Σχετικά με τα γεγονότα της Τετάρτης 5ης μαη και την στάση ενός κομματιού του αναρχικού χώρου.

Σχετικά με τα γεγονότα της Τετάρτης 5ης μαη και την στάση ενός κομματιού του αναρχικού χώρου. 

Αναμφίβολα η πορεία της Τετάρτης είχε κατακτήσει ήδη μία θέση στην ιστόρια καιρό πριν την έναρξή της λόγω τόσο των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών όσο και των χρονικών πλαισίων στα οποία θα διεξαγόταν.
Ο θάνατος του επαναστάτη Λάμπρου Φούντα, η σύλληψη 6 συντρόφων για τον Επαναστατικό Αγώνα εκ' των οποίων οι 3 έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη και οι υπόλοιποι έχουν κρατήσει αξιοσημείωτη αξιοπρεπή στάση όχι μόνο χωρίς να κατακρίνουν κανένα μέσο αγώνα αλλά στηρίζοντας παράλληλα τον πόλεμο που μαίνεται ανάμεσα στους αμετανόητους επαναστάτες και το υπάρχον σε όλες του τις εκφάνσεις, οι διώξεις του κράτους ενάντια σε αναρχικούς και οι φυλακίσεις όσων συλλαμβάνονται (18 φυλακισμένοι τη στιγμή που μιλάμε δεκάδες διωκόμενοι και εντάλματα σύλληψης, επικηρύξεις).

Η σημαντικότητα της συγκεκριμένης πορείας όμως οφείλεται κυρίως στο εξαγριωμένο πλήθος το οποίο θα διαδήλωνε ενάντια στα νέα μέτρα του καθεστώτος και στο Δ.Ν.Τ. Ολοι μας ήμασταν σε θέση να γνωρίζουμε ότι αυτό το εξαγριωμένο πλήθος άσχετα με το αν είχε ή δεν είχε συγκρουσιάκες διαθέσεις αποτελούνταν από όλων των ειδών κοινωνικά κομμάτια, από νεόπλουτους μικροαστούς οι οποίοι μία μέρα μετά την πορεία φώναζαν από τις παραλίες τις μυκόνου "δεν θα μας παρεις το Cayen Oli ren oli ren", μέχρι ανθρώπους οι οποίοι λόγω των συνθηκών και βιώνοντας το ξεκάθαρο αδιέξοδο του καπιταλισμού, μιας και οι ανέσεις και η ευημερία που προσέφερε μέχρι πρότινος έχουν καταρρεύσει, έχει άρχίσει να κατεβαίνει στον δρόμο ψάχνοντας να βρει τα δικά του μονοπάτια.

Προφανώς η θέση των αναρχικών στην συγκεκριμένη πορεία έπρεπε να είναι ξεκάθαρη. Με λίγα λόγια οι αναρχικοί έπρεπε να οικειοποιηθούν επιθετικές πρακτικές τις οποίες ιστορικά χρησιμοποιεί ο αναρχικός/επαναστατικός χώρος για να επιτεθεί στην κυριαρχία.

Επίσης αυτονόητο είναι ότι αυτό έπρεπε να συμβεί με μέσα τα οποία βρίσκουν εύκολο και γρήγορο πεδίο διάχυσης με σκοπό να εξαπλωθεί το συντομότερο δυνατό και με τον πιο άμεσο τρόπο η εξεγερτική/επαναστατική βία στους δρόμους της πόλης. Σε όλη την διάρκεια της πορείας σπάστηκαν και λεηλατήθηκαν εμπορικά καταστήματα, πολυτελή και κρατικά αυτοκίνητα, τράπεζες, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, υπουργεία, δημόσια κτήρια κλπ, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της διαδήλωσης στόχευε σε σύγκρουση στη βουλή η οποία έλαβε σημαντικές διαστάσεις. Κάποιες ώρες αργότερα δημοσιοποιήται από τα Μ.Μ.Ε ο θάνατος 3 εργαζομένων από ασφυξία στο κτίριο της Marfin Bank.

Προφανώς πριν ασκηθεί κριτική σε σχέση με το γεγονός είναι απαραίτητο να καταλογίσουμε τις ευθύνες του καθενός για να βγούνε και κάποια τελικά συμπεράσματα.

Είναι ξεκάθαρες λοιπόν τόσο οι ευθύνες του Βγενόπουλου ο οποίος προέβει σε έναν ξεκάθαρο εργασιακό εκβίασμο με συνέπεια την απόλυση κάτι το οποίο όμως δεν πρέπει να μας εκπλήσει μιας και μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους καπιταλιστές στην χώρα, όσο και των ίδιων των εργαζομένων οι οποίοι έχοντας γνώση του γεγονότος, αλλά και το ότι η τράπεζα θα αποτελούσε σίγουρα στόχο, επέλεξαν να παραμείνουν κλειδωμένοι μέσα σαν τα ποντίκια, ως ανθρώπινη ασπίδα, με το σκεπτικό οτι δεν υπήρχε το ενδεχόμενο να κινδυνέυσει η σωματική τους ακεραιότητα διότι θα ήταν σε θέση να ανταπεξέλθουν, κάτι το οποίο τελικώς αποδείχθηκε λανθασμένο.

Θεωρούμε αναμφίβολο ότι αν τελικά ο εμπρησμός της τράπεζας έγινε από αναρχικούς, δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν αν υπάρχει κάποιος στον τρίτο όροφο άρα συνεπως πρόκειται για ατύχημα.

Άλλωστε η πορεία χειροκροτούσε στο μεγαλύτερο μέρος της τους εμπρησμούς τραπεζών ενώ φαίνεται και σε video οτι την στιγμή που η τράπεζα είχε πυρποληθεί και περνούσε η πορεία αντικρίζοντας τους εργαζόμενους στα μπαλκόνια να χαζεύουν, απλά τους κοίταζε αδιάφορα ενώ δεν έλλειπαν και τα σχόλια του τύπου "να καούν", "να μάθουν να δουλευουνε όταν έχει απεργία" κ.α. προφανώς χωρίς κανείς απ' αυτούς να είναι σε θέση να προβλέψει τί θα συμβεί.

Τελικώς τα παραπάνω γεγονότα έχουν στρεβλωθεί προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους πολιτικάντικους σκοπούς διαφόρων αποχρώσεων: η παραπληροφόρηση ξεκίνησε από τα Μ.Μ.Ε τα οποία από την πρώτη στιγμή μετέφρασαν το γεγονός ως δολοφονία υπονοόντας την ύπαρξη πρόθεσης των εξεγερμένων/επαναστατών με σκοπό να χτυπήσει ηθικά τους επαναστάτες σε μια προσπάθεια διάσωσης του καθεστώτος από ενδεχόμενη εξέγερση.

Τα ηνία στη συνέχεια ανέλαβε η ηγεμονική κλίκα συκοφαντών συσπείρωση "αναρχικών", η οποία συνέδεσε το γεγονός του εμπρησμού της marfin με συγκεκριμένη ομαδοποιήση εξεγερμένων, η οποία είχε ενεργό δράση τόσο σε αυτή όσο και σε προηγούμενες πορείες.

Συγκεκριμένα αναφέροντας κάποια γεγονότα εξεγερσιακής βίας που υπερβαίνει τα αποδεκτά από αυτούς επίπεδα και παραγνωρίζοντας το γεγονός οτι η βία αυτή -που σε καμία περίπτωση δεν είχε ως σκοπό τη δολοφονία αλλά την τρομοκράτηση- στράφηκε αποκλειστικά και μόνο εναντίον ρουφιάνων στοχεύοντας αυτούς και όχι τυχαίους ανθρώπους όπως άφησε να εννοηθεί, υποστήριξαν πως ο εμπρησμός της marfin έγινε από τα ίδια άτομα που επιτέθηκαν στο βιβλιωπολείο ΙΑΝΟΣ.

Ηταν προφανές σε όσους ήταν εκεί ότι ο συγκεκριμένος επαναστατικός σχηματισμός που ευθύνεται για την επίθεση στον ΙΑΝΟ δρούσε εξ' αριστερών της πορείας η οποία ήταν σχεδόν αδιαπέραστη από τις κομματικές και μη αλυσίδες. Αρα η συγκεκριμένη σύνδεση προκύπτει καθαρά και μόνο από πρόθεση στοχοποιήσης πολιτικών δυνάμεων τις οποίες η συγκεκριμένη φάρα γραφικών πολιτικάντηδων αντιλαμβάνεται ως αντίπαλες.

Το επόμενο βήμα ήταν να πάρουν θέση εθελούσια ή εκβιαστικά σε σχέση με τα γεγονότα της 5ης Μάη σχεδόν όλες οι πολιτικές συνιστώσες του χώρου θεωρώντας ώς δεδομένο ένα διαστρεβλωμένο γεγονός και έχοντας ως κύριο συστατικό το στοιχείο της προκατάληψης.

Δεν διστάζουν να κατηγορήσουν συγκεκριμένους συντρόφους με ψευδείς βεβαιότητες της μορφής "εγώ ξέρω ότι ήθελαν να σκοτώσουν και επειδή δεν τα κατάφεραν στον ΙΑΝΟ πήγαν απέναντι" μέσα σε συνελεύσεις, σε πηγαδάκια και σε καφενεία που όλοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι αποτελούν πηγές πληροφοριών της αστυνομίας. Και όλα αυτά ενώ εκκρεμεί μια βαρύτατη κατηγορία.

Οι γνωστοί ρήτορες παίζοντας το πολιτικάντικο παιχνίδι τους χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και λυπούνται για τα 3 νεκρά τραπεζίκα στελέχη βαφτίζοντάς τους εργάτες για τη δημιουργία εντυπώσεων και μόνο, επεξηγώντας για το τι εστί ορθή αναρχία σύμφωνα με τις αρχές του καθε μαλάκα που στοχοποιεί τους μέχρι χτες αν και μακριά συντρόφους του, καθαρά και μόνο για το προσωπικό του όφελος σε ένα αηδιαστικό παιχνίδι κύρους και εξουσίας, και την αυτάρεσκη ιδεολογικοποιημένη παπαριά του.
 Το προσωπικό κόμπλεξ του καθενός ξεπετάγεται όπως ακριβώς η πορδή χρεώνοντας τις κατηγορίες της ανθρωποκτονίας από πρόθεση σε πολύ συγκεκριμένα άτομα και συκοφαντώντας μια τάση της αναρχίας φωνάζοντας παράλληλα να απωμονωθούν, να χτυπηθούν και δεν ξέρω και εγω τι άλλο.

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι την εν λόγω απομόνωση ακολουθεί η καταστολή, όπως συνέβη και στην περιπτωση της δολοφονίας του αναρχικού Χριστόφορου Μαρίνου, στον οποίο οι τότε σιχαμένοι κουτσομπόληδες χρέωναν αντίστοιχα δολοφονίες.

Οι ευθύνες λοιπόν όλων αυτών που σήμερα στοχοποιούν τους συντρόφους μας αυθαίρετα σαν μπάτσοι και δικαστές είναι ΒΑΡΥΤΑΤΕΣ για ότι θα ακολουθήσει αύριο. Και επειδη δεν μας αρέσει να μας επικαλούνται μετά το θάνατό μας, πολιτικό ή πραγματικό, διαχωρίζουμε εμείς πρώτοι τη θέση μας.

Τα παραπάνω μπορούν να αποτελέσουν εκτός από το αναγκαίο ξεκαθάρισμα της θέσης κάποιων συντρόφων που συμμετείχαμε στον σχηματισμό που επιτέθηκε εναντίον κρατικών-καπιταλιστικών στοχων κατά τη διάρκεια της πορείας, και μία αφορμή-εισαγωγή για μια ευρύτερη τοποθέτηση σε ένα διάλογο που άνοιξε πρόσφατα μέσα στον αντιεξουσιαστικό χώρο, δυστυχώς με τους χειρότερους δυνατούς όρους.

Eυθύνη και βία 

Εκτός από τη φυσική αυτουργία, οι δολοπλόκοι του καφενειακού "αναρχισμού" χρεώνουν και την ηθική αυτουργία για την περίπτωση που τελικά διαψευστούν ως προς την πρώτη.

Γράφηκε πολλαπλές φορές η φράση "Δεν μας ταιριάζει η λογική των παράπλευρων απωλειών". Θα συμπληρώσουμε ότι πρόκειται για στρατιωτική λογική που υπολογίζει τους ανθρώπους απλά και μόνο ως χρήσιμο πολεμικό υλικό.

Τελευταία χρησιμοποιείται από διάφορα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ κράτη αναφερόμενο στους αμάχους απ' το έδαφος του εχθρού τους, θέλοντας να δείξει ότι οι άνθρωποι του υπό κατάκτηση εδάφους παρ' ότι δολοφονούνται συστηματικά, μπορούν να αποτελέσουν δυνητικά ΔΙΚΟΥΣ τους πολίτες, γι αυτό και τους αναφέρουν ως δικές τους απώλειες.

Είναι φυσικό ως επαναστάτες να μην έχουμε καμία σχέση με αυτή τη λογική και να μη μετράμε την ανθρώπινη ζωή με λογικές οικονομίας. Για εμάς οι νεκροί ήταν θύματα πολέμου. Δυστυχώς ανήκουν στην κατηγορία εκείνη που δεν πρόλαβαν να πάρουν θέση σε αυτόν τον πόλεμο. Ξέρουμε επίσης και ξέραμε πάντα ότι τα μέσα που χρησιμοποιούνται είναι επικίνδυνα.

Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που συμβαίνουν ανάλογα ατυχήματα. Πράγμα που σημαίνει ότι την επιλογή της χρήσης τους βαραίνει τεράστια ευθύνη.

ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΟΜΩΣ αποτελεί και η επιλογή της ΜΗ ΧΡΗΣΗΣ τους.

Συνεπάγεται την αμβλυνση του επαναστατικού πολέμου και άρα τη συναίνεση στη βία της κυριαρχίας.

Αυτή που το προηγούμενο καλοκαίρι έκαψε δεκάδες ανθρώπους για να φτιαχτούν αυτοκινητόδρομοι όπου άνθρωποι θα διακινούνται σαν εμπορεύματα σε ταχύτατα κινούμενες μάζες σιδερικών κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να γίνουν ένα μ' αυτές, για να εργαστούν ως γρανάζια της καπιταλιστικής μηχανής, να καταναλώσουν τα σκουπίδια της και αν τη γλιτώσουν να πεθάνουν από καρκίνο που προκαλεί το σύστημα κινητής τηλεφωνίας που όλοι χρησιμοποιούν (άρα φέρουν ευθύνη).

Αυτή που χρηματοδοτούμενη από το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, κατασκευάζει από βόμβες υπερσύγχρονης τεχνολογίας μέχρι δακρυγόνα και νευροπαραλύτικα συστήματα, για να κρατά ελεγχόμενα τα πλήθη που ενίοτε η παρουσία τους στο δρόμο μπορεί να προκαλέσει ας πούμε... ΕΜΠΡΗΣΜΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ.

Για να μην κοροϊδευόμαστε το συμπέρασμα είναι προφανές. Η χρήση των μέσων της βίας πρέπει να είναι ΣΤΑΘΜΙΣΜΕΝΗ.
Σε μία έκρυθμη κατάσταση όμως όπως η εν λόγω πορεία ή μία εξέγερση, υπάρχουν και απρόβλεπτες συνέπειες.

 Και για να ξεκαθαρίσουμε πάλι τη θέση μας, τα παραπάνω τα γράφουμε όχι για να αποποιηθούμε την ευθύνη αλλά γιατί μας φαίνεται γελοία μία αποποίηση ευθυνών.

Γιατί δεν γνωρίζουμε αν το έπραξαν σύντροφοι πράγμα που είναι το πιθανότερο, αλλά αν αυτό ισχύει εμείς σε αντίθεση με τους άρρωστους πολιτικάντηδες ΞΕΡΟΥΜΕ ότι κανένας σύντροφος δεν θα έβαζε φωτιά στο κτίριο αν είχε διανοηθεί ότι υπάρχει περίπτωση να πεθάνουν τυχαίοι άνθρωπόι μέσα σε αυτό. σχέσεις μεταξύ παραδοσιακής αναρχίας και μηδενιστικών ρευμάτων

Αναφορικά με την ηθική αυτουργία για την οποία μιλάγαμε πριν έχει γίνει σαφής προσπάθεια να χρεωθεί ο θάνατος των 3 σε μία τάση του χώρου που προσδιορίζουν ως μηδενιστική, χουλιγκανίστικη και πολλά άλλα. Κι όμως οι σχέσεις τις οποίες προσπαθούν να διακόψουν δεν εμφανίστηκαν σήμερα
.
Η μηδενίστική τάση συνυπάρχει με την παραδοσιακή αναρχία με μία σχεδόν ερωτική σχέση αγάπης και μίσους από την εποχή του Μπακούνιν και του Νετσάγιεφ.
Και οι χουλιγκάνοι στους οποίους απαξιωτικά αναφέρονται τώρα ήταν η άγρια νεολαία που τιμούσαν στα μαθητικά απ' το '91 μέχρι το Δεκέμβρη του 2008.

 Ας ξεκαθαρίσουμε πάλι τη θέση μας για να μη μας διαστρεβλώσουν οι ψωνισμένοι πολιτικάντηδες:
Δεν είμαστε ούτε Μπακουνινικοι ούτε Νετσαγιεφικοί.
Δεν έχουμε ούτε θεούς ούτε δαίμονες.

Ως αναρχικοί αναφερόμαστε κριτικά στις στάσεις, τις αντιλήψεις και τις επιλογές σημαντικών επαναστατών αναγνωρίζοντας τόσο το έργο τους, όσο και -στη συγκεκριμένη περίπτωση- τις εξουσιαστικές διαστροφές τους.

Το ότι δεν είμαστε χουλιγκάνοι είναι αυτονόητο, εφ' όσων ως αναρχικοί δεν μπορούμε να είμαστε οπαδοί του αθλητικού θεάματος, αλλά αναγνωρίζουμε πάλι ότι οι νεολαίοι των γηπέδων, οι μπάχαλοι, και οι λοιποί λούμπεν αποτελούν κομμάτια μιας γαμημένης κοινωνίας, μέσα απ' τα οποία συναντάμε οργισμένους ανθρώπους και με πραγματικές συνθέσεις συστρατεύονται μαζί μας στον επαναστατικό πόλεμο.

Και έπρεπε να ξέρουν αυτοί οι "έμπειροι" που αγιοποιούν την κοινωνία, ότι κανένας οικογενειάρχης δεν "ξύπνησε" όλα αυτά τα χρόνια σε αντίθεση με αυτά τα "τσογλάνια" που ενώ κινούνται σιγά σιγά προς το μέρος μας, οι σχιζοφρενείς ηγετίσκοι φροντίζουν να τους απομακρύνουν μη και χαλάσει η "καθαρή" τους αδράνια.

Όσον αφορά το πεδίο της θεωρητικής αντιπαράθεσης, θεωρούμε ότι αν η αναρχία έχει αυτοσεβασμό, πρέπει να μην αγκυλώνεται σε παρωχημένες αντιλήψεις αλλά να συνθέτει παλιά και νέα ρεύματα σκέψης συμπεριλαμβανομένου και του μηδενισμού-ατομικισμού.

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι δήθεν ρηξιακές διαφορές προκύπτουν κυρίως ύστερα από την όχι και τόσο πολιτική αντιπαράθεση που ξεκινάει ανάμεσα σ' αυτούς που προτίθενται να τα παίξουν όλα για όλα (είτε είναι ατομικιστές είτε είναι αναρχοσυνδικαλιστές) και σε αυτούς που θέλουν να κρατήσουν ισορροπίες με το καθεστώς.

Και κάπως έτσι περνάμε στο μείζων θέμα που είναι η σχέση του δημόσιου ανοιχτού πολιτικού αγώνα με το αντάρτικο.

Έχει γραφτεί πολλές φορές ότι το αντάρτικο είναι αδιέξοδο, και έχει ασκηθεί κριτική στις λεγόμενες επαναστατικές πρωτοπορίες. Τους καταλογίζεται επίσης η ευθύνη για την ήττα σημαντικών κινημάτων ανά τον κόσμο, θεωρώντας ότι εκθέτουν στην κρατική καταστολή τα δημόσια εγχειρήματα αντίστασης και ότι οι βίαιες δράσεις γίνονται αφορμή για συκοφάντηση του αγώνα τους. Ξεχνούν αφ' ενός ότι η υπαρξη της δυνατότητας δημόσιας παρουσίας δεν χαρίζεται από κανένα καθεστώς, διεκδικείται και κατακτιέται, και άρα αν δεν υπάρχει αντάρτικο υπάρχουν λιγότερες δυνάμεις να το υπερασπιστούν, και αφ' ετέρου ότι αν δεν υπάρχει δημόσια παρουσία, απ' όπου οι ανταρτικες δυνάμεις τροφοδοτούνται, δεν υπάρχει αντάρτικο. Το λογικό άλμα που γίνεται κατά την καταγραφή ιστορικών γεγονότων, είναι ότι από την ταυτόχρονη ήττα του αντάρτικου και των κινημάτων βγαίνει αυθαίρετα το συμπέρασμα ότι ευθύνεται το πρώτο (λόγω ενοχικών και ηττοπαθών λογικών που προωθούν την ακίνδυνη ειρηνική συνύπαρξη με το κράτος).

Όσον αφορά την υπόθεση ότι τα αντάρτικα χτυπήματα δίνουν αφορμή για συκοφαντία του αγώνα είναι ανυπόστατη εφ' όσον πάντα αποτελούν σημαντικά μηνύματα εξέγερσης.

Όσον αφορά την κατηγορία η οποία λειτουργεί σαν αυτοκόλλητο σε όσους επιλέξουν να πορευτούν συγκρουσιακά είτε αντάρτικα είτε στο δρόμο, ότι δηλαδή αυτοχρίζονται επαναστατική πρωτοπορεία, σήμερα όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά κάθε επαναστατική ομάδα που δρα βίαια καλεί και άλλους να το κάνουν επισημαίνοντας ότι το μόνο που χρειάζεται για να πράξεις, είναι να σκεφτείς και να αποφασίσεις.
Τώρα το αν είναι οι ενοχές τους μην τυχόν και γίνουν πρωτοπορεία που τους κρατάνε καθηλωμένους στα αμφιθέατρα ή φόβος σίγουρα ούτε αυτοί μπορούν να το διακρίνουν.

Να σημειωθεί επίσης ότι την περίοδο που δυανύουμε, στον Ελλαδικό χώρο, υπάρχουν και ομάδες "αναρχικών", που ενώ όταν η αντάρτικη δράση γίνεται στο εξωτερικό ή σε παρελθοντικό χρόνο χειροκροτήται, όταν γίνεται δίπλα τους απαξιώνεται.

Μιλάμε πχ για τη συσπείρωση, άτομα της οποίας επιχαίρουν όταν οι φονταμενταλιστές επιτίθενται κυριολεκτικά τυφλά και τρώνε καμια 10ρια μπάτσους και καμια 20ρια άσχετους, ή πανηγυρίζουν με την επίθεση στους δίδυμους πύργους.

Ή για όσους αναφέρονται με τιμή και σεβασμό στη γερμανική ένοπλη επαναστατική οργάνωση RAF παρ' ότι έφεραν κομμουνιστικές αντιλήψεις και συνεργάστηκαν για ένα μικρό διάστημα με το σοβιετικό καθεστώς, παρ' ότι μία βόμβα που τοποθέτησαν σκότωσε υπαλλήλους εφημερίδας επειδή οι μπάτσοι αγνόησαν το τηλεφώνημα και δεν εκκένωσαν το κτήριο (προφανώς δεν ασκούμε υπό αυτούς τους όρους κριτική στη RAF απλά τονίζουμε την ύπαρξη δύο μέτρων και σταθμών).

Σίγουρα σε ένα αναρχικό κείμενο δεν ταιριάζει μόνο η κριτική και η κατάθεση απόψεων χωρίς ΠΡΟΤΑΓΜΑ 

Χωρίς αμφιβολία λοιπόν δεν υπάρχει πιο απαραίτητο συστατικό την συγκεκριμένη χρονική περίοδο από αυτό της εξεγερτικής βίας και συνεπώς θεωρούμε σκοπό μας την όξυνση του εμφύλιου επαναστατικού πολέμου και την διαρκή εξέγερση, να διαδόσουμε την φλόγα της αντικρατικής-αντικαπιταλιστικής βίας σε όλους τους χώρους και χρόνους της μητρόπολης.

Να τη μετατρέψουμε σε χώρο κοινωνικής σύνθεσης όπου θα διεξάγεται ο συνεχης πολύμορφος αγώνας για την αναρχία.

Μέσο και σκοπός ταυτόχρονα της διάδοσης της εξέγερσης είναι η αναρχική οργάνωση σε όλα τα επίπεδα. Η οργάνωση για την οποία μιλάμε δεν είναι η μαζικοποίηση σε πολυπληθείς συνελεύσεις που εκ των πραγμάτων δεν παράγουν έργο -χωρίς να θεωρούμε άχρηστη την ύπαρξη ενός γενικού συντονισμού των δυνάμεων μας- αλλά η συγκρότηση δυναμικών ομάδων που θα παρεμβαίνουν σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής αναδεικνύοντας το πρόταγμα της ελευθερίας με όλους τους τρόπους.
Από αφισοκολήσεις μεχρι παρεμβάσεις και από τρικάκια μέχρι σπασίματα και μπόγιες να δηλώνουμε συνεχώς την παρουσία της εξεγερτικής δύναμης.

ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΞΕΓΕΡΤΙΚΟΣ/ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ.

 ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ.


μία ομάδα συντρόφων που συνέβαλε στην καταστροφική δραστηριότητα στο κέντρο της Αθήνας κατά τη διάρκεια της πορείας της 5ης Μάη