Σχολικά βιβλία ιστορίας ,περιπτώσεις Ελλάδας- Τουρκίας (8.5.2010)

Σχολικά βιβλία ιστορίας και η  συστηματική εθνικιστική προπαγάνδα του κράτους ( περιπτώσεις Ελλάδας- Τουρκίας)

Αρκετοί από εμάς γνωρίζουμε  σε ένα γενικό πλαίσιο το ρόλο του κράτους και του μηχανισμού του  στην εδραίωση της καθεστωτικής ιδεολογίας, (ιεραρχικής, κυριαρχικής, εθνικιστικής, οικονομικής). Αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι ακριβώς πως λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός- διαχειριστής της εκάστοτε πολιτικής (φασιστικής, δημοκρατικής, κομμουνιστικής) και σε πιο βαθμό  .Αυτή μας η άγνοια δικαιολογείται  επειδή έχουμε ήδη «εμπλουτιστεί» με έναν μεγάλο αριθμό πλαστών , διαστρεβλωμένων και παραποιημένων πληροφοριών ,από την προπαγάνδα του κράτους, ολοκληρώνοντας έτσι ένα σύστημα αξιών το οποίο ακόμα και όταν ανακαλύπτουμε ότι μπάζει από παντού, αδυνατούμε να  βρούμε από πού ακριβώς μπάζει.

Το θέμα μας έχει να κάνει με το εκπαιδευτικό σύστημα και την στρατευμένη προπαγάνδα που γίνεται από πλευρά κράτους ώστε να αποθηκευτούν  στα μυαλά χιλιάδων πιτσιρικάδων , πληροφορίες και ανακρίβειες οι οποίες μπορούν εύκολα να μετατρέψουν τα «απάτριδα» παιδιά σε υπηκόους και κατ’ επέκταση άτυπους στρατιώτες και προστάτες της κρατικής ,αδιαπραγμάτευτης ,κυριαρχίας. Για να γίνουμε συγκεκριμένοι, παίρνουμε τα παραδείγματα του ελληνικού και τουρκικού κράτους και τα σχολικά βιβλία ιστορίας του δημοτικού, ως εργαλεία πλύσης εγκεφάλου.  Αυτά τα βιβλία παίζουν ίσως τον πιο καθοριστικό ρόλο στην «ολοκλήρωση» των υπηκόων και αυτό επειδή πλασάρουν μια αλήθεια βασισμένη σε ανακρίβειες, αντιφάσεις, γεγονότα που ποτέ δεν υπήρξαν και «εθνικές αξίες» χιλιάδων χρόνων που  κατασκευάστηκαν μόλις έναν αιώνα πριν. Τα παιδιά μαθαίνουν ότι ανήκουν σε ένα ανώτερο, μοναδικό , πολιτισμένο, αρχαίο έθνος (αν όχι το αρχαιότερο) ενώ ο «άλλος»-γείτονας- σε ένα κατώτερο, βάρβαρο , απολίτιστο και νέο. Χαρακτηριστικό των βιβλίων αυτών είναι ότι παραλείπουν εσκεμμένα και διακριτικά τα δικά «μας» λάθη και εγκλήματα, όπως επίσης τις αξιέπαινες πράξεις του «άλλου». Σε περιπτώσεις όπου «εμείς» λειτουργήσαμε  επιθετικά και επεκτατικά αυτό συμβαίνει επειδή « αναγκαστήκαμε και έπρεπε να το κάνουμε» κ.α πολλά

Για να καταλάβουμε ακόμα περισσότερο την εθνικιστική προπαγάνδα μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά στη λογοτεχνία, παίρνοντας ως παράδειγμα την εικόνα του έλληνα στην τουρκική λογοτεχνία, από συγγραφείς (βλ. Ömer Seyfettin, Yakup Kadri Karaosmanoğlu, Halide Edip Adıvar) που έζησαν στην οθωμανική αυτοκρατορία , άρα και με έλληνες. Αυτό που παρατηρούμε είναι ότι σε δυο διαφορετικά ήδη λογοτεχνίας, μυθιστορήματα και απομνημονεύματα, έχουμε και δυο τελείως διαφορετικά πορτρέτα του έλληνα από τους ίδιους συγγραφείς. Στα μυθιστορήματα, όπου παρουσιάζεται η «εθνική» εικόνα του «άλλου», ενώ παραμερίζονται οι προσωπικές εμπειρίες της συνύπαρξης,  ο έλληνας είναι «ανέντιμος», «δειλός» , «προδότης» κτλ. Στα απομνημονεύματα, ωστόσο, που βασίζονται στην προσωπική εμπειρία, ανακαλύπτουμε ότι ο έλληνας είναι «ευγενικός», «καλός» κτλ.  Το συμπέρασμα που βγάζουμε είναι ότι από τη στιγμή που τα μυθιστορήματα ,απευθύνονται στην ευρύτερη μάζα και το λαό, οφείλουν να προβάλουν εκείνη την εικόνα του «άλλου»  ,την οποία η κοινωνία έχει  εμπεδώσει και υιοθετήσει. Η οποιαδήποτε αλλαγή εικόνας του «άλλου» ,ισοδυναμεί με μη θετική αποδοχή  της από την ίδια την κοινωνία.  Η αρνητική εικόνα (στερεότυπα τα οποία έχουν και οι παραπάνω συγγραφείς) αναπαράγεται και έτσι συντηρείται μέσα στην κοινωνία καθημερινά, μετατρέποντάς την σε έναν άτυπο φορέα εθνικιστικών αντιλήψεων (αυτό δεν συμβαίνει μονάχα στον τομέα του εθνικισμού , αλλά και σε οτιδήποτε θέλει το κράτος να περάσει ως  κοινή γνώμη και αντίληψη των πραγμάτων) που με τον καιρό παύει  να αποτελεί προπαγάνδα καθώς επικρατεί η άγνοια και η εξωπραγματική «αλήθεια» (η προπαγάνδα προϋποθέτει γνώση της αλήθειας και διαστρέβλωσή της).

Ένα άλλο σημαντικό αποδεικτικό στοιχείο , της όλης προπαγανδιστικής διαδικασίας, εντοπίζεται χωρίς πολύ ψάξιμο στην ελληνική ιστοριογραφία, όσον αφορά την οθωμανική περίοδο. Η οθωμανική αυτοκρατορία πλασάρεται ως «τουρκοκρατία» ( που τέτοια υπήρξε μόλις πριν την πτώση της) . Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για μια εποχή όπου δεν υπάρχουν έθνη , με εθνικούς όρους. Ναι οι Οθωμανοί ήταν τουρκικό φύλο ,αλλά τότε δεν υπήρχε εθνική ταυτότητα να διαχωρίζει τον κόσμο , καθώς δεν υπήρχε καν η ιδέα του έθνους,  αλλά θρησκευτική.  Η πλαστή αντίληψη που θέλει το ελληνικό έθνος σκλαβωμένο 400 χρόνια στους Τούρκους, με ότι αυτό συνεπάγεται , είναι ευρέως εμπεδωμένη και κυρίαρχη στα μυαλά των ελλήνων.  Αυτή η αντίληψη παράγεται και αναπαράγεται σε σχολεία, πανεπιστήμια , διάφορα ινστιτούτα μελετών και φυσικά την εκκλησία (η οποία εκκλησία, στην οθωμανική αυτοκρατορία,  είχε τέτοια εξουσία που επί βυζαντίου  δεν μπορούσε καν να φανταστεί). Στην Ελλάδα υπάρχει ένας καλά οργανωμένος παραλληλισμός της πορείας του ελληνικού έθνους με αυτή του Χριστού στοχεύοντας έτσι στην ιερότητα ενός έθνους που υποφέρει και στο τέλος καταφέρνει να αναστηθεί (βλ. μάρτυρες του χριστιανισμού- εθνομάρτυρες κ.α). Σε όλες τις περιπτώσεις το ελληνικό έθνος  θυματοποιείται  την ίδια στιγμή που η «τουρκοκρατία» φαίνεται να ευθύνεται για οτιδήποτε πάει στραβά για το ελληνικό κράτος, ακόμα και στις μέρες μας (πχ. Η τουρκοκρατία εμπόδισε το ελληνικό έθνος να εξελιχθεί). Οι αντιφάσεις του μύθου «Τουρκοκρατία» είναι τόσες πολλές και έντονες που αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι η ιστορία είναι κατασκευασμένη.

Φτάνοντας στο τέλος αυτής της , λίγο μεγάλης, εισαγωγής κλείνουμε υπογραμμίζοντας την στράτευση της ακαδημαϊκής κοινότητας στον μηχανισμό προπαγάνδας. Η αντικειμενική κρίση  φαίνεται να μην εντοπίζεται εύκολα μέσα στις τάξεις της μορφωμένης / ακαδημαϊκής κοινότητας, η οποία συχνά νιώθει την ανάγκη να υποστηρίξει ανακρίβειες και ψέματα εν γνώση της βέβαια. Το να αποδεχόμαστε την επιστημονική «αλήθεια» πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι άκρος επικίνδυνο.

Για την ιστορία

Το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε το 1829 μετά από έναν πόλεμο ανεξαρτησίας ενάντια στην Οθωμανική αυτοκρατορία , που κράτησε 7 χρόνια. Οι Οθωμανοί είχαν καταλάβει τα εδάφη που αργότερα αποτέλεσαν το βασικό κομμάτι του νέου ελληνικού κράτους, ήδη από τον 15^ο αιώνα, πολεμώντας κατά των Βυζαντινών , των Βενετών και των Γενοβέζων. Στην ελληνική ιστοριογραφία τα 400 χρόνια της οθωμανικής κυριαρχίας αναφέρονται ως «Τουρκοκρατία» ή αλλιώς τα «μαύρα χρόνια της σκλαβιάς». Η ελληνική επανάσταση, που κατά τη διάρκειά της κατάφερε να κινητοποιήσει μεγάλη μερίδα του χριστιανικού πληθυσμού της αυτοκρατορίας, έληξε θριαμβευτικά με τη βοήθεια της Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας.

Η απελευθερωμένη Ελλάδα του 1829 αποτελούσε μόνο ένα μικρό κομμάτι του σημερινού κράτους. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι (1912-13) θα βοηθήσουν την Ελλάδα να επεκτείνει τα σύνορά της  καταλαμβάνοντας τη Μακεδονία και τη Θράκη , όπως επίσης τα περισσότερα νησιά του Αιγαίου, με τα Δωδεκάνησα να παραμένουν υπό ιταλική κατοχή. Με την ήττα και τον κερματισμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ,με τη συνθήκη των Σεβρών, με το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, το ελληνικό κράτος με την υποστήριξη της Μεγάλης Βρετανία βρήκε την ευκαιρία να καταλάβει τη Σμύρνη και τα περίχωρα (δυτική Μικρά Ασία) το 1919. Ο ελληνικός στρατός εκμεταλλευόμενος την ευνοϊκή κατάσταση κινήθηκε ακόμα πιο πέρα φτάνοντας έξω από την Άγκυρα. Ο νέος στρατός του Mustafa Κemal, μετά από μια εξέγερση που είχε επιτυχώς οργανώσει  κατά του Σουλτάνου,  θα καταφέρει να συντρίψει τον ελληνικό στρατό. Το 1923 θα ακολουθήσει η Συνθήκη της Λοζάνης, όπου θα υπογραφεί η αναγκαστική ανταλλαγή πληθυσμών, με εξαιρέσεις τους ρωμιούς της Πόλης και τους μουσουλμάνους της Θράκης, και τη δημιουργία του τουρκικού κράτους.

Ο εθνικισμός των δυο κρατών φτάνει στο απόγειό του, με τα δυο κράτη να έχουν πολεμήσει το ένα εναντίον του άλλου (αν θεωρήσουμε ότι το τουρκικό κράτος είναι συνέχεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας)για την εθνική τους αναγνώριση. Πρώτα το ελληνικό κράτος και έναν αιώνα περίπου μετά, το τουρκικό, αντιμετωπίζοντας τον «άλλο» ως εμπόδιο και απειλή.

Τη δεκαετία του 30 θα ακολουθήσει μια περίοδος φιλίας με επικεφαλείς τους Βενιζέλο και Kemal , αφήνοντας πίσω τους τις επεκτατικές τάσεις Τουρκίας (μέσω της οθωμανικής πολιτικής του συνεχούς επεκτατισμού) και Ελλάδας (μέσω της περιβόητης Μεγάλης Ιδέας που ονειρευόταν την Κωνσταντινούπολη και μέρη των Βαλκανίων)

Αυτή η «επίθεση φιλίας» θα κλονιστεί για λίγο  χάρη σε δύο γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια και μετά του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου . Το πρώτο ήταν ο νέος φόρος περιουσίας  που εισήχθη το 1942 στη Τουρκία, ο οποίος φόρος κατηγοριοποιούσε τους φορολογούμενους σε μουσουλμάνους και μη, με τους τελευταίους να πληρώνουν δεκαπλάσιο φόρο από τους πρώτους. Εξαιτίας αυτής της πολιτικής οι έλληνες , αρμένιοι , και εβραίοι βρέθηκαν σε δύσκολη θέση, καθώς όσοι δεν μπορούσαν να πληρώσουν συλλαμβάνονταν και στέλνονταν σε στρατόπεδα εργασίας ( κάτι σαν αγροτικές φυλακές) στην Ανατολή. Εκείνο το διάστημα η Ελλάδα βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή και δεν μπορούσε να διαμαρτυρηθεί ή να αντιδράσει. Η παραπάνω κατάσταση σταμάτησε μόνο όταν ο πόλεμος άρχισε να χάνεται από τους Ναζί.

Το δεύτερο γεγονός είχε να κάνει με την προσάρτηση των , μέχρι τότε ιταλικών, Δωδεκανήσων στην Ελλάδα το 1947 με τη συνθήκη του Παρισιού. Το τουρκικό κράτος αντέδρασε αρνητικά και οι τριβές ,χαμηλών παρόλα αυτά τόνων , δεν άργησαν να εμφανιστούν. Αυτή η αντιπαράθεση θα λήξη με την είσοδο και των δυο κρατών στο ΝΑΤΟ το 1952.

Τα δυο κράτη θα ξανά βρεθούν αντιμέτωπα το 1955 με την Τουρκία να αντιδρά στην ενδεχόμενη ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, η οποία θα οδηγήσει  στα βίαια επεισόδια των Σεπτεμβριανών του 1955, με την μειονότητα της Κων/πολης να γίνεται θύμα μιας καλά οργανωμένης κρατικής επίθεσης «αγανακτισμένων τούρκων πολιτών» σε μαγαζιά, σπίτια, εκκλησίες ,ακόμα και σε νεκροταφεία. Το 1974 η χούντα θα προσπαθήσει να ανατρέψει τον Μακάριο στην Κύπρο , παραβιάζοντας τη συνθήκη της Ζυρίχης (1960) η οποία όριζε την Κύπρο ως ανεξάρτητο κράτος, (προστατεύοντας τα δικαιώματα των τουρκοκυπρίων) και τα δυο κράτη εγγυήτριες δυνάμεις του νησιού. Έτσι η Τουρκία «νόμιμα» θα εισβάλει στο νησί για την προστασία του τουρκοκυπριακού πληθυσμού, αλλά θα παραμείνει «παράνομα». Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα τα προβλήματα των χορών θα αυξηθούν με κύρια θέματα της αντιπαράθεσης: τα χωρικά ύδατα, την υφαλοκρηπίδα, τον  εθνικό εναέριο χώρο, τα θέματα κυριαρχίας, την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, τις αεροναυτικές ασκήσεις κτλ..

Ο ρόλος της Ιστορίας

Ο κόσμος μπορεί πολύ εύκολα να φορτώσει όλες του τις προκαταλήψεις , τις έχθρες και τον εθνικισμό του στην ιστορία. Δεν είναι δύσκολο να πει κάποιος ότι έχει όλη την καλή διάθεση ,αλλά η «ιστορία» τον κάνει να βλέπει τα πράγματα αλλιώς. Το θέμα είναι ποια ιστορία. Υπάρχει μια ολόκληρη ιδεολογία που κατασκευάζει την ιστορία και το γράψιμο της. Υπάρχει μια ιδεολογία με συγκεκριμένα κίνητρα και πιστεύω. Και για να μην απομακρυνόμαστε από τα δυο κράτη μπορούμε πολύ απλά να πούμε ότι οι έλληνες και  οι τούρκοι έχουν εκπαιδευτεί να είναι εχθροί, αλλιώς χαλάει όλο το πράμα. Καταρρέει ο λόγος ύπαρξης του κράτους  , γεννιούνται χιλιάδες ερωτήματα για το περιβόητο παρελθόν, «την ελληνική ψυχή» , την εθνική ενότητα την ανακριβέστατη σύνδεση αρχαίας Ελλάδας- Βυζαντίου- ελληνικού κράτους κ.α πολλά.

ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Τα σχολικά βιβλία παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατασκευή της «αλήθειας» που ριζώνει βαθιά μέσα σε 7χρονα και 10χρονα μυαλά βιάζοντας την λογική τους πριν προλάβει καλά καλά να συνηθίσει στην  επεξεργασία των πληροφοριών που δέχεται. Φυσικά τα σχολικά βιβλία είναι άμεσα συνδεδεμένα με όλον τον υπόλοιπο μηχανισμό προπαγάνδας: ιστοριογραφία, δασκάλους, ΜΜΕ, κηρύγματα…. Καθώς μιλάμε για μια αλυσίδα μικρότερων μηχανισμών που ο ένας καλύπτει και ενισχύει τον άλλο. Παρόλα αυτά  θα σταθούμε μόνο στα βιβλία που  θεωρούμε τον πιο επικίνδυνο, απ τους  μηχανισμούς προπαγάνδας,  για τους πιτσιρικάδες καθώς όπως είπαμε και παραπάνω αποτελεί αδιάψευστο και αδιαμφισβήτητο κουβαλητή της «αλήθειας» στα μάτια ενός παιδιού και κατ επέκταση ενός γονιού που κρέμεται από οτιδήποτε κρύβεται κάτω απ τον μανδύα του «επίσημου» και του «μορφωμένου».

Στα σχολικά βιβλία παρατηρείτε ότι κάποια χρονικά διαστήματα προβάλουν τις «αλήθειες» πιο άμεσα και ωμά ,ενώ σε άλλα έμμεσα και «στολισμένα». Αυτή η διαφοροποίηση είναι που συνήθως αποκαλούν «δημοκρατική μεταρρύθμιση στα σχολικά βιβλία ιστορίας στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Δεν είναι λίγοι αυτοί που πέφτουν στην παγίδα του «εκδημοκρατισμού και της προόδου» αγνοώντας φυσικά ότι όταν προβάλλονται οι αλλαγές στα «ξεπερασμένα και συντηρητικά» βιβλία του παρελθόντος , το κράτος είτε ρίχνει το βάρος του σε κάποιον άλλο κρίκο της αλυσίδας του μηχανισμού προπαγάνδας χωρίς να χάνεται η αναγκαία ισορροπία που το ίδιο ορίζει , είτε καμουφλάρει τον ίδιο κρίκο (σχολικά βιβλία) με τέτοιο τρόπο ώστε να μην χάνεται η δυναμική του και τα θεμιτά αποτελέσματα.

Το έργο…..

Το πρώτο και πιο βασικό που καλλιεργείτε , κυρίως στις ηλικίες των 9 με 12, είναι ότι ανήκουν σε ένα ανώτερο έθνος. Στα σχολικά βιβλία ιστορίας ( κυρίως μέχρι και τις αρχές του 90) η αντίληψη περί ισότητας μεταξύ λαών , ή οι αλληλεπιδράσεις πολιτισμών και κουλτουρών , δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα. Οι Έλληνες καλλιεργούν με χίλιους δυο τρόπους την αντίληψη ότι αποτελούν τους «ιδρυτές» του παγκόσμιου πολιτισμού ,ενώ οι τούρκοι διδάσκουν ότι οι αρχαίοι πολιτισμοί του Αιγαίου (συμπεριλαμβανομένων των ελλήνων) εξελίχθηκαν χάρη στους τούρκους.

Με βάση το ελληνικό βιβλίο ιστορίας 6^ης δημοτικού (1989) ,το ελληνικό έθνος είναι γύρω στα 4000 χρόνια.

Σε γενικές γραμμές μαθαίναμε ότι Μετά κάτι πολέμους με τους Πέρσες , ένας νέος ελληνικός πολιτισμός δημιουργήθηκε τον οποίο σέβεται όλη η ανθρωπότητα ακόμα και στις μέρες μας. ..Αυτός ο πολιτισμός μετά διαδόθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο στα βάθη της ανατολής . Όταν οι έλληνες υποτάχθηκαν στους ρωμαίους , ο πολιτισμός μας εξαπλώθηκε στην Ευρώπη και έτσι αποτέλεσε τα θεμέλια του σημερινού πολιτισμού. Κατά τη διάρκεια του Βυζαντίου (το οποίο παραδόξως παρουσιάζεται ως ελληνικό)οι έλληνες πολέμησαν κατά των βαρβάρων για να σώσουν τον πολιτισμό τους και τον χριστιανισμό (εδώ έχουμε και το επίσης παράλογο πάντρεμα αρχαιοελληνισμού και χριστιανισμού). Ό Μωάμεθ ο Πορθητής σκέπασε αυτόν τον πολιτισμό ο οποίος όμως σώθηκε επειδή έλληνες διανοούμενοι κατάφεραν να αποδράσουν στην Ευρώπη και να σώσουν τον πολιτισμό… Οι έλληνες ήταν σκλάβοι των τούρκων για καμιά 400άρα χρόνια , αλλά  χάρη στην πίστη στο θεό και την πατριωτική ευλάβεια ..η ελληνική φυλή αναστήθηκε……

Τα τουρκικά σχολικά βιβλία της ίδιας περιόδου λένε μια άλλη απίστευτη ιστορία.

Αρχαιολογικές ανασκαφές και έρευνες στην Κεντρική Ασία έχουν δείξει ότι ο παλαιότερος πολιτισμός στον κόσμο μας ήταν η δημιουργία των Τούρκων .... Τούρκοι από την Κεντρική Ασία μετανάστευσαν σε διάφορα μέρη του κόσμου και βοήθησαν τους ιθαγενείς οι οποίοι ζούσαν ακόμη στην παλαιολιθική εποχή  να περάσουν  στη νεολιθική εποχή..

Στα ελληνικά βιβλία ιστορίας έχουμε τον Μέγα Αλέξανδρο να φέρνει τον πολιτισμό στους ανθρώπους της Ασίας. Στα τουρκικά από την άλλη τα πράγματα είναι ακριβώς ανάποδα:

τα πρώτα ανθρώπινα όντα ζούσαν στην Ασία..οι μεγάλες θρησκείες έχουν γεννηθεί στην Ασία .. Οι ασιάτες ήταν οι πρώτοι που εφεύραν  την πυρίτιδα, η μαγνητική πυξίδα, το χαρτί, την  πορσελάνη, το μετάξι, το γυαλί, το ημερολόγιο και τη  γραφή..

Η αφέλεια των παραπάνω ιστοριών δεν έχει να κάνει με το ότι είναι γραμμένη με έναν απλοϊκό τρόπο , για τα  μικρά παιδιά. Η παραπάνω γελοία ιστορία είναι σεβαστή και αποδεχτή ως η «επίσημη ιστορία μας»  σε Ελλάδα και Τουρκία και μπορούμε να την βρούμε  σε πολλά  ακαδημαϊκά βιβλία .

Μειώνοντας και δυσφημώντας τον «γείτονα»                

Η ανωτερότητα είναι πάντα σχετική και φυσικά απαιτεί να απαξιωθεί η άλλη πλευρά. Για να ενισχυθεί η άποψη ότι ένα έθνος είναι πολιτισμένο  θα πρέπει το παρελθόν , η καταγωγή και ο «χαρακτήρας» του γειτονικού έθνους να είναι βάρβαρο δηλαδή απολίτιστο. Γεγονότα του παρελθόντος κατασκευάζονται , μεγαλοποιούνται ή αξιολογούνται από αναχρονιστικά μοντέρνα πρότυπα, δίχως κανένα ιστορικό πλαίσιο και γνώση.

Οι τούρκοι μέχρι πρόσφατα παρουσιάζονταν στα παιδιά του δημοτικού κάπως έτσι:

Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος .. έκανε προετοιμασίες για την άμυνα της Κωνσταντινούπολης, , ενώ γνώριζε, όπως κάποτε ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες γνώριζε επίσης, ότι οι βάρβαροι τελικά θα κερδίσουν .. Ο Μωάμεθ ο πορθητής .. καλλιεργούσε το φανατισμό των Τούρκων στρατιωτών από τα πολλά υποσχόμενα πλούτη σε αυτή τη ζωή και την ευτυχία στον παράδεισο  .. Τρόμος και φρίκη ακολούθησε την κατάληψη της πόλης από τις σφαγές, τη λεηλασία, την υποδούλωση, τους βανδαλισμούς και άλλους βαρβαρισμούς. Εκείνοι που αναζήτησαν καταφύγιο στο ναό της Αγίας Σοφίας έπεσαν θύματα της  μανίας των γενιτσάρων.

Στις  αλλαγές που έγιναν στα βιβλία αργότερα ,τα περί  φανατισμένων τούρκων στρατιωτών, τρόμου και φρίκης , απομακρύνθηκαν , και έμειναν μόνο τα περί βανδαλισμών, λεηλασιών και σκοτωμών.

Στην  6η δημοτικού (1989) το πορτραίτο του τούρκου, γινόταν πιο ξεκάθαρο..

Είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς μια μεγαλύτερη καταστροφή για το έθνος από την υποδούλωση μας  στους Τούρκους. Οι Τούρκοι όντας άγριοι και χωρίς πολιτισμό…  δεν παραχώρησαν ούτε ένα  δικαίωμα στο υπόδουλου έθνος..

Σε νεότερα σχολικά βιβλία παρατηρείται μια ενδιαφέρουσα αντίφαση, μέσα από την οποία μπορούμε να πούμε ότι ξεκινά η προοδευτική προσέγγιση της ιστορίας και την εντοπίζουμε σε πολλά «καταγεγραμμένα» γεγονότα. Ο ιστορικός μαθαίνει στα πιτσιρίκια πως ο χριστιανικός πληθυσμός με τη βία αναγκαζόταν να ασπαστεί το Ισλάμ, πως οι εκκλησίες μετατράπηκαν σε τζαμιά, πως «σατανικές, αηδιαστικές και ανελέητες» απαγωγές παιδιών ενίσχυαν τις τάξεις των Γενιτσάρων και πως οι έλληνες έπρεπε να πληρώνουν μεγάλους φόρους για να επιβιώσουν μέσα από ταπεινώσεις και αδικία. Το επόμενο κεφάλαιο ,ωστόσο, αναφέρεται ,χωρίς κανένα σχόλιο σε ότι προηγήθηκε, στα προνόμια και την αυτονομία που είχε η ελληνορθόδοξη εκκλησία στην Οθωμανική αυτοκρατορία , με τις εκκλησίες να λειτουργούν κανονικά όπως επίσης και τα σχολεία.

Η ελληνορθόδοξη εκκλησία πρέπει να ξέρουμε ότι είχε απόλυτη αυτονομία και εξουσία πάνω στην χριστιανική κοινότητα σε ζητήματα διδασκαλίας, θρησκείας, κουλτούρας και δικαιοσύνης (ο πατριάρχης ήταν ταυτόχρονα και δικαστής όλων των υποθέσεων που αφορούσαν το εσωτερικό της ορθόδοξης κοινότητας -Run milleti). Δεν είναι τυχαίο ότι το πατριαρχείο και η ορθόδοξη εκκλησία ήταν ενάντια στην επανάσταση το 1821, γιατί με αυτόν τον τρόπο έχανε την προνομιακή της θέση , που φυσικά δεν είχε ούτε επί Βυζαντίου.

Δεν υπάρχει σημείο όπου οι τούρκοι να μην παρουσιάζονται   όπως παρακάτω:

η σφαγή της Χίου έδειξε σε ολόκληρο τον κόσμο την κτηνωδία των Τούρκων και τον απώτερο στόχο τους, την εξόντωση της ελληνικής φυλής..

..εκατοντάδες έλληνες άμαχοι σφαγιάστηκαν από τους τούρκους το 1922, την περίοδο του πολέμου..

Στα τουρκικά σχολικά βιβλία η κατάσταση δεν διαφέρει και πολύ, με βάση βιβλίο της 4^ης δημοτικού:

το 1200 π.Χ. βάρβαρες φυλές .. εισέβαλαν στην περιοχή η οποία αποτελεί την σημερινή  Ελλάδα . Με τον τρόπο αυτό  κατέστρεψαν την περιοχή και άσπλαχνα σκότωσαν τους ιθαγενείς. Οι Ρωμαίοι αποκάλεσαν αυτές τις άγνωστες φυλές

« Έλληνες»

Ενώ στην 5^η δημοτικού….

αυτοί οι Έλληνες αναμείχτηκαν  με άλλες φυλές που ήλθαν από την Ανατολία.. Στη συνέχεια αναμίχθηκαν με τους Μακεδόνες, τους Ρωμαίους, τους  Σλάβους και τους Αλβανούς. Γι’αυτό  οι Έλληνες του σήμερα δεν έχουν τίποτα το κοινό με τους αρχαίους Έλληνες, αλλά μια κοινή γλώσσα και ορισμένα έθιμα…

Έτσι η ιστορία «αποδεικνύει» το επιθυμητό σημείο! Το ότι δηλαδή οι «άλλοι» είναι πρόσφατοι ,ενώ «εμείς» παλιοί. Παρόλα αυτά υπάρχουν και διδάγματα τα οποία πρέπει να εμπεδωθούν…

Η Ελλάδα επιτέθηκε στην Οθωμανική  αυτοκρατορία (1912-13) όταν αυτή  βρισκόταν σε αδυναμία. Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου οι επιτιθέμενοι ενήργησαν με σκληρότητα. Σκότωσαν τους Τούρκους χωρίς  οίκτο…  Ως ότου οι Έλληνες  εκτιμήσουν  τις φιλικές μας διαθέσεις θα πρέπει να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί .. με την γείτονα. Τα τουρκόπουλα ,αγόρια και κορίτσια, πρέπει να το συνειδητοποιήσουν αυτό..

Το 1821 οι περισσότεροι απ τους τούρκους που ζούσαν στην Πελοπόννησο και τα νησιά δολοφονήθηκαν απ τους έλληνες..γύρω στις 45 με 50 χιλιάδες πέθαναν

Κατά τη διάρκεια του τουρκικού πολέμου ανεξαρτησίας ο ελληνικός στρατός σκότωνε αμάχους χωρίς δισταγμό , γυναίκες και παιδιά , και πυρπολούσε πόλεις και χωριά..

Και ως τελευταία δόση, κερασάκι στην τούρτα ,  για να είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσει ανεπανόρθωτες «βλάβες»  στα παιδιά όσον αφορά τα «ευσυγκίνητα χρόνια» , καθώς και απόδειξη του αδιάλλακτου ανελέητου ελληνικού χαρακτήρα, οι «ιστορικοί» τονίζουν ότι το 1821 «οι Έλληνες έδειξαν με τις πράξεις τους ότι είναι ικανοί να σκοτώσουν χωρίς έλεος ακόμη και μωρά στις κούνιες τους»

Παραλήψεις

Στα σχολικά βιβλία ιστορίας, δύο είναι οι βασικές κατηγορίες γεγονότων οι οποίες, επιδέξια,  απουσιάζουν. Η μια αφορά τις άσχημες και δυσάρεστες πράξεις «μας» και η δεύτερη τις αξιέπαινες πράξεις των «άλλων». Τα παιδιά του δημοτικού ποτέ δεν ακούν και δεν μαθαίνουν, αν η  φοβερή χώρας τους έβλαψε ή πλήγωσε ποτέ την άλλη πλευρά.

Στα τουρκικά βιβλία παρατηρούμαι ότι «όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την Κων/πόλη(το 1453) κανένας δεν πληγώθηκε ή τραυματίστηκε και ούτε φυσικά  πειράχτηκε κανενός  η περιουσία » ενώ στα ελληνικά « όταν στις 23 Σεπτέμβρη του 1821 οι έλληνες κατέλαβαν την Τρίπολη , ο ελληνικός στρατός όρμησε μέσα στην πόλη ..το τι ακολούθησε είναι δύσκολο να περιγραφεί»

Αυτό που ακολούθησε ήταν σφαγή. Ο Κολοκοτρώνης  στα απομνημονεύματα του γράφει « Από την Παρασκευή μέχρι την Κυριακή οι έλληνες στρατιώτες έσφαζαν γυναίκες, παιδιά και άντρες. 32.000 σκοτώθηκαν γύρω απ την Τρίπολη . Ένας άντρας από την Υδρα, είχε σκοτώσει μόνος του 90…στο τέλος στάλθηκε εντολή και η σφαγή σταμάτησε..»

Οι επεκτατικές και επιθετικές πολιτικές των «δικών» μας παρουσιάζονται είτε ως ανθρωπιστικές είτε ως κινήσεις καλής διάθεσης και θέλησης.

Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν μόνο σπουδαίος κατακτητής ..αλλά ένας άντρας που εκπολίτισε (την ανατολή)..Σεβάστηκε τη θρησκεία , τις παραδόσεις και τα έθιμα των κατακτημένων..

Ο Μωάμεθ ο πορθητής ( Sultan Mehmet II) είναι το καλύτερο παράδειγμα της μεγαλοσύνης και της ανθρωπιστικής προσέγγισης του τουρκικού έθνους. Άφησε τους κατοίκους (της Κωνσταντινούπολης) να ζήσουν όπως πριν και σεβάστηκε τη θρησκεία τους, τις παραδόσεις και τα έθιμά τους..

                                                         

Οι επεκτατικοί πόλεμοι έγιναν όλοι επειδή  συνήθως «δεν υπήρχε άλλη επιλογή» οι αρχαίοι έλληνες είχαν να αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες [ όταν χτίζαν τις αποικίες τους]. Η μεγαλύτερη ήταν η συμπεριφορά των ανθρώπων που ζούσαν εκεί. Οι ντόπιοι ήταν κάποιες φορές φιλικοί και κάποιες εχθρικοί [εννοώντας, υπερασπίστηκαν τον τόπο τους]. Στη δεύτερη περίπτωση οι έλληνες αναγκαζόταν να πολεμήσουν..

Ο Μουσταφά Κεμάλ (το 1919) δεν σεβάστηκε την συνθήκη των Σεβρών. Εξεγέρθηκε.. και ξεκίνησε πόλεμο εναντίων των ελλήνων [εννοώντας, υπερασπίστηκε τον τόπο του] Η Ελλάδα αναγκάστηκε να επιβάλει τη συνθήκη με τα όπλα…

Το Βυζάντιο… η Κωνσταντινούπολη είχε συμπιεστεί ανάμεσα σε τουρκικές περιοχές. Τα στενά του Βοσπόρου ήταν πολύ σημαντικά και δεν θα μπορούσαν να αφεθούν στον εχθρό..

Το Οθωμανικό κράτος δεν ήταν επιθετικό. Όταν όμως οι γείτονες το απείλησαν , και μόνο τότε, ενήργησε πρώτο για να αποτρέψει τον κίνδυνο..

Η θετική πλευρά του γείτονα  αγνοείται και απουσιάζει. Τα παιδιά στα σχολεία της Τουρκίας διδάσκονται ότι οι Ίωνες ήταν άνθρωποι «τελείως άσχετοι με τους αρχαίους έλληνες» και η οποιαδήποτε αναφορά στον Όμηρο ή τον Δημόκριτο , ή και στη γλώσσα που μιλούσαν αποφεύγεται διακριτικά .  Στα ελληνικά σχολεία δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά για την κληρονομιά του ισχυρού οθωμανικού πολιτισμού. Για τους έλληνες, ανήλικους και ενήλικους, η οθωμανική αυτοκρατορία με τον βαρβαρισμό είναι συνώνυμα. Οι πόλεμοι ανεξαρτησίας και των δυο λαών, και ότι αυτοί σήμαιναν για την εποχή τους επίσης μένει στην αφάνεια . Η επανάσταση του 1821 ήταν σημείο καμπής για την ιστορία των βαλκάνιων και την εξέλιξή τους, ενώ ο αγώνας των τούρκων για ανεξαρτησία ήταν ένας από τους πρώτους αντι-ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην ιστορία. Παρόλα αυτά οι τούρκοι διδάσκουν ότι επί οθωμανικής αυτοκρατορίας όλα ήταν μια χαρά στα Βαλκάνια ..Η Ρωσία ξεσήκωσε την Ελλάδα χωρίς λόγο να επαναστατήσει ..όλη η Ευρώπη βοήθησε τους έλληνες …και μετά την παρέμβαση Γαλλίας Αγγλίας η Ελλάδα έγινε ανεξάρτητη.. Οι έλληνες διδάσκουν ότι Τον Μάιο του 1919 ο ελληνικός στρατός αποβιβάστηκε στη Σμύρνη..Ο Κεμάλ αρνήθηκε να συμμορφωθεί με τη συνθήκη των Σεβρών και πολέμησε εναντίων των ελλήνων..Αργότερα με τις μεγάλες δυνάμεις να τον στηρίζουν , κατάφερε να μας νικήσει..

Κανένας λόγος , καμία αναφορά στους ανθρώπους, σε προσωπικούς αγώνες ελευθερίας, στις έννοιες της αυτονομίας, της ανεξαρτησίας (όχι απαραίτητα εθνικής), την αυτοδιάθεσης  και αυτοδιεύθυνσης.  Το μόνο που πρέπει να ξέρουν οι πιτσιρικάδες είναι ότι κάτι δεν πάει καλά με τα σύνορα μας και ίσως μας ανήκει κάτι παραπάνω. Φαίνεται πάρα πολύ απλό και αστείο το όλο «ιστορικό παραμύθι» παρόλα αυτά αν σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για μια συνεχή πλύση εγκεφάλου από τον 6^ο και 7^ο χρόνο της ηλικίας μέχρι όσο πάει , μπορεί εύκολα να καταλάβει τη ζημιά που γίνεται.  Οι τροποποιήσεις των βιβλίων ,όσο κι αν αλλάζουν την εικόνα , δεν απομακρύνονται από τον βασικό στόχο ο οποίος είναι η δημιουργία υπάκουων υπηκόων .

Άλλωστε η αλήθεια απέχει πολύ από την κατασκευασμένη ιστορία. Η αλήθεια μας επιβεβαιώνει πολύ εύκολα ότι οι βαρβαρότητες των κρατών δεν συγκρίνονται με τίποτε άλλο ….