο σοβαρά το ρόλο που του έχει χαρίσει απλόχερα το κράτος, που μέχρι και τη σωματική του ακεραιότητα βάζει σε κίνδυνο για να υπηρετήσει πιστά τους αστικούς θεσμούς. Να υπηρετήσει ( και να περιφρουρήσει…) την περιουσία και τα ιδεολογικά περιττώματα της εξουσίας (άσυλο, αρθρο16, δημόσια παιδεία κλπ)

« ο φοιτητής περισσότερο από κάθε άλλον, χαίρεται να είναι πολιτικοποιημένος. Αγνοεί όμως ότι συμμετέχει σ ’αυτό δια μέσου του ίδιου του θεάματος. Έτσι ξαναοικειοποιείται όλα τα κουρελιασμένα, γελοία κατάλοιπα μιας αριστεράς που καταστράφηκε..»

ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ

η χυδαιότερη μορφή φοιτηταριάτου είναι η αριστερή του πτέρυγα. Ο αριστεριστής ή «αντιεξουσιαστής» φοιτητής, όταν δεν είναι προϊόν μόδας, ζει ως προσωποποίηση της αντίφασης, με τις επαναστατικές ονειρώξεις από τη μια και την μίζερη ζωή ως πραγματικότητα, από την άλλη. Η ζωή του είναι μια αναπαράσταση. Αναπαράσταση αγώνων, συγκρούσεων, διαδηλώσεων, συνελεύσεων, καταλήψεων. Το μόνο αυθεντικό πάνω του είναι η λαχτάρα για πάρτυ και προσηλυτισμό στη γιαχωβάδικη σέχτα του νέων οπαδών ( και όπως έλεγε ο Νίτσε « ψάχνεις οπαδούς, ψάξε για μηδενικά»). Το αριστερό φοιτηταριάτο ζει ως μια περιθωριακή αλλά δραστήρια υποομάδα του φοιτητικού συνόλου, είναι αντικείμενο χλευασμού για τους ενσυνείδητα μικροαστούς φοιτητές, ταυτόχρονα όμως είναι και ο μεγαλύτερος υπερασπιστής του φοιτητικού ψεύδους. Με νύχια και με δόντια θα υπερασπιστεί τα σκουριασμένα ιδεολογικά παράγωγα του πανεπιστημίου ( τα κρατικά καρότα). Το άσυλο και η «ελεύθερη διακίνηση των ιδεών», όπως και

όλες οι μερικές διεκδικήσεις των αριστερών δεκανικιών του καπιταλισμού (ελευθερία τύπου κλπ) δεν είναι τίποτε άλλο παρά παλαιότερες αστικές διεκδικήσεις που φορούν κόκκινο ή μαυροκόκκινο ένδυμα και πλασάρονται ως «επαναστατικές» διεκδικήσεις. Η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών ,για παράδειγμα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το ιδεολογικό συμπλήρωμα του αιτήματος του πρώιμου καπιταλισμού για ελεύθερη διακίνηση των εμπορευμάτων. Άλλωστε και οι ιδέες έχουν μετατραπεί σε εμπόρευμα πλέον. Οι ιδέες που παράγονται (ενίοτε και «επαναστατικές») και διακινούνται στο πανεπιστήμιο, για να γίνουν εμπόρευμα στο ιδεολογικό παζάρι, είναι εχθρικές προς κάθε αντισυστημική δράση. Άλλωστε : « το πανεπιστήμιο δεν είναι ταξικός μας σύντροφος, με τους «προοδευτικούς» καθηγητές και τους «φιλάνθρωπους» προέδρους του. είναι και θα είναι ένας ιδεολογικός μηχανισμός αναπαραγωγής της εξουσιαστικής κοινωνίας, διαχωρισμένο εργαλείο και εργαλείο διαχωρισμού της» ( σχετικά με τη βία των φετιχισμών)

ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΣΥΛΟΥ ΤΩΝ ΑΝΙΑΤΩΝ:

« το άσυλο ή θα είναι μπάτε σκύλοι αλέστε ή δε θα ’ναι τίποτα»

συλληφθείς του95

«κάτω το άσυλο. Άσυλο όλη η γη»

σύνθημα στο Α.Π.Θ.

Η εξουσία δεν επιβάλει την τάξη μόνο με την καταστολή. Έχει στο οπλοστάσιό της και διάφορες παραχωρήσεις που λειτουργούν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης ( άσυλο, ελευθ. Διακ. Ιδεών, εκλογές κάθε είδους, ελευθερία του τύπου, δικαίωμα στη διαδήλωση, στην απεργία κλπ κλπ ). Αυτά τα δικαιώματα είναι το ίδιο σημαντικά για την κρατική επιβολή και τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης, όσο και τα κατασταλτικά-βίαια μέσα. Έτσι, όταν ο παθητικός «ακτιβιστής» τρώει ξύλο απ’τα ΜΑΤ και μετά ψηφίζει κάποια «επαναστατική» παράταξη ή κόμμα, έχει την ψευδαίσθηση ότι αντιστέκεται. Στην πραγματικότητα όμως και οι δύο περιπτώσεις είναι παραδείγματα κρατικής επιβολής. Το μακρί χέρι του νόμου συναντά την ανάπηρη ελευθερία του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Η τακτική των δολωμάτων είναι προτιμότερη για το κράτος, γιατί η εμφανής καταστολή μπορεί να γεννήσει ανεπιθύμητες γι αυτό (καλοδεχούμενες για εμάς…) εκρήξεις, που μπορούν να διαρρήξουν έμπρακτα την καθεστωτική τάξη. Αντίθετα, τα δολώματα έχουν τη δυνατότητα να αποσυμπιέσουν τις εκρήξεις και να τις περιχαρακώσουν σε νόμιμες οδούς. Και η «επαναστατική πρωτοπορία» του αριστερισμού, πέφτει με τα μούτρα στα δολώματα. Κι έτσι οι αριστεροί και οι αριστεριστές ( και κάποιοι μαυροκόκκινοι αριστεριστές) γίνονται αριστερά δεκανίκια της εξουσίας. Δεκανίκια πιο χρήσιμα από κάθε λογής ακροδεξιούς παρακρατικούς…

Το κάθε «άσυλο» μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Το κράτος ας χρησιμοποιήσει στους αριστερούς μικροεξουσιαστες τις προστατευτικές του φτερούγες. Για μας το άσυλο μόνο χρηστική αξία μπορεί να έχει. Ακόμα και εδώ όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος της περιχαράκωσης της συγκρουσιακής νεολαίας γύρω απ’τον ούτως ή άλλως βρωμερό πανεπιστημιακό χώρο. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι συγκρούσεις γύρω απ’τα πανεπιστήμια πρέπει να αποτελούν ένα ΕΛΑΧΙΣΤΟ κομμάτι της όλης δράσης μας. Το μεταφυσικό ρίγος που νιώθουν ορισμένοι μόνο στο άκουσμα της λέξης «πολυτεχνείο» είναι τουλάχιστον γελοίο. Το ίδιο και κάποιοι που έχουν γαντζωθεί στο καγγελάκι…

ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 16

Οι περσινές φοιτητικές κινητοποιήσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά προσπάθεια του «κινήματος» (και της…αντιεξουσιαστικής συνιστώσας του) να γαντζωθεί με νύχια και με δόντια στον παλιό κόσμο και να διεκδικήσει το δικό του μικρορόλο στην παρούσα σήψη. Εγκλωβισμένο στη μερικότητα, το φοιτητικό κίνημα, δε θέτει ούτε για αστείο ολικά ζητήματα. Δε διεκδικεί κατάργηση των νόμων, ίσα ίσα υπερασπίζεται δουλικά έναν νόμο του συντάγματος. Δεν παλεύει για ζωή, αλλά για δουλειά. Για δημόσια και δωρεάν σφαγεία…

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι η αναθεώρηση ενός άρθρου του συντάγματος. Το ζήτημα είναι η αναθεώρηση της ζωής. Ποιος λοιπόν ο ρόλος μας σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις; ΚΑΝΕΝΑΣ!! Και μπορούμε να αναγνωρίζουμε μια αξία στα αιτήματα για το «δημόσιο χαρακτήρα των πανεπιστημίων» και ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16; ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ!! Σε ένα τέτοιο κίνημα μόνο αντιθετικά μπορούμε να λειτουργήσουμε. Ε, τότε.. τι σκατά γυρεύαμε εκεί κάτω; Μια λέξη: ΕΚΤΡΟΠΗ!! Τι είδους εκτροπή όμως; Δεν έχουμε αυταπάτες ότι θα ριζοσπαστικοποιήσουμε το φοιτητικό κίνημα. Ούτε κανέναν ρεφορμιστικό κοινωνικό αγώνα. Ούτε μας ενδιαφέρει μια ξερή και άνευ ουσίας αυτοανακυκλούμενη παρεμβατική δράση.

«η έννοια της επαναστατικής εκτροπής δεν έχει σφύριγμα έναρξης και λήξης. Ούτε σκοράρει στο 90 από σπόντα. Και μετά περηφανεύεται για τη νίκη της. Η επαναστατική εκτροπή είναι διαδικασία διαρκείας. Παντού σε κάθε σημείο της πόλης. Πάντα σε κάθε στιγμιότυπο της καθημερινότητας. Με τις αφίσες, τις προκηρύξεις, τα σπρέι, τις μπροσούρες, τις κουβέντες, τα σπασίματα, τις επιθέσεις, τις καταστροφές, εκτρέπει την κανονικότητα.»

«έχοντας ξεκάθαρα αδιάφορη στάση απέναντι στις πορείες-επικήδειους των αριστερών και αρθρώνοντας λόγο γι αυτήν την αδιαφορία, μπορούν να τις «χρησιμοποιήσουν». Να καλυφθούν μέσα στον όχλο των διαδηλωτών για να τελέσουν εχθροπραξίες σε δυσμενές έδαφος. Να χτυπήσουν στόχους που δύσκολα θα ήταν προσεγγίσιμοι, χωρίς την ύπαρξη μιας διαδήλωσης. Είναι η πρακτική του hit and run… το ΔΙΑΧΥΤΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ, υιοθετεί τη στρατηγική της ουσίας. Ένα σχέδιο που προκρίνει χτύπημα ενός στόχου, δεν οπισθοχωρεί μπροστά στη δυσαρέσκεια ενός ουδέτερου όχλου. Όπως δεν ενδιαφερόμαστε για τα χειροκροτήματα των θεατών, έτσι αδιαφορούμε και για τις αποδοκιμασίες τους. Βέβαια οι επιθετικές πρακτικές, οφείλουν να είναι επικοινωνίσιμες. Να εξηγούν το πώς και το γιατί. Να προκαλούν την ηθικολογία της νομιμότητας και να προσκαλούν στην υπέρβαση της επαναστατικής παραβατικότητας. .. σε τέτοιες στιγμές δεν υπάρχουν ουδέτεροι θεατές. Γιατί απλούστατα οι θεατές δεν είναι ουδέτεροι. Και εμείς αναζητάμε αποκλειστικά συνεργούς.»

(πρακτική θεωρία, πραξις2)

Ας ξεπεράσουμε την αμυντική αντιβία κι ας λειτουργήσουμε επιτέλους ΕΠΙΘΕΤΙΚΑ. ( την επίθεση δεν την περιορίζουμε μόνο στη βία. Αλλά γι αυτά θα πούμε παρακάτω).

Σύγκρουση δεν είναι η ευκαιριακή αντιπαράθεση με τα ΜΑΤ. Αυτού του είδους η σύγκρουση στηρίζεται στο θυμικό του πλήθους ( ή της μάζας..) που απαντά στα δακρυγόνα. Τα κομματόσκυλα, τα γκρουπούσκουλα και η ΑΚ κάνουν τις επιλογές τους ( ελεγχόμενη «σύγκρουση», λίγες παλουκιές στους μπάτσους- οι περισσότερες στον αέρα!-, σύγκρουση με τα κάγκελα του υπουργείου κλπ). τα δακρυγόνα αναπόφευκτα πέφτουν και το «συλλογικό αυθόρμητο» κλαίει γοερά πετώντας πέτρες, έρποντας πίσω από προαποφασισμένες συγκρούσεις ( καθόλου αυθόρμητες..).

Από τις οιμωγές της άμυνας, όμως, προτιμάμε τις ωρυγές της επίθεσης…

Το ζήτημα είναι να ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ εσύ τον τόπο και το χρόνο της επίθεσης. Στο φως της ημέρας ή στο σκοτάδι της νύχτας. Στις διαδηλώσεις ή έξω απ αυτές. Με ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ. Γιατί καλός και χρήσιμος ο αυθορμητισμός ( επ ουδενί δεν τον υποτιμάμε) αλλά έχει ημερομηνία λήξης. Κι όταν δεν υπάρχει (αυτό)ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ και ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ, συντομα ο αυθορμητισμός καταλήγει στην απογοήτευση.

Οι αναρχικοί ( ή αντιεξουσιαστές ή αυτόνομοι ή επαναστάτες ή εξεγερμένοι ή…) διαχέουν ΛΟΓΩ ΚΑΙ ΕΡΓΩ την επίθεση, όσο ακατανόητη κι αν είναι στους πολλούς. Και σε κάποιους απ’ τους «λίγους»..

Ας γίνει όμως και κάτι άλλο ξεκάθαρο

Επανάσταση δεν είναι το «μπουκάλι». Ούτε η βία. Η επανάσταση ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ το μπουκάλι και τη βία. Το lifestyle του οργισμένου μπουκαλοφόρου είναι το ίδιο σιχαμερό με το φετιχισμό της μη βίας. και όπως η λίγδα και η μπίχλα δεν είναι αντίσταση εναντίον του πολιτισμού, έτσι και το μπουκάλι δε είναι από μόνο του αντικρατικό. Η επανάσταση δεν είναι επιτηδευμένο άγριο στιλάκι, δεν είναι μόδα, δε φοριέται. ΒΙΩΝΕΤΑΙ. Κάθε μέρα, 24 ώρες το 24ωρο, όχι μόνο στα μπάχαλα. Με τη ζωή και τη δράση σου, όχι με τη εικόνα που χτίζεις. Καταστρέφοντας και πλάθοντας, μέρα με τη μέρα. Παντρεύοντας σε ένα αρμονικό σύνολο τη θεωρία και την πράξη, τη λύσσα και τη συνείδηση. Με καρδιά από φλόγα και μυαλό από πάγο. Ζώντας αντιεξουσιαστικά με τους γύρω μας. Ζώντας επιθετικά. Ζώντας.. Η οργή μας ενάντια στην αθλιότητα του καιρού μας δεν είναι πορδή στον άνεμο. « να ευνοήσουμε την οργή μας με τρόπο επιθετικό για να πολεμήσουμε. Να δημιουργήσουμε σημεία χωρίς επιστροφή. Να εφεύρουμε το σημείο μηδέν. Να εργαστούμε για την ατομική επανάσταση του καθενός πάνω στα πραγματικά ζητήματα με πραγματικούς συντρόφους. Μέχρι τότε η επαναστατική βία θα είναι η μόνη μας πατρίδα» ( πρακτική θεωρία)

ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ Η ΑΓΡΥΠΝΗ ΘΕΛΗΣΗ

ΑΣ ΔΕΧΤΟΥΜΕ ΜΕ ΧΑΡΑ ΛΟΙΠΟΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΕΙΜΑΡΡΟΥΣ

ΤΗΣ ΕΥΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ

ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΙ

ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ ΜΕ ΦΛΟΓΕΡΗ ΥΠΟΜΟΝΗ

ΘΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΙΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

ΡΕΜΠΩ

Αλάστωρ (νυν ασύμμετρη απειλή) και

Αναρχοχαρούμενοι σύντροφοι (νυν ex negativo)