Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

RADICAL FANS UNITED festival 2


Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
ύστερα από μαραθώνιες συζητήσεις και πολύωρες συσκέψεις, η Ενωμένη Οργανωτική Επιτροπή για τη Διάσωση των Αθλοπαιδιών και της Οπαδικής Αλληλεγγύης σας ενημερώνει ότι:

α) το φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί στις 4-5-6 Ιουνίου στο λόφο του Στρέφη στα Εξάρχεια με τελετή έναρξης την Παρασκευή 4 Ιουνίου και ώρα 19:00

β) έχουμε ήδη καταλήξει στο πρόγραμμα και τη μορφή του φεστιβάλ και την επόμενη εβδομάδα θα δημοσιευτεί η πλήρης μορφή του τόσο στο blog όσο και στους τοίχους της πόλης με αφίσα που θα το προπαγανδίζει

γ) όπως και πέρυσι έτσι και φέτος θα διεξαχθεί τουρνουά ποδοσφαίρου 5x5 και μπάσκετ 3x3, στα οποία για να συμμετάσχετε με την ομάδα σας αρκεί απλά ένα e-mail (στο rfu@fan.com) με το όνομα της ομάδας και το άθλημα (ή και τα δύο αν θέλετε) που θα θέλατε να δηλώσετε συμμετοχή.

δ) εντός ημερών θα υπάρξει και τηλέφωνο επικοινωνίας για να διευκολυνθεί τόσο η δήλωση συμμετοχών όσο και τυχόν απορίες που μπορεί να προκύψουν

Με οπαδικούς χαιρετισμούς,
Radical Fans United

ΥΓ. Όσοι και όσες παρευρεθήκατε πέρυσι σίγουρα θα έχετε κάτι για να θυμάστε από το πρώτο οπαδικό φεστιβάλ στην Ελλάδα. Θα θέλαμε λοιπόν όσοι το επιθυμείτε, να αφήσετε κάποιο σχόλιο με την εμπειρία που αποκτήσατε έτσι ώστε να δημιουργήσουμε από τώρα κλίμα ευφορίας αλλά και γνωστοποίησης του περσινού γεγονοτός σε όσους δεν κατάφεραν να έρθουν.
ΥΓ2. Επίσης, όσοι και όσες παρευρεθήκατε πέρυσι και έχετε να μας προτείνετε κάτι για την καλύτερη διεξαγωγή του φετινού φεστιβάλ, αρακαλείστε θερμά να στείλετε την κριτική και τα σχόλιά σας στο e-mail μας (rfu@fan.com).
ΥΓ3. Ορίστε και τι συνέβη πέρυσι (copy-paste τα links):
http://rfu.blogspot.com/2009/06/27-286-2-rfu-festi
val.html
http://rfu.blogspot.com/2009/06/blog-post_25.html
http://rfu.blogspot.com/2009/06/blog-post_29.html
http://rfu.blogspot.com/2009/07/blog-post.html
http://rfu.blogspot.com/2009/07/k-k.html
http://rfu.blogspot.com/2009/07/blog-post_10.html
ΥΓ4. Περιττό να τονίσουμε ότι φέτος θα θέλαμε να δούμε πολλούς από εσάς που δεν ήρθατε πέρυσι είτε επειδή δεν το μάθετε, είτε επειδή δεν μπορέσατε, είτε επειδή διστάσατε. Σας περιμένουμε όλους!

http://rfu.blogspot.com/

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

λίγα λόγια για την απεργία της 20ης μάη


http://istanbulizein.wordpress.com/2010/05/25/λίγα-λόγια-για-την-απεργία-της-20ης-μάη/


Η πορεία της 20ης Μάη θα αποτελέσει ορόσημο ως μία από τις πιο ήρεμες μεγάλες πορείες κατά τη περίοδο της «Μεταπολίτευσης». Παρότι οι κάτοικοι τους Γιουνανίας παραδίδονται άνευ όρων στη μηχανή άλεσης ανθρώπινου κρέατος του ΔΝΤ από τους «προδότες» εξουσιαστές τους, θα περίμενε κανείς η αντίδραση να ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Ωστόσο τα πράγματα  δεν ήταν έτσι, αντιθέτως. Ο κόσμος αισθητά λιγότερος στους δρόμους σε σχέση με την 5η του Μάη, η συνθηματολογία «γηπεδική» και ο στόχος των διαδηλωτών μάλλον ασαφής. Να καεί το μπουρδέλο ή όχι τελικά;Μήπως να περιμένουμε να μας δώσουν άλλη μία ευκαιρία για να τους ψηφίσουμε την ερχόμενη φορά; Έχουμε άραγε αντιληφθεί τι μας έρχεται κατακούτελα τα επόμενα χρόνια; Το ότι οφείλουμε να ρίξουμε το ΔΝΤ και τη κυβέρνησή του πριν είναι για μας αργά; Τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα πότε θα επιχειρήσουν να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους;
Με το κυνήγι των μαγισσών να συνεχίζεται από τους στρατούς του Χρυσοχουντίδη από τη προηγούμενη μέρα στα Εξάρχεια και αλλού, με 98 προληπτικές προσαγωγές ενώ δεν κινείται φύλλο,  η τρομοκράτηση του κόσμου στο να μη δηλώσει εξολοκλήρου το παρόν φαίνεται ότι επιτεύχθηκε μερικώς. Οι απατεώνες του ΠΑΣΟΚ, μίας Δεξιάς που ποτέ δεν νικέται και πάντα ξεχνιέται, συνεχίζουν το πολιτικό τους παιχνίδι εις βάρους του λαϊκού κινήματος προσπαθώντας να καταπνίξουν κάθε εστία αντίστασης. Το πογκρόμ  εναντίον της γενιάς του Δεκέμβρη συνεχίζεται με στόχο την αναχαίτιση άλλων πιθανών «Δεκέμβρηδων» του μέλλοντος.
Και ενώ η πιθανότητα επανάληψης ενός εργατικού Δεκέμβρη αυτή τη φορά είναι πιθανότερη από ποτέ,Το ΠΑΜΕ πάει μόνο του κάνωντας επίδειξη δύναμης για τις στατιστικές, ο ραδιοφωνικός σταθμός «Στο κόκκινο» του ΣΎΡΙΖΑ δήλωνε στις 20 Μαϊου το πρωί την ικανοποίηση του βγάζοντας το εκπληκτικό αφορισμό τσουβαλιάσματος ότι «αυτοί που δολοφονούν και καίνε» δεν κατάφεραν να δώσουν το παρόν στη σημερινή διαμαρτυρία (ασχέτως αν πριν 2 χρόνια ήταν κομμάτι της κοινωνίας), η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά ήταν και αυτή εκεί αλλά δυστυχώς χωρίς το Δεκέμβρη… της αυτή τη φορά. Από την άλλη οι έντονες εσωτερικές διαμάχες στο α/α χώρο βοηθούν με το παραπάνω σε «ηπιότερες» αντιδράσεις της κοινωνίας, σε διαδηλώσεις «επιταφίου» στο κέντρο της Αθήνας και άλλων αστικών κέντρων. Ποιος μπορεί να διανοηθεί ότι ένα κάλεσμα του «Νοσότρος» στα Εξάρχεια για βοήθεια μπορεί να μη έχει την ανάλογη στήριξη από το κόσμο; Ποιός μπορεί να διανοηθεί ότι μπορεί να συνέβαινε κάτι ανάλογο πριν 2 χρόνια; Σύνδρομα αριστεράς ταλανίζουν το χώρο, φαγωμάρας,υπεράσπισης της μίας γκρούπας ενάντι της άλλης και ανάμεσα σε όλες τις προαναφερθείσες  κόντρες μία πιτσιρικαρία που θα αρχίσει να απέχει απογοητευμένη.
Σαφώς και τα γεγονότα της 5ης Μαϊου έπαιξαν καταλυτικό ρόλο για ηπιότερη αντίδραση .  Η τραγική έκβαση της πορείας 250 χιλιάδων κόσμου  την 5η μέρα του Μάη με το θάνατο 3 εργαζομένων της Marfin δεν φαίνεται να δημιούργησε συνθήκες ανασύνταξης στο χώρο, αντιθέτως ενέτεινε τη κατάσταση προς αντίστροφα αποτελέσματα. Σαφώς και για τη συμμετοχή του κόσμου έπαιξε ρόλο και η μη λειτουργία των ΜΜΜ την ώρα της διαμαρτυρίας. Ωστόσο, καταλυτική φαίνεται για ακόμη μία φορά η λυσσαλέα επίθεση εκ μέρους των ΜΜΕ μέσα σ’αυτές τις 15 μέρες. Η Τρέμη έκανε το όνομά της πράξη εις βάρος του κινήματος, οι διασπαστικές τάσεις στο χώρο βγήκαν φόρα παρτίδα απέναντι σε ένα κράτος που δείχνει διατεθειμένο να διαλύσει όλες εκείνες τις μορφές αγώνα που δημιουργούν κραδασμούς στη κυριαρχία του. Ενώ σε γενικές γραμμές τα σχόλια που διαβάζονται από εδώ και από εκεί είναι θετικά για τη χθεσινή απεργία κάτι έμοιαζε να λείπει…και δεν υποννοώ την απουσία του «Λουκάνικου». Σε όλα τα σχόλια που άκουσα και είδα αναρωτήθηκα πώς ερμηνεύεται τελικά η λέξη «οργή».Τι είναι η οργή λοιπόν; Η φράσηνα δώσουμε τόπο στην οργή ή εκδηλώνεται με ένα φλεγόμενο πλήθος από πάθος που διεκδικεί τα αυτονόητα με όλα τα μέσα και χωρίς ενδοιασμούς; Μήπως απλά  η έννοια της πολιτικής βίας αναπροσδιορίζεται στη συνείδηση των διαδηλωτών και προς ποιά κατεύθυνση; Αναμένεται να το διαπιστώσουμε σύντομα στους δρόμους.
Ζούμε σε μία κοινωνία όπου ο άρχοντας(αυτοί) θυσιάζεται κατ’επίφασιν αλλά έχει πραγματική εξουσία, ενώ ο δούλος (εμείς) θυσιάζεται πραγματικά και έχει κατ’επίφασιν εξουσία. Συσπείρωση και όχι διάσπαση χρειάζεται στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ο αγώνας για την αξιοπρέπεια μας έχει αρχίσει και η παρουσία μας είναι επιβεβλημένη.
Υποβλήθηκε από
efes_dark (25.5.2010)

Οι δολοφόνοι "θρηνούν" τα θύματά τους


(για τον σημερινό τραγικό θάνατο 3 ανθρώπων)
Η μεγαλειώδης απεργιακή συγκέντρωση και πορεία σήμερα Τετάρτη 5 Μαϊου μετατράπηκε σε έναν κοινωνικό χείμαρο οργής. Τουλάχιστον 200 χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας στο δρόμο (εργαζόμενοι και άνεργοι, στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ντόπιοι και μετανάστες) επιχειρούσαν επί ώρες σε διαδοχικά κύματα να περικυκλώσουν και να καταλάβουν τη Βουλή. Οι δυνάμεις καταστολής σε πλήρη διάταξη στο γνώριμο ρόλο τους, αυτόν της προάσπισης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Οι συγκρούσεις πολύωρες και εκτεταμένες. Το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του στο ναδίρ.
Αναμέσα σε όλα όμως, ένα περιστατικό τραγικό που καμιά λέξη δεν μπορεί να το περιγράψει: 3 άνθρωποι νεκροί από αναθυμιάσεις στο υποκατάστημα της Marfin Bank στην οδό Σταδίου που τυλίχθηκε στις φλόγες.
Το κράτος και σύσσωμος ο δημοσιογραφικός συρφετός, χωρίς καμία αιδώ απέναντι στους νεκρούς και τους οικείους τους, μιλούν από την πρώτη στιγμή για δολοφόνους-κουκουλοφόρους, επιχειρώντας να αξιοποίησουν το συμβάν για να κατευνάσουν το ρεύμα κοινωνικής οργής που ξέσπασε, για να αποκαταστήσουν το κουρελιασμένο τους κύρος, για να επιβάλλουν ξανά τον αστυνομικό στρατό κατοχής στους δρόμους, για να καταστείλλουν τις εστίες κοινωνικής αντίστασης και ανυπακοής στην κρατική τρομοκρατία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για το λόγο αυτό τις τελευταίες ώρες οι αστυνομικές δυνάμεις επελαύνουν στο κέντρο της Αθήνας, έχουν προχωρήσει σε εκατοντάδες προσαγωγές και έχουν εισβάλει με πυροβολισμούς και χειροβομβίδες κρότου λάμψης στην αναρχική κατάληψη “χώρος ενιαίας πολύμορφης δράσης” στην οδό Ζαϊμη και στο “στέκι μεταναστών” στην Τσαμαδού προκαλώντας εκτεταμένες ζημιές (και οι δυο χώροι στα Εξάρχεια). Την ίδια στιγμή, η απειλή της βίαιης αστυνομικής εκκένωσης επικρέμμεται πάνω και από τους υπόλοιπους αυτοοργανωμένους χώρους (καταλήψεις και στέκια) μετά το πρωθυπουργικό διάγγελμα περί εισβολών για τη συλλήψη των “δολοφόνων”.
Οι κυβερνήτες, οι κρατικοί αξιωματούχοι, το πολιτικό προσωπικό, τα τηλεφερέφωνα και οι έμμισθοι κονδυλοφόροι επιχειρούν με τον τρόπο αυτό να καθάρουν το καθεστώς τους και να εγκληματοποιήσουν τους αναρχικούς και κάθε ακηδεμόνευτη φωνή αγώνα. Λες και υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα αυτοί που επιτέθηκαν στην τράπεζα να γνώριζαν πως μέσα υπήρχαν άνθρωποι και ωστόσο να την πυρπόλησαν (εφόσον ισχύει το επίσημο σενάριο). Μάλλον μπερδεύουν τους αγωνιζόμενους ανθρώπους με τους εαυτούς τους, που χωρίς κανένα ενδοιασμό παραδίδουν ολόκληρη την κοινωνία στην πιο βαθιά λεηλασία και υποδούλωση, που υποδεικνύουν στους πραιτοριανούς τους να χτυπάνε ανενδοίαστα και να πυροβολούν στο ψαχνό, που οδήγησαν 3 ανθρώπους στην αυτοκτονία την τελευταία εβδομάδα λόγω χρεών.
Η αλήθεια είναι ότι ο πραγματικός δολοφόνος, ο πραγματικός αυτουργός του σημερινού τραγικού θανάτου των 3 ανθρώπων είναι ο “κύριος” Βγενόπουλος, που με τους γνωστούς εργοδοτικούς εκβιασμούς (απειλή απόλυσης) ανάγκασε τους υπαλλήλους του σε ημέρα απεργίας να εργάζονται στα υποκαταστήματα της τράπεζάς του, ακόμα και σε αυτά, όπως της Σταδίου, απ’ όπου θα περνούσε η διαδήλωση. Εκβιασμοί που είναι γνώριμοι σε όλους όσοι βιώνουν καθημερινά την τρομοκρατία της μισθωτής σκλαβιάς. Να δούμε, σήμερα, τι δικαιολογίες θα βρει να ξεφουρνίσει στους οικείους των θυμάτων και σε ολόκληρη την κοινωνία (με το γνωστό σιχαμένο μελιστάλαχτο και σοβαροφανές ύφος του) αυτός ο μεγαλοκεφαλαιούχος, που ορισμένα καθεστωτικά κέντρα τον προωθούν για επόμενο πρωθυπουργό σε κυβέρνηση “εθνικής ενότητας” μετά την αναμενόμενη ολοκληρωτική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος.
Αν μπορεί μια απεργία δίχως προηγούμενο να θεωρηθεί δολοφόνος…
Αν μπορεί μια διαδήλωση δίχως προηγούμενο, σε μια κοινωνική κρίση δίχως προηγούμενο, να θεωρηθεί δολοφόνος…
Αν μπορούν ανοιχτοί κοινωνικοί, ζωντανοί και δημόσιοι χώροι να θεωρηθούν δολοφόνοι…
Αν μπορεί το κράτος να απαγορεύει την κυκλοφορία και να επιτίθεται σε διαδηλωτές με το πρόσχημα να συλλάβει δολοφόνους…
Αν μπορεί ο Βγενόπουλος να κρατάει έγκλειστους εργαζόμενους μέσα σε μια τράπεζα, κατ’ εξοχήν κοινωνικό εχθρό και στόχο επίθεσης των διαδηλωτών…
…είναι γιατί η εξουσία, ο κατ’ εξακολούθηση δολοφόνος, θέλει να καταστείλει στη γέννησή της μια εξέγερση που αμφισβητεί τη λύση μιας ακόμα πιο βάναυσης επίθεσης στην κοινωνία, μιας ακόμα μεγαλύτερης κοινωνικής λεηλασίας από το κεφάλαιο, μιας ακόμα πιο διψασμένης αφαίμαξής μας.
…είναι γιατί το μέλλον της εξέγερσης δε χωρά πολιτικούς και αφεντικά, αστυνομία και ΜΜΕ.
…είναι γιατί πίσω από την πολυδιαφημισμένη “μοναδική” τους λύση, υπάρχει η λύση που δε μιλάει για ρυθμούς ανάπτυξης και ανεργία, αλλά για αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση και ανθρώπινες σχέσεις.
Ας κοιταχτούν λοιπόν ανάμεσά τους τα φυράματα της εξουσίας και του κεφαλαίου, οι παρατρεχάμενοι και οι λακέδες τους για το ποιοι είναι οι δολοφόνοι της ζωής, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας. Και σήμερα και πάντα.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ, ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ
ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΕΞΕΓΕΡΣΗ

από την ανοιχτή συνέλευση του απογεύματος 5/5/2010
στην κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

προβοκάτορες και προβοκάτσιες


1 ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ;
«Ατομο που με εντολή τρίτων διεισδύει λαθραία σε μια ομάδα, σε έναν πολιτικό χώρο, σε μια συγκέντρωση, διαδήλωση ή άλλη εκδήλωση, για να προκαλέσει σύγχυση, ταραχή και να υποκινήσει τους συμμετέχοντες να υιοθετήσουν απόψεις ακραίες ή να εκτραπούν σε ενέργειες βίαιες ή παράνομες, με στόχο τη δυσφήμιση, την ενοχοποίησή τους ή την πρόκληση αντιποίνων εναντίον τους. Π.χ.: Αποκαλύφθηκε η δράση προβοκατόρων σε κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς (Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής, Ιδρ. Μαν. Τριανταφυλλίδη).
2 ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ;
«Το να προκαλεί κανείς σκόπιμα αναταραχή, δυσαρέσκεια ή βίαιες ενέργειες, από άτομο ή ομάδα, με σκοπό την πραγματοποίηση των επιδιώξεων και των συμφερόντων του ή κάποιου τρίτου» (Νέο Ελληνικό Λεξικό Εμμ. Κριαρά). Στο λεξικό του Δημητράκου η λέξη «προβοκάτσια» δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η λέξη «προβοκάτωρ» ως «ο προκαλών εις μάχην» - από το λατινικό provocator. Ως πηγή της λέξης «προβοκάτσια» αναφέρεται η ρώσικη λέξη provokatsija, από το λατινικό provocatio (πρόκληση) και το γαλλικό provocateur.
3 ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο «AGENT PROVOCATEUR»;
Σήμερα η διασημότερη χρήση της φράσης είναι η ομώνυμη εταιρεία σέξι εσωρούχων. Στα γαλλικά ο προβοκάτορας εμφανίζεται ως «agent provocateur», πράκτορας πιθανότατα σε διατεταγμένη υπηρεσία της αστυνομίας, που διεισδύει σε πολιτικές οργανώσεις με σκοπό να ωθήσει τα μέλη τους σε πράξεις που θα τα παγιδεύσουν και θα τα ενοχοποιήσουν - στη Δικαιοσύνη ή στην κοινή γνώμη. Η δράση προβοκατόρων του κράτους έχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν, από την τσαρική Ρωσία ώς την Αμερική του Ψυχρού Πολέμου και το πρόγραμμα CointelPro του FBI ενάντια στους Yippies και τη Νέα Αριστερά, με πρόσφατο κρούσμα τη χρήση προβοκατόρων στις περσινές διαδηλώσεις στο Λονδίνο ενάντια στους G20.
4 ΠΟΙΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΔΙΑΣΗΜΟΤΕΡΕΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΕΣ;
Σικάγο, πλατεία Χέιμαρκετ 1886: Η βομβιστική ενέργεια στην πλατεία Χέιμαρκετ του Σικάγου, στις 4 Μαΐου του 1886, λειτούργησε ως προβοκάτσια, ενοχοποιώντας τους ηγέτες του αναρχοσυνδικαλισμού, παρόλο που ποτέ δεν αποδείχθηκε στο δικαστήριο αν πράγματι την προκάλεσαν προβοκάτορες ή όχι. Οι πυροβολισμοί που ακολούθησαν προκάλεσαν το θάνατο αδιευκρίνιστου αριθμού πολιτών και οχτώ αστυνομικών, κυρίως από φίλια πυρά. Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει μία κοινά αποδεκτή ερμηνεία για την ταυτότητα του βομβιστή, έχει όμως επισημανθεί ο ρόλος της ιδιωτικής αστυνομίας των Pinkertons που δρούσαν ως απεργοσπάστες και χαφιέδες. Αρκετοί αναρχοσυνδικαλιστές οδηγήθηκαν στην αγχόνη.
Βερολίνο, εμπρησμός του Ράιχσταγκ, 1933: Η πιο διάσημη φασιστική προβοκάτσια, που ενορχήστρωσαν τα πρωτοπαλίκαρα των Χίτλερ, Γκέρινγκ και Γκέμπελς για να ενοχοποιήσουν τους κομμουνιστές. 27 Φεβρουαρίου του 1933 το γερμανικό κοινοβούλιο τυλίγεται στις φλόγες. Συλλαμβάνεται ένας ολλανδός εργάτης, που πάνω του βρίσκεται βιβλιάριο του Κ.Κ. Στο εδώλιο ως συνωμότες οδηγούνται και οι βούλγαροι ηγέτες της Κομιντέρν, Διμιτρόφ, Ποπόφ και Τάνεφ. Στη δίκη της Λειψίας η σκευωρία ξεσκεπάζεται και οι κομμουνιστές ηγέτες απελευθερώνονται. Ο ολλανδός Μαρίνους βαν ντερ Λούμπε εκτελείται.
Μιλάνο, πιάτσα Φοντάνα, 1969: Ισχυρή έκρηξη στην Αγροτική Τράπεζα, στην πλατεία Φοντάνα του Μιλάνου, 12 Δεκεμβρίου 1969, σκοτώνει 17 άτομα και τραυματίζει 88. Συλλαμβάνονται αναρχικοί ως ύποπτοι και ένας απ' αυτούς πέφτει νεκρός από τον 4ο όροφο της Ασφάλειας, ο αναρχικός Τζιουζέπε Πινέλι. Γι' αυτόν αργότερα θα γράψει ο Ντάριο Φο τον «Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού». Οπως αποδείχθηκε -χρόνια αργότερα-, η βομβιστική ενέργεια έγινε από ακροδεξιούς, με τη συνεργασία πρακτόρων της νατοϊκής αντικομμουνιστικής οργάνωσης GLADIO.
Βαρκελώνη, «Scala» (κέντρο διασκέδασης), 1978: Τρία χρόνια μετά το θάνατο του δικτάτορα Φράνκο και την αποκατάσταση της ισπανικής δημοκρατίας, οι αναρχοσυνδικαλιστές της CNT έχουν μεγάλη δύναμη στα εργατικά συνδικάτα και είναι οι μόνοι που αντιτίθενται στο Σύμφωνο της Μονκλόα, που επιχειρεί μία συναινετική μετάβαση χωρίς να θίγει το συνδικαλισμό του φρανκισμού. Τη νύχτα της 15ης Ιανουαρίου του 1978, ύστερα από την πιο πετυχημένη πορεία ενάντια στο Σύμφωνο της Μονκλόα στη Βαρκελώνη, κοκτέιλ εκρηκτικών τυλίγει στις φλόγες το πολυτελές κέντρο διασκέδασης «Scala» και σκοτώνει τέσσερεις εργαζομένους. Η αστυνομία συλλαμβάνει αναρχικούς και ελευθεριακούς και η CNT δυσφημίζεται και διασπάται. Από τα 120.000 μέλη απομένουν μόλις 6.000. Ο φάκελος της υπόθεσης κλείνει ως απόρρητος ίσαμε το 2035. Λίγα χρόνια μετά τον εμπρησμό, ένας από τους υπόπτους, ο Χοακίν Γκαμπίν Χερνάντεζ, παραδέχεται ότι ήταν πληρωμένος προβοκάτορας της Ασφάλειας.
Από άρθρο της ελευθεροτυπίας στις 23/05/2010

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο http://halastor.blogspot.com/2008/01/blog-post_8749.html  τον Γενάρη του 2008

ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ


(Το παρακάτω κείμενο εκδόθηκε πριν ένα χρόνο περίπου, στον απόηχο των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Αφαιρέσαμε κάποια σημεία εσωτερικής κριτικής και το ξαναδημοσιεύουμε)


«οι λόγοι που στηρίζουν την περιφρόνησή μας για το φοιτητή… δεν αφορούν μόνο την πραγματική του αθλιότητα, αλλά και τη συγκαταβατικότητά του προς όλες τις αθλιότητες, την αρρωστημένη του τάση να καταναλώνει μακάρια την αλλοτρίωση…»
ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ

κι όμως , έχουμε 2007, και ακόμα ζει ένα εμπόρευμα του πάντα ευρηματικού καπιταλισμού, που θα έπρεπε απ’το 1968 κι όλας να έχει ψοφήσει. Αυτό το εμπόρευμα, στολισμένο από ιδεαλιστικές μπούρδες, πασπαλισμένο με δόσεις «ανατροπής» ή μποεμικής ακινδυνότητας,, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το απαραίτητο συμπλήρωμα στην κατά κανόνα βίαιη διαδικασία της κοινωνικοποίησης ( της αποδοχής, δηλαδή, και ένταξης του ατόμου στον «όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο» του καπιταλισμού). Η εξουσία έχει το μαστίγιο ( αστυνομία, στρατός, ψυχιατρεία κλπ), έχει και το καρότο. Και η φοιτητική ζωή είναι ακόμη ένα «καρότο». Με όλη την ελευθεριότητα της- που δεν είναι παρά θλιβερή αναπαράσταση της ουσιαστικής ελευθερίας- λειτουργεί ως βαλβίδα αποσυμπίεσης, ως ένα ευχάριστο διάλειμμα για την πλήρη ένταξη του ατόμου στην κοινωνική βαρβαρότητα και στα σφαγεία του καριερισμού. Η εξουσία δρα μεθοδικά: στο σχολείο αφανίζει τον πηγαίο «αναρχισμό» των πιτσιρικάδων και τους μαθαίνει να σκύβουν το κεφάλι στις «αυθεντίες». Στο πανεπιστήμιο ο φοιτητής ξανασηκώνει κεφάλι. Πλέον, όμως, είναι ευνουχισμένος και λειψός. Το θέαμα πουλάει στο φοιτητή το ίματζ της «επαναστατικότητας», της «αμφισβήτησης», της «φρεσκάδας» -γιατί καλή και χρήσιμη η κοινωνικοποίηση, αλλά πρέπει να βγούνε και λεφτά… Κι έτσι ο φοιτητής, περνώντας κι απ’ το «επαναστατικό» στάδιο της ζωής του, θα μάθει και την τέχνη της εξουσιοθηρίας, που θα την ντύσει με πλουμιστά οράματα, ιδέες , λαγούς με πετραχήλια. Το διάλειμμα της ελευθεριότητας, όμως, για κακή του τύχει θα διακοπεί απότομα από ένα άλλο διάλειμμα: μεγιστοποίησης της δουλοπρέπειας. Στο στρατό, λοιπόν, θα μάθει και την τέχνη της εξουσιολειχίας. Και μ’ αυτά τα δυο βασικά εφόδια ( εξουσιοθηρία-εξουσιολειχία) ο πρώην φοιτητής θα εφορμήσει στην αγορά εργασίας ( καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της μισθωτής σκλαβιάς). Το πρώην εμπόρευμα-φοιτητής, θα γίνει παραγωγός καπιταλιστικής μιζέριας και θα έχει και απαίτηση να είναι κι ένα σκαλί παραπάνω απ΄τους ταπεινούς συναδέλφους του που δεν αξιώθηκαν να πάρουν ένα πτυχίο…


«στωικός σκλάβος, ο φοιτητής θεωρεί τον εαυτό του τόσο πιο ελεύθερο όσο περισσότερο τον δένουν όλες ο αλυσίδες της εξουσίας. Όπως η νέα του οικογένεια, το πανεπιστήμιο, έτσι κι αυτός νομίζει ότι είναι το πιο «αυτόνομο» κοινωνικό ον, ενώ εξαρτάται ταυτόχρονα και άμεσα απ’τα δυο πιο ισχυρά συστήματα κοινωνικής εξουσίας: την οικογένεια και το κράτος. Είναι το βολεμένο και γεμάτο ευγνωμοσύνη παιδί τους»
ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ

Όλοι οι φοιτητές και οι παρατάξεις τους αρέσκονται στο να πουλάνε την εικόνα της νεότητας, της φρεσκάδας, του ανήσυχου πνεύματος και της αμφισβήτησης. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Πρόωρα γερασμένοι γραφειοκράτες και λιγούρηδες υποψήφιοι τεχνοκράτες παράγονται ως νέο λάδι στα γρανάζια της κοινωνικής μηχανής. Οι φοιτητές είναι οι νέοι δούλοι ή τα νέα αφεντικά, αν είναι πιο τυχεροί, που φρεσκάρουν και ανανεώνουν τον καπιταλισμό. Ας τελειώνουμε επιτέλους με τους μύθους και τα σκουπίδια που παράγει το πανεπιστήμιο! Δεν υπάρχει τίποτα «προοδευτικό», τίποτα «ανατρεπτικό» ούτε στα πανεπιστήμια, ούτε στην αθλιότητα των φοιτητικών κύκλων. Ως ένας ακόμα αστικός θεσμός, το πανεπιστήμιο είναι εχθρός μας. Αυτό το εργοστάσιο μικρών και μεσαίων στελεχών του παλιού κόσμου είναι ταυτόχρονα και εργαστήρι μικροαστισμού: παράγει φοιτηταριάτο. Φοιτηταριάτο που έχει πάρει τόσο σοβαρά το ρόλο που του έχει χαρίσει απλόχερα το κράτος, που μέχρι και τη σωματική του ακεραιότητα βάζει σε κίνδυνο για να υπηρετήσει πιστά τους αστικούς θεσμούς. Να υπηρετήσει ( και να περιφρουρήσει…) την περιουσία και τα ιδεολογικά περιττώματα της εξουσίας (άσυλο, αρθρο16, δημόσια παιδεία κλπ)


« ο φοιτητής περισσότερο από κάθε άλλον, χαίρεται να είναι πολιτικοποιημένος. Αγνοεί όμως ότι συμμετέχει σ ’αυτό δια μέσου του ίδιου του θεάματος. Έτσι ξαναοικειοποιείται όλα τα κουρελιασμένα, γελοία κατάλοιπα μιας αριστεράς που καταστράφηκε..»
ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ

η χυδαιότερη μορφή φοιτηταριάτου είναι η αριστερή του πτέρυγα. Ο αριστεριστής ή «αντιεξουσιαστής» φοιτητής, όταν δεν είναι προϊόν μόδας, ζει ως προσωποποίηση της αντίφασης, με τις επαναστατικές ονειρώξεις από τη μια και την μίζερη ζωή ως πραγματικότητα, από την άλλη. Η ζωή του είναι μια αναπαράσταση. Αναπαράσταση αγώνων, συγκρούσεων, διαδηλώσεων, συνελεύσεων, καταλήψεων. Το μόνο αυθεντικό πάνω του είναι η λαχτάρα για πάρτυ και προσηλυτισμό στη γιαχωβάδικη σέχτα του νέων οπαδών ( και όπως έλεγε ο Νίτσε « ψάχνεις οπαδούς, ψάξε για μηδενικά»). Το αριστερό φοιτηταριάτο ζει ως μια περιθωριακή αλλά δραστήρια υποομάδα του φοιτητικού συνόλου, είναι αντικείμενο χλευασμού για τους ενσυνείδητα μικροαστούς φοιτητές, ταυτόχρονα όμως είναι και ο μεγαλύτερος υπερασπιστής του φοιτητικού ψεύδους. Με νύχια και με δόντια θα υπερασπιστεί τα σκουριασμένα ιδεολογικά παράγωγα του πανεπιστημίου ( τα κρατικά καρότα). Το άσυλο και η «ελεύθερη διακίνηση των ιδεών», όπως και
όλες οι μερικές διεκδικήσεις των αριστερών δεκανικιών του καπιταλισμού (ελευθερία τύπου κλπ) δεν είναι τίποτε άλλο παρά παλαιότερες αστικές διεκδικήσεις που φορούν κόκκινο ή μαυροκόκκινο ένδυμα και πλασάρονται ως «επαναστατικές» διεκδικήσεις. Η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών ,για παράδειγμα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το ιδεολογικό συμπλήρωμα του αιτήματος του πρώιμου καπιταλισμού για ελεύθερη διακίνηση των εμπορευμάτων. Άλλωστε και οι ιδέες έχουν μετατραπεί σε εμπόρευμα πλέον. Οι ιδέες που παράγονται (ενίοτε και «επαναστατικές») και διακινούνται στο πανεπιστήμιο, για να γίνουν εμπόρευμα στο ιδεολογικό παζάρι, είναι εχθρικές προς κάθε αντισυστημική δράση. Άλλωστε : « το πανεπιστήμιο δεν είναι ταξικός μας σύντροφος, με τους «προοδευτικούς» καθηγητές και τους «φιλάνθρωπους» προέδρους του. είναι και θα είναι ένας ιδεολογικός μηχανισμός αναπαραγωγής της εξουσιαστικής κοινωνίας, διαχωρισμένο εργαλείο και εργαλείο διαχωρισμού της» ( σχετικά με τη βία των φετιχισμών)


ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΣΥΛΟΥ ΤΩΝ ΑΝΙΑΤΩΝ:

« το άσυλο ή θα είναι μπάτε σκύλοι αλέστε ή δε θα ’ναι τίποτα»
συλληφθείς του95
«κάτω το άσυλο. Άσυλο όλη η γη»
σύνθημα στο Α.Π.Θ.

Η εξουσία δεν επιβάλει την τάξη μόνο με την καταστολή. Έχει στο οπλοστάσιό της και διάφορες παραχωρήσεις που λειτουργούν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης ( άσυλο, ελευθ. Διακ. Ιδεών, εκλογές κάθε είδους, ελευθερία του τύπου, δικαίωμα στη διαδήλωση, στην απεργία κλπ κλπ ). Αυτά τα δικαιώματα είναι το ίδιο σημαντικά για την κρατική επιβολή και τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης, όσο και τα κατασταλτικά-βίαια μέσα. Έτσι, όταν ο παθητικός «ακτιβιστής» τρώει ξύλο απ’τα ΜΑΤ και μετά ψηφίζει κάποια «επαναστατική» παράταξη ή κόμμα, έχει την ψευδαίσθηση ότι αντιστέκεται. Στην πραγματικότητα όμως και οι δύο περιπτώσεις είναι παραδείγματα κρατικής επιβολής. Το μακρί χέρι του νόμου συναντά την ανάπηρη ελευθερία του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Η τακτική των δολωμάτων είναι προτιμότερη για το κράτος, γιατί η εμφανής καταστολή μπορεί να γεννήσει ανεπιθύμητες γι αυτό (καλοδεχούμενες για εμάς…) εκρήξεις, που μπορούν να διαρρήξουν έμπρακτα την καθεστωτική τάξη. Αντίθετα, τα δολώματα έχουν τη δυνατότητα να αποσυμπιέσουν τις εκρήξεις και να τις περιχαρακώσουν σε νόμιμες οδούς. Και η «επαναστατική πρωτοπορία» του αριστερισμού, πέφτει με τα μούτρα στα δολώματα. Κι έτσι οι αριστεροί και οι αριστεριστές ( και κάποιοι μαυροκόκκινοι αριστεριστές) γίνονται αριστερά δεκανίκια της εξουσίας. Δεκανίκια πιο χρήσιμα από κάθε λογής ακροδεξιούς παρακρατικούς…
Το κάθε «άσυλο» μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Το κράτος ας χρησιμοποιήσει στους αριστερούς μικροεξουσιαστες τις προστατευτικές του φτερούγες. Για μας το άσυλο μόνο χρηστική αξία μπορεί να έχει. Ακόμα και εδώ όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος της περιχαράκωσης της συγκρουσιακής νεολαίας γύρω απ’τον ούτως ή άλλως βρωμερό πανεπιστημιακό χώρο. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι συγκρούσεις γύρω απ’τα πανεπιστήμια πρέπει να αποτελούν ένα ΕΛΑΧΙΣΤΟ κομμάτι της όλης δράσης μας. Το μεταφυσικό ρίγος που νιώθουν ορισμένοι μόνο στο άκουσμα της λέξης «πολυτεχνείο» είναι τουλάχιστον γελοίο. Το ίδιο και κάποιοι που έχουν γαντζωθεί στο καγγελάκι…

ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 16

Οι περσινές φοιτητικές κινητοποιήσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά προσπάθεια του «κινήματος» (και της…αντιεξουσιαστικής συνιστώσας του) να γαντζωθεί με νύχια και με δόντια στον παλιό κόσμο και να διεκδικήσει το δικό του μικρορόλο στην παρούσα σήψη. Εγκλωβισμένο στη μερικότητα, το φοιτητικό κίνημα, δε θέτει ούτε για αστείο ολικά ζητήματα. Δε διεκδικεί κατάργηση των νόμων, ίσα ίσα υπερασπίζεται δουλικά έναν νόμο του συντάγματος. Δεν παλεύει για ζωή, αλλά για δουλειά. Για δημόσια και δωρεάν σφαγεία…
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι η αναθεώρηση ενός άρθρου του συντάγματος. Το ζήτημα είναι η αναθεώρηση της ζωής. Ποιος λοιπόν ο ρόλος μας σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις; ΚΑΝΕΝΑΣ!! Και μπορούμε να αναγνωρίζουμε μια αξία στα αιτήματα για το «δημόσιο χαρακτήρα των πανεπιστημίων» και ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16; ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ!! Σε ένα τέτοιο κίνημα μόνο αντιθετικά μπορούμε να λειτουργήσουμε. Ε, τότε.. τι σκατά γυρεύαμε εκεί κάτω; Μια λέξη: ΕΚΤΡΟΠΗ!! Τι είδους εκτροπή όμως; Δεν έχουμε αυταπάτες ότι θα ριζοσπαστικοποιήσουμε το φοιτητικό κίνημα. Ούτε κανέναν ρεφορμιστικό κοινωνικό αγώνα. Ούτε μας ενδιαφέρει μια ξερή και άνευ ουσίας αυτοανακυκλούμενη παρεμβατική δράση.
«η έννοια της επαναστατικής εκτροπής δεν έχει σφύριγμα έναρξης και λήξης. Ούτε σκοράρει στο 90 από σπόντα. Και μετά περηφανεύεται για τη νίκη της. Η επαναστατική εκτροπή είναι διαδικασία διαρκείας. Παντού σε κάθε σημείο της πόλης. Πάντα σε κάθε στιγμιότυπο της καθημερινότητας. Με τις αφίσες, τις προκηρύξεις, τα σπρέι, τις μπροσούρες, τις κουβέντες, τα σπασίματα, τις επιθέσεις, τις καταστροφές, εκτρέπει την κανονικότητα.»
«έχοντας ξεκάθαρα αδιάφορη στάση απέναντι στις πορείες-επικήδειους των αριστερών και αρθρώνοντας λόγο γι αυτήν την αδιαφορία, μπορούν να τις «χρησιμοποιήσουν». Να καλυφθούν μέσα στον όχλο των διαδηλωτών για να τελέσουν εχθροπραξίες σε δυσμενές έδαφος. Να χτυπήσουν στόχους που δύσκολα θα ήταν προσεγγίσιμοι, χωρίς την ύπαρξη μιας διαδήλωσης. Είναι η πρακτική του hit and run… το ΔΙΑΧΥΤΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ, υιοθετεί τη στρατηγική της ουσίας. Ένα σχέδιο που προκρίνει χτύπημα ενός στόχου, δεν οπισθοχωρεί μπροστά στη δυσαρέσκεια ενός ουδέτερου όχλου. Όπως δεν ενδιαφερόμαστε για τα χειροκροτήματα των θεατών, έτσι αδιαφορούμε και για τις αποδοκιμασίες τους. Βέβαια οι επιθετικές πρακτικές, οφείλουν να είναι επικοινωνίσιμες. Να εξηγούν το πώς και το γιατί. Να προκαλούν την ηθικολογία της νομιμότητας και να προσκαλούν στην υπέρβαση της επαναστατικής παραβατικότητας. .. σε τέτοιες στιγμές δεν υπάρχουν ουδέτεροι θεατές. Γιατί απλούστατα οι θεατές δεν είναι ουδέτεροι. Και εμείς αναζητάμε αποκλειστικά συνεργούς.»
(πρακτική θεωρία, πραξις2)
Ας ξεπεράσουμε την αμυντική αντιβία κι ας λειτουργήσουμε επιτέλους ΕΠΙΘΕΤΙΚΑ. ( την επίθεση δεν την περιορίζουμε μόνο στη βία. Αλλά γι αυτά θα πούμε παρακάτω).
Σύγκρουση δεν είναι η ευκαιριακή αντιπαράθεση με τα ΜΑΤ. Αυτού του είδους η σύγκρουση στηρίζεται στο θυμικό του πλήθους ( ή της μάζας..) που απαντά στα δακρυγόνα. Τα κομματόσκυλα, τα γκρουπούσκουλα και η ΑΚ κάνουν τις επιλογές τους ( ελεγχόμενη «σύγκρουση», λίγες παλουκιές στους μπάτσους- οι περισσότερες στον αέρα!-, σύγκρουση με τα κάγκελα του υπουργείου κλπ). τα δακρυγόνα αναπόφευκτα πέφτουν και το «συλλογικό αυθόρμητο» κλαίει γοερά πετώντας πέτρες, έρποντας πίσω από προαποφασισμένες συγκρούσεις ( καθόλου αυθόρμητες..).
Από τις οιμωγές της άμυνας, όμως, προτιμάμε τις ωρυγές της επίθεσης…
Το ζήτημα είναι να ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ εσύ τον τόπο και το χρόνο της επίθεσης. Στο φως της ημέρας ή στο σκοτάδι της νύχτας. Στις διαδηλώσεις ή έξω απ αυτές. Με ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ. Γιατί καλός και χρήσιμος ο αυθορμητισμός ( επ ουδενί δεν τον υποτιμάμε) αλλά έχει ημερομηνία λήξης. Κι όταν δεν υπάρχει (αυτό)ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ και ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ, συντομα ο αυθορμητισμός καταλήγει στην απογοήτευση.
Οι αναρχικοί ( ή αντιεξουσιαστές ή αυτόνομοι ή επαναστάτες ή εξεγερμένοι ή…) διαχέουν ΛΟΓΩ ΚΑΙ ΕΡΓΩ την επίθεση, όσο ακατανόητη κι αν είναι στους πολλούς. Και σε κάποιους απ’ τους «λίγους»..
Ας γίνει όμως και κάτι άλλο ξεκάθαρο
Επανάσταση δεν είναι το «μπουκάλι». Ούτε η βία. Η επανάσταση ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ το μπουκάλι και τη βία. Το lifestyle του οργισμένου μπουκαλοφόρου είναι το ίδιο σιχαμερό με το φετιχισμό της μη βίας. και όπως η λίγδα και η μπίχλα δεν είναι αντίσταση εναντίον του πολιτισμού, έτσι και το μπουκάλι δε είναι από μόνο του αντικρατικό. Η επανάσταση δεν είναι επιτηδευμένο άγριο στιλάκι, δεν είναι μόδα, δε φοριέται. ΒΙΩΝΕΤΑΙ. Κάθε μέρα, 24 ώρες το 24ωρο, όχι μόνο στα μπάχαλα. Με τη ζωή και τη δράση σου, όχι με τη εικόνα που χτίζεις. Καταστρέφοντας και πλάθοντας, μέρα με τη μέρα. Παντρεύοντας σε ένα αρμονικό σύνολο τη θεωρία και την πράξη, τη λύσσα και τη συνείδηση. Με καρδιά από φλόγα και μυαλό από πάγο. Ζώντας αντιεξουσιαστικά με τους γύρω μας. Ζώντας επιθετικά. Ζώντας.. Η οργή μας ενάντια στην αθλιότητα του καιρού μας δεν είναι πορδή στον άνεμο. « να ευνοήσουμε την οργή μας με τρόπο επιθετικό για να πολεμήσουμε. Να δημιουργήσουμε σημεία χωρίς επιστροφή. Να εφεύρουμε το σημείο μηδέν. Να εργαστούμε για την ατομική επανάσταση του καθενός πάνω στα πραγματικά ζητήματα με πραγματικούς συντρόφους. Μέχρι τότε η επαναστατική βία θα είναι η μόνη μας πατρίδα» ( πρακτική θεωρία)

ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ Η ΑΓΡΥΠΝΗ ΘΕΛΗΣΗ
ΑΣ ΔΕΧΤΟΥΜΕ ΜΕ ΧΑΡΑ ΛΟΙΠΟΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΕΙΜΑΡΡΟΥΣ
ΤΗΣ ΕΥΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ
ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΙ
ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ ΜΕ ΦΛΟΓΕΡΗ ΥΠΟΜΟΝΗ
ΘΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΙΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ
ΡΕΜΠΩ


Αλάστωρ (νυν ασύμμετρη απειλή) και
Αναρχοχαρούμενοι σύντροφοι (νυν ex negativo)


Αντιρρησίες Συνείδησης στην Τουρκία

Βίντεο από την κίνηση Αντιρρησιών Συνείδησης  στην Τουρκία, στην οποία συμμετέχει ενεργά και ο αναρχικός χώρος . Τον τελευταίο καιρό έχει παρατηρηθεί μια έντονη κινητοποίηση γύρω από το θέμα της στράτευσης και τα προβλήματα που παρουσιάζονται στον Τουρκικό στρατό (βλ. νεκροί σε συγκρούσεις με Κούρδους αντάρτες, αυτοκτονίες και "αυτοκτονίες"). Το βίντεο δείχνει στιγμιότυπα από κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις για την άρνηση στράτευσης (αντιρρησίες συνείδησης, όχι ολική άρνηση), που  τα τελευταία 1-2 χρόνια έχει αρχίσει να απασχολεί όλο και περισσότερους νεολαίους στην Τουρκία.

Εξέγερση ...στον καναπέ





Εξέγερση ...στον καναπέ

"Αν δεν το δείξει η τηλεόραση, δεν υπάρχει". Φαίνεται ότι αυτή η κοινωνική παρατήρηση που δειλά πριν τριάντα χρόνια εμφανίστηκε στα πανεπιστημιακά εργαστήρια των σπουδών επικοινωνίας και στα διάφορα πολιτικά καφενεία, σήμερα έχει πάρει τη διάσταση "αξιώματος" στην Ελλάδα. Η σχέση των πολιτών με την οθόνη της τηλεόρασής τους, μια καθημερινή σχέση αγάπης-μίσους, κυριαρχεί στη ζωή τους. Πρόσφατες μετρήσεις δείχνουν το αυτονόητο: η φτώχεια και οι κάθε λογής ανασφάλειες παγιδεύουν στους καναπέδες όλο και περισσότερο τους Ελληνες. Κατά μέσο όρο ο κάθε συμπολίτης μας βλέπει κοντά στις πέντε ώρες τηλεόραση την ημέρα και διαβάζει όλο και λιγότερο, σε σημείο που οι εφημερίδες, τα περιοδικά και τα βιβλία, στη χάρτινη μορφή τους, να οδεύουν προς εξαφάνιση. Στις μεγαλύτερες ηλικίες, στις νοικοκυρές, τους άεργους και τους άνεργους τα ποσοστά σχεδόν ολοκληρωτικής εξάρτησης από την τηλεόραση φτάνουν σε ύψη παγκόσμιου ρεκόρ.

Σ' αυτό το περιβάλλον ήταν επόμενο να αναπτυχθούν τα τελευταία χρόνια περίεργες και κυρίως αντιφατικές απόψεις για τα μέσα ενημέρωσης, το περιεχόμενό τους, τον κοινωνικό τους ρόλο, τις διασυνδέσεις τους με την οικονομική και πολιτική εξουσίας κ.ο.κ. Φτάσαμε σε σημείο να μιλάμε για τηλε-δημοκρατία, χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε αν αυτή η εξέλιξη του "πολιτεύματος" είναι προς τη σωστή ...κατεύθυνση ή προς την ακριβώς ανάποδη. Η σύγχυση είναι εμφανής. Και όσο τα αισθήματα του καθενός μας για τα ΜΜΕ γίνονται όλο και πιο μπερδεμένα και ακραία, κινούμενα διαρκώς σ' ολόκληρο τον άξονα από το απόλυτο καλό μέχρι το απόλυτο κακό, τότε φτάνουμε σε σχιζοφρενικές καταστάσεις. Αυτός ο μηχανισμός (δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω, αν μου αρέσει και τι μου γίνεται, αλλά χαζεύω στον καναπέ) φάνηκε αυτές τις μέρες με την επανάληψη της γνωστής αλλά καθόλου αθώας κουβέντας για το αν επιτρέπεται να απεργούν οι εργαζόμενοι στον Τύπο και στα ΜΜΕ (τεχνικοί, διοικητικοί, εργάτες και υπάλληλοι τυπογραφείων και πρακτορείων διανομής του Τύπου και δημοσιογράφοι), μαζί με το σύνολο των εργαζομένων της χώρας σε μια κρίσιμη εποχή για το μέλλον της ημιθανούς πλέον "κοινωνικής συνοχής" της χώρας. Η ένταση της πίεσης κατά της απεργίας των εργαζομένων στα ΜΜΕ ήταν περισσότερο ενισχυμένη αυτή τη φορά, με το επιχείρημα της δίωρης καθυστέρησης χειρισμού από τα Μέσα Ενημέρωσης της τραγωδίας στις 5.5.2010 στη Marfin. Τότε που, όπως θυμάστε, τα σωματεία του Τύπου ανέστειλαν την κινητοποίησή τους ώστε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις σε "ζωντανές συνδέσεις" και εφημερίδες που θα κυκλοφορούσαν την επομένη να ενημερώσουν τους πολίτες κυρίως για τα "έκτροπα" (τα οποία έτσι κι αλλιώς με την άδεια των σωματείων του Τύπου είχαν καταγράψει) και δευτερευόντως για τον όγκο, το πάθος των διαδηλώσεων και τα αιτήματα των απεργών.

"Θα μας τρελάνουν αυτοί της ΕΣΗΕΑ. Αποφάσισαν απεργία για την επόμενη Πέμπτη (20/5) με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Ούτε δέκα μέρες δεν έχουν περάσει από τα γεγονότα στη Marfin (...) βόμβες μολότοφ, κτίρια και αυτοκίνητα στις φλόγες και καθόλου ενημέρωση", σημείωνε η εφημερίδα της ακροδεξιάς "Ελεύθερη Ωρα" στις 15/5. Η ίδια εφημερίδα ωστόσο, τέσσερις μέρες μετά ομολόγησε την άλλη της άποψη για τα ΜΜΕ και τον ενημερωτικό τους ρόλο: "Τα λαμόγια των καναλιών και τα ποικίλα τσουλιά και ανώμαλοι που βγαίνουν σε διάφορες εκπομπές όλο και πληθαίνουν. Και ακούς ασυναρτησίες και αγραμματοσύνες, βλακείες. Και κάποιες φορές συζητήσεις λες και διερράγη βόθρος!". Την ίδια αντιφατική "θέση" εκπέμπουν σχεδόν όλα τα Μέσα και οι δημοσιογράφοι που διαφωνούν με την κοινή στράτευση των σωματείων του Τύπου κατά τις ημέρες των Γενικών Πανελλαδικών Απεργιών, ακολουθώντας τις αντίστοιχες παλινωδίες του "λαού" για το ίδιο θέμα. "Μεγάλο λάθος του επαγγελματικού σωματείου των δημοσιογράφων να συμμετέχει σε απεργιακές κινητοποιήσεις την ίδια μέρα που αυτές πραγματοποιούνται (sic). Εφόσον δεχτούμε ότι τέτοιας μεγάλης έκτασης απεργίες εξυπηρετούν συγκεκριμένο σκοπό των εργαζομένων, η φραγή της ενημέρωσης κάθε άλλο παρά εξυπηρετεί την προβολή των δικαιωμάτων των απεργούντων", έγραφαν "Τα Επίκαιρα" (15/5). Λίγες γραμμές όμως πιο κάτω υπογράμμιζαν: "Ας μην βαυκαλίζονται οι συνδικαλιστικοί ηγέτες των δημοσιογράφων ότι σε περίπτωση δικής τους απεργιακής κινητοποίησης θα βρουν ανάλογη συμπαράσταση από τους άλλους εργαζόμενους. Κι αυτό διότι η κοινή γνώμη, εξαιτίας της προκλητικής συμπεριφοράς κάποιων δημοσιογράφων είτε άλλων που τους θεωρούν ενεργούμενα έχει κατατάξει τον κλάδο μεταξύ των υπευθύνων για το σημερινό χάλι μαζί με τους πολιτικούς...". Ανάλογες απόψεις είδαμε και σε περιοδικά με "ξεβράκωτες": "...η ΕΣΗΕΑ είχε τη φαεινή ιδέα να κάνουν απεργία και οι δημοσιογράφοι. Και ποιός θα κάλυπτε τις κινητοποιήσεις και θα ενημέρωνε τον κόσμο ρε παιδία;" αναρωτιέται το φιλεργατικό Maxim. "Δεν έβαλαν μυαλό από την τεράστια ήττα που υπέστη η ΕΣΗΕΑ κατεβάζοντας τα ρολά της ενημέρωσης συμμετέχοντας στην γενική απεργία που κατέληξε στην τραγωδία της Μαρφίν", υποστήριζε ο Μάκης Κουρής στο ΠΑΡΟΝ (16/5). Τα ίδια πάνω κάτω επιχειρήματα χρησιμοποίησε και η παρέα του κ. Σόμπολου για να αλλάξει την απόφαση της ΕΣΗΕΑ ώστε να μην απεργήσουν οι δημοσιογράφοι και συνακόλουθα να σμπαραλιάσει τη διασωματειακή ενότητα των εργαζομένων στα ΜΜΕ, το πιο πολύτιμο όπλο των εργαζομένων τις μέρες των ομαδικών απολύσεων και της εξαθλίωσης του κλάδου. Η χαρά των εργοδοτών.

Οι φωνές κατά της απεργίας των εργαζομένων στα ΜΜΕ είτε προέρχονταν από εκπομπάρχες και πανελίστες των ηλεκρονικών ΜΜΕ, είτε ακόμα και από την διοίκηση Παναγόπουλου της ΓΣΕΕ, η οποία έστειλε σχετική επιστολή στην ΕΣΗΕΑ, αγωνιώντας -εύλογα, αν μπεί κανείς στη δύσκολη θέση τους- για το πώς θα δείξουν τα κανάλια τις ομιλίες τους, όλες κατέληγαν στην ανάγκη "κάλυψης" των κινητοποιήσεων και των αιτημάτων των εργαζομένων. Κατά διαβολική σύμπτωση η λέξη της δημοσιογραφικής πιάτσας "κάλυψη" σημαίνει ταυτόχρονα στη γλώσσα μας και συγκάλυψη. Οπως σημείωσε ο συνάδελφος Στάθης Σταυρόπουλος στην "Ελευθεροτυπία", 18/5, αναφερόμενος στη μεγάλη συγκέντρωση και την πορεία του ΚΚΕ που πραγματοποιήθηκε το προηγούμενο Σάββατο στο κέντρο της Αθήνας τα ΜΜΕ την ..."κάλυψαν" κανονικά: "Ούτε τα κανάλια την 'είδαν', ούτε στις εφημερίδες της Δευτέρας βρέθηκε αράδα να λέει κάτι σχετικό. Είναι αυτό δημοσιογραφία για την ενημέρωση του λαού;".

Εδώ λοιπόν είναι όλο το ζουμί. Η τηλεόραση με την σχεδόν απόλυτη επιρροή στην ελληνική κοινωνία, αλλά και τα άλλα μέσα μικρότερης εμβέλειας, πόσο "καλύπτουν" και ποια γεγονότα; Ποιές ιδέες, ποια στοιχεία ιεραρχούν και προβάλλουν; Η Ματίνα Παπαχριστούδη στη στήλη της στην εβδομαδιάια εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς" (15.5), γράφει για μια πρόσφατη εξέλιξη, χαρακτηριστική της "λειτουργίας του συστήματος μαζικής χειραγώγησης που επιχειρείται για την απόλυτη επικυριαρχία του ΔΝΤ στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα". Λίγο πριν την επικύρωση από τη Βουλή της "βοήθειας" από την τρόικα πραγματοποιήθηκαν συναντήσεις και εκπαιδευτικά σεμινάρια από γνωστή εταιρεία επικοινωνίας, που συνεργάζεται συστηματικά με την πολιτική εξουσία και τα ΜΜΕ, "για την κατανόηση των μέτρων που θα επιβληθούν στην ελληνική οικονομία, την ανάγκη επιβολής τους και τις μεθόδους προώθησής τους στην κοινή γνώμη". Σ' αυτές τις εκπαιδευτικές συναντήσεις ιδεολογικής "καθοδήγησης" των πολιτών κλήθηκαν επιχειρηματίες, εκδότες, ιδιοκτήτες ΜΜΕ και αρκετοί μεγαλοδημοσιογράφοι. "Το star system, δηλαδή, που απαρτίζει στην παρούσα φάση την ομάδα κρούσης" του καθεστώτος, τονίζει το δημοσίευμα.

Ας τα σκεφτούν όλα αυτά όσοι -λένε ότι- περιμένουν πως η λειτουργία των ΜΜΕ σε μια μέρα γενικής απεργίας θα φέρει την ...εξέγερση του κοινού τους. Ριάλιτι, μεσημεριανάδικα, τοκ σόου, τερατολογίες και τη φωνή του συστήματος φέρνει -και οι πρώτοι που το ξέρουν είναι οι ίδιοι οι εργάτες των Μέσων Ενημέρωσης και Αποβλάκωσης. Και όταν σκάσει το πρώτο επεισόδιο θα δραματοποιηθεί τόσο, ώστε να μην ξανασηκωθεί κανείς πιά από τον καναπέ του. Και έρχεται και το Μουντιάλ...

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Συντρόφια,
Η εκπομπή δεν θα πραγματοποιηθεί ούτε σήμερα ,δυστυχώς, λόγο άλλων υποχρεώσεων . Ελπίζουμε ότι από τις 29 Μαίου θα είμαστε σε θέση  να ξεκινήσουμε πάλι το Hit n Run (Istanbul-Salonika) "οδοιπορικό".

Hit n Run

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

«Ο σταθμός θα ξεκινήσει να λειτουργεί στο βαγόνι ή στην πρυτανεία. Διαλέξτε.»

Λίγα λόγια με αφορμή το 3ήμερο εκδηλώσεων για τον 1 χρόνο Radio Revolt

«Ο σταθμός θα ξεκινήσει να λειτουργεί στο βαγόνι ή στην πρυτανεία. Διαλέξτε.»
Από κείμενο του κατειλημμένου βαγονιού

           
Το Radio Revolt αποτελεί μια επαναστατική κίνηση στον χώρο της Θεσσαλονίκης η οπoία ξεκίνησε σαν ιδέα στα τέλη του 2008 και βρήκε στέγη το 2009 σε ένα βαγόνι του ΟΣΕ μέσα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, βάζοντας τα θεμέλια για τη δημιουργία νέων μέσων αντιπληροφόρησης, πέρα των παραδοσιακών εντύπων και των διαδικτυακών σελίδων.  Μια ομάδα 15 περίπου συντρόφων/ισσων αποφασισμένοι και παθιασμένοι καταλάβαμε ως γνήσιοι πειρατές, το βαγόνι και βάλαμε μπρός για ένα ταξίδι που ελπίζουμε να μην τελειώσει ποτέ. Φυσικά σε αυτήν μας την επιθυμία δεν θα μπορούσαν να μη  σταθούν εμπόδια από την πανεπιστημιακή κοινότητα και κυρίως από τον πρύτανη Μάνθο και τα «πράγματά του» , τους φύλακες ( όπως σωστά τους είχε αποκαλέσει τότε ένας σύντροφος). Εμείς όμως ήμασταν τόσο παθιασμένοι που όπως είχαμε γράψει και στο πρώτο μας κείμενο, ξεκινούσαμε ένα νέο εγχείρημα και δεν κάναμε βήμα πίσω.

Μετά ήρθαν οι διακοπές ρεύματος ,ενώ η παροχή internet έκανε σύντομα φτερά. Το μήνυμα το είχαμε λάβει, ήμασταν ανεπιθύμητοι και οι «άρχοντες» του ΑΠΘ ειχαν αποφασίσει να μας διώξουν.  Στην προσπάθειά μας τότε να  βγάλουμε άκρη με τους υπεύθυνους τεχνικούς, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τους σεκιουρητάδες του πανεπιστημίου. «Σαν άμεση απάντηση ήταν να σπαστούν οι υπολογιστές των άμεσα προϊστάμενων» ενώ η λάσπη που ήθελε τους καταληψίες να καταστρέφουν όλους τους υπολογιστές και όλο το σύστημα παροχής internet του πανεπιστημίου, δεν άργησε να διαδοθεί.


Με αυτή την «πολεμική» μας πράξη , η  πανεπιστημιακή κοινότητα κατάλαβε ότι είχαμε αποφασίσει να θέσουμε τον σταθμό σε λειτουργία και τίποτα δεν μας σταματούσε. Το βαγόνι άρχισε να μαζεύει αλληλέγγυους , επιβεβαιώνοντας και με αυτόν τον τρόπο ότι το συγκεκριμένο εγχείρημα, όντας αναπόσπαστο κομμάτι του αναρχικού χώρου,  στηρίζονταν από κόσμο πέρα των αρχικά 15 περίπου ατόμων που το είχαν καταλάβει.


Στα γεγονότα του Μάη 2009 και τον «εμφύλιο» που ξέσπασε μέσα στον αναρχικό χώρο της Θεσσαλονίκης  , το Radio Revolt δεν διάλεξε «στρατόπεδο» επειδή θεώρησε ότι τέτοιες κινήσεις στο βάθος τους επιβεβαίωναν  την επιρροή εξουσιαστικών λογικών και πρακτικών πάνω σε ένα, κατά τα άλλα, ανεξούσιο χώρο. Ο σταθμός θα δεχτεί κριτική για τη μη συμμετοχή του (μέσα από ομόφωνη απόφαση της συνέλευσης)  στο όλο άθλιο σκηνικό που διαδραματίζονταν στη Θεσσαλονίκη , αλλά θα κρατήσει την ίδια στάση μέχρι το τέλος. Παρόλα αυτά η αλήθεια είναι ότι θα επηρεαστεί από τα γεγονότα, κάτι που ίσχυσε για το σύνολο των αναρχικών της πόλης,  δημιουργώντας κάποιες τριβές στο εσωτερικό του.


Το καλοκαίρι του 2009 και συγκεκριμένα στις 21 Ιουλίου «ο κατειλημμένος χώρος που στεγάζεται το Radio Revolt, το βαγόνι του ΟΣΕ στο κέντρο της Πανεπιστημιούπολης του ΑΠΘ, δέχτηκε επίθεση από αγνώστους με 3 βόμβες μολότωφ». Οι ζημιές ήταν μικρές καθώς οι «άγνωστοι» δεν μπόρεσαν να πειράξουν το στούντιο και τα μηχανήματα. Τα ξημερώματα τις 4ης Αυγούστου σε απόσταση μόλις 15 ημερών απ την πρώτη αποτυχημένη εμπρηστική επίθεση, το Radio Revolt δέχτηκε  δεύτερη επίθεση με μεγαλύτερες ζημιές αυτή τη φορά.  Οι σύντροφοι/σσες του βαγονιού μέσα από πολλές προσπάθειες, θα καταφέρουν να επισκευάσουν τον σταθμό και σύντομα θα τον θέσουν πάλι σε λειτουργία, μόνο που αυτή τη φορά η διάθεση δεν θα είναι η ίδια όπως πρώτα. Μέσα σε ένα κλίμα απογοήτευσης και κούρασης δημιουργήθηκαν εντάσεις οι οποίες σε κάποιες περιπτώσεις δυστυχώς προσωποποιήθηκαν  οδηγώντας αρκετούς συντρόφους/σσες της σπουδαίας «πρώτης γενιάς» του σταθμού να αποχωρήσουν. Το πλήγμα ήταν πολύ μεγάλο καθώς φαινόταν ότι όλος ο κόπος, ο χρόνος και η θέληση για να πετύχουμε τον σκοπό μας, τη δημιουργία του πρώτου αναρχικού  διαδικτυακού ραδιοφώνου, είχαν πάει χαμένα. Η αποχώρηση συντρόφων πολύ απλά έσπαγε τον αρχικό ισχυρό πυρήνα (καθώς επρόκειτο για ένα δέσιμο μεταξύ μας καθόλου τυπικό αλλά άκρως αυθόρμητο, αυθεντικό και ουσιαστικό) και αναπόφευκτα μας έκανε πιο αδύναμους.


Ακολούθησαν πολλές συζητήσεις και πολλές συνελεύσεις, ενώ παράλληλα προσπαθήσαμε να αποβάλουμε την αρνητική διάθεση που είχε στοιχειώσει το βαγόνι. Τα πράγματα με τον καιρό ηρέμησαν  και  ο σταθμός μπήκε πάλι δυναμικά σε τροχιά. Το Radio Revolt είχε πάρει  μπρος ξανά, με νέους συνοδοιπόρους αυτή τη φορά. Οι νέοι  πειρατές  έδωσαν  με τον τρόπο τους ένα αισιόδοξο σπρώξιμο  στο βαγόνι και κουράγιο σε εμάς, τους  «παλιούς»,  να συνεχίσουμε αυτό που « είχαμε ξεκινήσαμε και δεν θα κάναμε βήμα πίσω». …


Με τον ένα (και κάτι για την ακρίβεια) χρόνο λειτουργίας του Radio Revolt , ως Hit n Run χαιρετίζω , μέσα από Τουρκικό έδαφος, όλους όσους πίστεψαν στο Radio Revolt, όσους αποτέλεσαν τον αρχικό πυρήνα καταληψιών του βαγονιού και  κατ’ επέκταση  την πρώτη  διαχειριστική του  ομάδα, όσους  βοήθησαν να επισκευαστεί το «όχημα» μετά τις εμπρηστικές επιθέσεις και τέλος όσους επέλεξαν να επιβιβαστούν….

RADIO REVOLT- ΟΠΛΙΣΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ!

Hit n Run
(21.5.2010)

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 5/5

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 5/5


“... Κι ο θάνατος δε θα έχει πλέον καμία εξουσία...”


Στα γεγονότα της 5ης Μάη με την πυρπόληση του τραπεζικού καταστήματος της Marfin Bank υπήρξαν τρεις νεκροί τραπεζικοί υπάλληλοι και χιλιάδες “ απανθρακωμένες” αλήθειες.

Η αποπνικτική ατμόσφαιρα της σπαρακτικής υποκρισίας της προπαγάνδας και ο φθαρμένος ηθικοπλαστικός ανθρωπισμός των κασσάνδρων του ριζοσπαστικού κινήματος, μας αναγκάζουν να τοποθετηθούμε δημόσια για τα γεγονότα. Αυτό δε σημαίνει ότι μιλάμε από τη θέση των “ειδικών” της βίας, ούτε ότι έχουμε “αυτεπάγγελτα” διοριστεί κατήγοροι η δημόσιοι υπερασπιστές των ανθρώπων που επιτέθηκαν στο τραπεζικό κτίριο.

Όμως πιστεύουμε στην αναγκαιότητα να ειπωθούν μερικά πράγματα και να τοποθετηθούν σε μια σειρά. Για να συμβεί αυτό δεν είναι απαραίτητη η βιωματική παρουσία και η αντίληψη του τι έγινε εκείνη τη μέρα σε εκείνο το σημείο. Αυτό που χρειάζεται κατά τη γνώμη μας είναι μια σοβαρή και υπεύθυνη στάση με την αντίστοιχη κατάθεση της παρακαταθήκης παρόμοιων επαναστατικών πρακτικών ( όπως η πυρπόληση μιας τράπεζας) για την αντιμετώπιση και την (αυτο)κριτική ενός υπαρκτού ζητήματος ( τον θάνατο τριών υπαλλήλων που δεν αποτελούσαν στόχο της επαναστατικής βίας).

Ο επαναστατικός μηδενισμός που εκφράζουμε προϋποθέτει μια άρτια σκέψη και πράξη που κτίζεται μακριά από επιδείξεις ψευτοκυνικότητας “έλα μωρέ τραπεζικοί υπάλληλοι ήταν, καλά έκαναν και τους έκαψαν...”, αλλά και από υποκριτικές θρηνωδίες που αναζητούν ενόχους για να αποδώσουν το φταίξιμο, ρητορεύοντας από τη θέση του αλάνθαστου και ανθρωπιστή επαναστάτη.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

στις μητροπόλεις και στην παρωδία ζωής που βιώνουμε, ο θάνατος δεν είναι παρά άλλο ένα ειδησεογραφικό γεγονός, μια απόμακρη πληροφορία, ανάμεσα σε τόσες άλλες, ένα μονόστηλο σε μια εφημερίδα, άλλη μια στατιστική ...

Κάθε μέρα άνθρωποι πεθαίνουν σε νοσοκομεία από ασθένειες, σε αυτοκίνητα από τροχαία, σε εργατικά “ατυχήματα” στα εργασιακά κάτεργα, σε υπόγειες διαβάσεις από ναρκωτικά... Και θέλουν να μας μάθουν να είμαστε ανέκφραστοι απέναντι σε αυτούς τους δεκάδες ανώνυμους θανάτους.

Γιατί είναι απλοί αριθμοί “ τρεις νεκροί από τροχαίο, δυο θάνατοι από ναρκωτικά..” που δεν “ πουλάνε” στα media, δεν προβάλλονται με το δήθεν ανθρωπιστικό περιτύλιγμα, άρα δεν πείθουν.

Είναι θάνατοι που με λίγα λόγια δεν συμφέρουν το σύστημα. Όλοι οι τηλεδήμιοι, από τους πιο συντηρητικούς μέχρι τους πιο ανατρεπτικούς που σοκαρίστηκαν δήθεν με τους τρεις νεκρούς της Marfin δε θα άντεχαν ούτε λεπτό αν αντιμετώπιζαν έτσι όλους τους ανώνυμους θανάτους που προκαλεί το σύστημα το οποίο πιστά υπηρετούν. Η αλήθεια είναι πως πάνω στα γεγονότα της 5ης Μάη στήθηκε μια αισχρή τυμβωρυχία και ένα ισχυρό εμπόριο συναισθημάτων για τα συμφέροντα του συστήματος....


“Παράπλευρες απώλειες και συναισθηματική τυμβωρυχία”


Μπροστά στην επερχόμενη κοινωνική κρίση το θέαμα του θανάτου προκάλεσε το δικό του βραχυκύκλωμα. Οι πορείες “ μαζεύτηκαν”, ακολούθησαν τα γκάλοπ ενάντια στις διαδηλώσεις και τις απεργίες, κατατέθηκαν live τα λουλούδια του πρωθυπουργού, πραγματοποιήθηκε η εισβολή στην κατάληψη Ζαίμη και στο στέκι μεταναστών στα Εξάρχεια, ξεκίνησαν τα δημοσιεύματα για τους δολοφόνους- κουκουλοφόρους, καλέστηκε η φασιστοσύναξη έξω από την τράπεζα και η κατάσταση έφτασε μέχρι τη δημόσια αποκήρυξη “τέτοιων συμμοριών”, “ του ατομικιστικού- μηδενιστικού χαοτικού κομφουζίου” και “ των ηλίθιων δολοφόνων” από κάποιους γραφικούς καραγκιόζηδες αναρχικούς.

Όμως πέρα απ΄ την προπαγάνδα και τις τεχνικές της, το γεγονός παραμένει γεγονός. Τρεις τραπεζικοί υπάλληλοι, χωρίς να αποτελούν στόχο, πέθαναν κατά τη διάρκεια πυρπόλησης του καταστήματος στο οποίο εργάζονταν. Εδώ είναι η σειρά μας να μην πέσουμε στην παγίδα της στατιστικής αλλά ούτε και της συναισθηματικής νοθείας. Σίγουρα δεν θα μιλήσουμε στην γλώσσα της “κακιάς στιγμής” και της “παράπλευρης απώλειας”. Αυτή είναι η γλώσσα του εχθρού και θυμίζει την ρητορεία του αμερικάνικου στρατού και των στρατηγών του στον πόλεμο του Αφγανιστάν. Απ΄ την άλλη δεν θα υποκριθούμε τους τιμητές του θανάτου των τριών ανθρώπων, που όσο λυπηροί και αν ήταν για τους οικείους τους, άλλο τόσο θα ήταν μια αποστειρωμένη ειδησεογραφική πληροφορία για το σύστημα, αν δεν προέκυπτε στον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο εξαιτίας μιας επαναστατικής πρακτικής.

Με λίγα λόγια δεν θα διεκδικήσουμε κάποιο συναισθηματικό χώρο στη σφαίρα του θεάματος, υποκρινόμενοι τους συγκλονισμένους εν μέσω ενός τηλε-υποκινούμενου ανθρωπιστικού παραληρήματος στο οποίο εγκλωβίστηκαν αρκετοί από το εσωτερικό του ριζοσπαστικού κινήματος. Όχι δεν το παίζουμε οι “σκληροί ταγμένοι αποκλειστικά στην υπόθεση”, αλλά πιστεύουμε πως αν αυτοί οι τρεις θάνατοι είχαν συμβεί ως “ατύχημα” σε ένα τροχαίο, λίγοι θα ήταν αυτοί που θα το είχαν μάθει έστω και ως είδηση. Άρα δεν είναι το λυπηρό γεγονός του θανάτου αυτό καθ΄ αυτό, που επέδρασε καταλυτικά στη στη διαμόρφωση ενός μουδιασμένου και αμήχανου κλίματος, αλλά η αιτία απ΄ την οποία προήλθε. Έτσι αποφεύγοντας την συναισθηματική τυμβωρυχία, πρέπει να σκύψουμε με περισυλλογή για να επεξεργαστούμε το πρόβλημα στην ρίζα του.

Είναι γεγονός πως αν κάποιος θέλει να αναζητήσει στυγνούς δολοφόνους, τότε θα πρέπει να ψάξει στις τάξεις του Βγενόπουλου και των ομοίων του. Η διοίκηση και οι εντολές του σε συνδυασμό με την αποδοχή τους από τους υπαλλήλους ήταν αυτές που τους οδήγησαν να δουλεύουν σε μια φαινομενικά κλειστή τράπεζα δίχως πυρασφάλεια με κλειδωμένες πόρτες. Τέτοια καθάρματα όπως ο Βγενόπουλος είναι οι ηθικοί αυτουργοί δεκάδων φυσικών και ψυχικών θανάτων εργαζόμενων, είτε στις δολοφονίες των εργατικών ατυχημάτων είτε στις καθημερινές ταπεινώσεις και συμβάσεις των όρων εργασιακής πειθαρχίας που επιβάλλουν. Κρατώντας αυτό ως δεδομένο, οφείλουμε να αντικρίσουμε τώρα τις δικές μας ατέλειες, τα κενά, τα λάθη, την απροσεξία ώστε να διαρρήξουμε την έξοδο κινδύνου από μια μονόπλευρη σκέψη, που θέλει να φταίνε για όλα μόνο τα αφεντικά και μπορεί να μας εφησυχάζει, αλλά δεν μας εξελίσσει...


Τι έφταιξε λοιπόν και καταλήξαμε στο θάνατο τριών τραπεζικών υπαλλήλων;

"Η Επαναστατική Πρακτική του “hit and run”"

Τώρα ας μιλήσουμε για επιλογές, στρατηγικές και συνήθειες. Καταρχάς εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα είναι γνωστή η πρακτική του hit and run κατά τη διάρκεια μεγάλων διαδηλώσεων. Μιλάμε για τη συγκρότηση μικρών μαχητικών ομάδων αντιεξουσιαστών που αποκόπτονται από το σώμα των διαδηλωτών και επιτίθενται καταδρομικά σε προεπιλεγμένα σημεία (τράπεζες, δημοσιογραφικά βαν, διμοιρίες ΜΑΤ) επιστρέφοντας στο όγκο της πορείας για να ξαναχτυπήσουν ή να εξαφανιστούν. Όσον αφορά τη πολιτική διάσταση της πρακτικής , πρέπει να τονίσουμε πως το hit and run δεν ανήκει αποκλειστικά σε κάποια συγκεκριμένη τάση των αναρχικών. Οι κοινωνιστές αναρχικοί ( κυρίως παλιότερα που αποτελούσαν μια πιο ισχυρή συνιστώσα) εφαρμόζουν το hit and run με τη λογική της εκτροπής των διαδηλώσεων και της διάχυσης της σύγκρουσης. Με αυτόν τον τρόπο θεωρούν πως λειτουργούν ως ο πυροκροτητής της κοινωνικής έκρηξης και συμβάλλουν στην όξυνση του κοινωνικού αγώνα.

Η ενδιάμεση εξεγερσιακή τάση, έχει κληρονομήσει την πρακτική του hit and run, την έχει εξελίξει κάπως οργανωτικά και αναφέρεται κυρίως στη βιωματική στιγμή της σύγκρουσης και των σχέσεων (αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση, ξεπέρασμα ρόλων) που αναπτύσσονται έξω από τα προκαθορισμένα στερεότυπα της κυριαρχίας. Η κοινή συνισταμένη των δυο ρευμάτων βρίσκεται στην αναγνώριση των συντεχνιακών διαδηλώσεων ως στιγμών του κοινωνικού αγώνα που τόσο οι κοινωνιστές, όσο και οι εξεγερσιακοί προωθούν μέσα από την παρουσία και τη δράση τους σε αυτές.

Η νέα αναρχοατομικιστική – μηδενιστική τάση, ο τρίτος πόλος όπως τον έχουμε περιγράψει, διαμορφώνει μια νέα αντίληψη σε σχέση με τον κοινωνικό αγώνα και τις διαδηλώσεις. Στις δεκάδες χιλιάδες μάζας που συρρέουν στα πανεργατικά συλλαλητήρια δεν αναγνωρίζουμε αναγκαστικά ανθρώπους που μοιράζονται τον ίδιο αξιακό κώδικα με εμάς και μιλάνε τη γλώσσα της απελευθέρωσης. Οι κοινωνικές κινητοποιήσεις αποτελούν ένα συνονθύλευμα αντιφάσεων και συμπεριφορών που περιέχουν όλα τα εδάφη της ανθρώπινης σκέψης, από τον μικροαστικό συντηρητισμό, τον αριστερό πατριωτισμό, τον εναλλακτισμό, το ρεφορμισμό μέχρι και την αναρχική θεώρηση.

Οι διαδηλώσεις λειτουργούν ως το άθροισμα χιλιάδων διαχωρισμένων μεταξύ τους προσώπων με διαφορετικές διαδρομές, ακόμα και εχθρικές μεταξύ τους, που συνενώνονται είτε με αιτία είτε με αφορμή ένα συντεχνιακό αίτημα (όπως το ασφαλιστικό). Η συντριπτική πλειοψηφία της σύνθεσης τέτοιων διαδηλώσεων ζητάει την επιστροφή στην κανονικότητα της παλιάς καθημερινότητας (πριν ψηφιστούν νομοθετικές ρυθμίσεις που θίγουν τα προηγούμενα δικαιώματά τους) ή στην πιο αριστερή εκδοχή, την βελτίωση της κανονικότητας με πιο προοδευτικές και ανθρωπιστικές λύσεις εντός ορίων του καπιταλισμού, ή του κομμουνιστικού κρατισμού. Δεν είναι τυχαίο πως τα κεντρικά συνθήματα των διαδηλώσεων απαιτούν την εφαρμογή δίκαιων νόμων απέναντι στις αντισυνταγματικές ρυθμίσεις της εκάστοτε κυβέρνησης.

Συχνά ακόμα και η βίαιη παρεκτροπή μιας ολόκληρης διαδήλωσης αποτελεί το απάνθισμα των αντιφάσεων. Στον επιθετικό αποκλεισμό της βουλής στην πορεία της 5ης Μάη, άλλοι διαδηλωτές τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο, άλλοι πετούσαν πέτρες, άλλοι καλούσαν τα ΜΑΤ να ενωθούν μαζί τους, οι κουκουέδες εντόπιζαν προβοκάτορες, άλλοι έκραζαν αυτούς που έσπαγαν τράπεζες, άλλοι χειροκροτούσαν και οι αναρχικοί έστηναν οδοφράγματα. Ένα πάνθεον όλων των συμπεριφορών με χιλιάδες επαναλήψεις από τα χρόνια της μεταπολίτευσης και μετά.

"Επαναστατική Πρωτοπορία και Επαναστατικός Μιλιταρισμός"

Εμείς και η αντίληψη μας ούτε αποτελούμε κάποια πεφωτισμένη επαναστατική πρωτοπορία ούτε μια ελιτίστικη κλίκα. Ο καθένας από εμάς έχει γευτεί τις αντιφάσεις, έχει κυλιστεί μέσα τους, έχει συμμετάσχει σε αυτές μέχρι το σημείο όπου η ανάγκη για προσωπική και πνευματική εξέλιξη, ορισμένα διαφορετικά βιώματα, κάποιες συλλογικές κουβέντες και προβληματισμοί, μερικές ενδιαφέρουσες σελίδες σε βιβλία και εγχειρίδια, ο ατομικός στοχασμός και η επιθυμία για όξυνση της επαναστατικής δράσης, απαίτησαν μια εκ νέου συλλογική επανατοποθέτηση στη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις. Για το χώρο σκέψης και πράξης που εκφράζουμε δε μας καλύπτουν πλέον απλώς το να συμβαίνουν μπάχαλα.

Πιστεύουμε στις οργανωμένες δομές κρούσης και στα ξεκάθαρα επαναστατικά σκεπτικά με μνήμη, παρόν και προοπτική. Δεν έχει καμία σχέση ο αναρχικός κουκουλοφόρος που τα “σπάει” γιατί αρνείται τα υπολείμματα που του προσφέρουν για ζωή, τον πολιτισμό του θεάματος, τα πρότυπα του φιλοτομαρισμού, τις αξίες του χρήματος και της συνειδησιακής αποχαύνωσης, με τον οργισμένο μισθωτό που μόνο όταν νιώσει το μούδιασμα στην τσέπη του θα σηκώσει για λίγο κεφάλι. Είναι ο ίδιος που όταν παλιότερα θεωρούσε τον εαυτό του βολεμένο ζούσε στην κανονικότητα του και δυσανασχετούσε με τους “ταραξίες”.

Υπάρχει ένα τεράστιο αξιακό χάσμα που καμία βία και καμιά στιγμή σύγκρουσης δεν το γεφυρώνει, αν δεν υπάρξει η απαραίτητη συνειδητοποίηση και αυτογνωσία. Σε αυτήν την κατεύθυνση επαναστατικής συνειδητοποίησης θεωρούμε ότι συμβάλλουν οι προκηρύξεις, τα κείμενα, τα βιβλία, οι μπροσούρες, τα συνθήματα στους τοίχους, οι αφίσες. Αυτή είναι η δική μας θεωρητική προπαγανδιστική επίθεση ενάντια σε ένα σύστημα που πρέπει να πεθάνει. Και οι πορείες; Και οι πορείες συμβάλλουν, αρκεί να τις αντικρίσουμε εντός μιας νέας οπτική. Κανείς δε γεννιέται αντάρτης ή επαναστάτης, είναι μια σταδιακή διαδικασία εξέλιξης για να ορίζεις τη ζωή σου χωρίς συμβιβασμούς.

Πορείες όπως αυτή της 5η Μάη είναι το απαραίτητο προστάδιο, ο κατάλληλος προθάλαμος για όσους θέλουν να έρθουν σε μια πρώτη επαφή με την επαναστατική βία. Μέσα από αυτές η ανάπτυξη του hit and run, σε αντίξοες συνθήκες με εκατοντάδες μπάτσους στην πόλη αποτελεί μια καθοριστική εμπειρία για όσους θέλουν να ακονίσουν τα θεωρητικά και πρακτικά εργαλεία τους σε συνθήκες μητροπολιτικής μάχης. Αυτά είναι τα κατάλληλα εφόδια για την πρακτική εξέλιξη άλλων μορφών δράσης του νέου αντάρτικου. Σκοπός μας είναι να οργανώσουμε τον επαναστατικό μιλιταρισμό. Μια αντιιεραρχική αντίληψη δίχως αξιώματα και ακολουθητές που προωθεί τη δημιουργία μικρών ευέλικτων μάχιμων ομάδων αντιεξουσιαστών που θα χαρτογραφούν την πόλη, τους στόχους, τις διαφυγές, θα οργανώνονται και θα εξοπλίζονται κατάλληλα, θα αναπτύσσουν σχέσεις με αντίστοιχες ομάδες συγγένειας, θα είναι ανοικτές (με την απαραίτητη προσοχή) σε νέους συντρόφους, θα καταστρώνουν σχέδια επίθεσης και θα χρησιμοποιούν (αλλά δε θα στρέφονται εχθρικά) τις συντεχνιακές πορείες ως δούρειο ίππο επαναστατικών εξορμήσεων. Άρα δεν τίθεται ζήτημα συμμετοχής ή μη στις πορείες αλλά εξέλιξης.

Αυτό που πιστεύουμε είναι πως μόνο μέσα από την οργανωμένη διάσταση της επαναστατικής βίας θα προωθηθεί η συνέπεια, η συνέχεια, και η σοβαρότητα που θα “απαγορεύει” στο μέλλον τέτοιες “αστοχίες” με τραγικά αποτελέσματα όπως της Marfin. Μόνο έτσι το νέο αντάρτικο θα διαχυθεί ως αντίληψη και πρακτική, προκαλώντας το χάος στην αποστειρωμένη καθημερινότητα της οργανωμένης πλήξης.

"Οι Ρουφιάνοι και οι Συνέπειες"

'Oλα αυτά γράφονται ως συνεισφορά σε ένα διαλεκτικό πεδίο σκέψης και δράσης ανάμεσα σε διαφορετικά πολιτικά ρεύματα και όχι για να δικαιολογήσουμε ή να καλύψουμε κάτι. Είναι γνωστό πως το χτύπημα στη Marfin δεν έφερε κάποια ιδεολογική σφραγίδα για το πολιτικό σκεπτικό και περιεχόμενο των ανθρώπων που έδρασαν εκεί. Βάση του στόχου (τραπεζικό υποκατάστημα) ο καθένας από οποιαδήποτε πολιτική τάση της αντιεξουσίας και όχι μόνο, θα μπορούσε να το πυρπολήσει. Αλλά βέβαια είναι αρκετά βολικό για τους καρχαρίες των αμφιθεάτρων να καταλογίζουν ενέργειες εκ του αποτελέσματος στο δικό μας πολιτικό ρεύμα.

Οι δηλώσεις νομιμοφροσύνης και τα ιεραποστολικά κείμενα ανθρωπισμού που κυκλοφόρησαν από ορισμένες αναρχικές συλλογικότητες δίπλα στην καταδικαστική σιγουριά για την προέλευση των “δραστών”, παρέθεσαν την απόλυτη πολιτική κενότητα επιχειρημάτων για το “μηδενιστικό κομμάτι” που “παρασιτεί εις βάρος του αναρχικού χώρου”. Η γραφικότητά τους δε μας ενοχλεί αλλά όταν ορισμένοι φτάνουν στο επικίνδυνο σημείο να φωτογραφίζουν ανθρώπους σε αμφιθέατρα και καφενεία ικανοποιώντας τα πρόθυμα αυτιά της αστυνομίας, τότε συγκεκριμένα άτομα θα αντιμετωπιστούν όπως τους αναλογεί, ως ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ με τις αντίστοιχες συνέπειες.

"Στοχοποιημένη Δράση και Αυτιστικές Αστοχίες”

Ξαναγυρνώντας στο πως και το γιατί της υπόθεσης της Marfin ανεξάρτητα από το ποια αναρχική τάση νιώθει ο καθένας ότι εκφράζει ως άτομο ή συλλογικότητα, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως και στα τρία πολιτικά ρεύματα ( κοινωνιστές, εξεγερσιακοί, αναρχοατομικιστές- μηδενιστές) υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό. Η σαφέστατη οριοθέτηση της στοχοποιημένης δράσεις (κρατικά κτίρια, δυνάμεις καταστολής, σύμβολα του πλούτου). Οι 3 υπάλληλοι που δούλευαν την μέρα της απεργίας σίγουρα δεν μπορούν να θεωρηθούν εχθροί, όπως ούτε και σύμμαχοι. Άρα σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν να αποτελούν στόχο επίθεσης.

Σε αυτά που γράφουμε στόχος μας δεν είναι να ωραιοποιήσουμε τις καταστάσεις, ούτε να τηρήσουμε τη λογική των ίσων αποστάσεων. Για αυτό στο περιθώριο της οριοθετημένης στοχοποίησης, δεν ξεχνάμε τις αυτιστικές επιθέσεις σε άκυρα σημεία (στάσεις λεωφορείων, καρτοτηλέφωνα, περίπτερα, ότι να ναι αυτοκίνητα) αλλά είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως αυτό αποτελεί ένα ανίσχυρο δείγμα ανευθυνότητας που ποτέ δεν επιρρέασε ουσιαστικά τα πράγματα. Αντίθετα το κτίριο της Marfin στην Κοραή ως τραπεζικό μέγαρο αποτελούσε έναν όμορφο στόχο.

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τι έγινε ακριβώς εκεί και τι ειπώθηκε, όμως γνωρίζουμε τις χρόνιες αδυναμίες που πιστεύουμε ότι συνεισφέρουν στο αποτέλεσμα. Αναφερόμαστε στο φετιχισμό της ανοργάνωτης βίας και την απονοηματοδότηση των μέσων επίθεσης.

“Τα Άδεια Όπλα Σκοτώνουν...”

Αυτό που έγινε στην Marfin, η ψυχρή αλήθεια λέει, πως ήταν θέμα τύχης ότι δεν έχει συμβεί εδώ και τόσα χρόνια. Κάθε επαναστάτης πρέπει να διαμορφώνει μια ιδιαίτερη σχέση κατανόησης και αντίληψης των μέσων δράσης που χρησιμοποιεί. Όλα τα μέσα δράσης από μια πέτρα μέχρι ένα υποπολυβόλο μπορούν με την ίδια ευκολία να γυρίσουν μπούμερανγκ ενάντια στον ίδιο μας το εαυτό. Για αυτό λένε πως “τα άδεια” όπλα σκοτώνουν πιο εύκολα απ' τα “γεμάτα”. “Άδεια” όπλα είναι και τα μέσα που ο κάτοχος τους δεν έχει συναίσθηση της χρήσης τους αλλά και της αποτελεσματικότητας τους.

Έτσι κάποιοι “ανακάλυψαν την αμερική” με τα γεγονότα της Marfin. Όμως εδώ και τόσα χρόνια το σκηνικό είναι παρόμοιο. Πόσες φορές στο παρελθόν είτε σε πορείες είτε σε “νυκτερινά”, σύντροφοι κάηκαν και τραυματίστηκαν αναμεταξύ τους από μολότοφ είτε γιατί τα μπουκάλια ήταν κακοφτιαγμένα, είτε γιατί κάποιοι βιάστηκαν να τα “χώσουν” πρώτοι. Πόσες φορές σπάστηκαν κεφάλια συντρόφων από πέτρες που πετούσαν άλλοι “ανυπόμονοι” από πίσω δίχως να βλέπουν καν το στόχο. Όπως επίσης, για όσους δεν διαθέτουν κοντή μνήμη, πόσες φορές αναρχικοί έχουν διαπληκτιστεί μεταξύ τους στην διάρκεια διαδηλώσεων εξαιτίας διαφορετικών νοοτροπιών και αντιλήψεων.

Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Και όλα υποδηλώνουν την ίδια αδυναμία. Το σχίσμα μεταξύ θεώρησης και πράξης, μεταξύ συνείδησης και δράσης. Η επαναστατική βία προβάλλεται ως φετιχισμός, συχνά αναπαράγοντας πρότυπα της κυριαρχίας, ματσό συμπεριφορές, κοκορέματα, επίδειξη αλαζονείας, ρόλοι και “ειδικεύσεις”. Αυτή η αντιφατική σχέση συμπεριφορών στο εσωτερικό του ριζοσπαστικού χώρου, λειτουργεί ως αξίωμα ισχύος στην κατάταξη των άτυπων ηγεμονιών.

Παράλληλα δίπλα σ' αυτές τις συμπεριφορές, βρίσκονται νέοι σύντροφοι που εισπράττουν τις διαχωρισμένες σχέσεις και με τη σειρά τους, αλλά και την ατομική τους ευθύνη, τις αναπαράγουν ως κακέκτυπο. Η βία, τα μέσα της, η χρήση τους, η κατασκευή τους, οι προφυλάξεις, ο πειραματισμός, οι τεχνικές, ποτέ μέχρι σήμερα δεν τέθηκαν πάνω στο τραπέζι συλλογικών διαδικασιών ώστε να αποσυρθεί ο φετιχισμός και να εισέλθει η γνώση και η ουσιαστική οικειοποίηση. Ήταν προνόμιο των πιο “μυημένων” που έτσι “προστάτευαν” τα αξιώματα τους. Η βία γίνεται πλέων αντιληπτή ως παιχνίδι αδρεναλίνης ενός άτυπου ανταγωνισμού για το ποιος τα χώνει περισσότερο.

Αντίθετα εμείς υποστηρίζουμε πως η συνείδηση είναι αυτή που μας ωθεί να αναπτύξουμε τις μαχητικές μας ικανότητες και γνώσεις ώστε να επιτεθούμε στον αντίπαλο.

“κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης, όλη η στρατιωτική προετοιμασία ήταν υποταγμένη στην πολιτική: “Όταν χειριζόμασταν ευαίσθητα χημικά, μας πρότειναν να σκεφτόμαστε πάντα την ιδεολογία, και έτσι θα είμαστε σε θέση να κάνουμε τα πάντα και να τα κάνουμε σωστά” (Αμπιμαέλ Γκουσμάν – επαναστατική οργάνωση Φωτεινό Μονοπάτι)

Δίπλα στο φετιχισμό της βίας, ανθίζει και η ημιμάθεια. Ορισμένοι σύντροφοι αγνοώντας την αποτελεσματικότητα των μέσων της βίας και την επικινδυνότητα τους προβαίνουν σε αλόγιστη χρήση, όπως για παράδειγμα οι γραφικές πολύωρες συγκρούσεις μέσα απ' τα πανεπιστημιακά άσυλα(καγκελάκι), αλλά και οι ανοργάνωτες επιθέσεις στα ΜΑΤ στα Εξάρχεια με δεκάδες μολότοφ που το μόνο που καταφέρνουν συνήθως είναι να “μαυρίζουν” την άσφαλτο, ενώ την ίδια στιγμή οι ίδιοι άνθρωποι αν συζητούσαν και οργανωνόντουσαν θα μπορούσαν να τους σπάσουν στο ξύλο και να πυρπολήσουν την κλούβα.

Κομμάτι αυτής της παράδοσης της λατρείας και ταυτόχρονα της άγνοιας της αξιοποίησης των μέσων είναι και η κριτική των αδρανών “ειδημόνων” της βίας. Ένας ιστός απαξιωτικών συμπεριφορών που κριτικάρουν απ' την ασφαλή θέση της μη συμμετοχής σε επαναστατικές πρακτικές, αλλά καλύπτονται με το άλλοθι της γνώσης μπαρουτοκαπνισμένων εμπειριών “τότε που τα πράγματα δεν γίνονταν έτσι αλλά ήταν καλύτερα”. Αποσυρμένες λογικές που εκθειάζουν παρελθοντικές ένοπλες και βίαιες εμπειρίες, ορίζοντας κάθε φορά την ορθή χρήση της βίας και το περιεχόμενο του αντάρτικου, ασθμαίνοντας να υποτιμήσουν οποιαδήποτε καινοτόμο σκέψη και πράξη. Σύνδρομα μιας δειλής και άτολμης σκέψης που θαυμάζει και θεαματικοποιεί ότι είναι απόμακρο στην ασφαλή σφαίρα της ιστορικότητας και επιδεικνύει μια χάρτινη αλαζονεία σε ότι προσπαθεί να συμβεί στο εδώ και τώρα.

Μέσα σε όλη αυτή τη συνειδησιακή σύγχυση οι άνθρωποι που πυρπόλησαν τη Marfin είτε δεν είδαν τα άτομα που βρίσκονταν μέσα, (απροσεξία που δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, όπως για παράδειγμα στην οργανωμένη νυκτερινή επίθεση στην εθνική τράπεζα στη στοά της Πανεπιστημίου πριν τέσσερα χρόνια είχαν εγκλωβιστεί στην ταράτσα 2-3 άτομα) είτε, ακόμα χειρότερα, τα είδαν αλλά δεν πίστεψαν ότι υπάρχει η πιθανότητα να πεθάνουν από λίγες μολότοφ. Είμαστε πεπεισμένοι χωρίς να γνωρίζουμε τα πρόσωπα, πως αν τους έδινε κάποιος ένα πιστόλι δεν θα πυροβολούσαν εναντίον των υπαλλήλων. Άρα δεν ήθελαν να σκοτώσουν, και ας ακούστηκαν πιθανόν καφρίλες όπως “ας πεθάνουν, τραπεζικοί υπάλληλοι είναι”.

Αν κάτι οδήγησε στα γεγονότα της 5ης Μαΐου είναι το απόστημα μιας ενδοκυριαρχικής παράδοσης, που υποβόσκει δεκαετίες στο εσωτερικό του ριζοσπαστικού χώρου και τώρα πρώτα απ' όλα ο καθένας οφείλει να δώσει απαντήσεις στον εαυτό του κάνοντας την αυτοκριτική του. Τα περισσότερα που γράφτηκαν εδώ ανταποκρίνονταν στη δικιά μας βιωματική αντίληψη και στις δικές μας ελλείψεις χωρίς να αποτελούν σοφιστείες κάποιων απ' την “απ' έξω”.

Έτσι με αυτήν την αφορμή δίνεται το κατάλληλο έναυσμα να τροφοδοτήσουμε παραπάνω τη σκέψη και τη δράση μας προχωρώντας στη μελλοντική έκδοση ενός μανιφέστου των θέσεων και των αξιών μας πάνω στο ρεύμα του μηδενισμού, του άναρχο - ατομικισμού και του επαναστατικού τερορρισμού που εκφράζουμε.

Παράλληλα η πρόσφατη προκήρυξη της “ομάδας συντρόφων που συνέβαλε στη καταστροφική δραστηριότητα στο κέντρο της Αθήνας κατά τη διάρκεια των πορειών της 5ης Μάη” αποδεικνύει πως κάθε εμπειρία που θέλει να είναι επαναστατική θα πρέπει να θέτει ως πρωταρχικό σκοπό τη δημιουργία χρόνων και τόπων συζήτησης και απολογισμού. Οι σύντροφοι μέσα από το κείμενο τους, ανεξάρτητα από διαφωνίες και συμφωνίες, εργάστηκαν ακριβώς πάνω στη διαδικασία της επανεκκίνησης της ουσιαστικής επαναστατικής διαλεκτικής.

Γιατί το στοίχημα της επανάστασης δεν παίζεται ούτε με όρους στρατιωτικής υπεροπλίας ούτε με θρησκόληπτους αφορισμούς κενού πολιτικού περιεχομένου. Το νέο αντάρτικο πόλης είναι μια διαδικασία που “χτυπάει” πρώτα απ' όλα στο κέντρο των ανθρωπίνων σχέσεων. Από εκεί ξεκινάνε όλα...



ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

ΑΝΤΑΡΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΕΡΡΟΡΙΣΤΩΝ

ΦΡΑΞΙΑ ΜΗΔΕΝΙΣΤΩΝ